Sięgnęłam po tę powieść, gdyż zaintrygowało mnie nazwisko autora i byłam ciekawa, jak syn wybitnego pisarza poradzi sobie z powieścią historyczną, ulubionym gatunkiem ojca.
Lektura "Solfatary" okazała się ucztą duchową i pełną niespodzianek czytelniczą przygodą.

Przede wszystkim pozytywnie zaskoczyły mnie twórcze nawiązania do tradycji europejskich powieści, zwłaszcza "Don Kichota" czy "Pamiętnika znalezionego w Saragossie". Równolegle z książką Macieja Hena czytałam dzieło Cervantesa w najnowszym tłumaczeniu, więc skojarzenia same mi się nasuwały.

Akcja "Solfatary" nie pędzi z zawrotną prędkością, nie jest to powieść spod znaku historycznych bestsellerów duetu Iny Lorentz, ale czyta się ją z wielką przyjemnością i trudno nie ulec jej magicznej sile. A siła ta - niczym przysłowiowy diabeł - tkwi w szczegółach.
Realistyczne, drobiazgowe opisy perypetii głównego bohatera przeplatają się tu z magicznymi opowieściami szkatułkowymi, przenosząc nas w czasy dzieciństwa i młodości dziennikarza Fortunata Petriellego oraz spotykanych przez niego ludzi. Na tym tle szczególnie wyróżniają się fragmenty poświęcone polskiemu szlachcicowi, panu Ligęzie, który jest uosobieniem najgorszych cech sarmackich. Ma też w sobie coś z literackiego łotrzyka i mimo iż nie jest nawet postacią drugoplanową, zapada w pamięć.

Interesująco pokazany został ogarnięty rewoltą siedemnastowieczny Neapol, który poznajemy z perspektywy głównego bohatera. Patrzy on na miasto jako jego mieszkaniec i obserwator burzliwych wydarzeń oraz jako doświadczony dziennikarz, który stara się być obiektywny, jednak zawodowo ulega politycznym i społecznym naciskom.
Żywiołowe perypetie Fortunata i jego wspomnienia przydają całości wielu smaczków, podobnie jak barwne opowieści innych postaci.

"Solfatara" doskonale łączy wątki historyczne, polityczne, społeczne, awanturnicze i miłosne. Nie jest to przypadkowy miszmasz, lecz przemyślana, staranna i misterna kompozycja, którą z czystym sumieniem można nazwać koronkową robotą.

Na uwagę na pewno zasługuje wyrafinowany styl - wysoki, z kunsztowną i finezyjną składnią, która nieraz wymaga od czytelnika skupienia, ale odwdzięcza się satysfakcjonującą i urzekającą lekturą.

Sięgnęłam po tę powieść, gdyż zaintrygowało mnie nazwisko autora i byłam ciekawa, jak syn wybitnego pisarza poradzi sobie z powieścią historyczną, ulubionym gatunkiem ojca.
Lektura "Solfatary" okazała się ucztą duchową i pełną niespodzianek czytelniczą przygodą.

Przede wszystkim pozytywnie zaskoczyły mnie twórcze nawiązania do tradycji europejskich powieści, zwłaszcza...