To jest opowieść o silnych kobietach, trwających na pozycjach mimo przeciwności losu, troszczących się o czteropokoleniową rodzinę, trudnym powojennym czasie. Nie sposób wiele pozytywnych rzeczy powiedzieć o mężczyznach, to raczej ich cień, często rozrzucony na skali między wewnętrzną słabością, a apodyktycznym wpływem na innych, owładnięty gorączką zemsty. Wybrzmiewa wpływ przeszłości, trauma dramatycznych wydarzeń rzuca gęsty cień na codzienność bohaterów, często będąca spuścizną po pokoleniach tworzy jednostki zniewolone, bezsilne.

Podobał mi się wielowątkowy obraz rodziny, jest w tym element inicjacji i buntu, powab dziecięcych marzeń i gorzki smak dorosłości, są drobne chwilę chwały, porażki i trudna codzienność międzyludzkich relacji. Na ogromny plus sprawnie przeplatane plany czasowe i przede wszystkim szczegółowość postaci ( również drugoplanowych ) budowanych skrupulatnie, w których tam gdzie trzeba pozostały niedopowiedzenia. O ile podczas czytania poziom emocji był umiarkowany, chociaż Christensen wie gdzie i kiedy szarpnąć mocniej, to fajnie ta historia zaczyna pracować po, dając sporo tematów do głębszych rozważań.

Bardzo ciekawa powieść, o tym co kształtuje człowieka, a często jest poza jego wpływem, bogata w nawiązania do potęgi kultury od kina niemego, fenomenu cyrku, po dzieła Knuta Hamsuna.

To jest opowieść o silnych kobietach, trwających na pozycjach mimo przeciwności losu, troszczących się o czteropokoleniową rodzinę, trudnym powojennym czasie. Nie sposób wiele pozytywnych rzeczy powiedzieć o mężczyznach, to raczej ich cień, często rozrzucony na skali między wewnętrzną słabością, a apodyktycznym wpływem na innych, owładnięty gorączką zemsty. Wybrzmiewa wpływ...

Jedna z najlepszych książek, które przeczytałam. Niesamowity talent pisarski autora, to jak on posługuje się językiem, po prostu dech zapiera. Niewątpliwie na uznanie zasługuje również tłumaczka - wielki szacun! Główne bohaterki powieści to kobiety z trzech pokoleń: babka, matka oraz córka i jej dwaj synowie. Historię rodziny opowiada najmłodszy syn - Barnum. Historię dramatyczną z wieloma tragicznymi wydarzeniami, z którymi wszyscy członkowie rodziny starają się uporać na swój sposób. Książka o traumach, jak wpływają na ludzi i jak ludzie sobie z nimi radzą (bądź nie radzą). Ja tej książki na pewno nie zapomnę. Bardzo polecam!!!

Jedna z najlepszych książek, które przeczytałam. Niesamowity talent pisarski autora, to jak on posługuje się językiem, po prostu dech zapiera. Niewątpliwie na uznanie zasługuje również tłumaczka - wielki szacun! Główne bohaterki powieści to kobiety z trzech pokoleń: babka, matka oraz córka i jej dwaj synowie. Historię rodziny opowiada najmłodszy syn - Barnum. Historię...

Do uważnego czytania. Warto.

Do uważnego czytania. Warto.

Sięgając po Półbrata, nie sądziłam, że dam się tak okręcić wokół palca autorowi tej przepięknej literacko, mocno przepełnionej bólem, ale jakże prawdziwej w wymowie powieści rodzinnej.

Lektura wbrew pozorom, mocno wciągająca, książka nieodkładalna, co ze względu na swoją objętość wydaje się być niemalże niewykonalne, a jednak.

Poznajemy tragiczną historię pewnej rodziny, której siłą napędową tworzą kobiety i ich niesamowita siła i determinacja. Głównym motywem przewodnim jest jednak miłość braterska, jej wzloty i upadki, ale przede wszystkim niesamowita i nierozerwalna symbioza dwóch chłopców (po czasie już dorosłych mężczyzn),z których jeden wydaje się być bardziej kochany, a drugi niekoniecznie, to jednak tylko takie złudzenie.

Autor świetnie lawiruje i manipuluje uczuciami czytelnika wodząc go nieustannie za nos. Bywa, że czytasz z zapartym tchem, potem chcesz rzucić książkę w kąt, by po chwili refleksji ponownie wziąć ją do rąk, nie godząc się z narzuconą przez autora fatalistyczną narracją i okazuje się, że jednak warto było, bo to tylko taki przewrotny zabieg literacki.

Dla mnie to była niesamowita wyprawa w nieodgadnione meandry ludzkiej psychiki, cierpienia, ale też wiary, nadziei i wymagającej miłości okraszona misternym i przemyślanym językowo, stylistycznie i merytorycznie tekstem.

Serdecznie polecam

Sięgając po Półbrata, nie sądziłam, że dam się tak okręcić wokół palca autorowi tej przepięknej literacko, mocno przepełnionej bólem, ale jakże prawdziwej w wymowie powieści rodzinnej.

Lektura wbrew pozorom, mocno wciągająca, książka nieodkładalna, co ze względu na swoją objętość wydaje się być niemalże niewykonalne, a jednak.

Poznajemy tragiczną historię pewnej rodziny,...

Dlaczego w sztuce, a zwłaszcza literaturze i filmie, szukamy wartkiej akcji, wyrazistych bohaterów, skrajnych emocji i nieprzeciętnych życiowych sytuacji? Czy scenariusz filmowy stanowi kontrpropozycję dla naszego nudnego życia? Te i zdecydowanie więcej pytań zadaje sobie czytelnik podczas lektury monumentalnej sagi Larsa S. Christensena, wyróżnionej Nagrodą Literacką Rady Nordyckiej 2001, pod tytułem PÓŁBRAT.

Powieść skłania do pochylenia się nad traumą powojennego pokolenia, przekazywaną dalej pomiędzy pokoleniami - nie tylko w zakresie doświadczeń, ale i genów, przekonań, różnego rodzaju „osobliwości”. Zmusza do refleksji nad poczuciem własnej wartości, nad tym, jak czujemy się definiowani przez kwestie od nas niezależne, np. brak ojca (bękart!),niski wzrost (knypek!),jak wobec tych ocen działamy, próbując zaprzeczyć temu, kim jesteśmy.

Niczym echo powracają motywy filmu i cyrku, gdzie ważne jest nie to, co się widzi, tylko to, co chce się widzieć (co wydaje się, że się widzi). Człowiek zdaje się być aktorem, statystą w filmie, w którym wcale nie chce występować. Czy wielokrotnie powtarzane kłamstwo może stać się prawdą i zmienić nasze wyobrażenie o sobie, nasze przeznaczenie, nasz świat?

Od strony koncepcyjnej, literackiej, kontekstualnej rzecz genialna. Pisanie tak długich powieści powinno być jednak zabronione, choć… cóż, „Półbrat” jest, jak życie, oczekiwaniem, stratą, przemijaniem, zbiorem decyzji i ich konsekwencji, jest podróżą.

Barnum Nilsen jest scenarzystą filmowym, walczącym o pozycję w międzynarodowym showbiznesie. Snuje misternie skonstruowaną opowieść, częściowo w formie wspomnień, przywołując jednak odrębne historie i portrety poszczególnych członków swojej rodziny: matki, ojca, babki, prababki oraz przyjaciół, Pedera i Vivian, a przede wszystkim Freda, przyrodniego brata, tytułowego półbrata, który, podobnie jak Barnum, poświęca siebie, aby stać się pełnym człowiekiem.

---
Ania
https://www.instagram.com/double.bookspresso/

Dlaczego w sztuce, a zwłaszcza literaturze i filmie, szukamy wartkiej akcji, wyrazistych bohaterów, skrajnych emocji i nieprzeciętnych życiowych sytuacji? Czy scenariusz filmowy stanowi kontrpropozycję dla naszego nudnego życia? Te i zdecydowanie więcej pytań zadaje sobie czytelnik podczas lektury monumentalnej sagi Larsa S. Christensena, wyróżnionej Nagrodą Literacką Rady...

Niby saga rodzina, ale jednak nie. Książka o "ludziach z opowieści", od której wszystko się zaczyna. O tych, co "śnią na minusie". Bardzo dobra końcówka.

"... we wszystkim jest zadrapanie, skaza, z wyjątkiem tej pełnej i bezużytecznej myśli o braku doskonałości".

"Najważniejsze jest nie to, co widzisz, tylko to, co ci się wydaje, że widzisz".

"Jestem nikim. Absolutnie nikim. - Nie przechwalaj się - powiedziałem."

Niby saga rodzina, ale jednak nie. Książka o "ludziach z opowieści", od której wszystko się zaczyna. O tych, co "śnią na minusie". Bardzo dobra końcówka.

"... we wszystkim jest zadrapanie, skaza, z wyjątkiem tej pełnej i bezużytecznej myśli o braku doskonałości".

"Najważniejsze jest nie to, co widzisz, tylko to, co ci się wydaje, że widzisz".

"Jestem nikim. Absolutnie...

90/100/23 „Półbrat”, Lars Saabye Christensen- norweska literatura piękna. Książka, która zachwyci lub odłożysz po paru stronach- choć początek mocny i wciągający. Trzy pokolenia kobiet w jednym mieszkaniu i tragedia, która odbija się na ich życiu. Niespotykana narracja, jakby bezinterpunkcyjna. Mimo momentami nudnawa, bez akcji, to jednak ma w sobie magnetyzm i chcesz wiedzieć co dalej lub co było. Odmiana literacka- bardzo polecam.

90/100/23 „Półbrat”, Lars Saabye Christensen- norweska literatura piękna. Książka, która zachwyci lub odłożysz po paru stronach- choć początek mocny i wciągający. Trzy pokolenia kobiet w jednym mieszkaniu i tragedia, która odbija się na ich życiu. Niespotykana narracja, jakby bezinterpunkcyjna. Mimo momentami nudnawa, bez akcji, to jednak ma w sobie magnetyzm i chcesz...

Nie przyłączę się do pochwał, zdecydowanie. Nie rozumiem, na przykład, jak można tę książkę nazwać językowym majstersztykiem - określenie dobre, ale dla powieści Konwickiego - tu jest grubym nadużyciem. Nie zachwyca technicznie, ale też nie fabularnie.

Postacie są niewolnikami pojedynczego wydarzenia, które zniewala je i więzi w psychicznej klatce - są tym samym przerysowane, swoją jednowymiarową egzystencją tylko udowadniają istnienie traumy, są jej manifestacją, w ogóle nie spotykają się w jakimś okręgu normalności - zamiast tego zagorzale eskalują swoją osobę na całe otoczenie, wylewają poza kontury; słowem: tracą realizm. Na rodzimym podwórku znacznie lepiej bliźniaczy temat zrealizowała chociażby Anna Janko. Autor natrętnie podkreśla dysfunkcyjność postaci - już w pierwszym rozdziale (prolog pomijam) główny bohater wypija takie ilości alkoholu, że zachwiałby się hipopotam. Do tego jest wykreowany w sposób tak teatralny (niemalże bójka za porównanie z bratem, rozdział I ponownie),że gdyby nie wrodzone skłonności do lumpiarstwa, to mógłby grać w meksykańskiej telenoweli. Nie kupują mnie interpretacje, że los norweskiej rodziny należy interpretować jako powojenne fatum we współczesnym ubraniu, bo w tej realistycznej narracji nic na takie mityczne rozwiązania nie wskazuje. Na pewno nie jest to arcydzieło, bo do arcydzieła trzeba czegoś więcej niż uderzania w emocjonalne struny czytelnika. Tu mamy jeden problem, którego konsekwencje widzimy przez wiele stron - ja skończyłem na 150 i nie czuję żalu.

Nie przyłączę się do pochwał, zdecydowanie. Nie rozumiem, na przykład, jak można tę książkę nazwać językowym majstersztykiem - określenie dobre, ale dla powieści Konwickiego - tu jest grubym nadużyciem. Nie zachwyca technicznie, ale też nie fabularnie.

Postacie są niewolnikami pojedynczego wydarzenia, które zniewala je i więzi w psychicznej klatce - są tym samym...

Najpiękniejsza książka, przeczytana przeze mnie od czasu "Kwietniowej czarownicy" Majgull Axelsson. Językowy majstersztyk!

Najpiękniejsza książka, przeczytana przeze mnie od czasu "Kwietniowej czarownicy" Majgull Axelsson. Językowy majstersztyk!

Ten autor chodził za mną od dawna. Mam kilka książek, ale dopiero teraz sięgnęłam po pierwszą. Mój nos mnie nie zawiódł. Christensen ma niezwykły talent pisarski, lecz nie jest to literatura dla wszystkich. Głębokie spojrzenie na losy pewnej szczególnej rodziny opisane oczami młodszego syna, Barnuma - tytułowego półbrata.

Ten autor chodził za mną od dawna. Mam kilka książek, ale dopiero teraz sięgnęłam po pierwszą. Mój nos mnie nie zawiódł. Christensen ma niezwykły talent pisarski, lecz nie jest to literatura dla wszystkich. Głębokie spojrzenie na losy pewnej szczególnej rodziny opisane oczami młodszego syna, Barnuma - tytułowego półbrata.