To moje pierwsze spotkanie z książkami Doroty Gąsiorowskiej. Dałam się skusić cudnej okładce i w sumie...okładka tak samo słodka jak i treść całej powieści.

Poznajemy czterdziestoletnią Łucję Wróblewską, która porzuca życie w wielkim mieście i zamieszkuje na wsi w Różanym Gaju. Myślę, że autorka,czyniąc Łucję nauczycielką historii, puściła wodzę fantazji. Wydaje mi się to dość absurdalne! Kobieta pracowała w biurze podróży a tu od zaraz zaczyna pracę jako nauczyciel, bez najmniejszego zapoznania się z programem nauczania! Zastanawia mnie również czy nauczyciel może zostać opiekunem własnej uczennicy? I czy może z nią mieszkać. Dla mnie to niebywałe.

W powieści poznajemy kilkanaścioro postaci, którzy idealnie podzieleni są na tych dobrych i złych. Jesteśmy świadkami rodzącej się przyjaźni pomiędzy osobą dorosłą a dzieckiem. Nie brakuje miłości (oczywiście tej idealnej bo jakżeby inaczej), tajemnic i rozczarowań, choć dla mnie wszystko idealnie przewidywalne!

Zastanawia mnie jedno- Ania w momencie darzy uczuciem Łucję i natychmiast przywiązuje się do niej, będąc w stanie od zaraz z nią zamieszkać. A gdy poznaje swego ojca mówi- "Nie wiem, czy chcę z tobą zamieszkać, nie znam cię na tyle dobrze."! Nauczycielki też nie znała nie wiadomo jak długo a z nią zamieszkuje...

No cóż mimo idealnych postaci, wrażliwych, uczuciowych, spokojnych książka mnie wciągnęła. Czyta się ją szybko ze względu na prosty styl, w jakim została napisana. Autorka pięknie opisuje okolicę Różanego Gaju i to wprowadziło mnie w stan oczarowania. Mimo, że doskonale zdawałam sobie sprawę jak powieść się skończy, czytałam ją z zainteresowaniem. Puszczę w niepamięć wszystkie mankamenty i niedociągnięcia.

Książkę, mimo niedopatrzeń autorki oceniam jako dobrą, ponieważ miło spędziłam przy niej czas. I nie wiem czy też to mieliście drodzy czytelnicy tej powieści-(książkę tę wypożyczyłam z biblioteki) pachnie po prostu nieziemsko!

To moje pierwsze spotkanie z książkami Doroty Gąsiorowskiej. Dałam się skusić cudnej okładce i w sumie...okładka tak samo słodka jak i treść całej powieści.

Poznajemy czterdziestoletnią Łucję Wróblewską, która porzuca życie w wielkim mieście i zamieszkuje na wsi w Różanym Gaju. Myślę, że autorka,czyniąc Łucję nauczycielką historii, puściła wodzę fantazji. Wydaje mi się to...