Literatura spod ręki Ketchuma jest jak cykl najstraszniejszych wiadomości w wieczornym wydaniu dziennika. Wiadomości po których człowiek zaczyna się brzydzić drugim człowiekiem. Nie inaczej jest z PRZEJAŻDŻKĄ.
Po raz kolejny autor wykorzystuje motywy historii, których scenariusz napisało życie. Ubiera je w zgrabną otoczkę fikcji i skromnym, jednak cholernie obrazowym stylem wciska nam jej do gardła. Nie ma tu miejsca na grzeczności, wstępy czy rozbudowane opisy. Ocierająca się o dziennikarską sprawozdawczość stylistyka jeszcze bardziej urealnia opowieść.
CHWASTY dostajemy na dokładkę. Chciałbym napisać, że to ta ostatnia kula po której wszystko się kończy. Pocisk po którym zamykamy oczy i odpływamy w błogą ciemność kończącą przeżycia, których byliśmy świadkiem. Chciałbym. Niestety ten tekst nie ma nić wspólnego z litością. Jedna z mocniejszych rzeczy spod ręki Ketchuma. Kilka stron, ale nie raz zatrzymałem się na chwilę, by złapać oddech i szepnąć do siebie "ja pierd...".

Literatura spod ręki Ketchuma jest jak cykl najstraszniejszych wiadomości w wieczornym wydaniu dziennika. Wiadomości po których człowiek zaczyna się brzydzić drugim człowiekiem. Nie inaczej jest z PRZEJAŻDŻKĄ.
Po raz kolejny autor wykorzystuje motywy historii, których scenariusz napisało życie. Ubiera je w zgrabną otoczkę fikcji i skromnym, jednak cholernie obrazowym stylem...