Specyficzny styl, ale jak czytelnik się wdroży to jest lawina. Lawina pozornie nieistotnych względem siebie ludzi, wydarzeń a jednak wszystko ostatecznie układa się w jeden cel - jaki? Przeczytajcie. Polecam.

Specyficzny styl, ale jak czytelnik się wdroży to jest lawina. Lawina pozornie nieistotnych względem siebie ludzi, wydarzeń a jednak wszystko ostatecznie układa się w jeden cel - jaki? Przeczytajcie. Polecam.

Brednie fanatyka religijnego.

Brednie fanatyka religijnego.

Dosyć ciężka w odbiorze no i częściowo nie na temat. Autor w licznych rozdziałach skupił się raczej na polityce Londynu i angielskich agentach, którzy jednak jakiś tam luźny związek z Pragą mieli. Jak to u tego autora trzeba bardzo się skupiać, bo gdy podczas czytania myśl ucieknie chociaż na chwilę, to później można się nie odnaleźć w gąszczu zawiłych spisków i nazwisk. Warto jednak przeczytać tę książkę, chociażby po to żeby zobaczyć że nie wszystko jest takie jak pokazuje to większość. Osobiście bardzo lubię sposób pisania o historii "anty", odkrywanie drugiego i trzeciego dna pozornie znanych nam wydarzeń w jakiś sposób poszerza horyzonty. Można się z autorem nie zgadzać, ale warto poznać jego tok myślenia.

Dosyć ciężka w odbiorze no i częściowo nie na temat. Autor w licznych rozdziałach skupił się raczej na polityce Londynu i angielskich agentach, którzy jednak jakiś tam luźny związek z Pragą mieli. Jak to u tego autora trzeba bardzo się skupiać, bo gdy podczas czytania myśl ucieknie chociaż na chwilę, to później można się nie odnaleźć w gąszczu zawiłych spisków i nazwisk....

Książka jest strasznie nierówno napisana, „szarpana”, przez co momentami ciężko się czyta. Przez dużą część nie wiadomo czy to książka o historii Czech czy o spiskach angielskich, bolszewickich, żydowskich i innych ; czasami te sfery się przenikają, czasami nie, a czasami cholera wie, bo autor sam gubi wątek. W sumie – niekoniecznie, ale dla kilku ciekawostek można.

Książka jest strasznie nierówno napisana, „szarpana”, przez co momentami ciężko się czyta. Przez dużą część nie wiadomo czy to książka o historii Czech czy o spiskach angielskich, bolszewickich, żydowskich i innych ; czasami te sfery się przenikają, czasami nie, a czasami cholera wie, bo autor sam gubi wątek. W sumie – niekoniecznie, ale dla kilku ciekawostek można.

Nowe spojrzenie na przeszlosc. Fajna przygoda z historia.

Nowe spojrzenie na przeszlosc. Fajna przygoda z historia.

Historia świata, jak nas uczą w szkołach, to walka idei. Tymczasem w życiu codziennym jest inaczej. Czy przeciwnicy polityczni walczą językiem i piórem w mediach, bo mają inne przekonania, czy dlatego, że boją się odsunięcia od koryta? Patrząc na częste zmiany partii, dochodzę do wniosku, że chyba jednak to drugie. Czyli ważniejsza jest walka o dochód. A na wyższym,państwowym i narodowym poziomie również króluje dbanie o gospodarkę i kanały dystrybucji. Przyprawione jest to ideologią bądź herezją dla zmylenia przeciwnika, czyli taniej siły roboczej. O tych kwestiach można przeczytać w książce Pana Gabriela Maciejewskiego Niedźwiedź i róża czyli tajna historia Czech. Wspaniałe historie J.Husa, husytów, wojny trzydziestoletniej,tajnych manuskryptów i organizacji rabunku złota Kołczaka przez Legion czechosłowacki. Palce lizać. I jeszcze polskie rodzynki związane z oblężeniem Jasnej Góry. Wspaniała lektura. Polecam i nie mogę doczekać się na tom drugi. Trzymam kciuki za autora, aby dał radę go zakończyć w natłoku różnych prac.

Historia świata, jak nas uczą w szkołach, to walka idei. Tymczasem w życiu codziennym jest inaczej. Czy przeciwnicy polityczni walczą językiem i piórem w mediach, bo mają inne przekonania, czy dlatego, że boją się odsunięcia od koryta? Patrząc na częste zmiany partii, dochodzę do wniosku, że chyba jednak to drugie. Czyli ważniejsza jest walka o dochód. A na...

Wydawało mi się, że o historii pisać można na dwa sposoby: pierwszy, nazwijmy go monograficznym, jest suchy, rzeczowy, pełen cyfr, szczegółów i towarzyszy mu ogromna ilość przypisów odwołujących się do źródeł – to nudna choć potrzebna i wartościowa metoda naukowa; druga, nazwijmy ją popularyzatorską, pisana jest wartko i przystępnym językiem z pominięciem nadmiernej ilości męczących danych i bibliografią na końcu książki. Pierwszy przeznaczony jest dla naukowców i dociekliwców, drugi dla zainteresowanych historią hobbistów. Obie metody są potrzebne i choć służą odmiennym celom, z tego drugiego rodzaju narracji chętnie korzystają też najwybitniejsi historycy, gdy przekazać chcą nie tylko fakty, ale i tezy na tyle interesujące, że pragną się nimi podzielić z szerszymi kręgami czytelników – znakomitym tego przykładem była tu twórczość Pawła Jasienicy, choć nie jest to przykład odosobniony.
Tak dotąd myślałem, ale okazało się, że jest jeszcze trzeci, nazwijmy go najdelikatniej – „anty”, bo jest przeciwieństwem i pierwszego, i drugiego. Jego znamienitym przykładem była z trudem przeze mnie czytana (i wreszcie przeczytana) książka „Niedźwiedź i róża, czyli tajna historia Czech”. Istotą zamieszczonych tam esejów bywają, zazwyczaj nieco odbiegające od ogólnie przyjętych, tezy historyczne, ale to jedyna zaleta tej pozycji Gabriela Maciejewskiego, jeśli w ogóle można nazwać ją zaletą, bo rozwodzenie się nad tym (trzymając się pierwszego rozdziału),że Jana Husa, czeskiego heretyka, traktowano przed skazaniem go na śmierć lepiej, niż opisują to jego zwolennicy i komunistyczni autorzy, nie jest szczególnie inspirujące. Przypisów na potwierdzenie przytaczanych opinii żadnych, jedynie spekulacje, a rozdział ten wydaje mi się jednym z ciekawszych spośród bez mała trzydziestu. Większość jest nużąca, zagmatwana, rozwlekła i trudno jest w tych opowieściach w ogóle dopatrzyć się jakiejkolwiek tezy, a jeszcze trudniej odnaleźć się w chaosie: tajne konszachty i organizacje, spiski, alchemicy i talmudyści, ukryte intencje, wszystko w większości wsparte przypuszczeniami bardziej niż faktami. Inaczej mówiąc – rozczarowanie.

Wydawało mi się, że o historii pisać można na dwa sposoby: pierwszy, nazwijmy go monograficznym, jest suchy, rzeczowy, pełen cyfr, szczegółów i towarzyszy mu ogromna ilość przypisów odwołujących się do źródeł – to nudna choć potrzebna i wartościowa metoda naukowa; druga, nazwijmy ją popularyzatorską, pisana jest wartko i przystępnym językiem z pominięciem nadmiernej ilości...

Bardzo fajna książka pokazująca drugie i trzecie dna historii, ale trzeba bardzo uważnie czytać, bo bardzo łatwo stracić wątek.

Bardzo fajna książka pokazująca drugie i trzecie dna historii, ale trzeba bardzo uważnie czytać, bo bardzo łatwo stracić wątek.