Z Magdaleną Samozwaniec jest taka sytuacja, że laska wymądrza się w każdej swojej wypowiedzi, jakby wszystkie rozumy pozjadała. Po każdym jedzie, każdego poucza, każdemu służy zgryźliwą i nikogo nie oszczędza.

I nie mam jej tego za złe.

Uważam, że miała dryg do obserwacji rzeczywistości, zauważania irytujących, zabawnych detali w życiu i w zachowaniu ludzkim.

W tym całym swoim humorystycznym moralizatorstwie jest przesympatyczna - no nie da się jej nie lubić.

I gdy czytam, jak wbija szpile innym kobietom, jak ciśnie facetów, jak opowiada o stereotypach, jak - wydawałoby się - dojeżdża każdemu... to mam ochotę zbić z nią pionę.

Jest w tym wszystkim autentyczna, zabawna i wnikliwa.

I jeśli nie mamy zbyt dużego kołka, gdzie nie trzeba, możemy się świetnie bawić, czytając jej satyryczne miniatury.

Z Magdaleną Samozwaniec jest taka sytuacja, że laska wymądrza się w każdej swojej wypowiedzi, jakby wszystkie rozumy pozjadała. Po każdym jedzie, każdego poucza, każdemu służy zgryźliwą i nikogo nie oszczędza.

I nie mam jej tego za złe.

Uważam, że miała dryg do obserwacji rzeczywistości, zauważania irytujących, zabawnych detali w życiu i w zachowaniu ludzkim.

W tym...

Są książki, które się nie starzeją i są wiecznie aktualne. To jedna z niej. Życzę wspaniałej zabawy i moc śmiechu przy niej!

Są książki, które się nie starzeją i są wiecznie aktualne. To jedna z niej. Życzę wspaniałej zabawy i moc śmiechu przy niej!

Nie masz na nic ochoty? Poczytaj Samozwaniec. Nie chciałabym żyć w pierwszej połowie XX wieku, bo sama myśl o wojnie mnie przeraża, ale cała reszta jest fascynująca. Te rauty, bale, powozy, lisy, kapelusze, spotkania w kawiarniach, teatrach, przy brydżu, krakowska bohema, rozmowy polskiej inteligencji do białego rana w kłębach dymu i oparach alkoholu, to coś co chciałabym przeżyć. Dzięki pani Magdalenie można chociaż w marzeniach się tam przenieść na godzinkę czy dwie. Tej konkretnej książki nie traktuję jako poradnik, raczej kronikę epoki. I tak jest dobrze, tak jest cudownie. Spędziłam wspaniale czas i aż mi się nie chce wracać.

Nie masz na nic ochoty? Poczytaj Samozwaniec. Nie chciałabym żyć w pierwszej połowie XX wieku, bo sama myśl o wojnie mnie przeraża, ale cała reszta jest fascynująca. Te rauty, bale, powozy, lisy, kapelusze, spotkania w kawiarniach, teatrach, przy brydżu, krakowska bohema, rozmowy polskiej inteligencji do białego rana w kłębach dymu i oparach alkoholu, to coś co chciałabym...

Świetna, jak zreszta wszystkie książki Magdaleny Samozwaniec.

Świetna, jak zreszta wszystkie książki Magdaleny Samozwaniec.

Bardziej złośliwie o kobietach , do tego siląc się na dowcip, chyba nie można. Głównie z własnego doświadczenia pisarki i subiektywnej oceny , nie zawsze trafnej. Jako pamiątka czasów minionych.

Bardziej złośliwie o kobietach , do tego siląc się na dowcip, chyba nie można. Głównie z własnego doświadczenia pisarki i subiektywnej oceny , nie zawsze trafnej. Jako pamiątka czasów minionych.

Znów z cudzej biblioteki. Dla płodozmianu. W bibliotece bym nie wyciągnęła ręki po tę książkę, ale lato ma swoje prawa.
W kilkudziesięciu krótkich rozdzialikach młodsza siostra Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej przedstawia sprawy dla kobiet. Z humorem, niemniej pielęgnując obce mi stereotypy, nudząc mnie chwilami swoimi wywodami na tematy, ktory opatruje tytulami:
- Sztuka milczenia
- Sztuka odchodzenia
- Wybór męża
- Nie dręcz sobą innych
- Kocha...nie kocha?
Itd
Opowieści trącą myszka (czy ktoś jeszcze używa tego powiedzenia?). Mowa o pończochach zdobiących kobiecą nóżkę, o łapaniu oczek, gdy się je zahaczy, o dorabianiu się na powojennym szabrownictwie, o magii lisa na szyi kobiecej. W książce czuje się cień niedawno minionej wojny, po której brakuje mężczyzn i wciąż chce się jeść i jeść.
M. S. mówiąc o kobietach dzieli nas na
- marudy
- jajarki
- tylko (wciąż krytyczne)
- kobiety-radio
Do którego z typów Ci najbliżej? Do którego najbliżej było Magdalenie Samozwaniec, która wydaje się wygrywać z innymi w grę MOJE LEPSZE.
Jej spojrzenie ma w sobie pewien protekcjonalizm i zdaje się patrzeć na świat chwilami okiem Kaja, ktorego widzenie świata wykrzywiał okruch z rozbitego zwietciadla zła Królowej Zimy.

Nie lubię gdy ktoś mi daje rady, szczególnie tak wprost i tak wiele. To do czego przekonuje w swej książce Magdalena Samozwaniec wydaje mi się powierzchowne, zewnętrzne, często, jak z innej planety. Drażni mnie też to jak przedstawia przyjaciółki kobiety czesto wietrząc w ludziach zawiść, próżność, złośliwość ("jeszcze nie wyczerpałam swojej porcji jadu") i snobizm (np na Anglię u kogoś, kto każe sobie zrobić transfuzję z krwi angielskiej).Bywa trafne, ale generalizowane jest według mnie nieprawdziwe. Obce mojej wizji ludzi.

Niemniej nie można jej odmówić zabawnego lekkiego stylu pisania:
- " W dobrych małżeństwach, czyli takich; które nie mają zamiaru się ze sobą rozwieść, następuje zwykle ze strony mężczyzny zobojętnienie. Zaczyna spoglądać na własną żonę jak na własną nogę, to znaczy ani się nią nie zachwyca, ani się jej nie dziwi, ani jej nie dostrzega. Ot noga - jak noga.
Oczywiście, że kocha ją właśnie tak jak własną nogę; życie bez niej byłoby nie do pomyślenia, ale cieszyć się nią specjalnie nie widzi powodu."

- "Niektóre, a raczej większość kobiet mówi, klepie, paple, byle co, byle prędko, dużo, tak jakby dopiero nauczyły się mówić i były z tego szalenie dumne....A najgorsze to, że nie są w stanie słuchać."

- "Na ogół kobiety wychodzą za mąż, ażeby mieć mężczyznę nad głową (coś tak jak własny dach),a mężczyzni, żeby mieć kobietę na głowie i zwykle nie robią tego własnowolnie, tylko bywają do tego zmuszani."

Znów z cudzej biblioteki. Dla płodozmianu. W bibliotece bym nie wyciągnęła ręki po tę książkę, ale lato ma swoje prawa.
W kilkudziesięciu krótkich rozdzialikach młodsza siostra Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej przedstawia sprawy dla kobiet. Z humorem, niemniej pielęgnując obce mi stereotypy, nudząc mnie chwilami swoimi wywodami na tematy, ktory opatruje tytulami:
-...

"Można być za­baw­nym, ale nie na­leży być śmiesznym". Jakże łatwo zgubić tą granicę. Samozwaniec była zabawna, ale nigdy śmieszna. Królowa polskiej satyry w książce "Tylko dla kobiet" podsuwa nam rady jaką należy być, a raczej nie być kobietą, wyśmiewając przy tym skrajne i może tak nam bliskie typy osobników płci pięknej. Nie zamierzam pisać rekomendacji tego dzieła, bo ono wcale tego nie potrzebuje, ale chcę się z Wami podzielić przyjemnością, której doznałam podczas czytania. Otóż tekst jest łatwy, "zabawny", powinno się go czytać z przymrużeniem oka, ot tak na wolny wieczór przy lampce wina. Dla każdej z nas Samozwaniec jest bliską osobą, która rozumie rozterki kobiet. Szczerze polecam!
Ps Dziewczyny, pamiętajcie! "Ranę zadaną w serce przez jednego mężczyznę trzeba leczyć plastrem z innego mężczyzny" ;).

"Można być za­baw­nym, ale nie na­leży być śmiesznym". Jakże łatwo zgubić tą granicę. Samozwaniec była zabawna, ale nigdy śmieszna. Królowa polskiej satyry w książce "Tylko dla kobiet" podsuwa nam rady jaką należy być, a raczej nie być kobietą, wyśmiewając przy tym skrajne i może tak nam bliskie typy osobników płci pięknej. Nie zamierzam pisać rekomendacji tego dzieła, bo...

Czytanie Magdaleny Samozwaniec jest jak wizyta ukochanej ciotki - takiej, przed której pomysłami ostrzega młodą panienkę mama i babka. Jej satyry nie tylko ukazują, jak niewiele zmian zaszło w "zbiorowej duszy kobiecej" mimo upływu lat, ale pozwalają także zaznać cudownego poczucia przynależności i potwierdzenia.

Czytanie Magdaleny Samozwaniec jest jak wizyta ukochanej ciotki - takiej, przed której pomysłami ostrzega młodą panienkę mama i babka. Jej satyry nie tylko ukazują, jak niewiele zmian zaszło w "zbiorowej duszy kobiecej" mimo upływu lat, ale pozwalają także zaznać cudownego poczucia przynależności i potwierdzenia.

Uświadamia, że lenistwo i niedbałość są fałszywie pociągającym mitem. To dość lekka lektura, która zapadnie w serca bardziej wrażliwym i sentymentalnym osobom, chowającym oceny innych osób głęboko w swoim sercu.

Uświadamia, że lenistwo i niedbałość są fałszywie pociągającym mitem. To dość lekka lektura, która zapadnie w serca bardziej wrażliwym i sentymentalnym osobom, chowającym oceny innych osób głęboko w swoim sercu.

Oto książka na smutne dni, gdy nic się nie chce. Ubawiłam się świetnie!

Oto książka na smutne dni, gdy nic się nie chce. Ubawiłam się świetnie!