Czytając to sam zaczynałem być zagubiony jak Benjamin.

Czytając to sam zaczynałem być zagubiony jak Benjamin.

Dialogi niczy w serialu brazylijskim, ale wciąga

Dialogi niczy w serialu brazylijskim, ale wciąga

Co to za chłam? Same dialogi i to jeszcze tak puste i płytkie, że nie da się tego czytać. To chyba skrypt zrobiony że scenariusza. Strata czasu, najlepiej zostać przy filmie.

Co to za chłam? Same dialogi i to jeszcze tak puste i płytkie, że nie da się tego czytać. To chyba skrypt zrobiony że scenariusza. Strata czasu, najlepiej zostać przy filmie.

Kilka lat temu obejrzałam film na podstawie książki, który mnie nie zachwycił. Teraz nie zachwyciła mnie również książka. Myślę, że z całego tego przedsięwzięcia pt. „Absolwent”, najjaśniejszą gwiazdą świeci piosenka Simona&Garfunkela „The Sound of Silence”.

Co do samej książki – czyta się szybko dzięki temu, że mamy tu bardzo dużo dialogów. Ich jakość to inna sprawa – bohaterowie tak często zmieniają zdanie, że mam wątpliwość co do ich stabilności psychicznej. I nie chodzi mi o panią Robinson, ale o Benjamina, który jest tak zmienny, niezdecydowany, zepsuty swoją niedojrzałością.

Mogę się mylić co do zamierzeń Charlesa Webba, ale wydaje mi się, że chciał przedstawić młodego człowieka w kryzysie egzystencjalnym. Któż z nas po studiach nie doświadczył w mniejszym lub większym stopniu owego kryzysu? Kto nie zaczął się zastanawiać nad sensem tych wszystkich lat, nad przyszłością, nad oczekiwaniami rodziny. Jednak coś mi tu nie zagrało. Benjamin jawi mi się jako niedojrzały synek bogatych rodziców, niemal niewdzięcznik, który nie potrafi docenić tego, co ci rodzice dla niego robią. Rzecz w sumie powszechna. Jednak nasz bohater jest tak rozchwiany, tak niestały w swoich decyzjach, że nie może budzić sympatii czytelnika.

„Absolwent” pojawia się na wielu listach książek, które trzeba przeczytać. I w sumie nie wiem dlaczego – bo choć temat ciekawy, to jego realizacja już trochę mniej. Warto jednak przeczytać, aby wyrobić sobie zdanie. Na temat książki, jak i jakości owych list.

Kilka lat temu obejrzałam film na podstawie książki, który mnie nie zachwycił. Teraz nie zachwyciła mnie również książka. Myślę, że z całego tego przedsięwzięcia pt. „Absolwent”, najjaśniejszą gwiazdą świeci piosenka Simona&Garfunkela „The Sound of Silence”.

Co do samej książki – czyta się szybko dzięki temu, że mamy tu bardzo dużo dialogów. Ich jakość to inna sprawa –...

Już dawno temu oglądałem ekranizację z Dustinem Hoffmanem i film mi się spodobał. Z chęcią więc sięgnąłem po powieść, która jest kompletnie niedoceniona i niezrozumiana przez polskich czytelników. Tytułowy absolwent, Benjamin, po ukończeniu prestiżowej uczelni wraca do domu rodziców, nie może znaleźć sobie miejsca, nie ma w zasadzie żadnego celu w życiu i nie widzi przed sobą ciekawych perspektyw. Po przyjęciu na swoją cześć odwozi on do domu panią Robinson, która jest żoną wspólnika jego ojca. Gdy później dochodzi między nimi do romansu, to życie Benjamina nagle nabiera rozpędu i wszystko zaczyna się plątać, zwłaszcza że później dostaje on obsesji na punkcie córki swojej kochanki. Fabuła była prosta, a zarazem wciągająca i zakręcona. Dialogi bardzo oryginalne, bo proste, wręcz głupkowate, ale dla mnie mocno realistyczne i pokazujące charakter bohaterów. Postępowanie Benjamina co najmniej dziwaczne i pokręcone, do końca czytelnik nie wie, co też on w swojej obsesji wykombinuje. Po kilku klasykach potrzebowałem czegoś dużo lżejszego i "Absolwent" zdecydowanie spełnił swoją rolę. Bardzo dobra i ciekawa rozrywka, radzę nie sugerować się średnią i sprawdzić tę pozycję, która doczekała się kultowej ekranizacji.

Już dawno temu oglądałem ekranizację z Dustinem Hoffmanem i film mi się spodobał. Z chęcią więc sięgnąłem po powieść, która jest kompletnie niedoceniona i niezrozumiana przez polskich czytelników. Tytułowy absolwent, Benjamin, po ukończeniu prestiżowej uczelni wraca do domu rodziców, nie może znaleźć sobie miejsca, nie ma w zasadzie żadnego celu w życiu i nie widzi przed...

Historia jest bardzo ciekawa, tylko jeżeli chodzi o jej przedstawienie moim zdaniem jest już gorzej.
Opisana jest w najprostszym języku opartym na dużej ilości irytujących dialogach .I jeszcze na to wszystko równie irytujący główny bohater .

Historia jest bardzo ciekawa, tylko jeżeli chodzi o jej przedstawienie moim zdaniem jest już gorzej.
Opisana jest w najprostszym języku opartym na dużej ilości irytujących dialogach .I jeszcze na to wszystko równie irytujący główny bohater .

Ale to było słabe i dziwne... Bohaterowie super irytujący, książka w sumie o niczym, a dialogi tak denerwujące, że miejscami chciało się rzucić książką o ścianę... Jedyny plus jest taki, że czyta się ekstremalnie szybko, bo w książce są prawie same dialogi, a styl pisania jest dobry.

Ale to było słabe i dziwne... Bohaterowie super irytujący, książka w sumie o niczym, a dialogi tak denerwujące, że miejscami chciało się rzucić książką o ścianę... Jedyny plus jest taki, że czyta się ekstremalnie szybko, bo w książce są prawie same dialogi, a styl pisania jest dobry.

Ciekawie się tę książkę czytało zaraz po "Lodzie" Dukaja i zawartych tam rozważaniach o języku pierwszego rodzaju - tym, w którym wewnątrz siebie o sobie myślimy - i języku drugiego rodzaju, służącym do porozumiewania się z innymi ludźmi i tworzenia wyjaśnień dla swoich czynów. "Absolwent" mianowicie nic nie próbuje wyjaśniać, nie wchodzi w żadne wewnętrzne monologi, refleksje ani analizy psychologiczne. W bardzo prostym, trochę hemingwayowskim stylu zdaje sprawę z działań i wypowiedzi postaci, co daje wrażenie zagubienia i rozedrgania głównego bohatera, który sam nie potrafiłby wytłumaczyć, dlaczego postępuje tak, jak postępuje. Ludźmi rządzi impuls i przypadek, próby zrozumienia są daremne, choć trudno się od nich powstrzymać.

...No bo doprawdy, czemu Elaine nie dała temu niepozbieranemu typkowi w papę, nie mogę tego pojąć...

Ciekawie się tę książkę czytało zaraz po "Lodzie" Dukaja i zawartych tam rozważaniach o języku pierwszego rodzaju - tym, w którym wewnątrz siebie o sobie myślimy - i języku drugiego rodzaju, służącym do porozumiewania się z innymi ludźmi i tworzenia wyjaśnień dla swoich czynów. "Absolwent" mianowicie nic nie próbuje wyjaśniać, nie wchodzi w żadne wewnętrzne monologi,...

Wbrew wielu negatywnym opiniom zasłyszanym przed sięgnięciem po książkę, nie czuje się w żaden sposób zawiedziona. Zawiła i skomplikowana historia opowiedziana w najprostszy z możliwych sposobów. Gdy poznajemy nieco irytującego Benjamina wydawać by się mogło, że właśnie będziemy świadkami jakże popularnych opisów rozterek emocjonalnych i egzystencjalnych młodego pokolenia, które mając zapewniony godny byt z tytułu zamożności zwyczajnie w świecie nie wie co ma ze sobą począć. Bohater w opozycji do rodziców, ich przyjaciół a także przyjętych konwenansów rozpoczyna trudną do zniesienia walkę z samym sobą, konfrontując się tym samym z teraźniejszością (wszak wizja przyszłości to jedna czarna dziura opatrzona wielkim napisem "nie wiem") przesuwając granicę własnej moralności i odsuwając na bok wizję konsekwencji swoich czynów. Całościowo powstaje ciekawa i nieprzegadana historia, mocno osadzona w realiach tamtych czasów.
Co jest dla mnie dużym plusem - czytelnik ma szerokie pole do popisu przy interpretacji zachowań, dociekań i rozważań i zapewne takim też osobom dedykowana jest ta książka. Film polecam oglądać po przeczytaniu (o ile oczywiście znajdzie się ktoś, kto jeszcze tak nagradzanego filmu nie widział).

Wbrew wielu negatywnym opiniom zasłyszanym przed sięgnięciem po książkę, nie czuje się w żaden sposób zawiedziona. Zawiła i skomplikowana historia opowiedziana w najprostszy z możliwych sposobów. Gdy poznajemy nieco irytującego Benjamina wydawać by się mogło, że właśnie będziemy świadkami jakże popularnych opisów rozterek emocjonalnych i egzystencjalnych młodego pokolenia,...

Film z Dustinem Hoffmanem jest znakomity, natomiast książka to inna bajka. Styl pisarski Webba opiera się głównie na krótkich, szybko wymienianych zdaniach, postać Benjamina jest potwornie nieprzyjemna i irytuje do potęgi entej. Gdyby to dzieło nie było tak cienkie, to bym je rzuciła po paru stronach, naprawdę jestem rozczarowana.

Film z Dustinem Hoffmanem jest znakomity, natomiast książka to inna bajka. Styl pisarski Webba opiera się głównie na krótkich, szybko wymienianych zdaniach, postać Benjamina jest potwornie nieprzyjemna i irytuje do potęgi entej. Gdyby to dzieło nie było tak cienkie, to bym je rzuciła po paru stronach, naprawdę jestem rozczarowana.