powinno się zaczynać czytać od 1 tomu ... ale ciekawe

powinno się zaczynać czytać od 1 tomu ... ale ciekawe

Lubię i Baxtera i Pratchetta, pierwszy tom był w porządku - swego rodzaju wariacja na temat cieniów w jaskini, a raczej adaptacja cieni Ambera Zelaznego, w bardziej współczesnej, operowej odsłonie. Niestety, przez te kilkaset stron akcja rozwija się dość powoli, a konsekwencje są jedynie zarysowane.

Lubię i Baxtera i Pratchetta, pierwszy tom był w porządku - swego rodzaju wariacja na temat cieniów w jaskini, a raczej adaptacja cieni Ambera Zelaznego, w bardziej współczesnej, operowej odsłonie. Niestety, przez te kilkaset stron akcja rozwija się dość powoli, a konsekwencje są jedynie zarysowane.

Długa wojna bez jednego choćby kawałka wojny, czyli część druga cyklu który popełnił (wierzyć się nie chce, jedyna okoliczność łagodząca, ze nie sam a w duecie) mistrz Pratchett od Świata Dysku.
Który był naprawdę dobry, bo śmieszny i miejscami nawet z jakąś lekko trzymającą w napięciu akcją (choć jednak bardziej na poczuciu humoru cykl jechał).
Ten cykl jest pisany serio - i wyszła totalna kicha. Totalna. Dobry pomysł na universum - i na tym koniec. Panowie autorzy się zmęczyli i poprzestali na idei że Ziemia na nieskończony szereg równoległych Ziem, ktore poszły odrobinę inną ścieżką rozwoju niż ta nasza, a że miliony ich są, to niektóre potrafią się całkiem sporo różnić.
Można by z tego stworzyć monumentalny zbiór fascynujących opowieści przy których universum Gwiezdnych Wojen to krasnal bez polotu. Ale nie zrobiono nic. Dosłownie. Jakieś pozory akcji, generalnie jednak nuda, nuda, nuda i nuda. I nuda.
I chyba najlepiej symbolizuje to sam tytuł, w którym pobrzmiewa zapowiedź jakiejś epickiej, bo Długiej wojny - po czym sami autorzy w finale kwitują to stwierdzeniem "w ktorej nie padł ani jeden strzał"
Bo cała opowieść jest o tym, że są pewne drobne nieporozumienia między metropolią a koloniami z Ziem równoległych a w paru miejscach ludzie źle potraktowali śpiewające trolle i to może doprowadzić do czegoś niemiłego.
Niestety (dla czytelnika) nie doprowadza więc nic się nie dzieje przez te ponad 400 stron i dostajemy porcję g...na totalnego.
Wierzyć się nie chce, że dobry skądinąd autor maczał palce w takim gniocie.

Długa wojna bez jednego choćby kawałka wojny, czyli część druga cyklu który popełnił (wierzyć się nie chce, jedyna okoliczność łagodząca, ze nie sam a w duecie) mistrz Pratchett od Świata Dysku.
Który był naprawdę dobry, bo śmieszny i miejscami nawet z jakąś lekko trzymającą w napięciu akcją (choć jednak bardziej na poczuciu humoru cykl jechał).
Ten cykl jest pisany serio -...

Zdecydowanie słabsza od pierwszej części. Spodziewałam się jakiejś Długiej rozpierduchy a dostałam ledwie widzialny bunt.

Zdecydowanie słabsza od pierwszej części. Spodziewałam się jakiejś Długiej rozpierduchy a dostałam ledwie widzialny bunt.

Książkę domęczyłam do końca, cały czas czekając na jakiś ciekawy moment, który niestety nigdy nie nastąpił. Oczekiwania były spore, ale wynudziłam się, jak nigdy

Książkę domęczyłam do końca, cały czas czekając na jakiś ciekawy moment, który niestety nigdy nie nastąpił. Oczekiwania były spore, ale wynudziłam się, jak nigdy

Każdy krok nowy świat nowa przygoda nowe istoty. Wojny raczej nie widać.

Każdy krok nowy świat nowa przygoda nowe istoty. Wojny raczej nie widać.

„Długa wojna” to druga po „Długiej Ziemi” powieść powstała w wyniku współpracy twórcy Świata Dysku Terry’ego Pratchetta ze znanym autorem science fiction Stephenem Baxterem.
Sporo się dzieje się w tej powieści, ale nie jest już tak ciekawie jak w tomie 1.
Mi najbardziej podobały się nie-ludzkie stwory, jakie wykreowali Baxter i Pratchett.
I jednak wolę cykl Dysku.
Przeczytane 3. XI. 2021 r.

„Długa wojna” to druga po „Długiej Ziemi” powieść powstała w wyniku współpracy twórcy Świata Dysku Terry’ego Pratchetta ze znanym autorem science fiction Stephenem Baxterem.
Sporo się dzieje się w tej powieści, ale nie jest już tak ciekawie jak w tomie 1.
Mi najbardziej podobały się nie-ludzkie stwory, jakie wykreowali Baxter i Pratchett.
I jednak wolę cykl...

Drugi tom cyklu.
I pojawia się znużenie.
Wśród milionów światów - każdy wielkości Ziemi - bez problemu bohaterowie trafiają na najbardziej istotne.
Jedna z bohaterek wydaje się, że była wszędzie i wszędzie (wszędzie geograficznie w sensie kuli ziemskiej i wszędzie w sensie wielości światów).
Bez problemów się znajdują w tej wielomilionowości kopii Ziemi.
Znużenie... zaczyna wiać nudą.
I tylko sobie zadaję pytanie czy trzecią książkę z tej serii mi dostępną warto czytać i czas tracić.

Ale opisy równoległych światów - niekiedy na wysokim poziomie. Gdy autorzy probują stworzyć coś innego niż USAński Dziki Zachód.

aaaa... Byłbym zapomniał... Przecież w tytule jest wojna. Nie bardzo wiadomo kogo z kim, skoro jednostka potencjalnie wojskowa pod koniec książki zostaje... i tu mi brak słowa... wyłączona z walki? Ale jakiej walki? ;, zneutralizowana? Ale nie atakowała.... WYKASTROWANA? Ale żadnej mocnej akcji nie było....
Zatem - jednostka ta gotowa potencjalnie do walki wskutek pikniku potencjalnych przeciwników kończy niezaczętą wojnę.
To zdanie powyżej i tak jes bardziej sensowne , spójne i poprawne logicznie od książki.
Długa wojna, której nie było... (może to i lepiej z punktu widzenia moralności i krzewienia idei pokojowego przezwyciężania konfliktów ale jakby to skrystalizować, to byłoby słodsze od karmelu dosładzanego sacharyną)

Drugi tom cyklu.
I pojawia się znużenie.
Wśród milionów światów - każdy wielkości Ziemi - bez problemu bohaterowie trafiają na najbardziej istotne.
Jedna z bohaterek wydaje się, że była wszędzie i wszędzie (wszędzie geograficznie w sensie kuli ziemskiej i wszędzie w sensie wielości światów).
Bez problemów się znajdują w tej wielomilionowości kopii Ziemi.
Znużenie......

Po tytule spodziewałem się emocjonującej kampanii rozciągniętej na setki tysięcy światów, a dostałem opis pokojowej, wojskowej ekspedycji zakończony morałem.
Miło się to czyta, ale emocje określiłbym na poziomie grzybobrania.

Po tytule spodziewałem się emocjonującej kampanii rozciągniętej na setki tysięcy światów, a dostałem opis pokojowej, wojskowej ekspedycji zakończony morałem.
Miło się to czyta, ale emocje określiłbym na poziomie grzybobrania.

Jestem tak rozczarowana, że przez złośliwość mam ochotę dać 1/10. Czego nie zrobię oczywiście, bo dla książek 1/10 mam specjalne miejsce w moim mentalnym koszu na śmieci. Tej książki bym nie wyrzuciła. Podpaliła - może, bo wtedy by się przynajmniej coś w niej działo. Może nie potrafiłam się wczuć w powagę sytuacji (ojej, darmowa siła robocza odchodzi, bo poganiacze niewolników źle traktowali trolle, no przykro mi bardzo),może to jakiś angielski humor, może cała ta seria celuje w satyrę, a ja się nie poznałam. Nie wiem. Ale wiem, że jeśli pierwszy tom kończy się [czy to w ogóle spoiler?...] wybuchem bomby atomowej, drugi tom nazywa się "Długa WOJNA", a prezydentem USA zostaje jakimś cudem facet bezpośrednio i od serca związany z terrorystami, którzy tamtą bombę podłożyli, to chyba można oczekiwać czegoś więcej...
...niż przeskoku czasowego o kilkanaście lat, jakby nic się nie wydarzyło i kolejnej mozaiki, tym razem w tak pastelowych i nijakich kolorach, że uwagę zwracają tylko te elementy, których brakuje. Jest bowiem kilka kulminacji, które się po prostu urywają, jakby brakowało pomysłu na ich opisanie, a streszcza się tylko wygodny fabularnie efekt końcowy.

Całą książkę można streścić do poziomu tej nieszczęsnej chińskiej ekspedycji na Wschodnią 20M: polecieli w czort daleko, położyli kamyk z napisem "tu byłem 2k40", ktoś kogoś obraził, komuś się zrobiło przykro i wrócili do domu. I absolutnie nic z tego nie wynika.

Jestem tak rozczarowana, że przez złośliwość mam ochotę dać 1/10. Czego nie zrobię oczywiście, bo dla książek 1/10 mam specjalne miejsce w moim mentalnym koszu na śmieci. Tej książki bym nie wyrzuciła. Podpaliła - może, bo wtedy by się przynajmniej coś w niej działo. Może nie potrafiłam się wczuć w powagę sytuacji (ojej, darmowa siła robocza odchodzi, bo poganiacze...