Mam wrażenie, że zanim przystąpię do wydania opinii, nt. najnowszego zbioru felietonów autorstwa Jeremy'ego Clarksona, muszę wydać pewne oświadczenie. Mianowicie, chciałbym Wam wszystkim, drodzy czytelnicy, zakomunikować, że moja recenzja nie będzie za grosz obiektywna, ponieważ od wielu lat jestem wiernym fanem zarówno autora tej książki, jak i głównego prowadzącego motoryzacyjnego programu "Top Gear". Moja postawa, jako fana tego brytyjskiego show, jest na tyle fanatyczna, że nie przegapiłem ani jednego jego odcinka. Ba, niektóre z nich oglądałem kilkukrotnie, ponieważ sprawiało mi to, jak mawia niejaki dziennikarz telewizyjny polskiego pochodzenia, Adam Kornacki, orgiastyczną przyjemność (swoją drogą, epitet dość kiepski, ale, moim zdaniem, bardzo obrazowy:)). Nic więc dziwnego, że od razu, jak przeczytałem tytuł najnowszej publikacji Jeremy'ego, zarejestrowałem się na serwisie, prowadzącym sprzedaż ebuków, i zakupiłem jej kopię, szczerząc się od ucha do ucha, kiedy z mojego portfela ubywały pieniądze. Nie zawiodłem się, ale o tym później.

A właściwie, nie później, a właśnie teraz. Z pierwszymi felietonami Clarksona zapoznałem się jeszcze za pośrednictwem strony internetowej "Top Gear", na łamach której publikowane były najnowsze jego artykuły. Większość z nich czytałem z zapartym tchem i śmiejąc się do rozpuku, ale bywały też takie sytuacje, kiedy łapałem się za głowę i rwałem z niej włosy, ponieważ byłem zaskoczony osądami, wydawanymi przez Brytyjczyka. Bo z Clarksonem to jest tak, że albo się człowieka kocha, albo go nienawidzi do szpiku kości. Cynizm, megalomania, arogancja, egocentryzm i brutalna szczerość, jakie cechują najpopularniejszego dziennikarza motoryzacyjnego świata, bywają bardzo ciężkie do przełknięcia. Czasem ma się nieodparte wrażenie, że Clarkson nie uznaje faktu, że w obecnym świecie istnieje mnóstwo tematów tabu, których poruszenie gwarantuje to, że będzie się na cenzurowanym, a nawet zostanie się poddanym publicznemu ostracyzmowi. Oczywiście, jak Clarkson sam zauważa w jednym ze swoich felietonów, można za swoje niesztampowe poglądy przeprosić tych, których one uraziły. Niemniej, przeprosiny te nie są do końca szczere, a jedynie wygłoszone pro forma, tj. po to, żeby ktoś przestał pluć w naszą stronę jadem. Ja do postawy Clarksona się przyzwyczaiłem i, prawdę mówiąc, bardzo ją sobie cenię, bo w świecie, który przesiąknięty jest hipokrytami i populistami, brakuje ludzi, u których co w głowie, to i na języku. Pomimo tego, że komentarze te są zazwyczaj prześmiewcze, to zawierają w sobie wiele prawdy. Tak czy owak, potrafię zrozumieć przeciwników Clarksona, którzy uważają go za buca i gbura. No, ale to, że czuję ich ból, nie znaczy, że się z nimi zgadzam. Dla mnie oni po prostu nie mają dystansu:)

I właśnie! Moim skromnym zdaniem, kluczem do tego, by, czytając felietony Clarksona, bawić się tak przednio, jak dziecko puszczone samopas w sklepie z zabawkami, trzeba mieć do siebie, jak i otaczającego nas świata, ogromną dozę dystansu. Bez tego, znad książki, czy czytnika, będą słyszalne jedynie dźwięki (i słowa) zażenowania i paranoicznej agresji, a nie histerycznego śmiechu. A śmiać się jest z czego! Clarkson, słynący z nietuzinkowych porównań homeryckich, wielokrotnie daje upust swoim najbardziej skrytym fantazjom dziennikarskim i zarzuca swoich czytelników dowcipnymi anegdotami, czy dygresjami zarówno na tematy motoryzacyjne, jak i związane z codzienną egzystencją każdego z nas. W ten oto sposób, otrzymujemy książkę, w której możemy odnaleźć problemy każdego z nas. Przecież niemal każdy przeciętny Kowalski czuje zdenerwowanie na widok kierowcy, który poza miastem nie rozwija prędkości wyższej niż 40km/h, blokując przy tym praktycznie całą drogę, czy też ma ochotę popełnić samobójstwo, będąc zmuszonym do zrobienia sobie zakupów w sklepie z obuwiem, czy odzieżą wierzchnią. Clarkson, z wielką ochotą i uporem, krytykuje także idiotyczne posunięcia polityków, czy innych prominentnych figur w Wielkiej Brytanii, czy poza jej granicami.

Między innymi dzięki właśnie tym cechom felietony Clarksona czyta się z taką łatwością i przyjemnością. Aczkolwiek, to nie wszystkie atrakcje, jakie można znaleźć w ich treści. Sam autor nawiązuje również do swojej pracy w obu odsłonach motoryzacyjnego programu "Top Gear". Zarówno tego sprzed 2002 roku, jak i jego najnowszej odsłony. W tychże nawiązaniach nie tylko rozprawia o tym, jak wiele radości czerpie z możliwości siadania za kółkiem najbardziej nowoczesnych i bajońsko drogich samochodów, ale również jak wiele pracy należy włożyć w stworzenie tak wielkiego show (no i, jak wiele odpowiedzialności spoczywa nie tylko na trójce ulubionych przez masy prezenterów, ale i całej ich ekipy filmowej). Poza tym, dotyka on również kwestii, poruszonych w konkretnych odcinkach programu - na przykład, odnosi się do testów swoich ulubionych aut. Nie można zapomnieć także o tym, że nabija się ze swoich dwóch największych przyjaciół - Jamesa May'a i Richarda Hammonda.

Mam wrażenie, że zanim przystąpię do wydania opinii, nt. najnowszego zbioru felietonów autorstwa Jeremy'ego Clarksona, muszę wydać pewne oświadczenie. Mianowicie, chciałbym Wam wszystkim, drodzy czytelnicy, zakomunikować, że moja recenzja nie będzie za grosz obiektywna, ponieważ od wielu lat jestem wiernym fanem zarówno autora tej książki, jak i głównego prowadzącego...