Dla mnie pierwsza książka tej autorki, zaskoczyła mnie bardzo, mocna, oszczędna w słowach, zakończenie REWELACYJNE. Na pewno do ponownego przeczytania.

Dla mnie pierwsza książka tej autorki, zaskoczyła mnie bardzo, mocna, oszczędna w słowach, zakończenie REWELACYJNE. Na pewno do ponownego przeczytania.

Książka lekka, trochę monotonna i niestety przewidywalna. Mimo przerażająco krótkich rozdziałów ma ona jednak w sobie jakiś urok.

Książka lekka, trochę monotonna i niestety przewidywalna. Mimo przerażająco krótkich rozdziałów ma ona jednak w sobie jakiś urok.

Rewelacja, ostatnie dwie strony - majstersztyk

Rewelacja, ostatnie dwie strony - majstersztyk

"BUNTOWNICY BEZ POLOTU"
W „Dziewczynie grającej w go” autorka zderzyła świat młodych chińskich „rewolucjonistów” z pragmatyczną postawą japońskiego oficera.
Rewolucja w wydaniu chińskiej młodzieży ma wymiar zarówno polityczny jak i seksualno-obyczajowy. Tytułowa Dziewczyna inicjuje życie seksualne i eksperymentuje ze swoimi uczuciami do trzech partnerów, dzięki swym talentom analitycznym próbuje kreować rzeczywistość.
Przedstawicielami rewolucji w wymiarze politycznym są dwaj przyjaciele Min i Jing, potomkowie bogatych rodzin, którzy za swoją zabawę w rewolucję płacą wysoką cenę.
W opozycji do chińskiej młodzieży przedstawiona jest postawa japońskiego oficera, oparta na honorze, patriotyzmie i japońskiej tradycji.
Wszyscy przedstawieni w książce bohaterowie okazują się niedojrzali i egzaltowani, prezentują nienaturalne zachowania i reakcje, za wszelką cenę próbują być wolni choć w ich postępowaniu pełno jest sztuczności.
Jednak najbardziej pretensjonalne jest zakończenie, które mogłoby przydarzyć się jedynie w kiepskim romansie.

"BUNTOWNICY BEZ POLOTU"
W „Dziewczynie grającej w go” autorka zderzyła świat młodych chińskich „rewolucjonistów” z pragmatyczną postawą japońskiego oficera.
Rewolucja w wydaniu chińskiej młodzieży ma wymiar zarówno polityczny jak i seksualno-obyczajowy. Tytułowa Dziewczyna inicjuje życie seksualne i eksperymentuje ze swoimi uczuciami do trzech partnerów, dzięki swym...

książka bardzo dobra, nie spodziewałam się tego po lekturze na francuski. Polecam, warto ją przeczytać!

książka bardzo dobra, nie spodziewałam się tego po lekturze na francuski. Polecam, warto ją przeczytać!

Piękna opowieść jak wzór na gobelinie przeplatajaca się z brutalnością czasów w któych została osadzona. Główna bohaterka w centrum wydarzeń, żyjaca na pograniczy paru wątków, przy czym każdy zachwyca swymi cieniami i błyskami jak piękny kamień.

Piękna opowieść jak wzór na gobelinie przeplatajaca się z brutalnością czasów w któych została osadzona. Główna bohaterka w centrum wydarzeń, żyjaca na pograniczy paru wątków, przy czym każdy zachwyca swymi cieniami i błyskami jak piękny kamień.

Przepełniona kiczem. Banalny język, nienaturalne zachowania bohaterów, najwyższy stopień egzaltacji. Nigdy więcej takich harlequinów.

Przepełniona kiczem. Banalny język, nienaturalne zachowania bohaterów, najwyższy stopień egzaltacji. Nigdy więcej takich harlequinów.

"Kiedy będziesz kochana, kiedy sama pokochasz, odkryjesz cierpienie życia na rozgrzanych do czerwoności węglach"

Akcja dzieje się w latach 30. XX wieku. Japonia rozpoczyna swoją ekspansję atakiem na Chiny.
Młoda obywatelka tego kraju gra w go - typowo męską grę planszową. Pewnego dnia przesuwając pionkami intryguje swoją osobą japońskiego oficera.

Wciąż czuję łzy na policzkach, serce pęka mi ile razy przypomnę sobie ostatnie słowa monologu.

Bogata w uczucia, pokazuje miłość pozbawioną słów, które są źródłem nieporozumień.

"Kiedy będziesz kochana, kiedy sama pokochasz, odkryjesz cierpienie życia na rozgrzanych do czerwoności węglach"

Akcja dzieje się w latach 30. XX wieku. Japonia rozpoczyna swoją ekspansję atakiem na Chiny.
Młoda obywatelka tego kraju gra w go - typowo męską grę planszową. Pewnego dnia przesuwając pionkami intryguje swoją osobą japońskiego oficera.

Wciąż czuję łzy na...

Czytanie książki nie należało do najprzyjemniejszych,ponieważ w jej odbiorze przeszkadzał mi sposób przedstawiania opisywanego świata przez autorkę.Ma w tym swój udział także ubogi zasób słownictwa,które zostało użyte do napisania książki.Wszechobecne metafory w wypowiedziach bohaterów irytowały mnie niemiłosiernie i nie rozumiem co miały one na celu.W ogóle ich sposób postrzegania rzeczywistości był dla mnie nie do ogarnięcia.Ja wiem,że to inne czasy były (nawet inny wiek !) a także inna kultura,jednakże bez przesady,podejście do niektórych kwestii nie mogło się aż tak zmienić.Żaden bohater nie zdobył mej sympatii,w moim odczuciu większość z nich była bezbarwna i przedstawiona wyłącznie jako dobre bądź złe charaktery (w międzyczasie mieli okazję przejść z jednej strony na drugą).Zgodnie z opisem,najważniejszym wątkiem w powieści jest wzajemna miłość głównych bohaterów.Pomijając już to,że praktycznie się do siebie nie odzywali w trakcie gry,nie mogę zaakceptować faktu którym jest ich tak późne pierwsze spotkanie (miało miejsce na 133 stronie).Muszę jednak przyznać,że ich wcześniejsze losy były bardziej interesujące.Również tytułowej gry w go w tym czasie było jak na lekarstwo.Powieść ''Dziewczyna grająca w go'' jest pozycją bardzo przeciętną,jedyne co mogę w niej pochwalić to ciekawe tło historyczne (początek wojny chińsko-japońskiej) oraz druzgoczące zakończenie.Nie była to do końca strata czasu,w związku z moim upodobaniem do książek rozgrywających się w trakcie wojny,mimo to nie wiem,czy komukolwiek mogłabym z czystym sercem ją polecić.

Czytanie książki nie należało do najprzyjemniejszych,ponieważ w jej odbiorze przeszkadzał mi sposób przedstawiania opisywanego świata przez autorkę.Ma w tym swój udział także ubogi zasób słownictwa,które zostało użyte do napisania książki.Wszechobecne metafory w wypowiedziach bohaterów irytowały mnie niemiłosiernie i nie rozumiem co miały one na celu.W ogóle ich sposób...

Niczym wygłodniały lew rzucam się ostatnio na wszystko, co "pachnie" Dalekim Wschodem, Chinami, Japonią, buddyzmem... Przy okazji odkrywam tamtejszy teatr wojny i działań okołowojennych pierwszej połowy XX wieku. Uwierzcie - równie krwawy, jak scena europejska.

Z okładkowej notki wynikać mogłoby, że to prosta historia zakazanej miłości japońskiego kata to chińskiej ofiary. Nic bardziej mylnego... Nie oznacza to, że motywu romansowego w książce brak, ale bynajmniej nie jest wiodący. Głównym bohaterem tej krótkiej, napisanej bardzo oszczędnymi słowami powieści, są różnice kulturowe między najeżdżanymi i najeźdźcami. Różnice o tyle z mojej perspektywy ciekawe, że obie kultury - chińska i japońska, są mi obce. Ścieżki myślenia bohaterów, życie ważone na sposób wschodni, wartość honoru - wszystko to czyni "Dziewczynę..." fascynującym studium alternatywnej, azjatyckiej cywilizacji.

Zakończenie mnie nie zaskoczyło. Raczej się go spodziewałam, biorąc pod uwagę całościowy przekaz książki, ale bardzo mi się podobało, ponieważ było spójne i takie "niehollywodzkie" ;)

Niczym wygłodniały lew rzucam się ostatnio na wszystko, co "pachnie" Dalekim Wschodem, Chinami, Japonią, buddyzmem... Przy okazji odkrywam tamtejszy teatr wojny i działań okołowojennych pierwszej połowy XX wieku. Uwierzcie - równie krwawy, jak scena europejska.

Z okładkowej notki wynikać mogłoby, że to prosta historia zakazanej miłości japońskiego kata to chińskiej...