W 1984 roku wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, gdzie dziesięć lat później ukazała się jej oparta na wątkach autobiograficznych debiutancka książka, Czerwona Azalia, pokazująca życie w Chinach w okresie rewolucji kulturalnej. Stała się ona wydarzeniem literackim w Ameryce i Europie, a kolejne powieści Anchee Min – Madame Mao, Dziki Imbir, Cesarzowa Orchidea, Ostatnia cesarzowa, Perła Chin i Kwiat, który nie rozkwitnie – ugruntowały pozycję tej autorki na rynku wydawniczym.http://ancheemin.com/
Gdyby ktoś zastanawiał się, o czym jest ta książka, to najkrócej można by powiedzieć, że o życiu. Mimo niewielkiej objętości kryje w sobie wiele wydarzeń. Przewija się tu wiele emocji, przekonań i wiary. Wiary nie w bóstwa, a w to, że postępowanie w taki a nie inny sposób to jedyna słuszna droga. Według mnie książka warta przeczytania.
Co byś powiedziała, droga Czytelniczko, gdybyś nagle miała zostać księżniczką, królową lub cesarzową? Czy nie o tym marzyłaś jako mała dziewczynka, przymierzając sylwestrowe suknie swej matki i papierową koronę? Nie takiego dla siebie losu pragnęłaś, gdy czytano ci bajkę o Kopciuszku?
Więc, jeżeli choć przez chwilę bliskie ci było takie marzenie, przeczytaj opartą na faktach "Cesarzową Orchideę". Poznasz kulisy takiego życia: bezmierną nudę sztywnych dworskich protokołów, puste życie w złotej klatce, bezpardonową walkę o przetrwanie i ciągły strach o siebie i najbliższych.
Przy okazji poznasz ciekawe rytuały i symbole życia w Zakazanym Mieście, niezwykle klimatyczne elementy architektury, potraw, strojów i ozdób, zwyczaje i sekrety związane z życiem setek nałożnic i tysięcy eunuchów na dworze cesarza Chin.
A przy okazji, jest to odległy w czasie i przestrzeni ale jakże aktualny komentarz do decyzji księstwa Sussex, którzy postanowili opuścić inny królewski dwór, oddać tytuły i apanaże by odzyskać wolność i możliwość samodzielnego decydowania o swoim życiu.