O kulturze Wschodu, ale przede wszystkim o kulturze jedzenia. Ciekawie, dowcipnie, ze smakiem i o smaku. Ja jestem spełniona i całą pewnością jeszcze po Michael'a sięgnę nie raz!

O kulturze Wschodu, ale przede wszystkim o kulturze jedzenia. Ciekawie, dowcipnie, ze smakiem i o smaku. Ja jestem spełniona i całą pewnością jeszcze po Michael'a sięgnę nie raz!

Genialna książka o genialnym jedzeniu!!!!

Genialna książka o genialnym jedzeniu!!!!

Stanęło na rodzinnym wyjeździe Michaela Bootha do japońskich metropolii. Autor kieruje się tam w poszukiwani smaku i ogarnianiu specyficznej azjatyckiej miłości do świeżego jedzenia poprzez utarczki mistrzów kuchni z dzisiejszą modą na mrożonki i przypływ Zachodniej mody na fast food, spożywanie zbyt dużej ilości soli, cukru, czerwonego mięsa i nabiału. Przy okazji odgadywania, gdzie może kryć się kolejna restauracja, pośród kulinarnych degustacji i przyglądania się, jak powstają dania, Booth raczy czytelnika również elementami należącymi do tradycji. Zawsze jednak kierując swą niespożytą ciekawość w kierunku kulinarnych doświadczeń i japońskiej tradycji smaku, i tak też było na przykład podczas zetknięcia się z zawodnikami sumo. Kultura kulturą, ale zawsze dobrze mieć pełny brzuch.

Z mojego punktu widzenia M.Booth nawet ciekawie pisze. Ciekawie na tyle, że nie odkłada się ze znudzeniem książki, choć trzeba przyznać, że o tym wszystkim dowiadywałam się po drodze zaznajamiając się systematycznie z kulturą prezentowanego kraju i w znacznie szerszym zakresie. Mając do czynienia z "Sushi i całą resztą" doświadcza się jednak rozczarowania, gdyż dziennikarz nie zachowuje tutaj wnikliwości, nie rozbudowuje tematu, nie troszczy się również o wnioski i podsumowania. Ta książka ze względu na swą konstrukcję i sposób przekazywania myśli bardziej przypomina mi blog, a co za tym idzie, zyskuje odmienny charakter od publikacji, której oczekiwałam po "Sushi i..".

Czy cokolwiek w tej lekturze mnie zaciekawiło? Jednym z bardziej udanych rozdzialików był "Kryzys sake", w którym mowa m.in. o mitach na temat tego alkoholu, w tym przyrównywaniu go na Zachodzie do wódki, choć ze względu na sposób produkcji jest mu najbliżej do piwa. Interesujące jest też zagadnienie pochodzenia sushi oraz jego rozwoju, czyli przejścia od formy konserwowania ryb w ryżu do obecnego procesu powstawania sztandarowej potrawy Japończyków. Inne, dotyczące ciekawostek na temat miso czy fermentacji sosu sojowego też wypadają o niebo lepiej, niż pisanie głównie o chodzeniu po restauracjach i wymienianiu potraw z nazwy i wyglądu, bo na nic więcej nie można tu liczyć. Tak naprawdę Booth wcale nie zajmuje się tutaj smakiem, a nawet jeśli to bardzo pobieżnie. W książce o poważnym tytule, gdzie jakoby czytelnik miał spotkać się ze smakami odległej krainy brak opisu degustacji (no chyba,że przy sake dostajemy takie fragmenciki, gdzie praktycznie każda poza pierwszymi dwoma smakuje jak pochodne ropy naftowej),brak napawania się niuansami danej potrawy przyrządzonej przez innego kucharza, w innym miejscu. Prowadząc w ten sposób "badania" na temat kulinarnej tradycji danego kraju nie dochodzimy do żadnych wniosków. Chociaż redaktor stara się odkryć, jaki wpływ mają rośliny (szczególnie wodorosty,listownica) i przyprawy na dietę Japończyków oraz co ma moc sprawczą w przypadku długowieczności mieszkańców Okinawy. Ale wnioski przychodzą z tego marniutkie. A podsumowania całości praktycznie nie znajdujemy na łamach książki, bo jak widać autor nic takiego nie zaplanował. Czasem czytując blogi niedoświadczonych podróżników, ci pokuszą się o jakiekolwiek wnioski, a tu mimo wzniosłych postanowień początkowych przemyślenia autora są podawane na bieżąco i na koniec nie zawraca sobie już głowy by nadać temu ramy zamknięcia. Niestety, jestem tą książka zawiedziona.

Stanęło na rodzinnym wyjeździe Michaela Bootha do japońskich metropolii. Autor kieruje się tam w poszukiwani smaku i ogarnianiu specyficznej azjatyckiej miłości do świeżego jedzenia poprzez utarczki mistrzów kuchni z dzisiejszą modą na mrożonki i przypływ Zachodniej mody na fast food, spożywanie zbyt dużej ilości soli, cukru, czerwonego mięsa i nabiału. Przy okazji...

Przygody Rycerza Noża i Widelca

Michael Booth wraz z damą serca i dwoma wiernymi giermkami (żoną i dwójką synów) udaje się w podróż kulinarną na nieznany mu dotąd ląd. Tajemnicza Japonia, kraina mitycznych smaków i niezwykłych rytuałów. Booth, przemierzając japońskie szlaki od Hokkaido do Okinawy, poprzez Kioto i Tokio, próbuje poznać „prawdziwą japońską kuchnię”.
Zapowiadało się wręcz rewelacyjni i ciekawie. Moja skłonność do zabaw w domorosłego masterchefa i degustowania wszelkich potraw była dobrym podkładem do sięgnięcia po „Sushi i cała reszta”. Początek książki chłonąłem jak sucha gąbka wodę albo sushi sos sojowy… Poznawałem różnorakie tradycje japońskie oczami gaijina… No właśnie i tu mały szkopuł. Booth jedyne co robił, to degustował, uderzając czasem w coś, co zdziwi nie tylko Japończyka ale i Europejczyka też – dokonywał aktów klasycznego obżarstwa. O wiele mniej oddawał się poznaniu japońskiej tradycji, poświęcając temu zagadnieniu niewiele miejsca na łamach książki.
Po dłuższej chwili odniosłem wrażenie, że książka jest swoistym Ctrl+C/Ctrl+V niejednego bloga podróżniczego czy kulinarnego. Nie jest to nic złego samo w sobie, każdy autor mimo pewnej wtórności, wnosi coś własnego, własne doświadczenia. Booth wniósł całkiem sporo, ale sushi mi nie urwało 😊
A największy smuteczek powoduje fakt, że wasabi, które serwują w europejskich sushidajniach jest marną chemiczną podróbą. Jak tu teraz żyć?!

Przygody Rycerza Noża i Widelca

Michael Booth wraz z damą serca i dwoma wiernymi giermkami (żoną i dwójką synów) udaje się w podróż kulinarną na nieznany mu dotąd ląd. Tajemnicza Japonia, kraina mitycznych smaków i niezwykłych rytuałów. Booth, przemierzając japońskie szlaki od Hokkaido do Okinawy, poprzez Kioto i Tokio, próbuje poznać „prawdziwą japońską...

Ciekawa i przyjemna książka dla miłośników kuchni japońskiej, ale też i kuchni w ogóle. Autor już na początku ostrzega, że będzie tylko o jedzeniu i w zasadzie słowa dotrzymuje, chociaż trudno tam nie dostrzec filozofii i przenikania się jej wpływu na kulturę i odwrotnie. Fascynująca jest egzotyka i unikalność japońskich " wynalazków" kulinarnych, co Michael Booth świetnie i rzetelnie przedstawia. Warto też poszperać w TV lub internecie i zobaczyć to, co autor tak ładnie opisuje, np. jak się robi sos sojowy w Kioto, albo jak się struga rybę na japoński rosół... wrażenia niezapomniane!

Ciekawa i przyjemna książka dla miłośników kuchni japońskiej, ale też i kuchni w ogóle. Autor już na początku ostrzega, że będzie tylko o jedzeniu i w zasadzie słowa dotrzymuje, chociaż trudno tam nie dostrzec filozofii i przenikania się jej wpływu na kulturę i odwrotnie. Fascynująca jest egzotyka i unikalność japońskich " wynalazków" kulinarnych, co Michael Booth świetnie...

Rewelacyjna książka kulinarno - podróżnicza.

Rewelacyjna książka kulinarno - podróżnicza.

Bardzo sie ciesze, ze wybralam ta ksiazke jako moj sposob na przygotowanie do spotkania z japonska kultura. Dzieki temu poznalam Japonie i ta niesamowita kulture "od kuchni", a to tez glowny powod dla ktorego planowalam wyprawe do tego fascynujacego kraju. Przeczytana w oryginalnym wydaniu, czyli angielskim.

Bardzo sie ciesze, ze wybralam ta ksiazke jako moj sposob na przygotowanie do spotkania z japonska kultura. Dzieki temu poznalam Japonie i ta niesamowita kulture "od kuchni", a to tez glowny powod dla ktorego planowalam wyprawe do tego fascynujacego kraju. Przeczytana w oryginalnym wydaniu, czyli angielskim.

Przesympatyczna książka. Chyba pierwsza tak bardzo ciepła i przyjemna opowieść o Japonii. Niewątpliwym jej atutem jest osobowość autora - zabawnego, czasami ciapowatego podróżnika, próbującego (jak się łatwo domyślić, czasem z marnym skutkiem),zgłębić tajniki Japońskiej kultury. A przy tym człowieka pełnego ciepła i ciekawości. Od innych książek o Japonii odróżnia ją również fakt, że autor podróżuje z rodziną - wyobrażacie sobie konfrontacje dwóch małych przesłodkich berbeci z dziwaczną, czasem straszną japońską kuchnią? No właśnie. Warto, warto, warto. Aby dowiedzieć się więcej o Japonii, bardzo zgłodnieć i wiele razy parsknąć śmiechem.

Przesympatyczna książka. Chyba pierwsza tak bardzo ciepła i przyjemna opowieść o Japonii. Niewątpliwym jej atutem jest osobowość autora - zabawnego, czasami ciapowatego podróżnika, próbującego (jak się łatwo domyślić, czasem z marnym skutkiem),zgłębić tajniki Japońskiej kultury. A przy tym człowieka pełnego ciepła i ciekawości. Od innych książek o Japonii odróżnia ją...

obowiązkowa pozycja dla wielbicieli Japonii a dokładniej dla wielbicieli japońskiej kuchni. angielski dziennikarz udaje się w kulinarną podróż po kraju kwitnącej wiśni a czytelnik wraz z autorem poznaje sposoby uprawy wasabi, listownicy japońskiej, wyrobu sake, sosu sojowego, miso, soli która nie podnosi ciśnienia krwi, mięsa z masowanych piwem krów. poznajemy skład diety zawodników sumo i tajemnice piątego smaku umami. na koniec odkrywamy przyczyny długowieczności mieszkańców Okinawy
" Tuz przed Ogimi minęliśmy kamienna tablice, na której widniał napis: „Mając siedemdziesiąt lat, jesteś tylko dzieckiem, osiemdziesiąt – zaledwie wyrostkiem, gdy zaś kończysz dziewięćdziesiąt, a przodkowie zapraszają cie do nieba, poproś, by poczekali, aż dożyjesz stu, i powiedz, ze wówczas przemyślisz ich propozycje”. Polecam!

obowiązkowa pozycja dla wielbicieli Japonii a dokładniej dla wielbicieli japońskiej kuchni. angielski dziennikarz udaje się w kulinarną podróż po kraju kwitnącej wiśni a czytelnik wraz z autorem poznaje sposoby uprawy wasabi, listownicy japońskiej, wyrobu sake, sosu sojowego, miso, soli która nie podnosi ciśnienia krwi, mięsa z masowanych piwem krów. poznajemy skład diety...

Jestem zachwycona książką. Jest to podróż czysto kulinarna. Nie skupia się w zasadzie na żadnym innym aspekcie tego kraju. Dla pasjonatów kuchni (a dla pasjonatów Japonii i kuchni tym bardziej),jest to pozycja obowiązkowa. Chcę tam jechać i spróbować tego wszystkiego. :)

Jestem zachwycona książką. Jest to podróż czysto kulinarna. Nie skupia się w zasadzie na żadnym innym aspekcie tego kraju. Dla pasjonatów kuchni (a dla pasjonatów Japonii i kuchni tym bardziej),jest to pozycja obowiązkowa. Chcę tam jechać i spróbować tego wszystkiego. :)