Autor książki o Bogu myślał niewiele. Pewne wydarzenie z jego życia, nota bene, dość zabawne, sprawia, że postanawia wyruszyć w podróż aby spotkać się z wyznawcami różnych religii.
Książka napisana z wielkim rozmachem, bardzo dobrym językiem.

Autor książki o Bogu myślał niewiele. Pewne wydarzenie z jego życia, nota bene, dość zabawne, sprawia, że postanawia wyruszyć w podróż aby spotkać się z wyznawcami różnych religii.
Książka napisana z wielkim rozmachem, bardzo dobrym językiem.

Książkę czytałam przez kilka tygodni, po jednym rozdziale co kilka dni. Podzielona jest na części, każda z nich poświęcona jest jednej z religii, które zainteresowały autora. Napisana jest bez zadęcia, trochę na wesoło, trochę na poważnie, o czymś co dla niektórych bywa sprawą najważniejszą w życiu czyli o religiach i postrzeganiu Boga. Z pewną swadą autor przekazuje swoje doświadczenia w tej dziedzinie, czasem nie dowierza, czasem próbuje zaufać, przedstawia i analizuje różne religie - powiedziałabym, że dość pobieżnie i wybiórczo, ale ta książka to nie analiza naukowa, tylko książka do miłego spędzenia czasu na czytaniu i pozyskania podstawowej wiedzy o różnych rodzajach religii i ich wyznawcach.

Książkę czytałam przez kilka tygodni, po jednym rozdziale co kilka dni. Podzielona jest na części, każda z nich poświęcona jest jednej z religii, które zainteresowały autora. Napisana jest bez zadęcia, trochę na wesoło, trochę na poważnie, o czymś co dla niektórych bywa sprawą najważniejszą w życiu czyli o religiach i postrzeganiu Boga. Z pewną swadą autor przekazuje swoje...

Napisane dziwnie aczkolwiek temat interesujący - jak mi się zdaje i dla poszukujących, i dla przekonanych w swojej wizji świata. To książka, która powinna powołać konkluzję: muszę zbdać Koran, Biblię, Torę, pojechać do Indii, Chin, poczytać o ludach Syberii, Grenlandii i Kongo.

Napisane dziwnie aczkolwiek temat interesujący - jak mi się zdaje i dla poszukujących, i dla przekonanych w swojej wizji świata. To książka, która powinna powołać konkluzję: muszę zbdać Koran, Biblię, Torę, pojechać do Indii, Chin, poczytać o ludach Syberii, Grenlandii i Kongo.

Ta książka otworzyła pokój, kusiła światłem, jakbym był ćmą. Owadem szukającym absolutu.
Znalazłem go, poznałem Tego Sympatycznego, siedział na krześle, zwyczajny, niczym człowiek...

Tyle doświadczeń zgromadzonych, jakbym uwierzył w arbitralną wartość bogactwa.
A na koniec i tak wróciłem na początek.

Zupełnie niezwyczajny, niczym człowiek.

Pozdrawiam,
Krymstian lat 16

Ta książka otworzyła pokój, kusiła światłem, jakbym był ćmą. Owadem szukającym absolutu.
Znalazłem go, poznałem Tego Sympatycznego, siedział na krześle, zwyczajny, niczym człowiek...

Tyle doświadczeń zgromadzonych, jakbym uwierzył w arbitralną wartość bogactwa.
A na koniec i tak wróciłem na początek.

Zupełnie niezwyczajny, niczym człowiek.

Pozdrawiam,
Krymstian lat 16

Ta książka przeleżała na mojej półce kilka lat, jeszcze zanim zaczęłam kwestionować istotę Najwyższego. Byłam jej jak widać umiarkowanie ciekawa, ale w końcu przyszedł ten czas, gdy spojrzałam na moje półki i powiedziałam "teraz Twoja kolej!".

Cieszę się, że autor jest innego wyznania, niż ja, ponieważ dzięki temu miałam okazję zapoznać się z jego odczuciami dot. wiary katolickiej z zupełnie innej perspektywy.
Eric Weiner na poszukiwanie sympatycznego Boga wybrał się po nagłej wizycie w szpitalu, którą nieomal przypłacił życiem. Postanowił ruszyć w podróż i zgłębić tajniki różnych religii. W kręgu jego zainteresowań znalazły się m.in. sufizm, katolicyzm w wydaniu franciszkańskim, buddyzm, ale również i bytujące sobie na zupełnie innym biegunie: szamanizm, realianizm, czy neopoganizm.

Każda religia to dla autora podróż - czasem na koniec świata. Szkoda tylko, że zazwyczaj tylko na kilka dni. W wątpliwość bowiem można poddać, czy w tak krótkim czasie można poznać istotę religii, zwłaszcza tych budowanych przez tysiące lat. Tak, zarzucam tej książce zbytnią powierzchowność. Czuć również zagubienie autora, ale to akurat odczytuję na plus. Jest ludzki, nie wchodzi w rolę eksperta - przekazuje nam wszystko tak, jak widzi i czuje. Często wielu aspektów danej wiary nie rozumie i dzieli się tym z nami.
Książka wzbudziła we mnie refleksję jak silnie oddziałuje na nas wiara, w której zostaliśmy wychowani. W jak dużym stopniu determinuje ona to jak postrzegamy świat i Boga. Jak trudno uwolnić nam się od jego obrazu, który został nam zaszczepiony w dzieciństwie. Czułam w kościach, że autor również się od niego nie uwolnił. Historia zatoczyła oko, gdy w końcu uznał swoje żydowskie pochodzenie i zabrał nas razem ze sobą w podróż do Ziemi Świętej. I mimo, że bardzo obawiał się tej wizyty, można powiedzieć, że znalazł w niej pewne ukojenie.

Skoro już poruszyłam temat religii katolickiej - franciszkanie w oczach autora, którzy dumnie zaprezentowali mi swoje amerykańskie oblicze wydali mi się dość zabawni i... bardzo sympatyczni :) Na kartach książki Weinera godnie reprezentowali oblicze wyznawanej przez siebie religii. Poczułam tylko lekkie rozczarowanie, gdy autor rozpatrzył swoją przygodę w kategorii: religia katolicka nie jest dla mnie, ponieważ nie mógłbym być zakonnikiem. Dlatego z dużą rezerwą przyjmowałam każdą jego kolejną przygodę pełną wiary.

Książkę polecam jako ciekawostkę.
Nie jest to jednak tytuł, który mnie zachwycił.

Ta książka przeleżała na mojej półce kilka lat, jeszcze zanim zaczęłam kwestionować istotę Najwyższego. Byłam jej jak widać umiarkowanie ciekawa, ale w końcu przyszedł ten czas, gdy spojrzałam na moje półki i powiedziałam "teraz Twoja kolej!".

Cieszę się, że autor jest innego wyznania, niż ja, ponieważ dzięki temu miałam okazję zapoznać się z jego odczuciami dot. wiary...

„Jak większość ludzi, na jakimś poziomie obawiam się czasu. Nie jego istnienia, lecz raczej skończoności. Kojarzy mi się ze śmiercią. Gdyby nasz czas był nieskończony, gdybyśmy dosłownie nie musieli się liczyć z czasem, podejrzewam, że religie by nie istniały.”

To zdanie jest fundamentalne dla książki Erica Weinera. Tym zdaniem jednocześnie mi zaimponował, jak i zasłużył na pogardę. Bo z jednej strony pokazuje świadomość, erudycję, a z drugiej... no właśnie, co? Cynizm? Obłudę?

Weiner w irytujący sposób pokazuje swoje rzekome zagubienie w życiu i obnosi się z depresją. W kwestii wiary, jest niepraktykującym Żydem. Stwierdza, że może znalezienie odpowiedniej religii ukoi ból jego egzystencji. Spośród tysięcy wyznań wybiera osiem, którym przyjrzy się, spróbuje zrozumieć, a może zaadaptować na własne potrzeby.

I tutaj pojawia się zgrzyt. Ja bowiem żyję w przekonaniu, że większość osób modlących się do rozmaitych Bogów, naprawdę w nich wierzy. Co więcej, że warunkiem wiary w byt nadprzyrodzony jest przyjmowanie go razem z całym majdanem, z którym musisz się pogodzić, bo… przecież tak chce Twój Bóg! Tymczasem mam rozumieć, że facet będzie sobie wybierał. Jak przypasuje mu u hinduistów, to zacznie realnie WIERZYĆ w Brahmę i Wisznu, studiować Wedy i spokojnie czekać na reinkarnację. Jeśli nie, to może wicca? Tam wolno zwracać się do wszystkich mono i politeistycznych bogów, w zależności od potrzeby i zachcianki(!).

I tak sobie autor wędruje i opisuje wrażenia. Jakie wnioski wysnuł na koniec, zostawiam dociekliwym. Ja zachodzę w głowę, po co Eric Weiner napisał tę książkę. Jeśli to przegląd wybranych wyznań świata, to powierzchowny i wybitnie subiektywny. Jeśli rzeczywiście szukanie ukojenia, to tak instrumentalne potraktowanie religii jest absurdalne i wypacza jej naturę. Ateista Wam to mówi!

„Jak większość ludzi, na jakimś poziomie obawiam się czasu. Nie jego istnienia, lecz raczej skończoności. Kojarzy mi się ze śmiercią. Gdyby nasz czas był nieskończony, gdybyśmy dosłownie nie musieli się liczyć z czasem, podejrzewam, że religie by nie istniały.”

To zdanie jest fundamentalne dla książki Erica Weinera. Tym zdaniem jednocześnie mi zaimponował, jak i zasłużył...

Przepiękna podróż przez ludzi i świat, zdecydowanie warta polecenia. Niejednoznaczna i nieoczywista, nie daje odpowiedzi a raczej mnoży pytania, przez to właśnie będzie czymś innym dla każdego. Tak jak bóg.

Przepiękna podróż przez ludzi i świat, zdecydowanie warta polecenia. Niejednoznaczna i nieoczywista, nie daje odpowiedzi a raczej mnoży pytania, przez to właśnie będzie czymś innym dla każdego. Tak jak bóg.

Oczekiwałam nieco więcej od tej książki. Autor skupia się za bardzo na sobie, komentuje wszystko z humorem - czasem na siłę. Trudno na tej podstawie zrozumieć duchowość każdej z opisywanych religii.

Oczekiwałam nieco więcej od tej książki. Autor skupia się za bardzo na sobie, komentuje wszystko z humorem - czasem na siłę. Trudno na tej podstawie zrozumieć duchowość każdej z opisywanych religii.

Poszukiwania duchowe, poważna sprawa opisana z humorem jaki lubię, bez zbędnego zadęcia i wyższości. Szczypta autoironii, trochę powagi, sytuacje opisane z przymrużeniem oka. Autor z autopsji poznaje różne religie i podejmuje próby znalezienia swojej drogi duchowej. Jeździ po świecie, spotyka się z wyznawcami, przebywa z nimi przez dłuższy czas, próbuje zrozumieć istotę ich wiary. Bez pogardy dla nawet najbardziej odlotowych przekonań.
Dla mnie bardzo udana lektura, choć z pewnością lekkie i dość powierzchowne podejście nie każdemu się spodoba.

Poszukiwania duchowe, poważna sprawa opisana z humorem jaki lubię, bez zbędnego zadęcia i wyższości. Szczypta autoironii, trochę powagi, sytuacje opisane z przymrużeniem oka. Autor z autopsji poznaje różne religie i podejmuje próby znalezienia swojej drogi duchowej. Jeździ po świecie, spotyka się z wyznawcami, przebywa z nimi przez dłuższy czas, próbuje zrozumieć istotę ich...

świetny przegląd bardzo nieoczywistych religii.
jedynie narrator/autor co chwila zadziwiał swoim płytkim podejściem do sprawy.

świetny przegląd bardzo nieoczywistych religii.
jedynie narrator/autor co chwila zadziwiał swoim płytkim podejściem do sprawy.