Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie byłam w stanie przebrnąć, odpadłam 40 stron przed końcem tej śmiesznej książeczki (a to i tak sukces). Autorka jest niebywale infantylna, naiwna i małostkowa. Książka nazywa się "Od turystyki do magii" i cóż, turystyki to tu od groma (bo autorka ewidentnie jest turystką, nie podróżniczką), ale ta magia, to że niby gdzie? Bo ja żadnej nie znalazłam.
Jeżeli chcecie dowiedzieć się czegoś o kulturze, historii, socjologii Peru, to niestety nie ta książka. Jeżeli natomiast chcecie czytać na każdej stronie, że autorkę kąsają upierdliwe komary, że wredni przewodnicy naciągnęli ich znowu i że trzeba iść się wykłócać o zwrot pieniędzy, albo też, że czekają na zamówione w knajpce spaghetti bolognese bądź hawajską (ja nie mam nic do hawajskiej, ale czujecie ten klimat?) - to to książka dla was.
Jednak kilka hitów wyjątkowo wyprowadziło mnie z równowagi, najlepszy smaczek zostawię sobie na koniec:
1). Gdy w dżungli pojawiają się inni turyści, autorka jest niebywale zniesmaczona, bo przecież ona tu księżna przyjechała siedzieć sobie na hamaczku w ciszy, a tu jakiś plebs do niej dołączył! Bezczelni!
2). Razi totalny brak przygotowania do podróży. Autorka z mężem łyka wszystko jak pelikan, nie myśląc kompletnie o konsekwencjach - dlatego rzuciłam tę książkę w trakcie opisu wizyty u szamana. Ludzie kochani, jak można być tak naiwnym, tak żałosnym, tak nie dbającym o swoje własne bezpieczeństwo, by śmiało zgodzić się na rytuał, o którym się nie wie kompletnie nic? Pić różne specyfiki nie pytając, co to w ogóle, do cholery jest? A potem jeszcze być zbulwersowanym, że, cytat' 'nie uprzedzili, że będziemy wymiotować'! Ręce opadają.
3). No i oczywiście pamiętny fragment z leniwcem. Wow. W czasach świadomych podróży, bycia eko, dbania o umierającą dżunglę, autorka pozwala przewodnikowi na ścięcie drzewa, na którym wisi leniwiec, tylko po to, by mogła go pomiziać. Tylko kurcze, co on taki spięty, przestraszony chyba... ciekawe czemu... WOW.
Niektórzy tu w opiniach piszą, że zdjęcia są ładne. No i ok, są niektóre ładne, ale właśnie, kolejna irytująca rzecz w tej książce. Autorka nie przeżywa tej podróży. Zawsze pierwsze co, to instynkt zmusza ją do wyciągnięcia aparatu, by cyknąć fotkę, a nie po prostu cieszyć się chwilą. O właśnie, może przez to uciekła z tej książki ta tytułowa magia.

Nie byłam w stanie przebrnąć, odpadłam 40 stron przed końcem tej śmiesznej książeczki (a to i tak sukces). Autorka jest niebywale infantylna, naiwna i małostkowa. Książka nazywa się "Od turystyki do magii" i cóż, turystyki to tu od groma (bo autorka ewidentnie jest turystką, nie podróżniczką), ale ta magia, to że niby gdzie? Bo ja żadnej nie znalazłam.
Jeżeli chcecie...

Są takie książki, które nabierają uroku, bo są osobiste. Coś na zasadzie 'musiałbyś sam tam być, by zrozumieć'. Ja właśnie dlatego sięgnęłam po tę książkę. Byłam w Paryżu wielokrotnie i za każdym razem obowiązkowym punktem podróży była wizyta w mojej ukochanej księgarni. Więc już pierwsze zdania spowodowały, że się na mojej twarzy pojawił się uśmiech, a w oczach łzy rozczulenia. To jest historia o prawdziwym miejscu, prawdziwych ludziach, nawet o prawdziwym, leniwym, czarnym kocie. Ja tę książkę odbieram bardzo osobiście, bo miałam olbrzymią przyjemność rozmawiać z Georg'em Whitmanem oraz kupić książkę prosto z rąk jego córki. To jest jak cofnięcie się w czasie i przytulenie do dawnych przyjaciół, których nie widziało się wiele lat. Jednak rozumiem, że może nie wszystkich ta książka zauroczy. A może? Może gdy ją przeczytacie, sami poczujecie silną potrzebę odwiedzenia tego fenomenu przy rue de la Bûcherie 37 w Paryżu? Życzę Wam tego.

Są takie książki, które nabierają uroku, bo są osobiste. Coś na zasadzie 'musiałbyś sam tam być, by zrozumieć'. Ja właśnie dlatego sięgnęłam po tę książkę. Byłam w Paryżu wielokrotnie i za każdym razem obowiązkowym punktem podróży była wizyta w mojej ukochanej księgarni. Więc już pierwsze zdania spowodowały, że się na mojej twarzy pojawił się uśmiech, a w oczach łzy...

Bardzo dobra i ciekawa książka. Najbardziej pasuje do niej przymiotnik "rzetelna". Co wcale nie znaczy, że nudna. Autorka spędziła już w Chile ponad 10 lat, nic więc dziwnego, że dużo wie, dużo jest w stanie opowiedzieć ciekawych rzeczy. Zaczynałam tę książkę wiedząc o Chile tylko 3 rzeczy: Atakama, wino i Pinochet. A skończyłam bardzo usatysfakcjonowana poznaniem chociaż trochę innej kultury, sytuacji geopolitycznej, mentalności i historii Chile. Chętnie sięgnę po wszystkie przyszłe potencjalne książki Autorki. Dobra robota!

Bardzo dobra i ciekawa książka. Najbardziej pasuje do niej przymiotnik "rzetelna". Co wcale nie znaczy, że nudna. Autorka spędziła już w Chile ponad 10 lat, nic więc dziwnego, że dużo wie, dużo jest w stanie opowiedzieć ciekawych rzeczy. Zaczynałam tę książkę wiedząc o Chile tylko 3 rzeczy: Atakama, wino i Pinochet. A skończyłam bardzo usatysfakcjonowana poznaniem chociaż...