Ostatnio natykam się wciąż na książki, przez które muszę przebrnąć z determinacją przez połowę zanim się wciągnę. Z ta było inaczej. Cień i kość spodobała mi się od początku, innowacyjne podejście do magii, nowy podział świata i społeczeństwa oraz inna kultura obcego mi kraju. Jednak mijając połowę czułam się tylko coraz gorzej.
Wydaje mi się jakby autorka nie wykorzystała wszystkich możliwości świata, który stworzyła. Sięgając po tę książkę chciałam poznać nowy świat magów i przeżywać tę drogę nieupierzonego maga poprzez szkołę i nauki, bycie najgorszym by stopniowo odkrywać talenty. Pani Bardugo udało się stworzyć naprawdę świetną atmosferę szkoły, nauk etc. ale trwało to tak krótko, bohaterka bardzo szybko stała się nad wyraz potężną co było pokazane na samym końcu (w końcu jej siły przechodzą jawny i nagły lvl up 2 razy w ciągu jednej części trylogii!) a fakt, że nikt tego nie zauważył a nawet śmiał w nią wątpić był... idiotyczny i nie na miejscu.
Przy okazji, pogratuluję autorce stworzenia niezłego zwrotu akcji w kwestii Darklinga. Naprawdę uległam jego urokowi i fakt jak szybko zwrot ten się pojawia tym szybciej zniechęcił mnie do czytania. Szybko czytelnik traci nadzieję na inny niż faktyczny koniec książki tak więc ciężko czytało mi się resztę powieści. Moim zdaniem autorka o wiele lepiej by na tym wyszła gdyby dłużej pobawiła się uczuciami czytelników i bohaterki, tworząc więcej kwestii zaufania i podjęcia dobrych lub złych decyzji lub dała jakieś oznaki na ewentualną zmianę charakteru bohatera. Przez to jaką autorka podjęła decyzję względem Darklinga (i fakt, że Mal wydaje mi się miałki i denerwujący swoim byciem idealnym i tak jak Alina obwiniającym za całe zło i niepowodzenie siebie -.-) nie umiem pojąc co takiego może się wydarzyć w jeszcze dwóch częściach by nie wydało się to z góry szablonowe bez zwrotów akcji... i chyba nawet nie chcę wiedzieć, nawet pomimo mojej nienormalności i zawsze kończenia zaczętych książek/serii jeśli choć trochę mi się podobały. No może jeśli kiedyś w dalekiej przyszłości sobie o tej trylogii przypomnę.

Mam nadzieję, że gdzieś tam istnieje ciekawa seria po rosyjskich magach... obym się nie zniechęciła przez Leigh Bardugo i jej nieudolność a może niecierpliwość w odsłanianiu wszystkich kart.

Ostatnio natykam się wciąż na książki, przez które muszę przebrnąć z determinacją przez połowę zanim się wciągnę. Z ta było inaczej. Cień i kość spodobała mi się od początku, innowacyjne podejście do magii, nowy podział świata i społeczeństwa oraz inna kultura obcego mi kraju. Jednak mijając połowę czułam się tylko coraz gorzej.
Wydaje mi się jakby autorka nie wykorzystała...