"Co ja Ci to miałem prawić, Archibaldzie?"

"Królów Przeklętych" ceniłam za sposób przedstawienia, zdawałoby się, nużącej historii walk o tron, zdrad i innych poczynań francuskiego dworu. Druon napisał to w formie powieści, oddając głos jej bohaterom, przez co całość była lekka do czytania.

Kilkanaście lat po napisaniu 6. tomu postanowił jednak podsumować historię i tak powstał "Kiedy król gubi swój kraj". Muszę przyznać, że czar serii prysł już po kilku stronach.

Co tutaj mamy? Ano jedzie sobie kardynał przez wciąż ogarniętą wojną Francję i gada... gada... tylko i wyłącznie on gada. Mimo, że historia dość ciekawa, pomysł oddania głosu jednemu człowiekowi mi nie pasował. Zwłaszcza, że ów opowiadał to innym ludziom, zwłaszcza wspomnianemu Archibaldowi,który co jakiś czas coś wtrącał, zadawał pytania. Ale czytelnik tych pytań nie widzi. Poznaje je z ust kardynała, który za każdym razem je powtarza zamiast odpowiedzieć. Dziwne to było.

Na dodatek kardynał jest świetnym przykładem pychy i krótkowzroczności. Co chwila wychwala swoje zasługi, swą mądrość, wynosi siebie przed szereg w podejmowaniu co ważniejszych decyzji i potępia decyzje innych. Tyle, że trochę na zasadzie "mądry Polak (Francuz) po szkodzie" :P

Myślałam, że nie dotrwam do końca, ale dotrwałam. Niestety tom 7. zepsuł miłe wrażenie, jakie wywarła na mnie ta seria.

"Co ja Ci to miałem prawić, Archibaldzie?"

"Królów Przeklętych" ceniłam za sposób przedstawienia, zdawałoby się, nużącej historii walk o tron, zdrad i innych poczynań francuskiego dworu. Druon napisał to w formie powieści, oddając głos jej bohaterom, przez co całość była lekka do czytania.

Kilkanaście lat po napisaniu 6. tomu postanowił jednak podsumować historię i tak...