Podobnie jak przy czytaniu poprzedniej książki Honoriusza Balzaca bardzo spodobał mi się styl pisania tego autora – sposób przedstawiania postaci, szczególnie ich wewnętrznego świata, jak również wspaniała budowa zdań. W tytule występowała liczba pojedyncza balu, ale takich imprez w Sceaux odbyło się wiele w sezonie letnim – co tydzień. Wyłuskałem z treści istotę opowiadania, w postaci porady dla Emilii: "(...) zapamiętaj, że szczęście małżeńskie opiera się nie tyle na efektownych przymiotach i fortunie, ile na wzajemnym szacunku. Owa szczęśliwość jest z natury swojej skromna i nie rzucająca się w oczy".

Podobnie jak przy czytaniu poprzedniej książki Honoriusza Balzaca bardzo spodobał mi się styl pisania tego autora – sposób przedstawiania postaci, szczególnie ich wewnętrznego świata, jak również wspaniała budowa zdań. W tytule występowała liczba pojedyncza balu, ale takich imprez w Sceaux odbyło się wiele w sezonie letnim – co tydzień. Wyłuskałem z treści istotę...

Dlaczego nie lubię Balzaca?
Balzac przypomina mi bardzo zdolnego, sprawnego, nawet szczwanego adwokata. Z niezwykłą zręcznością wyłuskuje z każdej osoby dominującą cechę charakteru i na podstawie tego szkieletu buduje jej opis charakteru. Jego teksty to albo akty oskarżenia, albo linia obrony, a ponieważ autor nie ma tutaj przeciwnika, czytelnik jest zmuszony przyjąć jego pogląd. Dla czytelnika jest to wielkim ułatwieniem, gdy postępowania osób są narzucone, także skutki ich działań, autor niejako pozbawia czytelnika dylematów, wątpliwości, zwalnia czytelnika od wydania wyroku. Oczywiście napisał komedię ludzką, więc jakież miałyby być postacie, jeśli nie przerysowane? Tylko że mnie to wcale nie ułatwia czytania, taka dominująca jednostronność wcale nie zaświadcza o wielkości Balzaca. Więc dla mnie jest powieściopisarzem raczej socjologicznym, opisuje nie jednostki, ale społeczeństwo w okresie przemian.
Więc dlaczego powinniśmy czytać Balzaca?
Bowiem opisywał szczegółowo i z niesamowitą dbałością o szczegóły okres Restauracji i Monarchii Lipcowej, który także dla nas jest istotny. Wtedy to we Francji dynamicznie rozwijał się kapitalizm, skutkiem transformacji w gospodarce były gwałtowne przemiany społeczne, większość społeczeństwa popadała w niespotykaną dotąd nędzę a nieliczne jednostki bezwstydnie się bogaciły. Znajome krajobrazy? Bezładne rządy Ludwika XVIII i jego następców otworzyły drzwi bezprzykładnym oszustwom, ba złodziejstwu stojącemu pod ochroną prawa, nagłym fortunom bez historii, bezkarnemu wykorzystywania pracowników, spekulacji gruntami, przywilejami rozdawanymi za niejasne zasługi, tworzeniu się mętnych klik, kumoterstwu i nepotyzmowi, potajemnemu sprzedawaniu urzędów i tak można wymieniać bez końca. Afery nie tylko nie były rozliczane, bo przecież nikt tym nie był zainteresowany, skoro rządzący musieliby się rozliczać sami ze sobą, co nawet nie były zauważane. Natomiast na papierze wszystko było idealnie, Francja rozwijała się dynamicznie, i to w tempie nieporównywalnym z okresami poprzednimi.
Aż kłuje w oczy ogólna paralela, bo przecież to powyższe zestawienie zawiera te wszystkie kwiaty, który tak bujnie rozkwitły na żyznej glebie Okrągłego Stołu. Te postawy, które tak wnikliwie opisał Balzac, jakże wyglądają znajomo, spotykamy je na co dzień, spotykamy je w niedziele.
Odległych efektów tego bezhołowia Balzac już nie dożył. W 1870 roku w ciągu paru dni wojska francuskie zostały sromotnie pokonane przez prusaków, a Francja skompromitowana. Więc czy ten dynamiczny rozwój, czyż to nie była aby statystyka, ta królowa manipulacji?
Aż boję się pomyśleć, czego my nie dożyjemy.

Dlaczego nie lubię Balzaca?
Balzac przypomina mi bardzo zdolnego, sprawnego, nawet szczwanego adwokata. Z niezwykłą zręcznością wyłuskuje z każdej osoby dominującą cechę charakteru i na podstawie tego szkieletu buduje jej opis charakteru. Jego teksty to albo akty oskarżenia, albo linia obrony, a ponieważ autor nie ma tutaj przeciwnika, czytelnik jest zmuszony przyjąć jego...

Och ta głupia duma młodości potrafiąca zmarnować całe życie.

Och ta głupia duma młodości potrafiąca zmarnować całe życie.

Książka autorstwa Honoriusza Balzaca pisana z pasją i żarliwością. Jak wszystkie opowiadania i powieści tego wybitnego francuskiego pisarza, tak i ta książka mieni się bogactwem postaci, zdarzeń, ludzkich przeżyć i namiętności. Przy lekturze każdego z jego dzieł zaskakuje mnie zawsze finezyjne wręcz odmalowanie każdego szczegółu. Nie inaczej jest i tym razem. Książka nie jest długa, lecz treściwa bardzo i wartościowa.
Główną, najważniejszą bohaterką tej książki jest Emilia de Fontaine. Dla niej liczą się przede wszystkim pieniądze, pochodzenie, stanowisko i najważniejsze - szlachectwo. Pod tym kątem chce wybrać swego przyszłego męża. Ma też duże wymagania pod względem zewnętrznej fizjonomii mężczyzny. W głowie ma obraz wyidealizowanego męża doskonałego. Sama jest zapatrzona w siebie, zarozumiała, impertynencka. Spotyka człowieka na balu w Sceaux i... zakochuje się w nim. Wydaje się zbliżony do jej ideału. Jak skończy się ta miłosna historia? Dobrze dla bohaterów, czy też nie? Nie zdradzę. Zachęcam gorąco do lektury. Po trzykroć warto.
Bardzo dobra książka napisana w Paryżu w 1829 roku i przesycona duchem epoki. Fani prozy Balzaca będą zadowoleni z lektury i ja także byłem. Książka z morałem, którą przeczytałem uważnie i stwierdzam, że to wyborowa lektura.

Książka autorstwa Honoriusza Balzaca pisana z pasją i żarliwością. Jak wszystkie opowiadania i powieści tego wybitnego francuskiego pisarza, tak i ta książka mieni się bogactwem postaci, zdarzeń, ludzkich przeżyć i namiętności. Przy lekturze każdego z jego dzieł zaskakuje mnie zawsze finezyjne wręcz odmalowanie każdego szczegółu. Nie inaczej jest i tym razem. Książka nie...

Wszystkim opowiadaniom Balzaca, które przeczytałam daję 8/10. Za styl, bogactwo językowe, kunszt. Postacie i miejsca mimo iż tylko opisane, ożywają w naszej wyobraźni.
Jego ogromne dzieło daje nam możliwość przeniesienia się do XIX-wiecznej Francji a pełen przekrój warstw społecznych umożliwia nam wgląd w ludzką naturę.
Cały cykl "komedia ludzka" to kawał świetnej literatury.

Wszystkim opowiadaniom Balzaca, które przeczytałam daję 8/10. Za styl, bogactwo językowe, kunszt. Postacie i miejsca mimo iż tylko opisane, ożywają w naszej wyobraźni.
Jego ogromne dzieło daje nam możliwość przeniesienia się do XIX-wiecznej Francji a pełen przekrój warstw społecznych umożliwia nam wgląd w ludzką naturę.
Cały cykl "komedia ludzka" to kawał świetnej...

Wyśmienite opowiadanie! Klasa sama w sobie. Balzac w dobrym wydaniu, jak dla mnie niezaprzeczalny kunszt literacki - potrafi zaciekawić i słowem stworzyć obraz. Chcę więcej :)

Wyśmienite opowiadanie! Klasa sama w sobie. Balzac w dobrym wydaniu, jak dla mnie niezaprzeczalny kunszt literacki - potrafi zaciekawić i słowem stworzyć obraz. Chcę więcej :)

Piękna opowieść, tak dramatycznie zarysowana, niepowtarzalna lektura, moim oczywiście skromnym zdaniem nikt nie jest w stanie tak pięknie zarysować atmosfery uczuć jak Balzak !

Piękna opowieść, tak dramatycznie zarysowana, niepowtarzalna lektura, moim oczywiście skromnym zdaniem nikt nie jest w stanie tak pięknie zarysować atmosfery uczuć jak Balzak !

Opowiadanie to na początku może wydać się nieco banalne, jednak wraz z kolejnymi stronami okazuje się nadzwyczaj przewrotne. Świetny opis stylu życia i sposobu myślenia szlachty w pierwszych dekadach XIX wieku.

Opowiadanie to na początku może wydać się nieco banalne, jednak wraz z kolejnymi stronami okazuje się nadzwyczaj przewrotne. Świetny opis stylu życia i sposobu myślenia szlachty w pierwszych dekadach XIX wieku.

Przewrotna, intrygująca i zabawna. Balzac w formie.

Przewrotna, intrygująca i zabawna. Balzac w formie.

balzac 👍🏿

balzac 👍🏿