Ulubiony tom jak dla mnie, postać Kruka mroczna i wciągająca, powieść świetnie się czyta. Wracam do niej co jakiś czas i za każdym razem poznaje ją na nowo. Sam pomysł na uniwersum bardzo fajny. Z czystym sumieniem polecam każdemu.

Ulubiony tom jak dla mnie, postać Kruka mroczna i wciągająca, powieść świetnie się czyta. Wracam do niej co jakiś czas i za każdym razem poznaje ją na nowo. Sam pomysł na uniwersum bardzo fajny. Z czystym sumieniem polecam każdemu.

„Cień w Ukryciu” do kolejna część perypetii najemników z Czarnej Kompanii. Czyta się to szybko, fabuła jest zwarta i nie ma zbytnich przestojów, aczkolwiek brak nowych postaci. Ot czytadło do poduszki. Godne polecenia dla fanów gatunku.

„Cień w Ukryciu” do kolejna część perypetii najemników z Czarnej Kompanii. Czyta się to szybko, fabuła jest zwarta i nie ma zbytnich przestojów, aczkolwiek brak nowych postaci. Ot czytadło do poduszki. Godne polecenia dla fanów gatunku.

Drugi tom jest znacznie, znacznie lepszy od poprzedniego, bardzo ciekawie napisana historia i nieszablonowi głowni bohaterowie czarnej kompani zachęcają do dalszego czytania. W przyszłości będę kontynuował podróż po tym uniwersum

Drugi tom jest znacznie, znacznie lepszy od poprzedniego, bardzo ciekawie napisana historia i nieszablonowi głowni bohaterowie czarnej kompani zachęcają do dalszego czytania. W przyszłości będę kontynuował podróż po tym uniwersum

Czytając wiele opinii innych użytkowników muszę przyznać, że zgadzam się ze znaczną ich częścią.
Po rozczarowującym I tomie (którego nie doczytałem i musiałem dosłuchać z audiobooka) ''Cień w ukryciu'' okazał się znacznie, znacznie lepszą powieścią.

Nie wiem czy przyzwyczaiłem się już trochę do języka jakim władał Glen Cook w ''Czarnej Kompanii'', ale jestem bardziej przekonany, iż autor jednak wzniósł się tutaj na wyżyny swoich umiejętności pisarskich. Oczywiście styl nadal przybliżony, bardzo surowy i widać, że pisała to ta sama osoba, ale książka obfituje nareszcie w większą ilość opisów, ciekawych przemyśleń bohaterów, a nawet co było chyba najsłabszym ogniwem, poprawił się poziom dialogów.

Przejdźmy zatem do tego co najlepsze w tej książce, a mianowicie pomysłu, fabuły, bohaterów oraz klimatu.
Już od początku sytuacja Czarnej Kompanii jest zupełnie inna. W tomie I zajmowaliśmy się głównie podbojami Północy. Teraz minęły lata, a najemnicy wykorzystywani są przez Panią do utrzymania porządku w kraju, a także działań dywersyjnych mających na celu zlikwidować niedobitki buntowników. Tym razem nasi protagoniści porozrzucani są po odległych zakątkach krainy i mają różne cele do osiągnięcia.

Nie chcę za bardzo spoilerować, ale z jednej strony Konował, Elmo, Jednooki, Lichwiarz i reszta zgrai dowiadują się o budzącym pradawnym źle, znacznie gorszym od Pani, z którym może kiedyś przyjdzie im walczyć. Mają obadać sprawę jako pierwsi z pomocą Szept, zanim na miejsce nadejdzie cała armia. W międzyczasie zmuszeni są również odpierać ataki rządnego zemsty Kulawca. To tylko ogólne zarysy z samego początku. Bardzo fajnie prowadzone dochodzenie Konowała i przeplatanie się perspektyw innych postaci.
Z drugiej natomiast strony dzieją się jeszcze ciekawsze rzeczy.
W pewnym mieście ukrywa się Kruk z Pupilką. Mamy tu do czynienia ze znanym wątkiem dosyć często występującym w fantasy, kiedy to ponury wojownik z przeszłością opiekuje się młodą dziewczyną o wyjątkowych umiejętnościach. Było tak w przypadku Geralta i Ciri czy Ogara i Aryi Stark. Kruk musi zadbać o ich byt nie rzucając się przy tym w oczy. Ten wątek jest poprowadzony po mistrzowsku (przynajmniej na bardzo wysokim poziomie),szczególnie w momencie, gdy na pierwszym planie pojawia się Maron Zalewacz (Maron Szopa - w zależności od tłumaczenia),tchórzliwy karczmarz z ''Żelaznej Lilii''. Jest to jak dotąd najlepsza postać z obydwu tomów. Jego przemyślenia i perypetie nie pozwalały oderwać się od książki. Idealny przykład tego, że zwykły oberżysta też może być świetną postacią w świecie fantasy i odgrywać w nim bardzo ważną rolę. Jest intrygująco i mrocznie, gdyż ponownie zwykli ludzie spotykają na swojej drodze nieznane siły nadprzyrodzone. Tą bezsilność bohaterów wobec istot magicznych daje się odczuć na każdym kroku. Kolejnymi postaciami, które wprowadziły dużo życia do opowieści był Asa, Krejg, Lisa, Wół czy Gilbert. Szczerze mówiąc czytałem z zapartych tchem, a dynamiczna końcówka wręcz wzruszająca, co znaczy, że czytelnik jednak zżył się z bohaterami i kibicował im.

Podsumowując. Językowo znam autorów, którzy podchodzą mi o wiele bardziej, jednak pomysł, scenariusz i klimat totalnie zrobiły robotę. Bohaterowie nabierają tu charakteru, a Maron Zalewacz/Szopa zostanie długo w mojej pamięci. Warto przeczytać choćby dla niego. Zdecydowanie chętniej podchodzę do tomu III.

Czytając wiele opinii innych użytkowników muszę przyznać, że zgadzam się ze znaczną ich częścią.
Po rozczarowującym I tomie (którego nie doczytałem i musiałem dosłuchać z audiobooka) ''Cień w ukryciu'' okazał się znacznie, znacznie lepszą powieścią.

Nie wiem czy przyzwyczaiłem się już trochę do języka jakim władał Glen Cook w ''Czarnej Kompanii'', ale jestem bardziej...

Mimo mało wciągającego początku rozkręca się i dalej jest już tylko szybko, łatwo i przyjemnie.

Mimo mało wciągającego początku rozkręca się i dalej jest już tylko szybko, łatwo i przyjemnie.

Jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza z części cyklu. Oszałamiające tempo akcji i jednocześnie trudno przewidzieć, jak się rozwinie. Do tego niektóre postacie zaczynają nabierać nieco głębi w porównaniu z częścią 1. To dla takich powieści warto czytać cały cykl. Gorąco polecam.

Jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza z części cyklu. Oszałamiające tempo akcji i jednocześnie trudno przewidzieć, jak się rozwinie. Do tego niektóre postacie zaczynają nabierać nieco głębi w porównaniu z częścią 1. To dla takich powieści warto czytać cały cykl. Gorąco polecam.

Dobra godna polecenia książka

Dobra godna polecenia książka

Klasyka fantasy

Klasyka fantasy

Znacznie lepsza od poprzedniego tomu, przede wszystkim cała opowieść stała się ciekawsza, jest wg. mnie ciekawiej prowadzona, bohaterowie mają więcej głębi, całość stała się bardziej mroczna w tym tomie. Nie oceniłbym tej części jako bardzo dobrą, ale z pewnością jest to dobra książka i w skali punktowej powiedziałbym, że jest to solidne 6.5

Znacznie lepsza od poprzedniego tomu, przede wszystkim cała opowieść stała się ciekawsza, jest wg. mnie ciekawiej prowadzona, bohaterowie mają więcej głębi, całość stała się bardziej mroczna w tym tomie. Nie oceniłbym tej części jako bardzo dobrą, ale z pewnością jest to dobra książka i w skali punktowej powiedziałbym, że jest to solidne 6.5