Podejście numer pięć. Pierwsze dwa tomy czytałam chyba po trzydzieści razy. Jest to dla mnie jeden z najlepszych cykli fantasy z jakim się zetknęłam. Po prostu rewelacja......... do momentu trzeciej części. Bo wydawca sobie zmienił tłumacza, a on miał głęboko w ....... przekład swojego poprzednika. I zrobił po swojemu. Chyba pierwszy raz w życiu miałam taki kłopot z przeczytaniem - a raczej nieprzeczytaniem - kolejnego tomu swojej ulubionej serii. Gdyby nie fakt, że strasznie ciężko poradzić sobie z tą serią w oryginale - a wierzcie, że próbowałam, zniesmaczona "twórczością" tłumacza p. Rybskiego - to w ogóle odpuściłabym sobie popisy tegoż pana. Jest to dla mnie niepojęte, jak można coś tak schrzanić w przekładzie i uważam, że p. Jarosław Rybski zachował się bardzo niekulturalnie w stosunku do swojego kolegi po fachu, nie zapoznając się z przekładem swojego poprzednika. Za kolejny tom już się nie weźmie, bo zmarł półtora roku temu i mam nadzieję, że Rebis tym razem sięgnie po jakiegoś ogarniętego tłumacza (Jan Karłowski, który tłumaczył dwa poprzednie tomy też już nie żyje).
Przeczytane. Rewelacja. I pytanie za sto punktów ? Co z kolejnym tomem ? Nie wierzę w to, że zrezygnowano z powodu słabej sprzedaży serii. Mija osiem lat.

Podejście numer pięć. Pierwsze dwa tomy czytałam chyba po trzydzieści razy. Jest to dla mnie jeden z najlepszych cykli fantasy z jakim się zetknęłam. Po prostu rewelacja......... do momentu trzeciej części. Bo wydawca sobie zmienił tłumacza, a on miał głęboko w ....... przekład swojego poprzednika. I zrobił po swojemu. Chyba pierwszy raz w życiu miałam taki kłopot z...

Niestety także jestem bardzo niezadowolony z tłumaczenia (z tego powodu obniżona ocena). Tak jak pisali inni użytkownicy zmieniono nazwy m.in. postaci względem poprzednich tomów. Tytus Consent to teraz Tytus Zgoda, Cloven Luty to Cloven Februaren, a Żelazny Wieprz to (o zgrozo) Żelazo. Poprzednie tłumaczenie było lepsze. Na dodatek brak tu konsekwencji w tłumaczeniu lub zachowywaniu angielskich nazw. W efekcie zastanawiam się nad porzuceniem cyklu, bo czytanie nowego nazewnictwa jest męczarnią.

Niestety także jestem bardzo niezadowolony z tłumaczenia (z tego powodu obniżona ocena). Tak jak pisali inni użytkownicy zmieniono nazwy m.in. postaci względem poprzednich tomów. Tytus Consent to teraz Tytus Zgoda, Cloven Luty to Cloven Februaren, a Żelazny Wieprz to (o zgrozo) Żelazo. Poprzednie tłumaczenie było lepsze. Na dodatek brak tu konsekwencji w tłumaczeniu lub...

Podczas czytania dwóch wcześniejszych tomów serii do stylu pisania Glena Cooka prawie się przyzwyczaiłem. W zasadzie to już czytało się nieźle. Zrozumiałem zawiłości układów i układzików, poczułem jedność świata opisanego.
I wtedy zacząłem trzeci, ostatni tom z serii. Pewnie nie byłoby źle, gdyby nie zmiana tłumacza.
A wraz z nią zmiana stylu, zmiana sposobu tłumaczenia imion, nazwisk, pseudonimów, miejsc. Nie wiem dlaczego i czy jest w ogóle kontynuacja tłumaczenia za dwoma pierwszymi tomami. Może po prostu źle trafiłem w bibliotece i cała radość z czytania prysła.

Podczas czytania dwóch wcześniejszych tomów serii do stylu pisania Glena Cooka prawie się przyzwyczaiłem. W zasadzie to już czytało się nieźle. Zrozumiałem zawiłości układów i układzików, poczułem jedność świata opisanego.
I wtedy zacząłem trzeci, ostatni tom z serii. Pewnie nie byłoby źle, gdyby nie zmiana tłumacza.
A wraz z nią zmiana stylu, zmiana sposobu tłumaczenia...

Nie wiem czemu tak się wciągnęłam w tą serię, ale faktem jest, że bardzo mi się podoba pomimo schematyzmu. Chodzi o postacie - co prawda Pinkusa już nie ma, ale zamiast tego Cloven, Heris i krasnoludy skutecznie nadrabiają repertuar barwnych bohaterów :) Miałam tłumaczenie, gdzie pozmieniano imiona bohaterów i myślałam że kolokwialnie mówiąc, trafi mnie SZLAG. Titus Zgoda został Titusem Conscentem, A za to Cloven Luty zmienił się w Febuara. Stasznie mnie to drażniło, bo przyzwyczaiłam się do poprzednich imion i nazwisk.

Nie wiem czemu tak się wciągnęłam w tą serię, ale faktem jest, że bardzo mi się podoba pomimo schematyzmu. Chodzi o postacie - co prawda Pinkusa już nie ma, ale zamiast tego Cloven, Heris i krasnoludy skutecznie nadrabiają repertuar barwnych bohaterów :) Miałam tłumaczenie, gdzie pozmieniano imiona bohaterów i myślałam że kolokwialnie mówiąc, trafi mnie SZLAG. Titus Zgoda...

W okowach mroku Glena Cooka

Moja przygoda z twórczością Glena Cooka zaczęła się kilka lat temu od przeczytania cyklu Czarna Kompania. Serię o przygodach Konowała i pozostałych członków niesławnej drużyny pochłonęłam niezwykle szybko. Zafascynowali mnie bohaterowie i niezwykła wizja świata stworzone przez autora – bogowie i magowie byli potężni i destruktywni, a konflikty zbrojne ogromne, jak na epicką fantastykę przystało. Język, jakim Cook się posługuje, sprawił, że chętnie sięgnęłam po inne pozycje z jego dorobku.

Delegatury Nocy

W okowach mroku to trzeci tom cyklu Delegatury Nocy. Po Tyranii Nocy oraz Panu Milczącego Królestwa wydanych dość dawno temu, czytelnicy wreszcie doczekali się trzeciej odsłony przygód Pipera Hechta. Dlatego też bez znajomości poprzednich części nie ma co sięgać po tę powieść – hermetyczna fabuła wyklucza zrozumienia chociażby tekstu okładkowego.

W fabule autor rozwija wątki znane z poprzedniego tomu: Heris, siostra Hechta, wciąga brata do walki, która ma zapobiec powrotowi Kharoulke, mrocznego boga. Imperatorowa Katrin chce, by Hecht poprowadził armie Imperium Graala.

Delegatury Nocy są odmienną lekturą od Kronik Czarnej Kompanii. Autor nakreśla szeroko świat powieści, nie koncentruje się a wydarzeniach bezpośrednio związanych z bohaterami. W cyklu ważne są wątki drugo-, a nawet trzecioplanowe, które w różny sposób wpływają na wydarzenia i postacie. Dlatego też lektura nie jest łatwa – często spotykany jest narracyjny chaos, czytelnik gubi się w gmatwaninie kolejnych nazw, postaci i wydarzeń. Szkoda, bo po tym autorze spodziewałam się jednak czegoś bardziej uporządkowanego.

Ciąg dalszy znajdziecie tutaj: http://geek-woman.blogspot.com/2014/09/w-okowach-mroku-glen-cook-recenzja.html

W okowach mroku Glena Cooka

Moja przygoda z twórczością Glena Cooka zaczęła się kilka lat temu od przeczytania cyklu Czarna Kompania. Serię o przygodach Konowała i pozostałych członków niesławnej drużyny pochłonęłam niezwykle szybko. Zafascynowali mnie bohaterowie i niezwykła wizja świata stworzone przez autora – bogowie i magowie byli potężni i destruktywni, a konflikty...

Cynizm, kpina, wojna i Noc. No i Dziewiąty Nieznany. czy trzeba coś więcej do reklamy tej pozycji? Tak. Glen Cook. Nic więcej do dodania. Marka sama w sobie.

Piper Hecht potrafi zabijać bogów. Ale i umie wygrywać wojny. Wplątany w kolejną, szaloną intrygę, rzucony zostaje w kaprys zdradzającej obłęd cesarzowej Imperium Graala. Jednocześnie, jego siostra, Heris i Dziewiąty Nieznany wciągają go w dodatkową walkę, w której pojawi się opcja co najmniej... zaskakująca.
Nie będę zdradzać więcej fabuły. Szybka, wartka akcja, zapierające dech w piersiach opisy walk i intryg, świat, jaki został wykreowany przez Cooka, jak zawsze - onieśmiela, poraża swą wielkością i genialnością szczegółu oraz logiki. Niczym w Czarnej Kompani - surowy, zachłanny, pełen konfliktów świat. który wciąga.

Cynizm, kpina, wojna i Noc. No i Dziewiąty Nieznany. czy trzeba coś więcej do reklamy tej pozycji? Tak. Glen Cook. Nic więcej do dodania. Marka sama w sobie.

Piper Hecht potrafi zabijać bogów. Ale i umie wygrywać wojny. Wplątany w kolejną, szaloną intrygę, rzucony zostaje w kaprys zdradzającej obłęd cesarzowej Imperium Graala. Jednocześnie, jego siostra, Heris i Dziewiąty...

kiedy data wydania wie ktos??

kiedy data wydania wie ktos??

Za zmianę tłumacza należą się baty. Tłumaczowi za zmianę niektórych nazw własnych(Februaren!) galera.

Za zmianę tłumacza należą się baty. Tłumaczowi za zmianę niektórych nazw własnych(Februaren!) galera.

Ciekawe co mogłoby być dalej

Ciekawe co mogłoby być dalej