Zapewne cudownie by było wyjechać z przyjaciółmi w góry. Stworzyć sobie mini obóz przetrwania. Nie dość, że to piękne wakacje, spędzone aktywnie na świeżym powietrzu, to na dodatek świetna zabawa. A poza tym, że zabawa, to także nauka. Nauka, która uczy zaradności, samodzielności i odpowiedzialności. Jednak to schodzi na dalszy plan prawda? Głównie liczy się dobra zabawa wśród przyjaciół.
Zadziwiające, jak wspaniale brzmi coś, co może okazać się koszmarem.
Ellie wraz z przyjaciółmi wybrała się właśnie na taki mini kemping. Problem polega na tym, że gdy wrócili nic nie było jak dawniej. Więc ich „kemping” trochę się przedłużył. I zmieniło się jego znaczenie. Każdego dnia walczyli o przetrwanie, o własną ziemię i rodziny. Stali się swego rodzaju oddziałem partyzantów, mimo że byli dopiero licealistami. Jednak nie mogli się poddać. A może i mogli, ale na pewno nie chcieli. Postanowili walczyć i jak na tak młodych ludzi świetnie dawali sobie radę… ale każdy ma czasami chwile słabości.
„Jutro 2: W pułapce nocy” to już druga część fenomenalnej serii John’a Marsden’a. Seria stała się bestsellerem i nie ma się co dziwić. Teoretycznie jest to literatura młodzieżowa, a myślę, że nie jednemu dorosłemu mogłaby się ona spodobać.

Nie ma sensu pisać tutaj o stylu i języku ani o bohaterach. Wszystko jest dokładnie takie samo jak w pierwszej części, przynajmniej jeśli chodzi o te 3 punkty. Jedyne co mogę powiedzieć to to, że faktycznie widzimy jakie zmiany zachodzą w tych młodych ludziach, o których jest książka. Może nie widać tego na pierwszy rzut oka, ale po dokładniejszej analizie na pewno. Nadal bardzo podoba mi się pomysł w jaki prowadzona jest narracja. Jakby faktycznie była to opowieść spisana przez samą Ellie. Autor świetnie wczuł się w rolę nastolatki i sprawił, że my także możemy to zrobić.

Czy coś mnie zaskoczyło w tej książce? Myślę, że tak. Prawdę mówiąc sama nie wiedziałam czego się mogę tutaj spodziewać, pierwsza część była dobra, jednak czasami miałam dość tych opisów Piekła i całej reszty, trochę mnie to nudziło. Tutaj natomiast otrzymałam większą dawkę akcji, napięcia i adrenaliny. Pierwszy rozdział to drobne przypomnienie, a w kolejnych jest już akcja, akcja i jeszcze raz akcja. Cały czas coś się dzieje, rzadko możemy znaleźć spokojny moment. Nawet jeśli wszystko na chwilę zwolni, to ta chwila jest naprawdę krótka. Uważam to za duży plus i cieszę się, że autor tyle potrafił wymyśleć, żeby nie zanudzić czytelnika.

Książka jest pełna emocji. Mam na myśli zarówno te, które są po prostu opisane w tekście, ale i te, które odczuwa sam czytelnik. Czytając, czujemy to, co bohaterowie – strach, czasem zawiść, czasem niemoc. Jednak sami czujemy też coś innego – przeraża nas myśl, że coś takiego mogłoby się przytrafić nam samym. Zdajemy sobie z tego sprawę, że jest to całkiem możliwe, a wtedy czujemy się faktycznie przestraszeni.

Cieszy mnie to, że autor postanowił napisać taką serię i jako głównych bohaterów obsadzić licealistów. Pokazuje to, że ludzie w tym wieku także potrafią się bronić, myśleć logicznie i racjonalnie i są silniejsi niż by się wydawało.

Druga część spokojnie utrzymuje poziom pierwszej, a powiedziałabym nawet, że go przewyższa, a to dlatego, że dzieje się tu więcej niż w poprzedniej części, a także towarzyszy nam większa dawka emocji. Zarówno ostatnie słowa pierwszej części jak i tej sprawiły, że ciarki przebiegły mi po plecach. Coś czuję, że z każdą kolejną książką z tej serii będzie coraz lepiej, a ostatnia po prostu wbije mnie w fotel. Polecam gorąco!

Zapewne cudownie by było wyjechać z przyjaciółmi w góry. Stworzyć sobie mini obóz przetrwania. Nie dość, że to piękne wakacje, spędzone aktywnie na świeżym powietrzu, to na dodatek świetna zabawa. A poza tym, że zabawa, to także nauka. Nauka, która uczy zaradności, samodzielności i odpowiedzialności. Jednak to schodzi na dalszy plan prawda? Głównie liczy się dobra zabawa...