Rachel Ward

Skończyłam drugi tom „Numerów” i co? Mam problem, bo strasznie trudno mi ocenić tą książkę. Tak jak poprzedni tom historia jest napisana zbyt wulgarnym językiem, którego nie do końca trawię. Ja rozumiem, że to nastolatkowie, buntownicze lata itp., ale żeby chamsko przeklinać do wszystkich, wszystkiego i w każdej sytuacji? No nie przesadzajmy.. I do tego te ich dziwnie okazywane uczucia.. Z początku miałam nadzieję, że nowe postacie będą lepsze, niż Jem i Pająk z pierwszego tomu, ale nadzieja matką głupich. Znowu poznajemy nastolatków z problemami, zaburzeniami psychicznymi (bo jedynie tak usprawiedliwiam sobie zachowanie m.in. Adama) i brakiem kultury osobistej. W porównaniu do poprzedników ci przynajmniej lepiej dbają o higienę osobistą.. Ogółem wszystkie postacie są bardzo przygnębiające.. Gdybym w rzeczywistości otaczała się takimi ludźmi to na bank wylądowałabym w psychiatryku. Brakuje mi w tej serii choćby jednego pozytywnego bohatera, takiego ciepłego promyka słońca, który od czasu do czasu przebijałby się przez te ciemne, wiecznie wiszące na londyńskim niebie chmury. Mimo tego dość depresyjnego klimatu zaskakująco dobrze mi się czyta tą serię, choć wiele rzeczy jest do przewidzenia. Niestety oceniam tę książkę nieco gorzej, niż pierwszą część. Jest dobra, ale myślałam, że to jednak pójdzie w innym kierunku. No cóż.. Zobaczymy czy trzeci tom czymś mnie zaskoczy, bo w „Chaosie” zaskakujących momentów było zdecydowanie za mało.