Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Szkarłatna Ćma” to książka, która niosła ze sobą ogromny potencjał. I niestety jedynie niosła, bo nie został w pełni wykorzystany. Kiepskie zaprezentowanie czarownic – totalnie nie w moim klimacie, choć rozumiem inspirację polowaniami na czarownice. Dobry zarys magii krwi, ale w sumie jest tego tyle, co kot napłakał. Główna bohaterka raczej głupiutka i irytująca – pozbawiona większej siły charakteru, miotająca się, zagubiona dziewczynka (choć niby miało to być zaprezentowane jako kamuflaż i toczenie pewnej gry, to chyba za bardzo się dziewczyna wczuła w rolę…). Porywający, oszałamiający łowca czarownic? Nie, Gideon też jest nieco bez charakteru, a jego brat (bowiem mamy znowu do czynienia z trójkątem miłosnym!) to taka urocza, ciepła klucha.
Fabuła mocno skupiona przede wszystkim na romansie, w tle przewija się jedynie gdzieś motyw buntu i czarownic. W pełni przewidywalne i schematyczne zagrywki, mało pasjonujący bieg wydarzeń, nieprzekonujące relacje między bohaterami. Tak naprawdę w każdym aspekcie tej historii czułam niedosyt i niedopracowanie – nie wypadła tragicznie, nie jest zła, a jednak chwilami czułam, że jestem podirytowana tak zmarnowanym potencjałem. Zdecydowanie miałam względem niej większe oczekiwania.

Instagram i TT: bookeaterreality

„Szkarłatna Ćma” to książka, która niosła ze sobą ogromny potencjał. I niestety jedynie niosła, bo nie został w pełni wykorzystany. Kiepskie zaprezentowanie czarownic – totalnie nie w moim klimacie, choć rozumiem inspirację polowaniami na czarownice. Dobry zarys magii krwi, ale w sumie jes...

Rozwiń

Zwiń

Książka będąca powieleniem wszystkiego, co już znamy. Dziewczyna skrywająca swoją tożsamość, śmiertelny turniej przypominający „Igrzyska Śmierci” z finałem rodem z „Harry’ego Pottera i Czary Ognia”, trójkąt miłosny z udziałem dwóch braci, podział społeczeństwa prawie jak w „Niezgodnej”. „Bezsilna” nie wnosi totalnie nic nowego do literatury – schematyczna i przewidywalna do bólu. Bohaterowie specjalnie nie zapadają w pamięć, bowiem ich cechy to również powielenie tego, co doskonale znamy.
Nie mogę się jednak przyczepić tłumaczenia – tę książkę czytało się naprawdę lekko i tak… gładko. Zapewne jest też napisana po prostu z pewną lekkością pióra i choć daleko jej do jakiejkolwiek oryginalności, to nie irytowała mnie tym aż tak bardzo, jak się obawiałam. Choć całkiem podobała mi się również relacja pomiędzy głównymi bohaterami – Kaiem i Paedyn, to mimo wszystko na pewno nie będzie to historia, która zapadnie mi w pamięć. Zdecydowanie przegadana – sprawdzić się może jedynie jako bardzo lekka, odmóżdżająca rozrywka.

Instagram i TT: bookeaterreality

Książka będąca powieleniem wszystkiego, co już znamy. Dziewczyna skrywająca swoją tożsamość, śmiertelny turniej przypominający „Igrzyska Śmierci” z finałem rodem z „Harry’ego Pottera i Czary Ognia”, trójkąt miłosny z udziałem dwóch braci, podział społeczeństwa prawie jak w „Niezgodnej”. „B...

Rozwiń

Zwiń

„Spotkanie z Ramą” było świetną, choć nieco krótką historią science-fiction. Kontynuacja, „Rama II”, była z kolei książką bardzo męczącą, całkowicie odmienną od swojej poprzedniczki. Mimo tego, że nieco zraziła mnie do owego uniwersum, postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę i zabrałam się za „Ogród Ramy”. Otrzymałam coś pomiędzy pierwszym i drugim tomem, nieco lepsze od „Ramy II”, ale też nieco gorsze od „Spotkania z Ramą”. To w sumie taka kosmiczna telenowela, w której śledzimy perypetie trójki kosmonautów oraz ich dzieci, dla których dorastanie w przestrzeni kosmicznej to jedyne życie, jakie znają. Chyba nieco dziwnie jednak żyje się ze świadomością tego, że aby zapewnić ciągłość rasy ludzkiej w nowym, obcym miejscu, trzeba będzie spłodzić potomków z przyrodnim bratem albo byłym partnerem matki...

Mimo wszystko ta część przewyższa wartością drugi tom, bowiem zdecydowanie więcej się tutaj dzieje, jest ciekawiej, nie czułam się aż tak znużona ową historią, chociaż nie jest to też dokładnie to, czego poszukuję w powieściach science-fiction. Owszem, ciekawił mnie motyw nowego obszaru i kolonii do której trafili bohaterowie, z zainteresowaniem obserwowałam to, jak ludzkość odnajduje się w tej nowej rzeczywistości, podziwiałam to, jak bohaterowie chwilami potrafią się poświęcić i żyć w imię większego dobra, ale jednak jak dla mnie, jest tutaj jakby za mało science-fiction w science-fiction. Jednak sam kierunek, w którym zmierzała (i w sumie zmierza nadal, bo to nie jest koniec naszych przygód z Ramą) fabuła, uważam za przyjemny. Właściwie jak człowiek się nieco przestawi ze swoim odbiorem na to, że ma do czynienia z raczej prostą i niezbyt skomplikowaną historią kolonizowania kosmosu i nie będzie od niej oczekiwał nic wybitnego, to ta powieść może się podobać.

„Spotkanie z Ramą” było świetną, choć nieco krótką historią science-fiction. Kontynuacja, „Rama II”, była z kolei książką bardzo męczącą, całkowicie odmienną od swojej poprzedniczki. Mimo tego, że nieco zraziła mnie do owego uniwersum, postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę i zabrałam si...

Rozwiń

Zwiń

„Spirala zła” to ósmy tom serii o komendancie Martinie Servazie, który po raz kolejny mierzy się z nie lada trudną sprawą kryminalną do rozwiązania. Ta powieść zabiera nas do mrocznego świata Hollywood, do perwersyjnych filmów ukazujących najgorsze oblicza ludzkiej natury. Poznajemy słynnego reżysera filmów grozy, Morbusa Delacroix, który nigdy nie bał się przekraczać granic. Jego filmy emanowały brutalnością i dosadnością, psychodelią i okrucieństwem – sam jednak nigdy nie widział w nich nic złego i oburzającego, dla niego była to czysta sztuka. Jednak gdy ktoś zaczyna mordować osoby związane z jego filmami – choćby specjalistę od efektów specjalnych, a potem dorywa kolejne ofiary, policja szybko postanawia skontaktować się z głównym zainteresowanym – z samym Morbusem.

Niesamowite połączenie hollywoodzkiego klimatu i porządnego, mocnego kryminału. Zaskakujące zwroty akcji, brutalne zagrywki bohaterów, poważne ofiary – Bernard Minier nie oszczędza swoich czytelników i potrafi szokować pewnymi rozwiązaniami. W jego historiach nie można liczyć na typowy happy-end, one prędzej złamią Wasze serce. Tutaj każdy może zostać ofiarą, czasami mam wrażenie, że nawet sam główny bohater… Mamy tutaj dwie perspektywy – jedna skupia się na policyjnym śledztwie, druga należy do młodej studentki filmoznawstwa, która udaje się do samego Delacroixa, aby napisać o nim pracę. Doskonałe przeplatanie się dwóch wątków w końcu zyskuje odpowiednie powiązanie – a wtedy akcja nabiera tempa i następuje lawina niesamowitych, nieoczywistych zdarzeń.

Bernard Minier wspaniale posługuje się słowem i tworzy naprawdę porywające, angażujące historie kryminalne. Do tej pory żadna jego powieść mnie nie zawiodła, zawsze jestem niesamowicie oczarowana jego pomysłowością, dopracowaniem tematu, klimatem oraz tymi zwrotami w fabule, które sprawiają, że nie dowierzam, że to wydarzyło się naprawdę. Świetne tempo akcji, doskonali, wyraziści bohaterowie, niesamowicie wciągająca fabuła, nieoczywiste rozwiązania… „Spirala zła” jest po prostu genialna.

„Spirala zła” to ósmy tom serii o komendancie Martinie Servazie, który po raz kolejny mierzy się z nie lada trudną sprawą kryminalną do rozwiązania. Ta powieść zabiera nas do mrocznego świata Hollywood, do perwersyjnych filmów ukazujących najgorsze oblicza ludzkiej natury. Poznajemy słynne...

Rozwiń

Zwiń

„Klucz do nieśmiertelności” to niesamowita i porywająca podróż do świata długowieczności, która niejednokrotnie wprawi was w osłupienie! Zawarte w niej informacje zdecydowanie wzbogacą Wasz zasób wiedzy, a ciekawostki, które poznacie dzięki tej lekturze, na pewno na długo zostaną w waszej pamięci, bowiem chwilami aż ciężko uwierzyć w to, jakie cuda skrywa ten świat! Gatunki, które mogą się w nieskończoność odradzać, obszary, w których ludzie cieszą się wyjątkowo długim życiem w doskonałej kondycji, zwierzęta, które wydają się kpić ze starości i upływu lat... To naprawdę pasjonująca porcja niecodziennej wiedzy i jestem przekonana, że każdy znajdzie tutaj coś wybitnie zaskakującego!
Naukowiec Nicklas Brendborg w genialny sposób opowiada o wielu odkryciach naukowych, śmiało prowadzi nas przez ogrom łatwo przyswajalnych i wyjątkowo ciekawych informacji z zakresu nieśmiertelności i długowieczności, nie zapominając również o tym, aby nawiązać do tego, czy my sami jesteśmy w stanie osiągnąć jedną z tych dwóch rzeczy. Opisuje jak natura radzi sobie z wydłużaniem życia i wyjaśnia, czy aby na pewno nieśmiertelność jest czymś dobrym – bo podobnie jak wszystko na tym świecie, również długie życie może się wiązać z pewnymi problemami. Nie da się jednak ukryć, że ludzie od lat marzą o wydłużeniu swojej egzystencji, aczkolwiek chcąc zachować przy tym pełnię sił umysłowych i fizycznych. Czy da się to osiągnąć? Brendborg przytacza szereg różnych naukowych badań na temat pozytywnych działań, które mogłyby nam w tym pomóc.
To niesamowicie kompleksowe i różnorodne podejście do tematu długowieczności – zarówno w ujęciu nas jako ludzi, jak i otaczającego nas świata. Ogrom wiedzy przekazywanej w bardzo przyjemny, przystępny sposób, chwilami nawet nieco ironiczny i humorystyczny. Piękna lekkość opowiadania intrygujących historii oraz przytaczanie faktów skłaniających do zastanowienia się nad naszymi przyzwyczajeniami i nawykami. Z jednej strony to wspaniała książka popularno-naukowa, z drugiej coś, co przemyca w sobie sporo porad na temat zdrowia i ludzkiej aktywności. Świetne połączenie, spójne i oscylujące wokół naprawdę ciekawego i ponadczasowego tematu – no bo przecież temat życia wiecznego i nieśmiertelności od dawien dawna towarzyszy nam w różnych źródłach, prawda? Zatem, czy chcielibyście żyć wiecznie? Niezależnie od tego, jak odpowiecie na to pytanie, gorąco polecam Wam zapoznanie się z tą lekturą, ona doskonale wprowadzi was w tematykę szeroko pojętej długowieczności.

„Klucz do nieśmiertelności” to niesamowita i porywająca podróż do świata długowieczności, która niejednokrotnie wprawi was w osłupienie! Zawarte w niej informacje zdecydowanie wzbogacą Wasz zasób wiedzy, a ciekawostki, które poznacie dzięki tej lekturze, na pewno na długo zostaną w waszej ...

Rozwiń

Zwiń

Czy macie jakąś tegoroczną premierę, na którą najbardziej czekacie?
Bo ja najbardziej czekałam na kontynuację „Księżycowego Miasta”! I oto się doczekałam, bowiem „Dom Płomienia i Cienia” miał premierę niemal idealnie z początkiem wiosny. Od lat jestem wierną fanką Sary J. Maas i kocham jej twórczość, ale nie tylko to sprawiło, że chciałam poznać dalsze losy Bryce Quinlan. Doskonale pamiętam, jaki mindfuck zapewniła nam autorka zakończeniem poprzedniego tomu… Czy mamy już od czynienia z Maasverse? Tak, zdecydowanie tak, a wy jeśli jeszcze nie znacie jej książek, to powinniście to jak najszybciej zmienić!
Po raz kolejny zostałam oczarowana światem stworzonym przez autorkę, tym niesamowitym dopracowaniem go, tym czerpaniem inspiracji z różnych mitologii, z różnych aspektów popkultury. Maas tworzy coś naprawdę niesamowitego, potrafi to doskonale rozbudować i opisać, przelać swoje wizje na papier w bardzo namacalny, poruszający wyobraźnię sposób. I mam wrażenie, że jej po prostu wszystko wychodzi doskonale – nawet łączenie światów, co w przypadku wielu innych pisarzy po prostu się dobrze nie zgrywa. Tutaj to wszystko ma sens, a ja sama nie spodziewałam się tego, że autorka jeszcze bardziej rozwinie całe swoje uniwersum, że zafunduje nam kolejną wspaniałą opowieść o przodkach Fae i nie tylko.
Powrót do tego świata był jak powrót do domu. To było niesamowicie przyjemne i komfortowe. Maas tworzy bohaterów, których się po prostu uwielbia – przynajmniej jeśli chodzi o tę dobrą stronę, ale potrafi również odpowiednio wykreować złe charaktery, które nie są złe „bo tak mi się podoba”, tylko mają konkretną genezę, a motywacje ich działań są odpowiednio wyjaśnione. Wymyślone przez nią postacie są jak żywe, są jak moi najlepsi przyjaciele, którym kibicuje, z którymi śmieję się i płaczę, z którymi śmiało stanęłabym na polu walki. Uwielbiam relacje pomiędzy nimi, czy to przyjacielskie czy miłosne, kocham ten świat, tę bogatą historię, te różnorodne motywy, ten klimat. „Księżycowe Miasto” to kawał przyjemnego fantasy – które w pierwszych tomach zdecydowanie kwalifikowało się jako porządne urban fantasy, choć w przypadku tomu trzeciego nieco odchodzimy od tej specyfiki, ale nie jest to w żadnym wypadku coś złego! Maas i tak czaruje.
Sarah J. Maas potrafi w odpowiedni sposób wyważać wątki, tak aby żaden z nich nie dominował w fabule. Wszystkie pięknie się uzupełniają, stanowią porywającą całość, zapewniają czytelnikowi ogrom różnorodnych emocji. To właśnie kocham w tych historiach – że zapewniają mi nie tylko doskonałą przygodę u boku wspaniałych postaci, ale przede wszystkim mocno angażują mnie emocjonalnie. Niejednokrotnie łzy same spływały po moich policzkach, niejednokrotnie rzucałam w trakcie lektury przekleństwami – czy to wyrażającymi rozpacz, czy też zdziwienie czy też coś stylu „ale to było mocne!”. Jestem zachwycona tym, co otrzymałam. I mimo że doskonale zdaję sobie sprawę z pewnych drobnych mankamentów w twórczości Maas, to totalnie przymykam na nie oko, bo po prostu całkowicie ją uwielbiam i zawsze pragnę więcej!

Czy macie jakąś tegoroczną premierę, na którą najbardziej czekacie?
Bo ja najbardziej czekałam na kontynuację „Księżycowego Miasta”! I oto się doczekałam, bowiem „Dom Płomienia i Cienia” miał premierę niemal idealnie z początkiem wiosny. Od lat jestem wierną fanką Sary J. Maas i kocham jej...

Rozwiń

Zwiń

Czy jesteście z tego pokolenia książkoholików, którzy pamiętają doskonale fandom Nocnych Łowców? Nie da się ukryć, że twórczość Cassandry Clare podbiła serca wielu czytelników… A teraz Stella Tack oferuje nam coś w podobnym klimacie! „Black Bird Academy. Zabij mrok” to połączenie Nocnych Łowców i marvelowskiego Venoma, okraszone nutką klimatu Harry’ego Pottera! Ale mieszanka, co?
Leaf Young, dwudziestoczteroletnia dziewczyna, nie miała pojęcia, że istnieje świat inny niż ludzki… Dopóki w jej ciele nie zagnieździł się demon – i to nie byle jaki demon, bo zdecydowanie jeden z tych wyższej rangi! Demon, na którego polują nie tylko egzorcyści, ale również ktoś jeszcze… Demon, który ukrywa się co chwilę w innym ciele, całkowicie przejmując nad nim kontrolę… Demon, który doznaje szoku, bowiem nie jest w stanie przejąć całkowitej kontroli nad ciałem Leaf. Jest to nie lada zagwozdka zarówno dla niego, jak i dla egzorcystów. Leaf trafia do ich Akademii, gdzie otrzymuje szansę stania się jedną z nich – łatwo się jednak domyślić, że większość uczniów jej nie ufa. No bo czy można zaufać komuś, kto nosi w sobie sprytnego demona i w każdej chwili może ulec jego woli?
To całkiem przyjemna fantastyka, która na pewno da Wam ten vibe tytułów, o których wspomniałam na początku. Odpowiednia kreacja świata, dobrze wyjaśniona geneza demonów i egzorcystów, niezła charakterystyka bohaterów. Stella Tack naprawdę przyłożyła się do tego, żeby odpowiednio zaprezentować swoim czytelnikom swoją wizję i świat, w którym rozgrywa się akcja. Udało jej się go mocno rozbudować, ale też zachować kilka sekretów, które były ujawniane kroczek po kroczku, a część z nich zapewne ujrzy rozwiązanie dopiero w kolejnych tomach. Przyjemny styl, świetna atmosfera, całkiem wciągająca fabuła, choć nie ukrywam, że chwilami czułam lekkie znużenie – nie mamy tutaj ogromu akcji, raczej znaczna część tej książki stawia na zaprezentowanie nam zasad Akademii, prezentuje szkolenie Leaf i jej próbę odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Tempo przyspiesza dopiero w ostatnich rozdziałach, gdy na jaw wychodzi pewna intryga, dobrze napędzająca akcję.
Nie do końca jednak kupili mnie główni bohaterowie – przynajmniej Leaf i Falco, egzorcysta, który się nią opiekował. Tak naprawdę najlepszą robotę robił tutaj… demon, Lore. Uwielbiam jego sarkazm i pewność siebie, naprawdę chwilami przypominał mi Venoma z Marvela, co było totalnie genialne. Nie przekonał mnie również wątek romantyczny, który z pewnością można uznać za trop enemies to lovers, ale jakoś po prostu nie czułam tego napięcia pomiędzy Leaf i Falco – być może autorka lepiej poprowadzi ten motyw w kolejnych tomach, choć nie jestem pewna, czy ta historia zainteresowała mnie na tyle, że będę chciała po nie sięgnąć. Nie zrozumcie mnie źle – nie uważam tej książki za kiepską, jest całkiem w porządku, czytało się ją dosyć przyjemnie, ale po prostu nie czuję w sobie zbyt wielkiej potrzeby zgłębiania dalszych losów tych bohaterów. Ciekawi mnie jedynie to, jak potoczy się kwestia tego połączenia Leaf i Lore, ale dopiero czas pokaże, czy moja ciekawość będzie faktycznie na tyle duża, żeby skusić się na kontynuację ich przygód.

instagram.com/bookeaterreality

Czy jesteście z tego pokolenia książkoholików, którzy pamiętają doskonale fandom Nocnych Łowców? Nie da się ukryć, że twórczość Cassandry Clare podbiła serca wielu czytelników… A teraz Stella Tack oferuje nam coś w podobnym klimacie! „Black Bird Academy. Zabij mrok” to połączenie Nocnych Ł...

Rozwiń

Zwiń