Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żałuję tylko jednego: że tak szybko ją przeczytałam (albo raczej 'pożarłam', sukcesywnie rozdział za rozdziałem z wypiekami na twarzy).

Miałam obawę, że książka okaże się nudna, ze względu na skupienie się wokół życia Fermina, ale nic z tych rzeczy! Przyjaciel Daniela stał się na tych kilka godzin również moim przyjacielem, który rozśmieszał mnie w odpowiednich momentach.


Jeżeli miałabym doszukać się minusów: niezrozumiałym dla mnie jest co się stało z tą szczególnie mocną miłością Daniela i Bei. Rozlazłe, rozgotowane warzywa na sałatkę......

Atmosfera tajemnicy i piękna (którą można odnaleźć w poprzednich częściach, bardzo zresztą wyraźnie!) tutaj zeszła na daleki plan - na niekorzyść, niestety. Moment z Cmentarzem Zapomnianych Książek dopisany jakby na siłę, by może coś jeszcze uratować - tutaj CZK wyszedł bardzo, bardzo blado, dlatego właśnie przeczytałam jego opis z pierwszej części raz jeszcze i już tak nie przeżywam :)

Z wielką przyjemnością będę wracała do książek pana Zafona, bo mimo wszystko wywołują u mnie, no cóż... magiczne uczucie i lekko mi, kiedy je czytam.

Żałuję tylko jednego: że tak szybko ją przeczytałam (albo raczej 'pożarłam', sukcesywnie rozdział za rozdziałem z wypiekami na twarzy).

Miałam obawę, że książka okaże się nudna, ze względu na skupienie się wokół życia Fermina, ale nic z tych rzeczy! Przyjaciel Daniela stał się na tych kilka godzin również moim przyjacielem, który rozśmieszał mnie w odpowiednich...

A zapowiadało się tak dobrze...
Sam pomysł miał w sobie ten smak. Do połowy książki była magia, była tajemnica i styl pisania idealnie wpasowany w atmosferę. Obłęd, który przesypywał się z kartki na dłonie. No właśnie - do połowy.

Potem z każdą stroną wszystko sypało się coraz bardziej, aż w końcu wyszło masło maślane. Zaczęły ukazywać się coraz to mocniejsze żałosne dialogi i 'wyznawanie miłości'- przygnębiające rozczarowanie. Coraz więcej ukrytych przejść (trafniej byłoby określić - stworzonych na siłę), stworzeń, które zamiast wzbudzać ciekawość i fascynować - uwierały oczy. Autorka przedobrzyła i zmarnowała ciekawy temat, przez co pozostało mi jedynie przekartkowanie kilku ostatnich rozdziałów, bo nie dałam rady doczytać tej żenującej bzdury.

Pozostał jednak ten smak innego świata, który tak dobrze prosperował i pobudzał wyobraźnie. Na końcu gorzkość i żal do nieudolnego nim pokierowania przez autorkę, która zachowała niestety typowy schemat pojawiający się w większości książek dla młodzieży.

A zapowiadało się tak dobrze...
Sam pomysł miał w sobie ten smak. Do połowy książki była magia, była tajemnica i styl pisania idealnie wpasowany w atmosferę. Obłęd, który przesypywał się z kartki na dłonie. No właśnie - do połowy.

Potem z każdą stroną wszystko sypało się coraz bardziej, aż w końcu wyszło masło maślane. Zaczęły ukazywać się coraz to mocniejsze żałosne...

Szczerze powiedziawszy tylko pierwsza część, czyli "Blask" spodobała mi się najbardziej. Dwie kolejne to trochę takie... Pitolenie. Pitolenie i to jakie! Wciąż o tym samym, wciąż 'jak ja cię kocham', 'nie, to ja cię kocham', i tak dalej, blablabla. W dodatku jakby takiej nudy było mało, w tej części chyba najczęściej powtarzało się słowo 'iż' i to w takich miejscach, gdzie mogłoby się spokojnie bez tego obyć (było na niemalże każdej stronie).

Trylogia przesłodzona, główna bohaterka, o losie, jakże naiwna i głupia... Toż to skandal by główna postać była tak okrutnie irytująca.

Pomijając, jakże wyraziste, minusy: spodziewałam się czegoś lepszego, chociażby po pierwszej, bardzo dobrej zresztą, części. A wyszło przesłodzone coś. Przynajmniej można nacieszyć oko okładkami. Mogę polecić, ale tylko wtedy, kiedy już naprawdę nie macie wyjścia... Nie jest to jakieś okropnie napisane badziewie. Nie, ale mogło wyjść z tego coś naprawdę... interesującego ale nie obrzydliwie słodkiego.

Szczerze powiedziawszy tylko pierwsza część, czyli "Blask" spodobała mi się najbardziej. Dwie kolejne to trochę takie... Pitolenie. Pitolenie i to jakie! Wciąż o tym samym, wciąż 'jak ja cię kocham', 'nie, to ja cię kocham', i tak dalej, blablabla. W dodatku jakby takiej nudy było mało, w tej części chyba najczęściej powtarzało się słowo 'iż' i to w takich miejscach, gdzie...