Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika literatury.
Książka o książkach. O ich historii, ewolucji na przestrzeni wieków i dziwności, jaką często ukazywały.
Autor rzeczywiście skupia się na największych kuriozach wydawniczych świata. Opowiada czytelnikowi o książkach trujących i śmiercionośnych, o książkach pisanych krwią, oprawianych w ludzką skórę, o książkach-przedmiotach, o tych, które były jedynie mistyfikacją i o tych, które były szyfrowane. Nie zapomina także o wydaniach tak maleńkich, że niemożliwych do odczytania gołym okiem, a także o gargantuicznych - ciężarem przypominających słonia. Nie brak tu także wzmianek o pozycjach okultystycznych, alchemicznych i magicznych.
Ale to nie wszystko. Tematyka, jaką porusza autor, jest niezwykle obszerna. Nie sposób wymienić tutaj wszystkich opisanych w "Bibliotece szaleńca" dzieł.
Wszystko to jest przepięknie opisane i zilustrowane. Książka jest nie tylko obszernym zbiorem informacji, ale także cieszącym oko albumem.
Zdecydowanie warta miejsca na półce.

Obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika literatury.
Książka o książkach. O ich historii, ewolucji na przestrzeni wieków i dziwności, jaką często ukazywały.
Autor rzeczywiście skupia się na największych kuriozach wydawniczych świata. Opowiada czytelnikowi o książkach trujących i śmiercionośnych, o książkach pisanych krwią, oprawianych w ludzką skórę, o...

Kolejna książka McCarthy'ego za mną. Zdecydowanie zakochuję się w jego twórczości coraz bardziej.
Pozornie prosta historia, a można ją interpretować na mnóstwo sposobów. To opowieść, która ma wiele den. I ma ten charakterystyczny, mroczny, pesymistyczny klimat. Dokładnie ten sam, co w "Drodze".
McCarthy się wyróżnia, tworzy inne książki, wyjątkowe.

Kolejna książka McCarthy'ego za mną. Zdecydowanie zakochuję się w jego twórczości coraz bardziej.
Pozornie prosta historia, a można ją interpretować na mnóstwo sposobów. To opowieść, która ma wiele den. I ma ten charakterystyczny, mroczny, pesymistyczny klimat. Dokładnie ten sam, co w "Drodze".
McCarthy się wyróżnia, tworzy inne książki, wyjątkowe.

Trochę brak mi słów, by mówić o tej powieści.
Skończyłam ją czytać kilka godzin temu i wciąż nie potrafię się otrząsnąć.
Jest to historia przerażająca, wzruszająca, piękna i okropna jednocześnie.

Co wiemy?
Mężczyzna i chłopiec, ojciec i syn, we dwóch przemierzają własną drogę. W zniszczonym świecie. W dobiegającym kresu istnienia świecie. Nie wiemy jak mają na imię, ile mają lat, kim są. Nie wiemy co się właściwie stało... Świat jest zniszczony, opustoszały, garstka ocalałych błąka się i stara przeżyć, często decydując się na okrutne, barbarzyńskie czyny...
McCarthy przedstawia świat post apokaliptyczny. Jednak nie wiemy co się stało, nie wiemy na pewno... Obraz tego świata pasuje do zniszczeń wojennych, do zniszczeń wywołanych przez kataklizmy, przez wybuch bomby atomowej. Właściwie mogło wydarzyć się wszystko. I właśnie dlatego jest to opowieść bardzo uniwersalna... O tym, co dzieje się z człowiekiem w obliczu zagłady, do czego wtedy jest zdolny... Jedni stają się potworami, a inni wybierają miłość. I dla miłości są w stanie zrobić wszystko, dla miłości "niosą ogień".

Powieść niezwykle uderzająca w serce i niezwykle zmuszająca do myślenia, do refleksji nad tym jakimi jesteśmy szczęściarzami, żyjąc w świecie, w którym żyjemy.
McCarthy jest pesymistą ale ma dużo racji. Szczęście jest bardzo ulotne. Dziś mamy wszystko, a jutro możemy walczyć o każdy dzień. Warto o tym pamiętać.

Trochę brak mi słów, by mówić o tej powieści.
Skończyłam ją czytać kilka godzin temu i wciąż nie potrafię się otrząsnąć.
Jest to historia przerażająca, wzruszająca, piękna i okropna jednocześnie.

Co wiemy?
Mężczyzna i chłopiec, ojciec i syn, we dwóch przemierzają własną drogę. W zniszczonym świecie. W dobiegającym kresu istnienia świecie. Nie wiemy jak mają na imię, ile...

Bardzo zacne zakończenie trylogii. Ta część w porównaniu do poprzednich zdaje się być bardziej... naukowa. Wyjaśnia wiele procesów zachodzących w świecie przedstawionym, rozwiewa wiele tajemnic z poprzednich części. Jest po prostu doskonale zbudowana, napisana.
Kwestia wieloświatów... To jest aż za dobre.
Żal mi było rozstawać się z bohaterami ale jednocześnie cieszę się, że to już koniec, że już wiem jaki jest ten świat, znam jego naturę i sens. Fascynującą historię sobie pan Felix wymyślił, należą mu się brawa.
Z pewnością wrócę jeszcze kiedyś do przygód Bertiego, Jane, Pana Czasu, Emmy i reszty wspaniałych bohaterów. To nie jest historia, którą można przeczytać tylko raz... :)

Bardzo zacne zakończenie trylogii. Ta część w porównaniu do poprzednich zdaje się być bardziej... naukowa. Wyjaśnia wiele procesów zachodzących w świecie przedstawionym, rozwiewa wiele tajemnic z poprzednich części. Jest po prostu doskonale zbudowana, napisana.
Kwestia wieloświatów... To jest aż za dobre.
Żal mi było rozstawać się z bohaterami ale jednocześnie cieszę się,...

Drugi tom „Trylogii Wiktoriańskiej” okazał się być tak samo wspaniały, jak pierwszy. Niezwykle fascynuje mnie to, w jaki sposób autor wrzuca autentyczne postacie w alternatywne, fikcyjne światy. Uwielbiam sposób w jaki wplata elementy fantastyczne w opisy pozornie zwyczajnej codzienności. Bez wątpienia facet ma niebywały talent pisarski, jego książki sprawiły, że drgnęła we mnie pewna struna, odpowiedzialna za niepohamowaną ekscytację podczas czytania. Coś pięknego.

Przez tę książkę się płynie. Trudno jest ją odłożyć choćby na chwilę. I właśnie dzięki niej zainteresowałam się twórczością Wellsa.
Zastanawiam się dlaczego ta trylogia jest w Polsce tak mało znana i tak mało doceniana, nie powinno tak być.

Drugi tom „Trylogii Wiktoriańskiej” okazał się być tak samo wspaniały, jak pierwszy. Niezwykle fascynuje mnie to, w jaki sposób autor wrzuca autentyczne postacie w alternatywne, fikcyjne światy. Uwielbiam sposób w jaki wplata elementy fantastyczne w opisy pozornie zwyczajnej codzienności. Bez wątpienia facet ma niebywały talent pisarski, jego książki sprawiły, że drgnęła we...

Och, jaka to jest dobra powieść. Fenomenalna.
Już bardzo dawno nie czytałam tak dobrej książki, bądź co bądź nawiązującej do science fiction. Nawiązującej, ponieważ nie należy ona dokładnie do tego gatunku. Jest to historia bardzo złożona i bardzo nieoczywista.
Zaczyna się dość prosto, zwyczajnie. Jej początek można nawet nazwać banałem. Jednak wszystko, co mam miejsce później, zaskakuje. Nic nie jest takie, jakie wydaje się czytelnikowi, nie jest takie, jakie wydaje się po przeczytaniu opisu z tyłu okładki. Autor igra sobie z odbiorcami jego historii, nie pozwala im przewidzieć dalszych losów bohaterów czy kierunku, w którym potoczy się fabuła. Fascynującym było dla mnie, czytanie każdej kolejnej strony.
I to wplatanie do swojej opowieści postaci, które istniały i tworzyły naprawdę... Coś pięknego. Piękny jest również język, jakim pisze autor.
Jest to pod każdym względem świetnie napisana powieść.

Och, jaka to jest dobra powieść. Fenomenalna.
Już bardzo dawno nie czytałam tak dobrej książki, bądź co bądź nawiązującej do science fiction. Nawiązującej, ponieważ nie należy ona dokładnie do tego gatunku. Jest to historia bardzo złożona i bardzo nieoczywista.
Zaczyna się dość prosto, zwyczajnie. Jej początek można nawet nazwać banałem. Jednak wszystko, co mam miejsce...

Klasyczne romansidło. Romans, melodramat, można powiedzieć, że nic specjalnego.
Jednak jest to po prostu przepiękna historia. Czasem banalna, czasem nieprawdopodobna (szczególnie mam tu na myśli zakończenie) ale mimo wszystko przepiękna. Pobudza wyobraźnię, wzrusza, powoduje uśmiech i łzy.
Może nie jest arcydziełem literatury, może nie jest napisana wybitnym językiem, może nie jest niczym odkrywczym w naszej rodzimej literaturze.
Jednak porusza temat najważniejszy dla nas wszystkich, opowiada o miłości. O miłości łamiącej wszelkie bariery, o miłości, która zwycięża wszystkich.
Pokazuje też jak okropny był podział społeczeństwa na klasy, sfery, jakie niósł za sobą skutki.
Zdecydowanie warto się zapoznać :)
Polecam.

Klasyczne romansidło. Romans, melodramat, można powiedzieć, że nic specjalnego.
Jednak jest to po prostu przepiękna historia. Czasem banalna, czasem nieprawdopodobna (szczególnie mam tu na myśli zakończenie) ale mimo wszystko przepiękna. Pobudza wyobraźnię, wzrusza, powoduje uśmiech i łzy.
Może nie jest arcydziełem literatury, może nie jest napisana wybitnym językiem, może...

Nie od dziś wiadomo, że Jan Kott to jeden z najwybitniejszych szekspirologów na świecie. Jego książki tłumaczono na wiele języków, wydawano wielokrotnie w Polsce i nie tylko. Nie bez powodu tak jest. Jeśli czytelnik chce lepiej zrozumieć Szekspira, jego sztuki, jego inspiracje i przemyślenia, to zdecydowanie powinien sięgnąć po opracowania Jana Kotta. Są nieocenione i wybitne.

Nie od dziś wiadomo, że Jan Kott to jeden z najwybitniejszych szekspirologów na świecie. Jego książki tłumaczono na wiele języków, wydawano wielokrotnie w Polsce i nie tylko. Nie bez powodu tak jest. Jeśli czytelnik chce lepiej zrozumieć Szekspira, jego sztuki, jego inspiracje i przemyślenia, to zdecydowanie powinien sięgnąć po opracowania Jana Kotta. Są nieocenione i wybitne.

Przepiękna. Trudna do zdefiniowania, określenia, przypisania do konkretnego gatunku. Wyjątkowa.
Przeczytałam ją w kilka godzin nie mogąc się oderwać ani na chwilę.
Klimat, który tylko Zafon potrafi stworzyć. "Marina" to kolejny dowód na jego wspaniały, wybitny warsztat.

Tajemnica i chęć jej rozwiązania, która nie pozwala odłożyć powieści na bok.
Momenty grozy powodujące autentyczny strach podczas czytania.
Momenty wzruszenia wyciskające z oczu łzy.
Wyobraźnia pobudzona do granic możliwości.

Majstersztyk.

Przepiękna. Trudna do zdefiniowania, określenia, przypisania do konkretnego gatunku. Wyjątkowa.
Przeczytałam ją w kilka godzin nie mogąc się oderwać ani na chwilę.
Klimat, który tylko Zafon potrafi stworzyć. "Marina" to kolejny dowód na jego wspaniały, wybitny warsztat.

Tajemnica i chęć jej rozwiązania, która nie pozwala odłożyć powieści na bok.
Momenty grozy powodujące...

Trzeci tom serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek.
Zdecydowanie tom najsłabszy z wydanych do tej pory.
Jednak najsłabszy, nie równa się zły.

Nie znajdziemy tu kolejnej fascynującej historii, pełnej tajemnic, zagadek, wydarzeń, wątków, z mroczną Barceloną w tle.
Może za wyjątkiem króciutkiej opowieści Fermina o swoim życiu.
Tak więc pod tym względem "Więzień nieba" nie może równać się ze swoimi poprzednikami.
A jednak! W tym tomie mamy mnóstwo wyjaśnień i dopowiedzeń dotyczących wydarzeń z "Cienia wiatru" i "Gry anioła".
Dzięki temu CAŁOŚĆ historii staje się pełniejsza, jaśniejsza. Wszystkie pytania czytelnika dostają odpowiedź, a dodatkowo autor zostawia nam obietnicę o kontynuacji swojej opowieści.
Warsztat językowy Zafona jak zwykle rozpieszczał mnie podczas czytania i nieustannie pobudzał moją wyobraźnię.

Magia jego opowieści nie opuściła mnie ani na chwilę i słowem zakończenia powiem, że wprost doczekać się nie mogę listopada, kiedy to w moje ręce trafi w końcu czwarty tom.

Trzeci tom serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek.
Zdecydowanie tom najsłabszy z wydanych do tej pory.
Jednak najsłabszy, nie równa się zły.

Nie znajdziemy tu kolejnej fascynującej historii, pełnej tajemnic, zagadek, wydarzeń, wątków, z mroczną Barceloną w tle.
Może za wyjątkiem króciutkiej opowieści Fermina o swoim życiu.
Tak więc pod tym względem "Więzień nieba" nie może...