Adam Higginbotham

Kiedyś reportaże nie były tym, co czytałam często. Teraz chętniej po nie sięgam. Jednak największą radość mi sprawia, gdy reportaż czyta się jak dobrą powieść, co dla mnie jest ogromnym wyczynem. Początkowo myślałam, że to powieść historyczna. Jednak to dobrze napisany reportaż. Autor nie skupiał się tylko i wyłącznie na suchych faktach. Wprowadzał w życie osób, które dotknęła ta katastrofa. To dodawało temu reportażowi więcej realności. Autor nie zapomniał o wprowadzeniu czytelnika w powstawanie elektrowni jądrowych i całej nomenklatury. Robił to w sposób bardzo przystępny i nie czuła się traktowana z góry jakbym miała już posiadać całą tę wiedzę. Wszystko było wyjaśnione w sposób dobry dla osoby z minimalną wiedzą lub jej brakiem. Jedyny minus w tym kontekście to, że te rozdziały początkowo przeplatały się z rozdziałami dotyczącymi już wydarzeń w elektrowni w Czarnobylu, – co trochę mnie wyrzucało z rytmu czytania. Autor dosadnie pokazuje jak działały struktury Związku Radzieckiego. I jak ważny dla władzy był wizerunek na arenie międzynarodowej. Władza była gotowa ryzykować życie nie tylko swoich obywateli, ale też innych krajów, bo przecież gdyby nie Szwecja to pewnie informacja wypłynęłaby później lub też wcale. Za każdym razem jestem w szoku, gdy czytam jak bardzo skorumpowana była władza w ZSRR, jak dbali tylko o swoje stanowiska. I wiem to i nie jest to dla mnie żadna tajemnica. Jednak ilekroć o tym nie czytała czuję lekki szok. Naprawdę nie spodziewałam się tak dobrego reportażu. Adam Higginboham zrobił kawał dobrej roboty przeprowadzając drobiazgowe śledztwo docierając do zwykłych ofiar katastrofy w Czarnobylu.