Mapa czasu

Jestem właśnie po drugim tomie i przypominam sobie co mnie denerwowało w pierwszym.
Czytelniku, daj się wciągnąć w tą historię, gdyż im dalej tym lepiej, ja jestem wręcz zachwycony kolejnymi przygodami. Książa ta zaczeła mi się podobac dopiero w trzeciej części gdyż część I i II rozczarowywały mnie pod sam koniec, wręcz denerwowały, ostatecznie pokazując że to co się działo, wszystko miało swój cel który rozkwita w ostatniej części i w kolejnym tomie. Ostatni tom trylogii jeszcze przedemną i wręcz nie moge się doczekac by znowu ten świat mnie pochłonął.
Muszę przyznać iż czyta się jak "Cmentarz Zapomnianych Książek" Carlosa Ruiza Zafóna którego również uwielbiam i wręcz jestem zachwycony, że odnalazłem autora który ponownie pozwolił mi wkroczyć w cudowny świat, który potrafi całkowicie pochłonąć.

Jestem właśnie po drugim tomie i przypominam sobie co mnie denerwowało w pierwszym.
Czytelniku, daj się wciągnąć w tą historię, gdyż im dalej tym lepiej, ja jestem wręcz zachwycony kolejnymi przygodami. Książa ta zaczeła mi się podobac dopiero w trzeciej części gdyż część I i II rozczarowywały mnie pod sam koniec, wręcz denerwowały, ostatecznie pokazując że to co się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że miałam ogromny problem z ocenieniem tej książki. Chyba jeszcze nigdy nie targały mną tak sprzeczne emocje przy czytaniu jakiegoś dzieła. Książka z całą pewnością nie jest płytka, warsztat autora wydaje mi się godny uwagi. Jeśli jednak ktoś spodziewa się wartkiej akcji trzymającej w napięciu i emocjonujących podróży w czasie, w epoce wiktoriańskiej, to się rozczaruje. Owo rozczarowanie towarzyszyło mi prawie przez całą lekturę, dostałam kompletnie nie to, na co liczyłam, sięgając po tę pozycję. Dodatkowo autor lubuje się w bardzo długich opisach życia i przeszłości niemal wszystkich bohaterów, którzy pojawiają się na kartach powieści, bez których to opisów moglibyśmy się obyć, ponieważ nic istotnego nie wnoszą. Niewiele jest tu dialogów, przez co książka wydaje się dość ciężka w odbiorze. Powtórzę słowa poprzednich opinii, z którymi w całości się zgadzam: narrator powtarzający, jaki jest wszechwiedzący i stale podkreślający swoją obecność, niezmiernie irytuje. Przebrnięcie przez tę powieść zajęło mi jakieś 3 tygodnie, a więc dość dużo, jak na mnie, przez większość czasu bowiem książka ta najzwyczajniej w świecie mnie usypiała. Nie mogę jednak odmówić autorowi pomysłowości - mimo że nie dostałam tego, na co liczyłam, to pomysł na fabułę jest dość ciekawy i w kilku momentach nawet zaskakuje. Mniej więcej gdzieś za połową powieści utwór zaczyna nabierać tempa i końcówkę książki przeczytałam z zaciekawieniem.
Podsumowując: nie żałuję spędzonych chwil na lekturze, zwłaszcza że w kilku miejscach porusza dość istotne kwestie życia ludzkiego i skłania do refleksji, a więc na pewno nie jest to dzieło bezużyteczne, jednak nie mogę pozbyć się uczucia, że przez opis książki zostałam po prostu bezczelnie oszukana - ale może właśnie taki był zamysł. :)

Muszę przyznać, że miałam ogromny problem z ocenieniem tej książki. Chyba jeszcze nigdy nie targały mną tak sprzeczne emocje przy czytaniu jakiegoś dzieła. Książka z całą pewnością nie jest płytka, warsztat autora wydaje mi się godny uwagi. Jeśli jednak ktoś spodziewa się wartkiej akcji trzymającej w napięciu i emocjonujących podróży w czasie, w epoce wiktoriańskiej, to się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

-Eh! Panie Palma - chciałoby się rzec, klepiąc się w udo i jednocześnie kręcąc z niedowierzaniem głową - nieźleś to Pan wykoncypował!
Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści, które nieco psuje jeden fragment z książki na temat II wojny światowej, a mianowicie: "Śmierć nadciągała z nieba, obwieszczając swoje przybycie przerażającym świstem. I choć z racji skomplikowanych sojuszy ta potworna wojna wciągnęła siedemdziesiąt krajów, wkrótce tylko Anglia była zdolna jeszcze stawić czoło wrogowi, podczas gdy reszta świata w oszołomieniu przyjmowała ustanawianie nowego porządku."
-Nic to! - rzekłam do siebie, - autorowi na pewno chodziło o świat równoległy!

-Eh! Panie Palma - chciałoby się rzec, klepiąc się w udo i jednocześnie kręcąc z niedowierzaniem głową - nieźleś to Pan wykoncypował!
Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści, które nieco psuje jeden fragment z książki na temat II wojny światowej, a mianowicie: "Śmierć nadciągała z nieba, obwieszczając swoje przybycie przerażającym świstem. I choć z racji skomplikowanych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra powieść.

Bardzo dobra powieść.

Pokaż mimo to

Z opinią i oceną wstrzymałam się do przeczytania całej Trylogii Wiktorjańskiej, stwierdziłam, że dam szansę tej serii mimo tego że pierwszy tom nie przypadł mi do gustu. Spowodowane to było konwencją w jakiej jest napisana ta powieść, miałam wrażenie, że autor nabija czytelnika w butelkę kiedy wyjaśnia zaistniałe fantastyczne sytuacje jako upozorowane, niemal jak sztuczki magika. Oczekiwałam powieści fantastycznej osadzonej w stylu Stampunk a dostałam lekko nudnawą historię mnóstwa pobocznych postaci nie mających wpływu na główną oś fabuły. Nie jestem w stanie zliczyć ile razy przysnęłam czytając tę książkę :P pierwszy raz mi się coś takiego zdarzyło. Sam pomysł na fabułę spodobał mi się i myślę, że to zdecydowało o tym, że sięgnęłam po kolejne dwa tomy i nie żałuję !! Cała historia jest bardzo dobra i jak już przyzwyczaiłam się do konwencji jak i stylu pisarza to zdecydowanie warto było się przemęczyć przez ten pierwszy tom.

Z opinią i oceną wstrzymałam się do przeczytania całej Trylogii Wiktorjańskiej, stwierdziłam, że dam szansę tej serii mimo tego że pierwszy tom nie przypadł mi do gustu. Spowodowane to było konwencją w jakiej jest napisana ta powieść, miałam wrażenie, że autor nabija czytelnika w butelkę kiedy wyjaśnia zaistniałe fantastyczne sytuacje jako upozorowane, niemal jak sztuczki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest naprawdę dobrze.

Jest naprawdę dobrze.

Pokaż mimo to

"Mapa czasu" składa się z trzech części, gdzie w pierwszej chwili można nie poczuć ich integralności, bo według mnie dopiero ostatnia z nich łączy wszelkie wątki oraz z pozoru błahe wydarzenia, w celowo stworzone ścieżki wiodące do .. światów równoległych. Zaprezentowanie historii z punktu dziewiętnastowiecznych realiów, czasu, w którym powstawało tyle wynalazków, iż podobno z końcem wieku Biuro Patentowe chciało zawiesić swoją działalność, bo przecież już nic innowacyjnego człowiek nie będzie w stanie stworzyć - stanowi dla mnie ogromny plus. Do tego dodajmy spotkanie z wizjonerem futurystycznej myśli Wellsem oraz motyw Podróżników w Czasie i tworzy się bogata iluzja rzeczywistości rodem z fantastyki naukowej.

Nie mniej pierwsza część tego dzieła wymęczyła mnie do tego stopnia, że miałam dość, myślałam tylko o tym by sobie odpuścić kontynuowanie. I gdyby nie to, że zaintrygował mnie jej ostatni rozdział, pewnie nie podołałabym lekturze Palmy. Dlatego proponuję Ci potencjalny czytelniku, byś na wstępie pogodził się z nieuniknionym, przetrwał dwieście stron, jako takiej historii, by potem móc poukładać sobie nagromadzone zdarzenia w coraz ciekawiej rozkręcającą się fabułę. Po odłożeniu skończonej "Mapy czasu" podejrzewam nawet, iż kolejny tom tej trylogii może być bardziej nieprzewidywalny, zaskakujący w pomysły Autora i co zachęca mnie do szybkiego sięgnięcia - może mnie bardziej zaciekawić, niż koniec pierwszego tomu. Niestety, po raz kolejny też będę musiała jakoś znosić wszechwiedzącego Narratora, który w najmniej udanym momencie przerywa opowieść, by dokonać powielenia wtrętu, że oto on będący niewidzialnym ma możliwość obserwowania wszystkiego, znający niemalże każdą myśl bohaterów w kilku zdaniach podsumuje nam jakieś zdarzenie. Ów opowiadacz jest dla mnie nieznośnym bytem, uwierającym z tą samą drażliwością, co kamyk w bucie, a w toku zdarzeń odciągający od dopiero co przekazanej informacji przez któregoś z bohaterów, by zalśnić w aurze swej wyjątkowości. A ponieważ tematem "Mapy czasu" są podróże w czasie, marzyłam by Narrator tak się zaplątał gdzieś - na przykład - w czwartym wymiarze, by utkwić tam niepostrzeżenie, aż do końca opowieści. Nie ma tak dobrze. Jednak nadal miałam możliwość podążania za bohaterami i odkrywania tak teorii, jak i zdarzeń nietypowych dla wiktoriańskiego Londynu. Obok bohaterów historycznych, jak Herbert G.Wells, Bram Stoker, Henry James i Kuba Rozpruwacz, zostają powołani do życia wiodący bohaterowie: niezwykle kreatywny Gilliam Murray, dająca się wciągnąć w imaginacje pewnego mężczyzny Claire Haggerty, naiwna acz typowa postać epoki oraz osławiony kapitan Shakleton, na tle których Andrew Harrington jest zwykłym pionkiem, romantykiem niepotrafiącym udźwignąć swego losu. Za to sylwetka Wellsa staje się dla mnie solidną przeciwwagą dla Narratora. I od chwili, gdy możemy śledzić opowieść z punktu pisarza, Palma przekonuje mnie do swojej opowieści. Powołanie właśnie tej postaci do życia w stworzonej przez siebie wizji jest jednym z głównych atutów. To tak samo, jak w przypadku filmu, gdy główną rolę otrzymuje właściwy aktor, który często w prozaicznej historii czy nawet nieudolnej reżyserii potrafi stworzyć taką kreację, która ostatecznie ratuje całość i to przede wszystkim ze względu na odtwarzaną przez niego rolę idziemy na film.

Felix Palma stworzył magiczną powieść łącząc pewne fakty z pomyślnie zaprezentowanym tłem czasów wiktoriańskich, urokiem przemieszczania się w czasie z odniesieniami do zdarzeń w korytarzach światów równoległych. Jak odbieram "Mapę czasu"? Jako pokaz sztuki iluzjonistycznej, w którym zawsze może coś nie wyjść, coś nas rozczarować, ale na pewno znajdzie się w nim przynajmniej jeden punkt, który przykryje nieco gorsze zjawiska wrażeniem, że oto spotkało nas coś niecodziennego. I byłaby to świetna powieść, gdyby nie pewne składowe, które mnie w niej irytowały. Teraz już wiedząc z czym dokładnie mam do czynienia, jest prawdopodobne, że dla kolejnego tomu będę mniej krytyczna. Chyba, że Autor wyskoczy z kolejnym mierzącym mnie elementem. A jeśli mogę dać się ponieść w tej chwili mojej fantazji, to ideałem byłoby zastąpienie irytującego narratora z pierwszego tomu głosem bohaterów, dzięki czemu czytelnik mógłby poczuć większą więź z nimi i mimo minusów ich charakterów wykrzesałoby to z nas więcej empatii na rzecz ich działań. Lektura od razu zyskałaby na plus w moich oczach. Ech, marzenia.. To akurat tak osiągalne, jak podróż w czasie:P

"Mapa czasu" składa się z trzech części, gdzie w pierwszej chwili można nie poczuć ich integralności, bo według mnie dopiero ostatnia z nich łączy wszelkie wątki oraz z pozoru błahe wydarzenia, w celowo stworzone ścieżki wiodące do .. światów równoległych. Zaprezentowanie historii z punktu dziewiętnastowiecznych realiów, czasu, w którym powstawało tyle wynalazków, iż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Science-fiction nie jest moim ulubionym gatunkiem literackim i książki Felixa J. Palmy raczej tego nie zmienią, niemniej z ochotą zabrałam się za pierwszy tom trylogii wiktoriańskiej, zaintrygowana motywem podróży w czasie, wątkami romansowymi i lietrackimi aluzjami, które zapowiada już opis z okładki. Stwierdzam, że książka "Mapa czasu" to solidna pozycja, napisana starannym językiem i gruntownie przemyślana przez autora. Ponieważ wykorzystuje teorie alternatywnych światów i postrzeganie czasu w kategorii czwartego wymiaru, nawiązując do teorii niektórych fizyków teoretycznych, czasem może być trudno połapać się w wątkach. Mnie jednak ta lektura przypadła do gustu i z pewnością w najbliższym czasie sięgnę po dwa pozostałe tomy tej serii.

Fabuła powieści osnuta jest wokół wydarzeń z końca XIX wieku - epoki wynalazków, która wykreowała pisarzy próbujących na kartach swych powieści przewidzieć przyszłość. Powstaje powieść Wehikuł Czasu H.G. Wellsa. Jednocześnie przedsiębiorstwo Podróże w Czasie Murraya proponuje zwykłym śmiertelnikom podróż w czasie do roku 2000, by móc obserwować bitwę rozstzygającą o dalszych losach świata. Tak jak Claire Haggerty marzy o tym, by uciec ze swego świata, by móc żyć po swojemu, bez wszeobecnych konwenansów, tak Andrew Harrington marzy o tym, by cofnąć się o kilka lat wstecz, by uratować swą ukochaną przed śmiercią z rąk Kuby Rozpruwacza. Ich historie połączy osoba H.G. Wellsa oraz chęć odbycia podróży w czasie z sobie tylko znanych powodów.

Poznając bohaterów, ich rozterki i problemy, przemierzamy Londyn epoki wiktoriańskiej oddany z ogromnym pietyzmem przez autora. Bardzo podobało mi się uwiecznienie w powieści postaci Człowieka-Słonia i listy miłosne Claire wymieniane z kapitanem Shakletonem. Ciekawe zabiegi i zwroty akcji zaserwował nam autor, udowadniając, że życie może być tylko snem, snem we śnie w dodatku! I że wiele rzeczy iluzją jest i magią ;) Książka pozwala zanurzyć się w zupełnie inny świat, odpłynąć, uciec od problemów i trosk codzienności, choć chwilami nuży, nie odkładajcie, nim nie doczytacie do końca.

Science-fiction nie jest moim ulubionym gatunkiem literackim i książki Felixa J. Palmy raczej tego nie zmienią, niemniej z ochotą zabrałam się za pierwszy tom trylogii wiktoriańskiej, zaintrygowana motywem podróży w czasie, wątkami romansowymi i lietrackimi aluzjami, które zapowiada już opis z okładki. Stwierdzam, że książka "Mapa czasu" to solidna pozycja, napisana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Och, jaka to jest dobra powieść. Fenomenalna.
Już bardzo dawno nie czytałam tak dobrej książki, bądź co bądź nawiązującej do science fiction. Nawiązującej, ponieważ nie należy ona dokładnie do tego gatunku. Jest to historia bardzo złożona i bardzo nieoczywista.
Zaczyna się dość prosto, zwyczajnie. Jej początek można nawet nazwać banałem. Jednak wszystko, co mam miejsce później, zaskakuje. Nic nie jest takie, jakie wydaje się czytelnikowi, nie jest takie, jakie wydaje się po przeczytaniu opisu z tyłu okładki. Autor igra sobie z odbiorcami jego historii, nie pozwala im przewidzieć dalszych losów bohaterów czy kierunku, w którym potoczy się fabuła. Fascynującym było dla mnie, czytanie każdej kolejnej strony.
I to wplatanie do swojej opowieści postaci, które istniały i tworzyły naprawdę... Coś pięknego. Piękny jest również język, jakim pisze autor.
Jest to pod każdym względem świetnie napisana powieść.

Och, jaka to jest dobra powieść. Fenomenalna.
Już bardzo dawno nie czytałam tak dobrej książki, bądź co bądź nawiązującej do science fiction. Nawiązującej, ponieważ nie należy ona dokładnie do tego gatunku. Jest to historia bardzo złożona i bardzo nieoczywista.
Zaczyna się dość prosto, zwyczajnie. Jej początek można nawet nazwać banałem. Jednak wszystko, co mam miejsce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze strony.. wlokły mi się niemiłosiernie.. Przy wzmiance o Rozpruwaczu myślałam, że się w końcu rozkręca! Ale dopiero pod koniec robi się na tyle interesująco, że wahałam się czy od razu nie zacząć kolejnej części.

Pierwsze strony.. wlokły mi się niemiłosiernie.. Przy wzmiance o Rozpruwaczu myślałam, że się w końcu rozkręca! Ale dopiero pod koniec robi się na tyle interesująco, że wahałam się czy od razu nie zacząć kolejnej części.

Pokaż mimo to