Trędowata

Nie wiem, po co ja to czytałem. Szmira.

Nie wiem, po co ja to czytałem. Szmira.

Pokaż mimo to

Moja opinia będzie chyba jedną z niewielu naprawdę negatywnych i być może rumieńce ( a raczej ich brak) po przeczytaniu książki powinny jeszcze ostygnąć zanim wydam jakikolwiek werdykt...cóż, nie potrafię i już teraz pod lupę wezmę całą tę powieść. Żeby nikt nie pomyślał, że jestem fanatyczką fantastyki i przez przypadek przeczytałam tę książkę, to uprzedzam, że lubuje się w Austen czy siostrach Bronte o Gasklell nie wspominając... cóż za mój gust w kwestii romansów na pewno odpowiadają angielskie pisarki.
Historia wydaje nam się z początku bardzo romantyczna, bo która dziewczyna nie chce czytać o wielkiej miłości, pokonującej uprzedzenia? Myślę, że każda z nas to lubi pod warunkiem , że do szczęśliwego zakończenia dochodzi w sposób nietuzinkowy i wielce urokliwy. Jak w każdej tego typu historii od początku wiemy, kto się z kim zwiąże, ale zadajemy sobie pytanie : Jak do tego dojdzie? Mniszkówna i w tej kwestii nie jest zbyt oryginalna, bo wybranek Stefci to doprawdy ideał: przystojny, z lekka cyniczny i bajecznie bogaty i przede wszystkim poza jej zasięgami. oj, przepraszam poza zasięgami JEGO sfery, bo nasza piękność jest tylko ubogą szlachcianką, a nie księżniczką z ogromnymi długami. Pierwsze kilka stronic czyta się łatwo, nawet momentami uśmiechałam się pod nosem, bo jak zawsze w tego typu historiach wielką miłość poprzedza obustronna niechęć. Niestety, ale mam wrażenie że autorka nie podołała z przedstawieniem ich uczuciowej drogi i dosłownie ma się wrażenie, że na jednej stronie rumieńce Stefci wywołane są gniewem, a na następnej gorącym uczuciem napędzanym namiętnością i później zaczynają się schody, bo tak naprawdę ma się wrażenie, ze przystojny ordynant obdarza ją uczuciem tylko i wyłącznie dlatego, że ma ogień w spodniach i ona mu się delikatnie opiera... mnie to osobiście nie przekonuje, szczególnie, że Stefcia nie ma praktycznie żadnych wad. Oprócz jednej: jest biedną szlachcianką. Jednym słowem, jest zbyt idealna i jakoś w połowie książki człowiek ma dosyć słuchania o tym, jaka jest czarująca, niesamowita, piękna i bez skazy... rozumiem, że Mniszkówna mogła mieć co innego na myśli i chciała zaznaczyć, że tzw. SFERA funkcjonuje na zasadzie bezpodstawnych uprzedzeń. I skoro przedarłeś się przez gąszcz negatywów, to przedstawię również kilka plusów. Przede wszystkim książka zaczynała mi się podobać, kiedy z horyzontu znikało zbyt wyolbrzymione uczucie (taką mam już wadę, że lubię, kiedy mogę sobie wyobrazić, co istotnie zmieniło stosunek bohaterów) i na scenie pojawiały się problemy społeczne nie związane z naszą zakochaną parą. Za język również dałabym autorce plusa, nawet dużego, gdybym nie musiała tak często słyszeć słowa : czarująca, delikatna i urocza. Bo ta książka jest z lekka przesłodzona i prawdę mówiąc, nie wiedziałam czy dobrnę do końca. Ale się udało.
Tak na zakończenie zaznaczę, że jest ze mnie wymagający czytelnik i mogłabym pokochać tę historię, bo jak już wspomniałam, zapowiadało się dobrze, ale nie dla mnie ta słodycz i kiedy następuje chwila goryczy to nie zwracam na to uwagi, bo niestety przeważają ochy i achy. A szkoda. Chciałabym, abyś nie kierował się tylko moją, surową opinią, bo Ciebie historia ta może zachwycić. Jak wiadomo, co człowiek, to inna opinia.

Moja opinia będzie chyba jedną z niewielu naprawdę negatywnych i być może rumieńce ( a raczej ich brak) po przeczytaniu książki powinny jeszcze ostygnąć zanim wydam jakikolwiek werdykt...cóż, nie potrafię i już teraz pod lupę wezmę całą tę powieść. Żeby nikt nie pomyślał, że jestem fanatyczką fantastyki i przez przypadek przeczytałam tę książkę, to uprzedzam, że lubuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I co ja zrobię jak płaczę przy takich książkach. Herbatka, kocyk chusteczki i czytać, czytać.

I co ja zrobię jak płaczę przy takich książkach. Herbatka, kocyk chusteczki i czytać, czytać.

Pokaż mimo to

To jedna z książek które ukształtowały moją romantyczną duszę...

To jedna z książek które ukształtowały moją romantyczną duszę...

Pokaż mimo to

To największy polski melodramat. Historia miłości, której na przeszkodzie stoją przesądy społeczne i uprzedzenia arystokracji. Powieść czytałam w wieku 16-stu lat i bardzo mi się podobała. Tytułowa postacią jest Stefcia Rudecka, nauczycielka w arystokratycznym domu, niezamożna szlachcianka, jej ukochanym młody magnat ordynat Waldemar Michorowski. Bohater przezwycięża przeszkody i zaręcza się ze Stefcia , która jednak uważana przez sfery arystokratyczne za "tredowata", załamuje się pod wpływem intryg i szykan... Powieść realizuje odwieczny temat literacki " księcia i kopciuszka"

To największy polski melodramat. Historia miłości, której na przeszkodzie stoją przesądy społeczne i uprzedzenia arystokracji. Powieść czytałam w wieku 16-stu lat i bardzo mi się podobała. Tytułowa postacią jest Stefcia Rudecka, nauczycielka w arystokratycznym domu, niezamożna szlachcianka, jej ukochanym młody magnat ordynat Waldemar Michorowski. Bohater...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka genialnie czytana przez Irenę Kwiatkowską, która wspaniale oddaje szmirowatość tej prozy i wydobywa z niej niezamierzony humor, ale i tak to kiepsko napisane i zwyczajnie nudne.

Książka genialnie czytana przez Irenę Kwiatkowską, która wspaniale oddaje szmirowatość tej prozy i wydobywa z niej niezamierzony humor, ale i tak to kiepsko napisane i zwyczajnie nudne.

Pokaż mimo to

Naiwna historia o kopciuszku, ale niezwykle ujmująca i wciągająca. Autorka stworzyła przyjemny klimat i oddała charakter opisywanej epoki. A,że bohaterowie tendencyjni? Może właśnie w tym tkwi sekret uroku tej powieści.

Naiwna historia o kopciuszku, ale niezwykle ujmująca i wciągająca. Autorka stworzyła przyjemny klimat i oddała charakter opisywanej epoki. A,że bohaterowie tendencyjni? Może właśnie w tym tkwi sekret uroku tej powieści.

Pokaż mimo to

Szmira, okropnie napisana, a jednak... Sama historia mega wciągająca, wzruszająca i niepozwalająca się oderwać. Eh te kontrasty.

Szmira, okropnie napisana, a jednak... Sama historia mega wciągająca, wzruszająca i niepozwalająca się oderwać. Eh te kontrasty.

Pokaż mimo to

Czytając, wciąż miałam w głowie, że babcia bardzo lubiła tę historię. I powiem Wam, że ja też ją polubiłam. Jest lekka, momentami zabawna, momentami smutna. Uczucie rodzi się powoli, bardzo realnie bym powiedziała. Fakt, może momentami jest zbyt melodramatyczna, a bohaterowie są trochę wyidealizowani, ale całość wypada naprawdę nieźle. Jeśli lubicie słodko-gorzkie historie miłosne okraszone nieco kwiecistym językiem jak najbardziej polecam Wam "Trędowatą".

Czytając, wciąż miałam w głowie, że babcia bardzo lubiła tę historię. I powiem Wam, że ja też ją polubiłam. Jest lekka, momentami zabawna, momentami smutna. Uczucie rodzi się powoli, bardzo realnie bym powiedziała. Fakt, może momentami jest zbyt melodramatyczna, a bohaterowie są trochę wyidealizowani, ale całość wypada naprawdę nieźle. Jeśli lubicie słodko-gorzkie historie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W ostatnim tygodniu przeczytałam cudowną książkę pod tytułem „Trędowata tom I” autorstwa Heleny Mniszkównej. Publikacja ta opowiada historię młodej szlachcianki- Stefanii Rudeckiej i w jakimś stopniu ordynata- Waldemara Michorowskiego. Stefcia została nauczycielką kuzynki ordynata- Luci Elzonowskiej po przykrych przeżyciach z mężczyzną, którego wydawało się, że go kocha. Jednak tak nie było. Na samym początku Waldemar i Stefcia nie przepadali za sobą. Jednakże to się zmieniło kiedy do Słodkowic przybył praktykant ordynata Edmund Prątnicki. Gdy młody Michorowski odkrył jakie okrutne ma plany jego pracownik postanowił go jak najszybciej odprawić ze Słodkowic do Głębowicz. Gdy tak się stało Stefcia się zmieniła. Stała się bardziej otwarta. I ku zdziwieniu pana Waldemara zmieniła się w zachowaniu względem niego. W dniu imienin Stefci dziadek ordynata- Maciej Michorowski- postanowił sprezentować solenizantce swoją podobiznę, którą również podarował babcie panny Rudeckiej. Po jakimś czasie „wyższa sfera” zorganizowała bal, na który panna Stefcia musiała pójść ze względu na Lucię. I przy okazji poznała hrabiankę Barską, którą pani Elzonowska wraz z ojcem Melanii postanowili ich zeswatać. Jednakże pan ordynat nie był tym małżeństwem zainteresowany gdyż pokochał pannę Rudecką.
Podsumowując książka jest naprawdę fajna jak na klasykę polskiego romansu. Tak naprawdę nie sięgnęłam bym po nią gdyby nie chęć porównania z filmem z 1976 roku pod tym samym tytułem. Ale zdziwiłam się jej treścią. Bo okazało się, że dużo wątków nie zostało uwzględnionych w filmie, których po przeczytaniu książki brakuje. A książkę czytało mi się bardzo przyjemnie i nie mogę się doczekać kiedy przeczytam drugi tom. Polecam ją przeczytać z całego serca. Bo naprawdę warto.

W ostatnim tygodniu przeczytałam cudowną książkę pod tytułem „Trędowata tom I” autorstwa Heleny Mniszkównej. Publikacja ta opowiada historię młodej szlachcianki- Stefanii Rudeckiej i w jakimś stopniu ordynata- Waldemara Michorowskiego. Stefcia została nauczycielką kuzynki ordynata- Luci Elzonowskiej po przykrych przeżyciach z mężczyzną, którego wydawało się, że go kocha....

więcej

mniej

Pokaż mimo to