Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Elio, Elio, Elio, Elio...
- Oliver, Oliver, Oliver, Oliver...
Na okładce książki napisano, że jest to "przeszywająca serce elegia o ludzkiej namiętności, której nie da się zapomnieć". Rzeczywiście tak jest.
Miłość w powieści Acimana ma wiele wymiarów: jest gwałtowna i natarczywa, bezkompromisowa i obezwładniająca, głęboka i melancholijna, jest także niebezpieczną grą, gdyż wyzwala serie sprzecznych emocji, począwszy od uzależnienia i tęsknoty, podziwu i uwielbienia, pożądania i obsesji, a skończywszy na uczuciach zazdrości, nienawiści, nawet emocjonalnej pustki i śmierci.
Gorące lato na włoskiej Rivierze. Do domu profesora Perlmana przyjeżdża Oliver, doktorant filozofii. Ma on pomagać swemu gospodarzowi w prowadzeniu dokumentów oraz skończyć pisać własną książkę o Heraklicie. Poznaje tu syna profesora, siedemnastoletniego Elio. Letnie dni w posiadłości Perlmanów mijają wolno i leniwie. Profesorstwo najchętniej przesiaduje w ogrodzie, bawiąc swoich gości, Elio spędza czas na czytaniu, pływaniu, transkrybowaniu muzyki lub obserwowaniu gościa, który to, zdaje się, ignoruje i unika nastolatka. Z czasem zaczynają rozmawiać i spędzać ze sobą więcej czasu. Elio zakochuje się w Oliverze na zabój, wyznaje mu swe uczucia. Początkowo mężczyzna boi się i traktuje chłopca chłodno i z dystansem, lecz z czasem ulega jego urokowi.
Czas wakacji ucieka szybko. Elio przywiązuje się do Olivera, praktycznie nie odstępuje go na krok, chce spędzić z nim jak najwięcej czasu, gdyż czuje, że wkrótce go straci. Wakacje się kończą i nadchodzi czas rozstania. Dla Elio jest ono druzgocące.
Ciekawymi postaciami powieści są rodzice Elio. W procesie wychowywania syna dają mu dużo swobody, nie kontrolują go i nie narzucają własnych opinii. Uczą go samodecydowania i szanują jego wybory. Od samego początku, czyli od dnia przybycia do ich domu Olivera, są oni niemymi świadkami rodzącej się fascynacji i pierwszej miłości ich syna. Obserwują, lecz nie wtrącają się, akceptują i niczym się nie zdradzają.
Jedynym mankamentem książki jest jej zakończenie oraz trzecia część pt. "Syndrom San Clemente". Scena w rzymskiej księgarni podczas wieczorku autorskiego rozbija całość powieści na dwie nierówne części, a samo zakończenie rozwleka akcję. Wszystko to, co obejmuje daleką przyszłość bohaterów mogło zostać ujęte w jednym akapicie. Byłoby to całkowicie wystarczające.
Zastanawia mnie także coś innego: ciekawe, jak wyglądałaby cała powieść, gdyby prowadzona była z punktu widzenia Olivera...

- Elio, Elio, Elio, Elio...
- Oliver, Oliver, Oliver, Oliver...
Na okładce książki napisano, że jest to "przeszywająca serce elegia o ludzkiej namiętności, której nie da się zapomnieć". Rzeczywiście tak jest.
Miłość w powieści Acimana ma wiele wymiarów: jest gwałtowna i natarczywa, bezkompromisowa i obezwładniająca, głęboka i melancholijna, jest także niebezpieczną grą,...

Skończyłem za drugim podejściem. Młodzieżowa powieść o godności umierania i godzenia się z tym, co nieuniknione. Green ukazał chorobę i śmierć bez poetyckiego upiększania, bez patosu i filozoficznych metafor. Są one częścią życia, towarzyszą ludziom od zarania dziejów, są bytami istotnymi dla każdej jednostki. Ważnym czynnikiem do godnego bycia człowiekiem jest zachowanie twarzy wobec nieznanego, wobec tego, co czeka nas samych i wszystkich, którzy są nam bliscy. To także powieść o przyjaźni, zaufaniu, realizowaniu marzeń i formowaniu się pierwszej miłości.

Skończyłem za drugim podejściem. Młodzieżowa powieść o godności umierania i godzenia się z tym, co nieuniknione. Green ukazał chorobę i śmierć bez poetyckiego upiększania, bez patosu i filozoficznych metafor. Są one częścią życia, towarzyszą ludziom od zarania dziejów, są bytami istotnymi dla każdej jednostki. Ważnym czynnikiem do godnego bycia człowiekiem jest zachowanie...