Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słynną frazą z Gombrowicza "Słowacki wielkim poetą był" zaczyna Marta Nowicka swoją książkę. W czterech rozdziałach i w aneksie przybliża sylwetkę wieszcza, znajdując w jego bogatej korespondencji i w wielu utworach poetyckich "wiele śladów, które można odczytywać jako sygnały nieheteronormatywności autora". Obszernie cytuje fragmenty listów i utworów, analizuje jego relację z matką, z różnymi kobietami, którymi Słowacki potrafił się zainteresować "wyłącznie chwilowo, ambicjonalnie i trochę na pokaz". Wszak w romantyzmie należało się kochać nieszczęśliwie i opiewać swoją muzę w wierszach. Tak nas uczono w szkole - Mickiewicz i Wereszczakówna, Słowacki i Śniadecka, potem Wodzyńska. Nowicka rozprawia się trochę z tym mitem ukształtowanym głównie przez literaturoznawców. W rozdziale "Tonąc w błękicie" pisze autorka o, jak to nazywa, "przyjaźniomiłościach" romantyków. Tu głównie przygląda się więzi Słowackiego i Krasińskiego, analizuje ich wspólne kilka tygodni we Włoszech. "Czy była to przyjaźń, czy kochanie"? Odpowiedzi trzeba szukać w bardzo ciekawej książce, gdzie autorka miała do dyspozycji większe niż kiedyś narzędzia i metody badawcze. Dzięki nim możemy spojrzeć trochę inaczej na jednego z wieszczów: osamotnionego, wyobcowanego, niezrozumiałego często przez współczesnych. Wielkim plusem, w lekturze, gdzie cytowanych jest moc sądów i opinii różnych badaczy Słowackiego oraz fragmentów listów i utworów, jest umieszczenie przypisów u dołu każdej ze stron, a nie na końcu książki. To bardzo ułatwia czytanie, brawa dla Wydawnictwa Krytyki Literackiej.