Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pan Jakes mnie tą książką absolutnie zniszczył. Nie mogłam już czytać o tej brutalności. Co nie zmienia faktu, że bardzo się zżyłam z bohaterami, a mimo prostej formy to naprawdę wielkie dzieło, wielowątkowe i wielowarstwowe, pokazujące konflikty ze wszystkich stron i niestarające się nam narzucić jednego konkretnego sposobu myślenia. No i z nutką sentymentu na końcu... Szkoda, że to już koniec przygody z Mainami i Hazardami...

Pan Jakes mnie tą książką absolutnie zniszczył. Nie mogłam już czytać o tej brutalności. Co nie zmienia faktu, że bardzo się zżyłam z bohaterami, a mimo prostej formy to naprawdę wielkie dzieło, wielowątkowe i wielowarstwowe, pokazujące konflikty ze wszystkich stron i niestarające się nam narzucić jednego konkretnego sposobu myślenia. No i z nutką sentymentu na końcu......

Jak zawsze u Remarque'a - prosto, dobitnie, łamie serce. Przy każdej kolejnej książce zauważam coraz więcej powtarzających się u niego schematów, ale to tak dobra literatura, że nie ma się tym co zanadto obchodzić, trzeba się rozkoszować.

Jak zawsze u Remarque'a - prosto, dobitnie, łamie serce. Przy każdej kolejnej książce zauważam coraz więcej powtarzających się u niego schematów, ale to tak dobra literatura, że nie ma się tym co zanadto obchodzić, trzeba się rozkoszować.

Klimat jest pięknie wykreowany, Dona momentami wręcz szokuje swoim feminizmem jak na swoje czasy (ale to dobrze). Czytało się bardzo dobrze, było ciekawie, ale gdzieś brakło mi tego dreszczyku, który sprawiał, że na Ptakach czy Koźle ofiarnym nie mogłam oddychać.

Klimat jest pięknie wykreowany, Dona momentami wręcz szokuje swoim feminizmem jak na swoje czasy (ale to dobrze). Czytało się bardzo dobrze, było ciekawie, ale gdzieś brakło mi tego dreszczyku, który sprawiał, że na Ptakach czy Koźle ofiarnym nie mogłam oddychać.

Działo się tu bardzo dużo, fikcyjne państwo, polityczne spiski i intrygi, uwielbiam takie klimaty, bardzo mnie to kupiło <3

Działo się tu bardzo dużo, fikcyjne państwo, polityczne spiski i intrygi, uwielbiam takie klimaty, bardzo mnie to kupiło <3

Film jednak podoba mi się bardziej, ale i książka jest świetna, uwielbiam <3

Film jednak podoba mi się bardziej, ale i książka jest świetna, uwielbiam <3

Mam spory problem z oceną, bo jak pana Witkacego uwielbiam, forma absolutnie najczystsza, to treściowo jestem odrzucona.

Mam spory problem z oceną, bo jak pana Witkacego uwielbiam, forma absolutnie najczystsza, to treściowo jestem odrzucona.

Nie było tu aż takiej miłości jak przy części pierwszej, czytałam ją o wiele dłużej, ale w ostatecznym rozrachunku to wspaniałe dzieło, z wieloma cennymi refleksjami o ludzkiej naturze i wojnie. Straszne i porażające.

Nie było tu aż takiej miłości jak przy części pierwszej, czytałam ją o wiele dłużej, ale w ostatecznym rozrachunku to wspaniałe dzieło, z wieloma cennymi refleksjami o ludzkiej naturze i wojnie. Straszne i porażające.

Ile tu było napięcia! <3 Ptaki zdecydowanie najlepsze, pozostałe opowiadania bardzo jakościowo zróżnicowane, ale w ostateczności wszystkie na dobrym poziomie. Uwielbiam du Maurier!

Ile tu było napięcia! <3 Ptaki zdecydowanie najlepsze, pozostałe opowiadania bardzo jakościowo zróżnicowane, ale w ostateczności wszystkie na dobrym poziomie. Uwielbiam du Maurier!

Serce znów złamane. To już chyba masochizm.

Serce znów złamane. To już chyba masochizm.

Prawdziwa maestria dramatu.

Prawdziwa maestria dramatu.

Czytałam tylko "Żałoba przystoi Elektrze". Genialny przykład dramatu, jestem w miłości.

Czytałam tylko "Żałoba przystoi Elektrze". Genialny przykład dramatu, jestem w miłości.

Lekko gorsza niż tom I. Podoba mi się, że ostatecznie nie ma totalnego happy endu u Romana i Teresy, choć jednocześnie boli serce, to była moja ulubiona para :c

Lekko gorsza niż tom I. Podoba mi się, że ostatecznie nie ma totalnego happy endu u Romana i Teresy, choć jednocześnie boli serce, to była moja ulubiona para :c

Reread

Reread

Luźna kontynuacja Dziedzictwa. Podoba mi się kontrast między tamtą sielską opowieścią z nutką gotyku a tą intensywną, pełną napięcia historią. Miałam zawsze bohaterów Mniszkówny za idealnych, a tu jednak Roman pokazuje nam się od szarej strony, za co ten duży plus. Myślę, że to zdecydowanie jedna z lepszych powieści autorki. lecę dalej!

Luźna kontynuacja Dziedzictwa. Podoba mi się kontrast między tamtą sielską opowieścią z nutką gotyku a tą intensywną, pełną napięcia historią. Miałam zawsze bohaterów Mniszkówny za idealnych, a tu jednak Roman pokazuje nam się od szarej strony, za co ten duży plus. Myślę, że to zdecydowanie jedna z lepszych powieści autorki. lecę dalej!

Świetna kontynuacja! Części 3 i 4 czytało się chyba najlepiej z wszystkich dotychczasowych pięciu.

Świetna kontynuacja! Części 3 i 4 czytało się chyba najlepiej z wszystkich dotychczasowych pięciu.

Widać, że to dopiero wczesny Remarque, jeszcze niedopracowany, ale nosi już znamiona geniuszu.

Widać, że to dopiero wczesny Remarque, jeszcze niedopracowany, ale nosi już znamiona geniuszu.

Świetna powieść historyczna! Widać włożony w research wysiłek, ogromną wiedzę na temat czasów (choć brakło mi bardziej takich kwestii dotyczących stricte życia). Druon pokazuje nam też, że historia może być równie, jeśli nie bardziej ciekawa, niż fikcyjne opowieści. Smakowity kąsek.

Świetna powieść historyczna! Widać włożony w research wysiłek, ogromną wiedzę na temat czasów (choć brakło mi bardziej takich kwestii dotyczących stricte życia). Druon pokazuje nam też, że historia może być równie, jeśli nie bardziej ciekawa, niż fikcyjne opowieści. Smakowity kąsek.

Mocna, trudna, bolesna, wzruszająca. Na pewno jeszcze długo będę o niej myśleć.

Mocna, trudna, bolesna, wzruszająca. Na pewno jeszcze długo będę o niej myśleć.

Mostowicz nie zawodzi! Tak bardzo mnie zdenerwował Ewaryst, że miałam ochotę kark mu skręcić! A najgorsze, że tacy ludzie istnieją naprawdę i Mostowicz ich tylko, niestety bardzo wiernie i trafnie, opisuje. Ta prawda o nich jest wręcz zatrważająca... Szkoda, że skończyło się, jak się skończyło, choć przez to jest bardziej życiowo.

Mostowicz nie zawodzi! Tak bardzo mnie zdenerwował Ewaryst, że miałam ochotę kark mu skręcić! A najgorsze, że tacy ludzie istnieją naprawdę i Mostowicz ich tylko, niestety bardzo wiernie i trafnie, opisuje. Ta prawda o nich jest wręcz zatrważająca... Szkoda, że skończyło się, jak się skończyło, choć przez to jest bardziej życiowo.

Dzieło monumentalne, o ogromnej wartości historycznej i wielkim rozmachu, porywająca saga rodzinna. Mam wątpliwości co do prowadzenia przez autora wątków romantycznych, nie jestem też przekonana co do nadmiernego epatowania seksem, ale jestem w stanie przymknąć na to oko. Nie jest to tak epicka powieść jak Przeminęło z wiatrem, ale wciąż zachwyca.

Dzieło monumentalne, o ogromnej wartości historycznej i wielkim rozmachu, porywająca saga rodzinna. Mam wątpliwości co do prowadzenia przez autora wątków romantycznych, nie jestem też przekonana co do nadmiernego epatowania seksem, ale jestem w stanie przymknąć na to oko. Nie jest to tak epicka powieść jak Przeminęło z wiatrem, ale wciąż zachwyca.