To już druga część cyklu „Utracone córki”. Tym razem historia skupia się na Claudii, która właśnie postanowiła zmienić swoje życie, rzucić pracę i zakończyć związek. Pewnego dnia na prośbę matki trafia do londyńskiej kancelarii prawnej, gdzie otrzymuje pudełko, znalezione w domu zmarłej kobiety, która przed laty prowadziła placówkę dla samotnych matek.
Czy także Claudii uda się odkryć tajemnicę rodziny i swojego dziedzictwa? Claudia ma jedną wskazówkę: herb należący do rodziny Diazów, niegdyś jednej z najbogatszych dynastii na Kubie I starą wizytówkę z Londynu.
Pod wpływem impulsu Claudia rezerwuje bilet do Hawany, mając w głębi serca pewność, że uda jej się odkryć prawdziwe dzieje swojej rodziny.

Także ta książka toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych: w Londynie w czasach współczesnych oraz w Hawanie w roku 1950, gdzie śledzimy losy Esmeraldy, uważanej za najpiękniejszą dziewczynę na wyspie. Esmeralda wie, jak ważne jest, by dobrze wyszła za mąż. Ale kiedy ojciec wyjeżdża służbowo do Londynu i zabiera ją ze sobą, dziewczyna zakochuje się bez pamięci w młodym kupcu o imieniu Christopher.
Jakie konsekwencje będzie miała ta miłość? Tego próbuje dowiedzieć się Claudia, ale czy się jej uda – musicie sprawdzić sami.

To dość prosta i banalna historia, która szybko zmierza do zakończenia – i ciężko uznać je za zaskakujące. Niezwykle przypominała mi cykl „Siedem sióstr”, jednak była dużo słabsza i zbyt przewidywalna. Szkoda, bo jej potencjał nie został w pełni wykorzystany. Nie wiem jeszcze, czy będę chciała przeczytać kolejną część tej serii.

To już druga część cyklu „Utracone córki”. Tym razem historia skupia się na Claudii, która właśnie postanowiła zmienić swoje życie, rzucić pracę i zakończyć związek. Pewnego dnia na prośbę matki trafia do londyńskiej kancelarii prawnej, gdzie otrzymuje pudełko, znalezione w domu zmarłej kobiety, która przed laty prowadziła placówkę dla samotnych matek.
Czy także Claudii uda...

Po zakończeniu cyklu „Siedem sióstr” Lucindy Riley szukałam czegoś, co zapełni pustkę jaką odczuwa zapewne każdy miłośnik książek, który emocjonalnie wiąże się z czytaną historią. Seria o zaginionych córkach jest godnym polecenia następcą „Siedmiu sióstr”. Przenosi nas w piękne zakątki świata gdzie poznajemy zawiłe losy bohaterów, wzruszając do łez.

Po zakończeniu cyklu „Siedem sióstr” Lucindy Riley szukałam czegoś, co zapełni pustkę jaką odczuwa zapewne każdy miłośnik książek, który emocjonalnie wiąże się z czytaną historią. Seria o zaginionych córkach jest godnym polecenia następcą „Siedmiu sióstr”. Przenosi nas w piękne zakątki świata gdzie poznajemy zawiłe losy bohaterów, wzruszając do łez.

Już pierwszy tom z historią o Lily i jej babce Estee wydawał mi się intrygującym początkiem cyklu „Utracone Córki”, jednak drugi znacząco przebił poprzedni. Przede wszystkim fabuła opowiadająca o zaginionej kobiecie pochodzącej z bogatego i egzotycznego rodu sprawiła, że ciężko było mi się oderwać od książki. Również interesujące wydały mi się losy drugiej bohaterki, Claudii, która przeżywając rozstanie z narzeczonym i odejście z pracy, rzuca się w wir przygody, kierując się do nieznanego kraju, by tam odszukać swoje korzenie.
Podobnie jak pierwsza część, ta także została napisana lekkim i przyjemnym stylem, tak iż czytelnik może poczuć kubański klimat oraz wczuć się w losy bohaterów. Akcja powieści skupia się tylko na Esmeraldzie i Claudii, dlatego prócz wątków z przeszłości dziejących się w latach 50. XX wieku i współczesności, nie pojawiają się żadne inne, np. z pobocznymi postaciami. Pomimo słabo rozbudowanego tła, ich dzieje przyciągają odbiorcę istnieniem tajemnicy z przeszłości, zakazanym romansem, poszukiwaniem utraconej rodzinnej tożsamości, a także dylematem związanym z wyborem własnej przyszłości (zarówno przez Claudię, jak i Esmeraldę). Do tego tytułu przyciągnęła mnie również egzotyka – niektóre opisy potraw, zwyczajów i krajobrazów dodały książce unikatowości. Tych opisów nie było co prawda za dużo, ale pozytywnie wpłynęły na odbiór historii bohaterek.
Zakończenie sprawiło, iż byłam mocno poruszona, zwłaszcza losami Esmeraldy. Zawiodłam się jednak na poszukiwaniach prowadzonych przez Claudię. Autorka skupiła się jedynie na jednej z gałęzi jej rodu, zapominając o drugiej, równie ważnej moim zdaniem. Fajnie, że tak wyczerpująco zostały opisane losy Esmeraldy, ale zabrakło mi większej ilości informacji o jej ukochanym, którego rola pod sam koniec, chociaż ważna, została potraktowana po łebkach. Ten wątek można było znacznie lepiej rozwinąć, dlatego pomimo ogólnego pozytywnego wrażenia, pod tym kątem jestem rozczarowana.
Czy polecam? Tak, jest to bardzo przyjemna i ciepła opowieść, z uwagi na jej lekki i egzotyczny charakter, bardziej nadaje się do czytania w lecie. Pomimo występowania dramatycznych scen, „Córka z Kuby” wciąż zalicza się według mnie do lżejszych obyczajówek i poleciłabym ją fanom właśnie takich książek.

Już pierwszy tom z historią o Lily i jej babce Estee wydawał mi się intrygującym początkiem cyklu „Utracone Córki”, jednak drugi znacząco przebił poprzedni. Przede wszystkim fabuła opowiadająca o zaginionej kobiecie pochodzącej z bogatego i egzotycznego rodu sprawiła, że ciężko było mi się oderwać od książki. Również interesujące wydały mi się losy drugiej bohaterki,...

Drugą część serii Utracone córki czytało mi się lepiej niż pierwszą, lecz podobnie jak ,,Córka z Włoch”, ,,Córka z Kuby” jest lekką, przewidywalna opowieścią. Już na początku książki wiele rzeczy jest oczywistych, trudno tu o zaskoczenia. Ponownie obraz postaci jest prosty, lektura jest bardzo uboga w opisy przyrody, miejsc czy bohaterów, przez co cała opowieść szybko goni do zakończenia i - mimo dwóch linii czasowych - jest dość banalna.
Porównania do wielowymiarowych, nieoczywistych ,,Siedmiu Sióstr” moim zdaniem są nietrafione. Chociaż oczywiście motyw adopcji, dwóch linii czasowych i dochodzenia do prawdy o rodzinach bohaterek są żywcem przekopiowane ze wspomnianej sagi.

Drugą część serii Utracone córki czytało mi się lepiej niż pierwszą, lecz podobnie jak ,,Córka z Włoch”, ,,Córka z Kuby” jest lekką, przewidywalna opowieścią. Już na początku książki wiele rzeczy jest oczywistych, trudno tu o zaskoczenia. Ponownie obraz postaci jest prosty, lektura jest bardzo uboga w opisy przyrody, miejsc czy bohaterów, przez co cała opowieść szybko goni...

Czekam z niecierpliwością na kolejną część tej serii

Czekam z niecierpliwością na kolejną część tej serii

"Córka z Kuby" Sorayi Lane, drugi tom serii "Utracone Córki", to powieść, która obiecuje wiele, ale niestety nie spełnia wszystkich oczekiwań. Choć książka ma ciekawy pomysł i potencjał, niektóre elementy wykonania pozostawiają trochę do życzenia. ma swój urok i wciągającą fabułę, jednak nie wszystkie elementy zostały zrealizowane na najwyższym poziomie. Niemniej, jednak jeśli interesują cię historie rodzinne i podróże w przeszłość, warto dać tej książce szansę.

"Córka z Kuby" Sorayi Lane, drugi tom serii "Utracone Córki", to powieść, która obiecuje wiele, ale niestety nie spełnia wszystkich oczekiwań. Choć książka ma ciekawy pomysł i potencjał, niektóre elementy wykonania pozostawiają trochę do życzenia. ma swój urok i wciągającą fabułę, jednak nie wszystkie elementy zostały zrealizowane na najwyższym poziomie. Niemniej, jednak...

Przecudna opowieść.... łzy kapały, serce się wzruszało a świat nie istniał, poza tym, z książki. Cóż więcej dodać...

Przecudna opowieść.... łzy kapały, serce się wzruszało a świat nie istniał, poza tym, z książki. Cóż więcej dodać...

Nie zawiodłam się. Tajemnice, zakazana miłość i uroki Kuby.
Tak jak w pierwszej części główna bohaterka odkrywając tajemnice historii Babci odkryła samą siebie.
Lekka i przyjemna. Szybko się czyta.

Nie zawiodłam się. Tajemnice, zakazana miłość i uroki Kuby.
Tak jak w pierwszej części główna bohaterka odkrywając tajemnice historii Babci odkryła samą siebie.
Lekka i przyjemna. Szybko się czyta.

Kolejny tom, po który sięgnęłam z ciekawości. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła noni autorka na wyżyny mnie nie wciągnęła. Kolejna słaba podróbka Lucindy. Książka możno przewidywalna.

Kolejny tom, po który sięgnęłam z ciekawości. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła noni autorka na wyżyny mnie nie wciągnęła. Kolejna słaba podróbka Lucindy. Książka możno przewidywalna.

Dobra, miła lektura na wieczór i ciekawie poprowadzona historia.
Trochę rozczarowuje, że wszystko tak łatwo się odkrywa a bohaterka od razu trafia na osoby, które coś wiedzą.
Może w kolejnych częściach będzie większe wyzwanie... zobaczymy.

Dobra, miła lektura na wieczór i ciekawie poprowadzona historia.
Trochę rozczarowuje, że wszystko tak łatwo się odkrywa a bohaterka od razu trafia na osoby, które coś wiedzą.
Może w kolejnych częściach będzie większe wyzwanie... zobaczymy.