Williams dramaty pisał już w latach 30., jednak sukcesy zaczął odnosić dopiero w połowie następnej dekady. Pierwszą ważną sztuką w jego karierze była Szklana menażeria (1945),jednak prawdziwą sławę przyniósł mu napisany w 1947 i wystawiony w tym samym roku na Broadwayu Tramwaj zwany pożądaniem. Sztukę wyreżyserował Elia Kazan, w obsadzie znaleźli się Marlon Brando, Jessica Tandy i Karl Malden – dla wszystkich stała się trampoliną do wielkiej kariery, a Williamsa uhonorowano Nagrodą Pulitzera w 1948. Drugiego Pulitzera otrzymał za Kotkę na gorącym blaszanym dachu w 1955.

Tennessee Williams pochodził z Południa Stanów Zjednoczonych i akcję swoich sztuk umieszczał w dusznej atmosferze swych rodzinnych stron. W najsłynniejszych utworach obrazuje gwałtowne przemiany zachodzące w amerykańskim społeczeństwie na przełomie lat 40. i 50. Bohaterowie jego sztuk są naznaczeni indywidualnym piętnem, nie mają charakteru uniwersalnego czy symbolicznego. Nie potrafią nawiązać stałego kontaktu z otoczeniem, targają nimi wątpliwości i namiętności, często mające swe źródło w przeżyciach seksualnych.

Jego sztuki były wielokrotnie filmowane, autorem scenariusza do niektórych adaptacji był sam Williams. Najbardziej znane filmy nakręcone na podstawie sztuk Williamsa to Tramwaj zwany pożądaniem z 1951 (z Marlonem Brando i Vivien Leigh) oraz Kotka na gorącym blaszanym dachu (z Paulem Newmanem i Elizabeth Taylor).

Williams był osobą homoseksualną[1].