Czarny obelisk

W Czarnym obelisku jest mrok i szarość. I to co doniosłe i to co plugawe.
Pokochałam Remarqu’a, całym sercem.
Kim jest główny bohater? Ludwik/ Rudolf/ Rolf. Młody poeta, pracujący w zakładzie pogrzebowym, który zbyt wiele widział i przeżył podczas wojny, który szuka, który doświadcza. Czy szuka sensu życia? A może szuka tylko sensu na teraz, ścieżki na teraz, na życie po wojnie, może tylko równowagi.
Geneviéve/ Izabella jak zjawisko, abstrakcja, najlepsza część rzeczywistości. Spętana, na koniec, a podobno przywrócona światu.
Najpiękniejsze w powieści, bo dramatyczne i mocne, są dialogi Ludwika i Izabeli. Piękne rozmowy, nieprzewidywalne.
„Dlaczego nic nie mówisz? – pyta.
Wzruszam ramionami.
– Czasami nie można nic powiedzieć, Izabello. A często trudno jest przemóc...
– Oo przemóc?
– Samego siebie. Istnieją różne opory.
– Nóż nie może kroić sam przez się, Rudolfie. Dlaczego się boisz?
– Nie wiem, Izabello.
– Nie czekaj zbyt długo, najdroższy. Inaczej będzie za późno. Słowa są potrzebne – szepcze”
Dialogi są mięsiste, wszystkie, co jeden to lepszy - ze wspólnikiem, z kobietami, pijanym sąsiadem, z księdzem i lekarzem.
Rzeczywistość jest złożona, mam wrażenie że każdy bohater tej powieści jest na etapie poszukiwań, nie ma nic stałego, nic pewnego, wszystko się zmienia jak „kurs dolara”.
Pomiędzy jedna a drugą wojną była walka o życie, normalne życie. Wciąż dramaty, z różnych powodów, żadnej stabilizacji, żadnego dobrego końca, światła. Może nawet przeczucie zła – kolejnej wojny, zagłady, trupów.

„Bądź pozdrowiona, Izabello! Żegnaj, życie! Bądź pozdrowione, życie!”

W Czarnym obelisku jest mrok i szarość. I to co doniosłe i to co plugawe.
Pokochałam Remarqu’a, całym sercem.
Kim jest główny bohater? Ludwik/ Rudolf/ Rolf. Młody poeta, pracujący w zakładzie pogrzebowym, który zbyt wiele widział i przeżył podczas wojny, który szuka, który doświadcza. Czy szuka sensu życia? A może szuka tylko sensu na teraz, ścieżki na teraz, na życie po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść świetna.
W rewelacyjny sposób pokazane są przemiany społeczne, ekonomiczne i polityczne w Niemczech u schyłku Republiki Weimarskiej. Czasy galopującej hiperinflacji, gdzie wypłata odbierana jest kilka razy dziennie z przerwą od pracy na zakupy, aby pieniądz był cokolwiek warty. Próba rozliczenia się z I Wojną Światową, pokazanie spustoszeń dokonanych przez nią w społeczeństwie, łącznie z nieczęsto w tamtych czasach poruszanym problemem inwalidów wojennych. Fascynująca kobieta w szpitalu psychiatrycznym, rodzące się bojówki faszystowskie i próba ich odporu przez tych, którzy nie chcą zaakceptować haseł głoszonych przez Hitlera. A do tego, jak to u Remarque'a wino, kobiety i śpiew. Literacki majstersztyk, bardzo aktualny w dzisiejszych czasach, gdzie ludziom niepomnym doświadczeń historycznych znów zaczyna odbijać...
Polecam.

Powieść świetna.
W rewelacyjny sposób pokazane są przemiany społeczne, ekonomiczne i polityczne w Niemczech u schyłku Republiki Weimarskiej. Czasy galopującej hiperinflacji, gdzie wypłata odbierana jest kilka razy dziennie z przerwą od pracy na zakupy, aby pieniądz był cokolwiek warty. Próba rozliczenia się z I Wojną Światową, pokazanie spustoszeń dokonanych przez nią w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wybitna proza. Piękny język, wyraziści bohaterowie, książka która ma to coś, w trakcie czytania której się o niej myśli, a także po jej skończeniu.

Wybitna proza. Piękny język, wyraziści bohaterowie, książka która ma to coś, w trakcie czytania której się o niej myśli, a także po jej skończeniu.

Pokaż mimo to

Mam pewien problem z Remarkiem (można to tak spolszczyć?). Otóż w ciągu ostatnich dwóch miesięcy przeczytałem kolejno: "Na zachodzie bez zmian", "Drogę powrotną", "Trzech towarzyszy" i teraz "Czarny obelisk". Co ciekawe, (nie wiem dlaczego), uważałem, że to pisarz z gatunku tych największych, niczym jakiś Mann czy Proust. Tak jakoś mi się utarło bez znajomości autora. Tymczasem, za najlepszą z tych czterech uważam jednak słynne "Na zachodzie bez zmian". Tu nie ma zbędnych słów, czysta brutalność wojny, a co za tym idzie bardzo pacyfistyczne przesłanie. Książka kompletna, bez wątpienia należąca do kanonu. Co do reszty, to mam nieodparte wrażenie, że to jednak literatura "rozrywkowa", melodramatyczna. Tak sobie wyobrażam zajęcie w świecie bez telewizji i internetu - bezwiedne czytanie kolejnej powieści Remerque'a. Nieznośne dla mnie (może to moja mało sentymentalna natura) są te wszechobecne "zapychacze"; gagi, żarty, miłostki, wieczne picie (kto jest w stanie tyle pić?!), mało subtelne dialogi. Nie jestem w stanie pozbyć się wrażenia, że takie to wszystko trochę tanie. Wątek z zakładem psychiatrycznym - dla mnie nieznośny. Dialogi z Izabellą ledwo przebrnąłem. Nagle, jak obuchem, dostajemy jakąś "życiową" sentencję, która trąci Paulem Coelho. Jest tego sporo, zatem Remarque moim ulubionym pisarzem nie zostanie, choć czeka na mnie jeszcze "Łuk triumfalny". Dwóch Remarków z rzędu nie zniosę, będę więc musiał uzbroić się na romantyczny melodramat jakimś intermezzem - powiedzmy Kafką.
P.S Za znakomite odtworzenie rzeczywistości kryzysu lat 20 w Niemczech jednak podciągnę jedną gwiazdkę, bo to rzeczywiście cenna część tej książki.

Mam pewien problem z Remarkiem (można to tak spolszczyć?). Otóż w ciągu ostatnich dwóch miesięcy przeczytałem kolejno: "Na zachodzie bez zmian", "Drogę powrotną", "Trzech towarzyszy" i teraz "Czarny obelisk". Co ciekawe, (nie wiem dlaczego), uważałem, że to pisarz z gatunku tych największych, niczym jakiś Mann czy Proust. Tak jakoś mi się utarło bez znajomości autora....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Czarny Obelisk" przygniata. Ciężar wydarzeń kraju ogarniętego największym kryzysem finansowym w historii dosłownie wbija w ziemię. Agresywne społeczeństwo, cechujące się na dodatek wątpliwą moralnością, w znakomitej większości zwyczajnie próbuje trwać z dnia na dzień: po nieprzynoszącej trwałych zysków pracy ludziska karmią się hulanką lub uczepiają się popieprzonej ideologii, która parę lat później przetoczy się przez całą Europę pośród huku granatów i warkotu karabinów maszynowych.

https://kubsonpisze.blogspot.com/2019/08/czarny-obelisk-przygniata.html

"Czarny Obelisk" przygniata. Ciężar wydarzeń kraju ogarniętego największym kryzysem finansowym w historii dosłownie wbija w ziemię. Agresywne społeczeństwo, cechujące się na dodatek wątpliwą moralnością, w znakomitej większości zwyczajnie próbuje trwać z dnia na dzień: po nieprzynoszącej trwałych zysków pracy ludziska karmią się hulanką lub uczepiają się popieprzonej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wydawałoby się, że jest to książka o lekkomyślnych chłopcach, którzy tylko myślą o zabawie, wódce i kobietach. A tymczasem to historie młodych mężczyzn, którzy próbują poradzić sobie z wojennymi przeżyciami i odnaleźć się w niepewnej rzeczywistości szalejącej inflacji. Za fasadą jowialności kryje się nie tylko wrażliwe i dobre serce, ale i tęsknota za brutalnie odebraną niewinnością i młodzieńczą miłością, której tak naprawdę nigdy nie doświadczyli.

Wydawałoby się, że jest to książka o lekkomyślnych chłopcach, którzy tylko myślą o zabawie, wódce i kobietach. A tymczasem to historie młodych mężczyzn, którzy próbują poradzić sobie z wojennymi przeżyciami i odnaleźć się w niepewnej rzeczywistości szalejącej inflacji. Za fasadą jowialności kryje się nie tylko wrażliwe i dobre serce, ale i tęsknota za brutalnie odebraną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Osobliwa! Taka inna niz wszystlie ta ksiazka. Opowiada o czasach po wojnie, a nie o niej samej. Takze o mechanizmie inflacji i jak sie w takich czasach zyje. Niecodzienne spojrzenie autora na otaczajacy swiat sprawia, ze jest to naprawde interesujaca lektura.

Osobliwa! Taka inna niz wszystlie ta ksiazka. Opowiada o czasach po wojnie, a nie o niej samej. Takze o mechanizmie inflacji i jak sie w takich czasach zyje. Niecodzienne spojrzenie autora na otaczajacy swiat sprawia, ze jest to naprawde interesujaca lektura.

Pokaż mimo to

„Czarny Obelisk” to powieść Remarqu'a opowiadająca o czasie między dwoma wojnami światowymi i można ją traktować jako luźną kontynuację najsłynniejszego utworu autora pt.: „Na zachodzie bez zmian” oraz „Drogi powrotnej”. Fabuła dotyczy weteranów I Wojny Światowej, którzy próbują prowadzić normalne życie i rozkoszować się mimo wszystko „spóźnioną młodością”, chociaż przypada ona na okres galopującej inflacji oraz kryzysu gospodarczego Republiki Weimarskiej, który sprawiał, że każdy dzień był walką z coraz większym absurdem.

Głównym bohaterem powieści jest Ludwik Bodmer – 25-letni pracownik zakładu pogrzebowego i narrator całej opowieści. Artystyczna dusza, która zajmuje się nie tylko marketingiem i reklamą w przedsiębiorstwie, ale i dorywczo gra na pianinie podczas mszy w szpitalu wariatów oraz pisze wiersze. Postać ta posiada wiele cech autobiograficznych. Ludwik, tak samo jak Remarque, po I Wojnie Światowej pracował krótko jak nauczyciel, był sprzedawcą nagrobków oraz organistą w domu wariatów. Natomiast fikcyjne miasto – Werdenbrück, w którym rozgrywa się akcja powieści, charakteryzuje się wieloma detalami miasta Osnabrück, w którym urodził się Remarque i gdzie spędził swoją młodość. Krytycy twórczości Remarqu'a sugerowali, iż poprzez umieszczenie wątków autobiograficznych pisarz chce pozyskać większe grono czytelników. Czy może to być jednak zarzut? Hmmm?

Przez pierwszą część książki powiedziałabym, że jest ona jedną z bardziej przygnębiających powieści autora. Głównie ze względu na fakt wręcz namacalnego przedstawienia trudu dnia codziennego – kiedy pracownicy dostawali dwa razy dziennie podwyżkę, ponieważ przez horrendalną inflację nie byli w stanie kupić po południu artykułów pierwszej potrzeby. Tak bardzo marka traciła na wartości w ciągu dnia. I to każdego dnia. Miało się wrażenie, że ten stan beznadziei nigdy się nie skończy. Charakter powieści zmieniał się jednak na szczęście. Okazało się, że bohaterowie mimo wszystko potrafią „nadrobić stracony czas” i żyć w miarę normalnie. Paradoksalnie, tę normalność Ludwik odnajduje np. podczas spotkań z jedną z pensjonariuszek domu wariatów – Isabellą, dla której czas spędzony z Ludwikiem był również bardzo ważny. Żyjąca w wykreowanym przez siebie świecie dziewczyna dawała mu sporo siły i powodowała, że miał on jakiś cel, a przede wszystkim nie czuł się tak bardzo samotny.

W „Czarnym obelisku” czytelnik dostrzeże oczywiście typowy dla Remarqu'a antywojenny wydźwięk powieści oraz ostrzeżenie przed coraz bardziej widocznym narodowym socjalizmem. Pojawi się już także – jeszcze dość nieśmiałe – ale jednak widmo Adolfa Hitlera. Ostatni rozdział utworu, który można traktować jak epilog, nie będzie mieć jednak zbyt pozytywnego wydźwięku. Pisany z perspektywy 1955 roku przedstawi losy bohaterów powieści, którzy niestety w większości stracili życie albo w II Wojnie Światowej albo w obozach koncentracyjnych.

To już niestety ostatnia książka Remarqu'a z moich „półkowych zapasów”. Będę teraz uzupełniać kolekcję o brakujące tytuły, gdyż Remarque to pisarz, którego twórczość chcę bezapelacyjnie poznać kompleksowo. Po zakończeniu czytania ponownie jestem przepełniona bardzo pozytywnym uczuciem, które towarzyszy mi zawsze podczas lektury dzieł tego autora – tak, dzieł, gdyż nie są to „zwykłe” książki. Mimo, iż tematycznie nie należą do najlżejszych i najłatwiejszych utworów, to ich wartość jest bardzo odczuwalna i ma się poczucie, iż czas spędzony na ich czytaniu był wyjątkowo wartościowy. Polecam każdemu!

„Czarny Obelisk” to powieść Remarqu'a opowiadająca o czasie między dwoma wojnami światowymi i można ją traktować jako luźną kontynuację najsłynniejszego utworu autora pt.: „Na zachodzie bez zmian” oraz „Drogi powrotnej”. Fabuła dotyczy weteranów I Wojny Światowej, którzy próbują prowadzić normalne życie i rozkoszować się mimo wszystko „spóźnioną młodością”, chociaż przypada...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Niech pan nie lekceważy mądrości Kościoła! Kościół to jedyna dyktatura, jaka od dwóch tysięcy lat nie została obalona".
Ten cytat to przykład na to, jak ta książka jest nadal aktualna.

"Niech pan nie lekceważy mądrości Kościoła! Kościół to jedyna dyktatura, jaka od dwóch tysięcy lat nie została obalona".
Ten cytat to przykład na to, jak ta książka jest nadal aktualna.

Pokaż mimo to

Dla mnie rewelacyjna
Nagromadzenie znaczeń, problemów, rozterek życiowych zawartych w tej książce bez wątpienia trafi do każdego odbiorcy. Akcja, dialogi, opisy miejsc pozwalają na ciągłe śledzenie losów bohaterów. Nie traci się w żadnym momencie orientacji w fabule, wszystko jest spójne. Tło hiperinflacji początku lat 20-tych jest czynnikiem wpływającym na życie bohaterów, ale odniosłem wrażenie, że większe znaczenie dla postaci mają doświadczenia I wojny światowej. Mimo, że fabuła toczy się w latach 20-tych, problemy bohaterów ich cechy charakteru są identyczne jak ludzi współczesnych.

Podsumowując jeśli ktoś chce spędzić czas przy dość łatwej w odbiorze, ale ambitnej i o wielu znaczeniach książce, bez wątpienia powinien sięgnąć po Czarny Obelisk.

Dla mnie rewelacyjna
Nagromadzenie znaczeń, problemów, rozterek życiowych zawartych w tej książce bez wątpienia trafi do każdego odbiorcy. Akcja, dialogi, opisy miejsc pozwalają na ciągłe śledzenie losów bohaterów. Nie traci się w żadnym momencie orientacji w fabule, wszystko jest spójne. Tło hiperinflacji początku lat 20-tych jest czynnikiem wpływającym na życie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to