Królowie przeklęci, tom II

W »Królach przeklętych« opisujących panowanie Kapetyngów jest wszystko. Królowie z żelaza, zamordowane królowe, bitwy i zdrady, kłamstwa i żądze, oszustwo, rodowe rywalizacje, klątwa templariuszy, podmieniane niemowlęta, wilczyce, grzech i miecze, wielka dynastia skazana na upadek…
Księgi są bardzo nierówne. Pierwszy to zaczyna się niezbyt ciekawie ale akcja w miarę przeczytanych stron rozkręca się, drugi tom jest bardzo ciekawy w całości, natomiast 3 tom jest zdecydowanie najsłabszy, po początkowych ciekawych stronach następuje mało interesująca fabuła i trzeba dużego samozaparcia aby dobrnąć do końca tego tomu.

W »Królach przeklętych« opisujących panowanie Kapetyngów jest wszystko. Królowie z żelaza, zamordowane królowe, bitwy i zdrady, kłamstwa i żądze, oszustwo, rodowe rywalizacje, klątwa templariuszy, podmieniane niemowlęta, wilczyce, grzech i miecze, wielka dynastia skazana na upadek…
Księgi są bardzo nierówne. Pierwszy to zaczyna się niezbyt ciekawie ale akcja w miarę...

Ciężko coś napisać, bo to taki sam poziom i forma jest taka sama jak tom poprzedni. Tym razem więcej uwagi autor poświęca Anglii, mamy też pierwszy większy przeskok czasu.

Z plusów można wymienić to z jaką lekkością autor przeprowadza czytelnika przez zawiłe relacje dynastyczne i intrygi polityczne, unikając narracyjnego chaosu. Ciekawe też są krótkie momenty w których autor komentuje praktyki XIV-wiecznych władców z perspektywy współczesnej mentalności.

Znakomita lekcja historii, ciekawa jest nawet lektura przypisów.

Ciężko coś napisać, bo to taki sam poziom i forma jest taka sama jak tom poprzedni. Tym razem więcej uwagi autor poświęca Anglii, mamy też pierwszy większy przeskok czasu.

Z plusów można wymienić to z jaką lekkością autor przeprowadza czytelnika przez zawiłe relacje dynastyczne i intrygi polityczne, unikając narracyjnego chaosu. Ciekawe też są krótkie momenty w których...

Żelazny i piękny król Filip nie żyje. Władzę przejmuje jego kłótliwy syn - słabosilny w łożu, za to mocny w gębie jeśli idzie o rozniecanie konfliktów na dworze i osłabianiu państwa. A to jeszcze nie koniec jego zalet - jest też i niecierpliwy, małoduszny, nieporadny w rządach i małego serca (z góry można było się domyślić jak potraktuje kochającą kobietę i jej dziecko). Intrygi i spiski mnożą się na potęgę a z łask powoli wypadają wszyscy zwolennicy starego króla. Cela, w której kiedyś przez siedem lat dogorywał Mistrz Zakonu Templariuszy nie na długo pozostaje pusta...
Wiarołomna żona Kłótliwego też nie doczeka się odmiany na lepsze swego marnego żywota, bo nasz Adonis w niecierpliwości aż wierzga kopytami w nadziei na korzystniejszy dla królestwa (siebie) ożenek. Gdybyż jeszcze Papież unieważnił stary związek! Ale okazuje się, że świat chrześcijański wytrzymuje bez szefa, bo Konklawe wciąż nie jest w stanie wyłonić nową głowę Kościoła.
Weszłam w drugi tom jak w masło, przyswaja się tę opowieść coraz lepiej. Znajome postacie pozwoliły mi bez problemu zanurzyć się w tej (nie)bezpiecznej średniowiecznej Francji. Czuję, że czas opisywany przez Druona zakarbuje mi się w pamięci na zawsze. Szkoda, że nie mamy pisarza tej miary, który, w oparciu o źródła stworzyłby tak spójną i ciekawą opowieść o naszych władcach. Nasz Jasienica nie daje aż tak ciekawych wrażeń, a Kraszewski to raczej więcej zmyślał niż opisywał prawdziwe dzieje.
W każdym razie - czy Kłótliwy Królik porządzi Francją długo i szczęśliwie - przypuszczam, że wątpię. Ale dowiem się tego w następnej części.

Żelazny i piękny król Filip nie żyje. Władzę przejmuje jego kłótliwy syn - słabosilny w łożu, za to mocny w gębie jeśli idzie o rozniecanie konfliktów na dworze i osłabianiu państwa. A to jeszcze nie koniec jego zalet - jest też i niecierpliwy, małoduszny, nieporadny w rządach i małego serca (z góry można było się domyślić jak potraktuje kochającą kobietę i jej dziecko)....

dobrze, że kupiłam e-booki, bo papierowa objętość mogłaby mnie całkiem dosłownie przytłoczyć :)
A tak nawet nie wiem kiedy pochłonęłam kolejne części. I już jestem w ostatnim tomie, ciesząc się ogromnie, że ten akurat autor był łaskaw napisać całość w ciągu kilku lat i że tę całość mam ;)

dobrze, że kupiłam e-booki, bo papierowa objętość mogłaby mnie całkiem dosłownie przytłoczyć :)
A tak nawet nie wiem kiedy pochłonęłam kolejne części. I już jestem w ostatnim tomie, ciesząc się ogromnie, że ten akurat autor był łaskaw napisać całość w ciągu kilku lat i że tę całość mam ;)

Świetna kontynuacja! Części 3 i 4 czytało się chyba najlepiej z wszystkich dotychczasowych pięciu.

Świetna kontynuacja! Części 3 i 4 czytało się chyba najlepiej z wszystkich dotychczasowych pięciu.

Kolejna część historycznego cyklu o średniowiecznej Francji (głównie) skupia się na dojściu do władzy Filipa V - zaiste ciekawa to postać, to właśnie on tak naprawdę odebrał kobietom prawo do dziedziczenia na tronie, co Druon konstatuje po prostu jako "wymyślenie" prawa salickiego. I tak to właśnie z tymi "tradycjami" bywa. Ten motyw odnajdujemy nie tyle w "Grze o tron", ile w "Ogniu i krwi" czyli historii rodu Targaryenów.

W drugiej części czytamy o perypetiach siostry Filipa, angielskiej królowej. Wyrafinowane gry polityczne przeplatają się z dawnym barbarzyństwem i okrucieństwem, przejawiającym się np. w egzekucjach wrogów i zdrajców. Tym niemniej trzeba naprawdę lubić historię, bo w tej części mało jest o zwykłych ludziach (w pierwszym tomie czytaliśmy o romansie zubożałej szlachcianki z młodym Włochem, w drugim ta historia została potraktowana marginalnie),a więcej o władcach.

Kolejna część historycznego cyklu o średniowiecznej Francji (głównie) skupia się na dojściu do władzy Filipa V - zaiste ciekawa to postać, to właśnie on tak naprawdę odebrał kobietom prawo do dziedziczenia na tronie, co Druon konstatuje po prostu jako "wymyślenie" prawa salickiego. I tak to właśnie z tymi "tradycjami" bywa. Ten motyw odnajdujemy nie tyle w "Grze o...

Drugi tom "Królów przeklętych" trzyma poziom tomu pierwszego. Bez problemu mogę przekopiować i ocenę od poprzednika, i moją recenzję:

" "Królowie przeklęci" to dobra powieść historyczna, przybliżająca dwór francuski z początku XIV wieku. Bez problemu nadaje się do czytania nawet dla osób, które o historii Francji mają znikome pojęcie. Niejasności wyjaśniane są w przypisach na końcu książki, zawarte są też noty biograficzne i drzewa genealogiczne. Jedyne czego mi zabrakło to mapy, byłoby o wiele łatwiej śledzić podróże bohaterów. "

Cały czas polecam.

Drugi tom "Królów przeklętych" trzyma poziom tomu pierwszego. Bez problemu mogę przekopiować i ocenę od poprzednika, i moją recenzję:

" "Królowie przeklęci" to dobra powieść historyczna, przybliżająca dwór francuski z początku XIV wieku. Bez problemu nadaje się do czytania nawet dla osób, które o historii Francji mają znikome pojęcie. Niejasności wyjaśniane są w przypisach...

Druga część cyklu również pełna emocji, intryg, walki oraz krwawymi opisami egzekucji skazańców. Od tej książki ciężko się oderwać. Fantastyczna lektura która przenosi nas w niesamowity klimat średniowiecznej Europy.

Druga część cyklu również pełna emocji, intryg, walki oraz krwawymi opisami egzekucji skazańców. Od tej książki ciężko się oderwać. Fantastyczna lektura która przenosi nas w niesamowity klimat średniowiecznej Europy.

Drugi tom „Królów przeklętych” Maurica Druon, to właściwie pojedyncze wydanie dwóch kolejnych części cyklu, na który składa się siedem powieści historycznych publikowanych w latach 1955-1977. 
"Prawo mężczyzn" oraz "Wilczyca z Francji" opowiadają o wydarzeniach, które nastąpiły już po śmierci Ludwika kłótliwego. Na pierwszy plan wysuwa się tutaj kwestia sukcesji i związane z nią intrygi oraz istotny dla historii Wielkiej Brytanii bunt hrabiów, któremu przewodził Roger de Mortimer.

Powieści historyczne to jeden z moich ulubionych gatunków, a „Królowie przeklęci” to cykl, który oferuje nam wszystko, co tylko tego typu powieści mogą mieć do zaoferowania. Napisane przy tym zostały dosyć prostym, aczkolwiek pięknie skomponowanym językiem, a idealnie wyważona narracja płynnie wprowadza czytelnika w realia Francji w początkowym okresie wojny stuletniej, który stanowił serię konfliktów pomiędzy Anglią i Francją w XIV i XV wieku.

Dzieła Maurica Druon pod względem zbieżności historycznych wypadają niesamowicie. Nie licząc kilku większych odstępstw od faktów historycznych na rzecz spójności fabuły, całość prezentuje się wyjątkowo dobrze, a sam styl narracji potrafi wciągnąć czytelnika bez reszty. Już od jakiegoś czasu nie zdarzyło mi się w tak krótkim czasie pochłonąć, powieść i zapewne już niedługo sięgnę po kolejny tom, który zamyka całą serię.

Szczerze polecam „Królów przeklętych”. Jest to cykl napisanych z rozmachem świetnych powieści historycznych, które opowiadają przedstawioną historię lepiej niż niejeden podręcznik do historii, nie sprawiając przy tym, że staje się ona ze względu na język, lub treściwie opisy nużąca.

Drugi tom „Królów przeklętych” Maurica Druon, to właściwie pojedyncze wydanie dwóch kolejnych części cyklu, na który składa się siedem powieści historycznych publikowanych w latach 1955-1977. 
"Prawo mężczyzn" oraz "Wilczyca z Francji" opowiadają o wydarzeniach, które nastąpiły już po śmierci Ludwika kłótliwego. Na pierwszy plan wysuwa się tutaj kwestia sukcesji i związane...

W drugim tomie z cyklu „Królowie przeklęci” mamy dwie powieści - „Prawo mężczyzn” oraz „Wilczyca z Francji”. Pierwsza powieść to ukazanie zabiegów mających na celu przejęcie korony przez Filipa V, drugiego syna króla z żelaza. Po śmierci jego królewskiego brata, czyli Ludwika X Kłótliwego, najprawdopodobniej otrutego przez Mahaut d'Artios za odebranie jej bezpośredniego zarządu nad jej księstwem, ostała się ciężarna królowa, Klemencja Węgierska. Poród dopiero miał nastąpić, więc nie wiadomo było, jakiej płci będzie dziecko. To pociągnęło za sobą konieczność ustanowienia regencji. W średniowieczu sprawowanie regencji za małoletniego władcę było nie lada przywilejem, gdyż zyskiwało się bez mała królewską władzę. Nic dziwnego zatem, że zawsze wokół tej kwestii pojawiała się bezwzględna rywalizacja o pierwszeństwo. „Prawo mężczyzn” to wizja Druona, w której przedstawia on zabiegi hrabiego Poitiers najpierw o przejęcie funkcji regenta, a następnie nałożenia na stałe na swoją głowę królewskiej korony. Muszę przyznać, że Druon świetnie odmalował świat dworskich intryg, w którym każdy członek dynastii chciał coś ugrać na zaistniałej sytuacji. Śmierć króla i niejasna wizja jego sukcesji zachęcała również innych władców terytorialnych do spróbowania wyciągnięcia dla siebie maksimum profitów. Postać Filipa V Długiego (którą autor ewidentnie darzy wyjątkową estymą, jako jedynego syna Filipa IV godnego królewskiej korony) przedstawiona jest tutaj jako mądrego i przewidującego władcy, który potrafi zręcznie manewrować i neutralizować zagrożenia. W tym celu nie boi się sięgnąć po każdy z dostępnych mu środków, nawet w postaci uwięzienia kolegium kardynałów do czasu wyboru nowego papieża. Nie waha się również przed tworzeniem precedensów, którym było odkurzenie starego, pochodzącego jeszcze z okresu frankońskiego prawa salickiego, aby utrącić ewentualne roszczenia do korony córki Ludwika z pierwszego małżeństwa, Joanny (której prawe pochodzenie poddawano w wątpliwość w związku ze skandalem w wieży Nesle).

„Wilczyca z Francji” to przeskok o kilka lat do przodu, aby opisać moment detronizacji Edwarda II przez jego żonę, Izabelę Francuską, oraz jej kochanka, Rogera Mortimera. Filip V już nie żyje, zdawałoby się dotknięty klątwą wielkiego mistrza, a na tronie zasiada najmłodszy z trójki królewskiego potomstwa, Karol. Próżny, uparty i w gruncie rzeczy nienadający się do rządzenia, dlatego też zadowala się akceptowaniem decyzji innych, w szczególności swojego sławetnego wuja, Karola Walezjusza. Siłą rzeczy przeniesienie uwagi z dworu francuskiego na angielski powoduje, że brakuje nam tam postaci, które wcześniej stanowiły o sile powieści. Charakterystyka lorda Mortimera oraz króla Edwarda to właściwie wszystko, co dostajemy. Nic zatem dziwnego, że akcja dość szybko powraca na francuską ziemię, gdzie zawiązany został spisek mający na celu detronizacje zniewieściałego i niekompetentnego władcy, którego opisanie jest końcowym akordem tego tomu. Za lub przeciw temu przedsięwzięciu zostają wplątani dobrze znani nam już bohaterowie książki, dzięki czemu i ta powieść zachowuje swoją atrakcyjną formę. Spinelo Tolomei nadal finansuje poczynania możnych tego świata, Robert i Mahaut ciągle są po przeciwległych stronach barykady, a niezdecydowany król traci swojego głównego doradcę, gdyż Karol Walezjusz kończy żywot pełen dumy, przepychu oraz niezrealizowanych ambicji. Nigdy nie został królem.

Przyznam się szczerze, że „Prawo mężczyzn” jest to chyba najlepsza część z cyklu powieści Druona, w której splatają się wszelkie zaplanowane przez pisarza wątki w zręczną i przemyślaną całość. Powieść ta stanowi doskonałe zwieńczenie historii z pierwszego tomu „Królów przeklętych”. Późniejsze wydarzenia to powolne znikanie kolejnych bohaterów i wątków, na miejsce których Druon nie wprowadza godnych następców. Tak, czas płynie nieubłaganie, ale historia to niekończąca się opowieść. Zadaniem autora jest zatem wyważenie rzeczy, które warte są opowiedzenia. A takim wydarzeniem z pewnością była detronizacja Edwarda II, który raczej nigdy na poważnie nie zagroziłby królestwu Francji. Jego syn, Edward III, okazał się być znacznie bliższy swojemu dziadowi z francuskiej strony, a więc Flipowi Pięknemu. I jednocześnie znacznie bardziej niebezpieczny, gdyż to za jego panowania rozpoczęła się wojna stuletnia, za jego życia Francuzi ponieśli druzgocące klęski pod Crecy i Poitiers. Czy w momencie hucznego wesela Edwarda II Plantageneta i Izabeli Francuskiej ktoś mógł przewidzieć, jak potoczy się koło historii?

W drugim tomie z cyklu „Królowie przeklęci” mamy dwie powieści - „Prawo mężczyzn” oraz „Wilczyca z Francji”. Pierwsza powieść to ukazanie zabiegów mających na celu przejęcie korony przez Filipa V, drugiego syna króla z żelaza. Po śmierci jego królewskiego brata, czyli Ludwika X Kłótliwego, najprawdopodobniej otrutego przez Mahaut d'Artios za odebranie jej bezpośredniego...