Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór esejów Olgi Tokarczuk na tematy najczęściej poruszane w jej twórczości. Napisana w bardzo przystępny sposób, więc nawet osoba średnio oczytana wiele skorzysta na tej lekturze. Zachęca do ponownego sięgnięcia po twórczość Tokarczuk, ale także poznania utworów innych autorów. Wisienką na torcie jest oczywiście przemówienie noblowskie. Polecam!

Zbiór esejów Olgi Tokarczuk na tematy najczęściej poruszane w jej twórczości. Napisana w bardzo przystępny sposób, więc nawet osoba średnio oczytana wiele skorzysta na tej lekturze. Zachęca do ponownego sięgnięcia po twórczość Tokarczuk, ale także poznania utworów innych autorów. Wisienką na torcie jest oczywiście przemówienie noblowskie. Polecam!

Bardzo skandynawski klimat, ale dosyć ciężka momentami ze względu na tematykę. Feministyczna, bardzo aktualna. Poruszająca, ale nie wpada w banał. Polecam.

Bardzo skandynawski klimat, ale dosyć ciężka momentami ze względu na tematykę. Feministyczna, bardzo aktualna. Poruszająca, ale nie wpada w banał. Polecam.

Każda część jest trochę inna, poruszają różne tematy, ale każda jest na swój sposób interesująca. Trochę razi, że część o planecie, na której ludzie są bezpłciowi (okresowo przybierają formę żeńską lub męską) musiała, jako jedyna, być opatrzona komentarzem autorki.

Każda część jest trochę inna, poruszają różne tematy, ale każda jest na swój sposób interesująca. Trochę razi, że część o planecie, na której ludzie są bezpłciowi (okresowo przybierają formę żeńską lub męską) musiała, jako jedyna, być opatrzona komentarzem autorki.

Czyta się jednym tchem. Szczególnie polecam ludziom z Warmii lub Mazur, bo zachęca do poznania tych pięknych regionów i próby zrozumienia ich trudnej historii, o której bardzo niewiele się mówi.

Czyta się jednym tchem. Szczególnie polecam ludziom z Warmii lub Mazur, bo zachęca do poznania tych pięknych regionów i próby zrozumienia ich trudnej historii, o której bardzo niewiele się mówi.

Fascynująca książka o drastaniu, utracie złudzeń i poszukiwaniu własnej drogi.

Fascynująca książka o drastaniu, utracie złudzeń i poszukiwaniu własnej drogi.

Ciężka lektura, ale warta przeczytania.

Ciężka lektura, ale warta przeczytania.

Zbiór opowieści z cyklu "Ziemiomorze", który bardzo dobrze się czyta. Lekko filozoficzna, ale pełna akcji i kolorów. Polecam wszystkie części oprócz końcowego zbioru opowiadań.

Zbiór opowieści z cyklu "Ziemiomorze", który bardzo dobrze się czyta. Lekko filozoficzna, ale pełna akcji i kolorów. Polecam wszystkie części oprócz końcowego zbioru opowiadań.

Nie mogłam się oderwać. Historie bardzo różne- niektóre zabawne, inne straszne bądź przejmująco smutne, ale wszystkie połączone tytułowym "nie ma", czyli stratą, brakiem i tęsknotą. Równocześnie jest w nich akceptacja tego braku i jakiś rodzaj pogody ducha. Bardzo polecam.

Nie mogłam się oderwać. Historie bardzo różne- niektóre zabawne, inne straszne bądź przejmująco smutne, ale wszystkie połączone tytułowym "nie ma", czyli stratą, brakiem i tęsknotą. Równocześnie jest w nich akceptacja tego braku i jakiś rodzaj pogody ducha. Bardzo polecam.

Zima, szare i wzburzone morze, ludzie pracujący ciężko i mówiący niewiele, a pod tą powierzchnią kipiące emocje. Bardzo polecam do pomyślenia.

Zima, szare i wzburzone morze, ludzie pracujący ciężko i mówiący niewiele, a pod tą powierzchnią kipiące emocje. Bardzo polecam do pomyślenia.

Trzecia część historii o mieszkańcach małej wysepki w Norwegii dzieje się w innej przestrzeni, bo poza Barroy, ale jest tak samo melancholijna, jak pozostałe. Polecam.

Trzecia część historii o mieszkańcach małej wysepki w Norwegii dzieje się w innej przestrzeni, bo poza Barroy, ale jest tak samo melancholijna, jak pozostałe. Polecam.

Nie mogłam się oderwać, chociaż trzeba być skupionym przez cały czas. Główny bohater dosyć antypatyczny, ale fascynuje.

Nie mogłam się oderwać, chociaż trzeba być skupionym przez cały czas. Główny bohater dosyć antypatyczny, ale fascynuje.

Przezabawne i niezmiernie fascynujące listy między Szymborską i Herbertem. Do podziwiania.

Przezabawne i niezmiernie fascynujące listy między Szymborską i Herbertem. Do podziwiania.

Bardzo ładnie wydana historia kota, który towarzyszył rodzinie Konwickich przez 19 lat. Przyjemna lektura dla miłośników kotów.

Bardzo ładnie wydana historia kota, który towarzyszył rodzinie Konwickich przez 19 lat. Przyjemna lektura dla miłośników kotów.

Książka na granicy poezji i reportażu, wciąga i uwiera.

Książka na granicy poezji i reportażu, wciąga i uwiera.

Debiutancka powieść Olgi Tokarczuk, którą czytałam z przyjemnością i mam wrażenie, że pobrzmiewają w niej myśli i motywy rozwinięte później w "Prawieku..." czy "Księgach jakubowych".

Debiutancka powieść Olgi Tokarczuk, którą czytałam z przyjemnością i mam wrażenie, że pobrzmiewają w niej myśli i motywy rozwinięte później w "Prawieku..." czy "Księgach jakubowych".

Początkowo trochę wysiłku kosztuje przyzwyczajenie się do stylu i języka, ale potem lektura staje się coraz przyjemniejsza. Główna bohaterka jest zabawna i inteligentna. Ciekawy pomysł, żeby dwóch mężczyzn napisało pod damskim pseudonimem powieść. Bardzo polecam.

Początkowo trochę wysiłku kosztuje przyzwyczajenie się do stylu i języka, ale potem lektura staje się coraz przyjemniejsza. Główna bohaterka jest zabawna i inteligentna. Ciekawy pomysł, żeby dwóch mężczyzn napisało pod damskim pseudonimem powieść. Bardzo polecam.

Druga część historii o profesorowej Szczupaczyńskiej trzyma poziom pierwszej. Dobrze się czyta, może stylizacja miejscami zbyt jaskrawe, ale klimat jest.

Druga część historii o profesorowej Szczupaczyńskiej trzyma poziom pierwszej. Dobrze się czyta, może stylizacja miejscami zbyt jaskrawe, ale klimat jest.

Reportaż o szkołach z internatem dla rdzennej ludności w Kanadzie. Odsłania te wstydliwe strony kraju, który jest powszechnie uważany za tolerancyjny i otwarty. Nie można się oderwać, ale boli.

Reportaż o szkołach z internatem dla rdzennej ludności w Kanadzie. Odsłania te wstydliwe strony kraju, który jest powszechnie uważany za tolerancyjny i otwarty. Nie można się oderwać, ale boli.

Całkiem do przeczytania.

Całkiem do przeczytania.

Wstrząsające reportaże, o których nie sposób zapomnieć. Autorka każe się zastanowić nad tym, czemu zło nie jest karane, a ofiary nie znajdują zadośćuczynienia. Smutna i bolesna lektura.

Wstrząsające reportaże, o których nie sposób zapomnieć. Autorka każe się zastanowić nad tym, czemu zło nie jest karane, a ofiary nie znajdują zadośćuczynienia. Smutna i bolesna lektura.