Niewidzialni

"Niewidzialni" to opowieść o zwykłym życiu w dość niezwykłym miejscu. Urzekająca Norwegia i Barrøy, maleńka wysepka, którą zamieszkuje zaledwie jedna rodzina, troje dorosłych i dwoje dzieci. Mieszkają tu od pokoleń - wyspa "wzięła" ich w swoje posiadanie niczym niepodzielny władca, pan życia i śmierci. Nazywają się tak jak ona, Barrøy. Żyją z tego co wyhodują, uzbierają i złowią. Niewiele tego, ale wystarcza. Nauczyli się pokory, szacunku i ogromnej cierpliwości do otaczającej ich przyrody - są całkowicie na jej łasce i to ona jest tu bez wątpienia jednym z głównych bohaterów. Pomimo całej surowości trudno nie zauważyć jej pierwotnego piękna i siły. Mieszkańcy wyspy czują przed nią respekt, ale też wiernie noszą w swoich sercach.
Życie toczy się tu w rytmie pór roku i zmieniającej pogody. Rodzina Barrøy wpasowała się w ten rytm (innego nie zna) i w tym też tkwi jej siła - w tym i w pewności, że zawsze mogą na sobie polegać, bo to, co ich łączy jest nierozerwalne.

Prosta historia z prostymi bohaterami, w której nie ma nagłych zwrotów akcji czy zapierających dech w piersi niespodzianek. Po lekturze nasunęło mi się za to pytanie: kim my, ludzie, właściwie jesteśmy wobec natury i w czym tkwi nasza siła? Czy potrafimy i powinniśmy się jej przeciwstawić, czy raczej pokornie schylić przed nią czoło? No właśnie...

W każdym razie "Niewidzialni" to świetna książka na odzyskanie spokoju w tym całym zgiełku, który nas zewsząd otacza i na złapanie głębszego oddechu. Wkrótce zabieram się za kolejne części tej opowieści ("Niewidzialni" to pierwsza część trylogii Roya Jacobsena)!

"Niewidzialni" to opowieść o zwykłym życiu w dość niezwykłym miejscu. Urzekająca Norwegia i Barrøy, maleńka wysepka, którą zamieszkuje zaledwie jedna rodzina, troje dorosłych i dwoje dzieci. Mieszkają tu od pokoleń - wyspa "wzięła" ich w swoje posiadanie niczym niepodzielny władca, pan życia i śmierci. Nazywają się tak jak ona, Barrøy. Żyją z tego co wyhodują, uzbierają i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mieszkańców skandynawskich wysepek każdy dzień jest walką o przetrwanie. Tu robinsonada trwa od pokoleń, pewność powrotu do domu nie istnieje. Bezlitosna przyroda kształtuje nieugiętych następców wikingów, którzy przyjmują kolejne ciosy bez strachu, ale też nie pozostawiają miejsca dla radości.

Dla mieszkańców skandynawskich wysepek każdy dzień jest walką o przetrwanie. Tu robinsonada trwa od pokoleń, pewność powrotu do domu nie istnieje. Bezlitosna przyroda kształtuje nieugiętych następców wikingów, którzy przyjmują kolejne ciosy bez strachu, ale też nie pozostawiają miejsca dla radości.

Pokaż mimo to

Saga rodziny mieszkającej samotnie na wyspie. Można powiedzieć, że jest to historia "małego życia", dzień, miesiąc, pora roku, lata, życie, tak toczy się historia pełna emocji, doznań i prostej mądrości człowieka żyjącego w rytmie natury. Dla mnie znakomita, dla amatorów wartkiej akcji nie będzie satysfakcjonująca.

Saga rodziny mieszkającej samotnie na wyspie. Można powiedzieć, że jest to historia "małego życia", dzień, miesiąc, pora roku, lata, życie, tak toczy się historia pełna emocji, doznań i prostej mądrości człowieka żyjącego w rytmie natury. Dla mnie znakomita, dla amatorów wartkiej akcji nie będzie satysfakcjonująca.

Pokaż mimo to

Nie mogłam się oderwać. Książka miała świetny, harmonijny styl i specyficzny skandynawski urok.

Nie mogłam się oderwać. Książka miała świetny, harmonijny styl i specyficzny skandynawski urok.

Pokaż mimo to

Na moich półkach królują książki polskich, amerykańskich i brytyjskich autorów. Jakiś czas temu postanowiłam, że najwyższa pora wnieść trochę świeżości do mojego czytelniczego życia i spróbować z literaturą innych części świata. Na pierwszy ogień wybrałam Skandynawię i książkę norweskiego autora Roya Jacobsena.

„Niewidzialni” to przekrój przez kilkanaście lat życia mieszkańców maleńkiej wyspy. Poznajemy rodzinę Barrøy, której dni upływają głównie na uprawie ziemi, połowach oraz innych czynnościach niezbędnych do przetrwania. Przez większość czasu żyją oni odizolowani od społeczeństwa, są w dużym stopniu samowystarczalni. Jak w każdym życiu zdarzają im się wzloty i upadki, jednak nie poddają się i wspólnie stawiają czoła przeciwnościom losu.

Autor opisuje codzienność w sposób niezwykle prosty, ale jednocześnie bardzo obrazowy. Opisy walki bohaterów z żywiołami niesłychanie oddziałują na wyobraźnię czytelnika. Podczas lektury szczególnie uderzający jest minimalizm. Dialogi są bardzo ubogie, ale zarazem konkretne. Nie mamy tutaj zbędnych słów. Czasem wręcz konieczne jest, abyśmy część historii sobie dopowiedzieli lub wyczytali między wierszami.

Powieść Roya Jacobsena to dla mnie kwintesencja Skandynawii. Charakteryzuje ją specyficzna dla krajów Północy surowość i dzikość. Człowiek żyje podporządkowany prawom natury, dostosowuje się do każdej sytuacji, korzysta z darów Ziemi. Przyroda zdaje się być tu najważniejszym bohaterem, który innym dyktuje swoje własne warunki.

"Nagły atak sztormu porywa kolory do morza, zmieniając Barrøy w brązowe zwierzę o wypełzłej sierści, którym wyspa pozostaje do następnej wiosny, chyba że zmrożony deszcz i śnieżyca przeobrażą ją w białowłosego trupa (...)."

Czy moje spotkanie z literaturą skandynawską było udane? Jak najbardziej! Myślę jednak, że ze względu na swoją specyfikę „Niewidzialni” nie każdemu przypadną do gustu. Ja jednak z pewnością sięgnę po więcej. Z chęcią poznam dalsze losy mieszkańców wyspy, mam w planach również zapoznać się z literaturą islandzką.

Na moich półkach królują książki polskich, amerykańskich i brytyjskich autorów. Jakiś czas temu postanowiłam, że najwyższa pora wnieść trochę świeżości do mojego czytelniczego życia i spróbować z literaturą innych części świata. Na pierwszy ogień wybrałam Skandynawię i książkę norweskiego autora Roya Jacobsena.

„Niewidzialni” to przekrój przez kilkanaście lat życia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo że jestem tym typem czytelnika, który woli szybkie tempo akcji, to książki, w których pozornie nie dzieje się nic, też potrafią przypaść mi do gustu. Tutaj jednak nie chodziło o pozory – tu naprawdę nic się nie działo. Jest to opowieść o rodzinie, która jako jedyna zamieszkuje małą norweską wyspę. Właściwie to zdanie streszcza całą fabułę. To po prostu opowieść o tych ludziach – o tym, jak żyją i jak umierają, jak pracują i walczą o przetrwanie, o wszystkim i o niczym. Być może autor miał coś konkretnego na myśli, być może Wy to odkryjecie – do mnie to po prostu nie dotarło, to nie jest mój typ prozy. Doceniam tę książkę za opisy przyrody i w ogóle za to, że autor sporą uwagę poświęcił naturze, jednak w kontekście tego, że dosłownie nic mnie przy tej historii nie trzymało, nie wzbudzało mojego zainteresowania, nawet to w pewnym momencie zaczęło mnie nużyć. Mogę śmiało powiedzieć, że się zawiodłam, ale dodam też, że warto spróbować samemu, w końcu ta książka zbiera naprawdę dobre opinie, a moje negatywne odczucia są raczej rzadkością.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Mimo że jestem tym typem czytelnika, który woli szybkie tempo akcji, to książki, w których pozornie nie dzieje się nic, też potrafią przypaść mi do gustu. Tutaj jednak nie chodziło o pozory – tu naprawdę nic się nie działo. Jest to opowieść o rodzinie, która jako jedyna zamieszkuje małą norweską wyspę. Właściwie to zdanie streszcza całą fabułę. To po prostu opowieść o tych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej napisana ładnym, poprawnym językiem ale z drugiej... No właśnie. Wydała mi się nudna. Fakt, że niesie w sobie kojący spokój. Nie jest to książka, którą poleciłabym każdemu.

Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej napisana ładnym, poprawnym językiem ale z drugiej... No właśnie. Wydała mi się nudna. Fakt, że niesie w sobie kojący spokój. Nie jest to książka, którą poleciłabym każdemu.

Pokaż mimo to

Niestety. Uwielbiam klimat skandynawski w każdym jej wymiarze, ale tej pozycji nie byłam w stanie przebrnąć. Zdania drewniane, kanciaste, niedopracowane, czytanie po prostu męczyło.

Niestety. Uwielbiam klimat skandynawski w każdym jej wymiarze, ale tej pozycji nie byłam w stanie przebrnąć. Zdania drewniane, kanciaste, niedopracowane, czytanie po prostu męczyło.

Pokaż mimo to

Dziwna, ale podobała mi się. Chyba wyczułam się w ten klimat, ciężko stwierdzić. Nie do końca samą siebie rozumiem dlaczego mi się podobała, bo jest tak surowa, prosta i bez jakiejś porywającej akcji, że ciężko zrozumieć "dlaczego?"
Plusem jest to, że szybko się ją czyta i jest króciutka. Może sięgnę po kolejne części...

Dziwna, ale podobała mi się. Chyba wyczułam się w ten klimat, ciężko stwierdzić. Nie do końca samą siebie rozumiem dlaczego mi się podobała, bo jest tak surowa, prosta i bez jakiejś porywającej akcji, że ciężko zrozumieć "dlaczego?"
Plusem jest to, że szybko się ją czyta i jest króciutka. Może sięgnę po kolejne części...

Pokaż mimo to

Zacznę od tego, że bardzo lubię norweską literaturę starej generacji jeszcze sprzed epoki Nesbo i jego mordowania dla mordowania. Książka Jacobsena urzekła mnie podobnie jak książki Knuta Hamsuna ( Błogosławieństwo Ziemi ), ale nie od końca. W pewnym momencie poczułem jednak znużenie tą snującą się opowieścią o trudach życia na dalekiej północy. Zbyt mocno to się rozwlekło i przedryfowało w stronę Harlequina. Ale jeśli jesteście miłośnikami pięknych opowieści o sagach rodzinnych i powoli płynącej opowieści o ludziach, czasach i miejscach gdzie toczy się akcja, to polecam.

Zacznę od tego, że bardzo lubię norweską literaturę starej generacji jeszcze sprzed epoki Nesbo i jego mordowania dla mordowania. Książka Jacobsena urzekła mnie podobnie jak książki Knuta Hamsuna ( Błogosławieństwo Ziemi ), ale nie od końca. W pewnym momencie poczułem jednak znużenie tą snującą się opowieścią o trudach życia na dalekiej północy. Zbyt mocno to się rozwlekło...

więcej

mniej

Pokaż mimo to