Niewidzialni

"Nikt nie może opuścić wyspy, wyspa to miniaturowy kosmos (...)."
Wyspa Barrøy, położona gdzieś na dalekiej północy, jest dla mieszkającej tam rodziny wszystkim. Tutaj ziemia, otaczające ją morze i ludzie stanowią jeden organizm. Na wyspie Barrøy żyje rodzina Barrøy. Wyspa to odcięta od cywilizacji samotnia otoczona przez kapryśne morze. Mieszkająca tu rodzina Hansa i Marii, z córką Ingrid, siostrą Hansa Barbro i starym Martinen prowadzi skromne życie. Wspólnie uprawiają ziemię, hodują zwierzęta i przede wszystkim łowią ryby. Rybołówstwo i pozyskiwanie z morza wszystkiego co możliwe, od puchu z mewich piór, przez ich jaja, po znaleziska wyrzucone na brzeg przez morze, to ich zwykła, wyspiarska codzienność.
"To, co morze wyrzuca na brzegi wyspy, należy do znalazców, a wyspiarze znajdują wiele różnych rzeczy. Mogą to być korki, beczki, konopie, kawałki drewna i pływaki sieciowe(...)."
Wspólna praca, niekończąca się walka z niszczycielską siłą morza i wiatru, dla rodziny Barrøy to nie tylko gwarancja przeżycia, ale to również siła, która zespala tę rodzinę. Tutaj, każdy, choć stanowi odrębny byt, żyje nie tylko dla siebie, ale dla dobra swojej małej wspólnoty i dla wyspy.
"Niewidzialni" Roya Jacobsena to książka, która urzekła mnie niezwykłymi opisami potęgi i grozy morza, a także, czymś tak ulotnym i, już dziś coraz rzadziej spotykanym, jak umiejętność cieszenia się z najbardziej prozaicznych i drobnych rzeczy.
"Niewidzialni" to również książka, przy czytaniu której możemy delektować się każdym przeczytanym rozdziałem. Rozdziałem, w którym autor, niczym malarz, stworzył obraz, gdzie z jednej strony urzeka nas piękno wyspy, która zmienia się wraz z upływającymi porami roku, a z drugiej strony przeraża nas niszczycielska siła przyrody i bezsilność człowieka w zetknięciu z nią.
Jeśli lubicie książki, które powoli snują swoją opowieść i odkrywają przed Wami losy zwykłych ludzi, to zdecydowanie powinniście sięgnąć po tę pozycję.

"Nikt nie może opuścić wyspy, wyspa to miniaturowy kosmos (...)."
Wyspa Barrøy, położona gdzieś na dalekiej północy, jest dla mieszkającej tam rodziny wszystkim. Tutaj ziemia, otaczające ją morze i ludzie stanowią jeden organizm. Na wyspie Barrøy żyje rodzina Barrøy. Wyspa to odcięta od cywilizacji samotnia otoczona przez kapryśne morze. Mieszkająca tu rodzina Hansa i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Niewidzialni” to pierwszy tom od Roya Jacobsena, który zachwycił mnie i porwał do surowej krainy morza, wiatru i mew. Zamykając oczy, słyszałam szelest skrzydeł endredonów, czułam sól morską na włosach i północno wschodni wiatr, wdzierający się do najmniejszego zakamarka życia.
Książka opowiada o jednej rodzinnie zamieszkującej samotnie wyspę Barroy. Jest to ich cały świat. Hodują zwierzęta, uprawiają ziemniaki, łowią ryby i zbierają puch. Poznajemy życie w surowym i nieprzyjaznym klimacie, ciężką walkę z siłami natury, prawdziwy zachwyt nad swoim kawałkiem świata. Swoim mikrokosmosem.

„...horyzont jest prawdopodobnie najważniejszy z wszystkiego, co tu mają, to wibrujący podczas snu nerw wzrokowy, chociaż prawie nie zwracają na niego uwagi i nie podejmują żadnej próby nazwania go słowami...”
Czas w książce płynie dość szybko. Pory roku zmieniają się ze strony na stronę, dzieci dorastają, starcy umierają, wszystko zgodnie z rytmem ziemi i morza.

Bardzo chciałabym poczuć ten smak życia zgodny z naturą, w harmonii z morzem, słońcem i wiatrem.
Czytając, czułam się trochę jak podglądacz cudzego życia. Z wszystkimi jego odcieniami.

„Niewidzialni” to pierwszy tom od Roya Jacobsena, który zachwycił mnie i porwał do surowej krainy morza, wiatru i mew. Zamykając oczy, słyszałam szelest skrzydeł endredonów, czułam sól morską na włosach i północno wschodni wiatr, wdzierający się do najmniejszego zakamarka życia.
Książka opowiada o jednej rodzinnie zamieszkującej samotnie wyspę Barroy. Jest to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kronika wyspiarzy
W czasie lektury pierwszych rozdziałów "Niewidzialnych" nieustannie towarzyszyło mi pytanie: "Po co?" Po co autor stworzył powieść, której lwią część stanowią drobiazgowe opisy prozaicznych czynności, wykonywanych prac, spożywanych posiłków? Na co komu reporterskie opisy zmieniającej się pogody? Niezobowiązująco przerzucałam kolejne strony i ani się spostrzegłam, poczułam się jednym z mieszkańców wyspy Barroy.

Losy bohaterów nie są jakoś szczególnie skomplikowane, akcję trudno nazwać zawrotną, a jednak jest w tej powieści coś, co sprawia, że od pewnego momentu nie chce się jej odkładać na później. Charakterystycznego rysu nadaje fabule nadaje wyspa. Wyspa izoluje, odcina od reszty społeczeństwa i wielkiej historii, sprawia, że większość potrzebnych rzeczy, narzędzi, pożywienia trzeba wytwarzać siłą własnych rąk. Wbrew bezlitosnej pogodzie, nieurodzajnej ziemi, żywiołom, które w kilka chwil są w stanie obrócić w pył ludzki wysiłek.

Pod tą niepozorną rodzinną historią, skrywa się opowieść o izolacji i przywiązaniu do wyspy, która jest jednocześnie domem i więzieniem, a przynależność do niej jest niezbywalna. Walka jaką bohaterowie toczą przede wszystkim z naturą jest czymś zupełnie nie do ogarnięcia dla człowieka, który żyje w centrum miasta, korzystając z wszelkich zdobyczy technologicznych. Widzimy bezsens niektórych działań bohaterów, wiemy, że niektóre przedsięwzięcia są z góry skazane na porażkę, a jednak nie sposób nie podziwiać ich uporu i stoickiego spokoju z jakim znoszą kolejne niepowodzenia.

"Niewidzialni" na pewno nie są powieścią, w której każdy się odnajdzie. Nie każdy bowiem przepada za szorstkim, bezemocjonalnym stylem oraz licznymi opisami przyrody. Jednak jest spore grono czytelników, którzy ponad liczne zwroty akcji stawiają kreacje bohaterów, bolesny realizm i tę iskrę, która potrafi poruszyć, przykuć uwagę i przywiązać czytelnika do przedstawionego świata i swoich bohaterów.

Kronika wyspiarzy
W czasie lektury pierwszych rozdziałów "Niewidzialnych" nieustannie towarzyszyło mi pytanie: "Po co?" Po co autor stworzył powieść, której lwią część stanowią drobiazgowe opisy prozaicznych czynności, wykonywanych prac, spożywanych posiłków? Na co komu reporterskie opisy zmieniającej się pogody? Niezobowiązująco przerzucałam kolejne strony i ani się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Niewidzialni”, czyli pierwszy tom trylogii, wprowadza nas w świat odizolowanej wyspy, na wybrzeżu Norwegii. Barrøy jest jak wszechświat dla swoich mieszkańców, którzy nie potrafią wyobrazić sobie życia poza granicami wyspy. Wyspy, która daje im schronienie, zapewnia pożywienie, ale także bezlitośnie zabija, gdy najmniej się tego spodziewają.

Jacobsen stworzył ponadczasowy portret minionej epoki. Epoki, w której to klasa robotnicza gra główną rolę i niejako tworzy znaną nam dzisiaj Norwegię. Jego styl pisania choć niekiedy brutalny pozostaje delikatny, przesiąknięty niesamowitymi fragmentami dotyczącymi architektury krajobrazu, które potęgują znaczenie egzystencjalnych rozważań bohaterów. Takich jak własna tożsamość, przeznaczenie i wolność.

„Niewidzialni”, czyli pierwszy tom trylogii, wprowadza nas w świat odizolowanej wyspy, na wybrzeżu Norwegii. Barrøy jest jak wszechświat dla swoich mieszkańców, którzy nie potrafią wyobrazić sobie życia poza granicami wyspy. Wyspy, która daje im schronienie, zapewnia pożywienie, ale także bezlitośnie zabija, gdy najmniej się tego spodziewają.

Jacobsen stworzył...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To taki mikroświat, tylko oni i ich wyspa. Wszystko ma tu swój czas i swoje miejsce. Życie płynie nieśpiesznie, tak jakby się wahało zaburzyć ten wszechogarniający spokój. Zdarzają się jednak sztormy, te miotające wiatrem i te życiowe, wirujące emocjami. Jedna rodzina ze swoją wyspą, którą Roy Jacobsen dosłownie podał nam na tacy. Możemy zajrzeć w każdy kąt i przyjrzeć się każdej postaci z osobna. „Niewidzialni” to książka tak bardzo intymna, tak bardzo o zwyczajnym życiu, tak bardzo o dzikiej przyrodzie, tak bardzo o samotności, tak bardzo o egzystencji w zgodzie z naturą, tak bardzo o ciężkiej pracy, tak bardzo o znaczeniu tradycji i tak bardzo o szczęściu, które czasem tak trudno dostrzec.

To już moje kolejna spotkanie z serią skandynawską i znów jestem zachwycona. Poczułam się bezpiecznie, tak jakby autor zaopiekował się mną. To było tak intymne i emocjonalne spotkanie, że na długo zostanie w mojej głowie. Roy Jacobsen pięknie pisze o zwyczajności życia. Nic tu nie jest przegadane, ale właśnie idealnie nakreślone, dosłownie w punkt. Jeśli potraficie się wsłuchiwać w ciszę, zamiast podążać za krzykiem, to książka idealna dla Was. Nie znajdziecie tu pędzącej akcji, pozornie nic tu się nie dzieje, jest tylko zwykła codzienność.



Na czym właściwie polega ta niewidzialność? Czy to celowe odizolowanie się od innych? Czy bycie niczym wobec dzikiej natury? Dla mnie to pochwała tego prostego, ciężkiego życia na wyspie, które nie potrzebuje poklasku, zachwytów, ale toczy się własnym torem, wtapia się w naturę, jest takie zwyczajne. Ta niewidzialność ma być pewnego rodzaju parasolem ochronnym, który jednak nie chroni przed problemami, śmiercią, chorobą. Życie zawsze dostrzeże każdego i upomni się o niego. Nawet taka mała wysepka nie gwarantuje, że świat o nas zapomni i zostawi nas w spokoju...

To moje pierwsze spotkanie z prozą norweską i to dopiero początek mojej przygody. Roy Jacobsen uchwycił magię zwyczajnego życia, a ja totalnie przepadłam. Na pewno sięgnę po kolejną część, czyli „Białe morze”, a Was mocno zachęcam do serii skandynawskiej Wydawnictwa Poznańskiego.

To taki mikroświat, tylko oni i ich wyspa. Wszystko ma tu swój czas i swoje miejsce. Życie płynie nieśpiesznie, tak jakby się wahało zaburzyć ten wszechogarniający spokój. Zdarzają się jednak sztormy, te miotające wiatrem i te życiowe, wirujące emocjami. Jedna rodzina ze swoją wyspą, którą Roy Jacobsen dosłownie podał nam na tacy. Możemy zajrzeć w każdy kąt i przyjrzeć się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czwarta nad ranem, przyniosła mi w podarunku historię pewnej niezamożnej rodziny, która zamieszkuje jedną z norweskich wysp. Przedstawiła mi los ludzi, którzy w codzienności potrafią złapać szczęście. Żyją w zgodzie z przyrodą, jej siłą. Potrafią w trudnych momentach stanowić jedność. Są bohaterami dla siebie samych. Opisy dnia są surowe i oszczędne. Na próżno szukać w ich egzystencji akcji, która zwala z nóg. To jednak atut tej opowieści. Roy Jacobsen pokazuje czytelnikom, że w prostocie tkwi siła. Uczy tolerancji dla natury, pokory. Zmusza nas aby docenić życie. Pokazuje, że w rodzinie tkwi siła. Opisy codzienności są niespieszne, leniwe. Tu natura odmierza rytm życia mieszkańców. W jej takt biją ich serca. Ujmuje mnie ujęcie emocji głównych bohaterów. Ich problemów, rozterek. Dzięki temu mogłam się z nimi zżyć. Seria skandynawska pozwala czytelnikom docenić czytelnikom kraj, w jakim przyszło im egzystować.
Jeśli chcecie odwiedzić surowe, proste i wyjątkowe miejsca pełne prawdy o życiu na skandynawskim skrawku świata, a jednocześnie nie ruszać się z ciepłej pościeli, to wiecie co czytać.

Czwarta nad ranem, przyniosła mi w podarunku historię pewnej niezamożnej rodziny, która zamieszkuje jedną z norweskich wysp. Przedstawiła mi los ludzi, którzy w codzienności potrafią złapać szczęście. Żyją w zgodzie z przyrodą, jej siłą. Potrafią w trudnych momentach stanowić jedność. Są bohaterami dla siebie samych. Opisy dnia są surowe i oszczędne. Na próżno szukać w ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są takie książki, którymi płynie cisza. Które czyta się spokojem, a w uszach szumi wiatr, pod powiekami kołysze się trawa, w oddali z niebieskości wyłaniają się cicho przemierzające świat łodzie. Tak dzieje się przy "Niewidzialnych", w których marszczymy brew na brutalne opisy sztormów, walkę z morzem do krwi na zdartych dłoniach, na podniesienie głosu przez bohatera. Bo to co głośne, co zbyt barwne i zbyt wystające ponad powierzchnię wody burzy nasz spokój wtłoczony w bańkę, której na imię wyspa.

Na wyspie mieszka jedna rodzina. Bywa, że ktoś przybywa, kogoś ubywa wolą śmierci, ale to zawsze tylko oni. Na wystającym z wody kilometrowym spłachetku ziemi dzieje się życie. Małżeńskie, rodzicielskie, dziecięce. Cała posiadłość to właściwie kilka kropek na mapie, ale tamte bez domu to zaplecze: może pastwisko, może lita skała dobra na postawienie rusztu do suszenia ryb, może źródło torfu. A ta domowa, ojczysta Barroy jest jedna, pomiędzy Ogrodami, z koniem, owcami, krowami, jajkami mew i najbielszym puchem na wyspach. Z listami w butelce i darami morza. Z mamą i tatą, z dziadkiem, którego życiem jest morze, z ciotką, która nigdy nie dorosła, jej szwedzkim synkiem, z Ingrid.

Mała dziewczynka zamknięta w domu z wody, skały, drewnianych belek, rosyjskiego pnia wyrzuconego na brzeg. Dorosła w wieku siedmiu lat, pracownica, pełnoprawny członek rodziny, który żyje jednostajnym schematem, pracą. Życie Ingrid to krew, pot i łzy. Ale tez duma, odwaga i zapał. Jest jeszcze szkoła, w której spędza się dwa tygodnie a potem wraca - raz niechętnie, innym razem niecierpliwie. I jest praca, która przynosi rozczarowanie i niezwykły zwrot w życiu rodziny.
Ingrid to obraz przedwczesnej odpowiedzialności, przypadkowego, "nabytego" poczucie bycia matką. To dziewczęca postać odwagi, dumy i przywiązania do tego, co coraz pewniej nazywa domem.

Myślimy... nie można żyć w niepewności podniesienia się po kolejnym sztormie, nie można żyć z garstką pieniędzy wydawanych natychmiast na sieci, liny, materiały budowlane. Nie można żyć bez ludzi, innych rodzin, sklepów, miast, natychmiastowej pomocy medycznej, fachowej siły roboczej. Nie można? Przeczytajcie "Niewidzialnych".
I sama nie wiem czy więcej tu spokoju czy pewności wyborów, czy więcej tutaj miłości do swojego mikroświata czy odpowiedzialności za niego. Ingrid dziewczyny czy Ingrid twardej wyspiarki.

Ta książka jest jak leksykon wiadomości o wyspie. Spersonalizowana, traktowana równie poważnie jak jej mieszkańcy, opowiada nam o sobie. Rozpoczyna każdy rozdział zdaniem określającym prawo, regułę nie do podważenia. Nazywa nakazy dla gości i mieszkańców i nie znosi sprzeciwu.
Roy Jacobsen pisze pięknie, plastycznie, angażuje czytelnika we współodczuwanie. Niby nie dzieje się nic, a jednak strona po stronie mijamy. My i oni - mieszkańcy wyspy. Bo chyba najważniejsze co we mnie zostało po lekturze to twarde, pełne przekonania stwierdzenie: To jest mój dom. Polecam.

Pani_Ka Czyta

Są takie książki, którymi płynie cisza. Które czyta się spokojem, a w uszach szumi wiatr, pod powiekami kołysze się trawa, w oddali z niebieskości wyłaniają się cicho przemierzające świat łodzie. Tak dzieje się przy "Niewidzialnych", w których marszczymy brew na brutalne opisy sztormów, walkę z morzem do krwi na zdartych dłoniach, na podniesienie głosu przez bohatera. Bo to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Właściwie to całkiem mi się podobało. Taka książka o ludziach i ich codziennym życiu na wyspie. Snuła się ta opowieść troszkę niemrawo, ale całkiem była ciekawa. Troszkę słabo przemawiała do mnie forma, ale opowiadane historie były ciekawe. Nawet momentami wzbudzały we mnie tęsknotę za takim prostym życiem na wyspie. Ale na razie nie mam ochoty na czytanie kolejnych książek z tego cyklu. Troszkę czuję się znużona.

Właściwie to całkiem mi się podobało. Taka książka o ludziach i ich codziennym życiu na wyspie. Snuła się ta opowieść troszkę niemrawo, ale całkiem była ciekawa. Troszkę słabo przemawiała do mnie forma, ale opowiadane historie były ciekawe. Nawet momentami wzbudzały we mnie tęsknotę za takim prostym życiem na wyspie. Ale na razie nie mam ochoty na czytanie kolejnych książek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest coś niezwykłego w tym stworzonym przez Jacobsena uniwersum; z jednej strony ten świat tak bardzo ludzki, obarczony podstawowymi egzystencjalnymi problemami i podstawowymi ludzkimi emocjami, a z drugiej strony mający w sobie jakiś pierwiastek przypowieści, mitu, jakiejś paraboli, która ukazuje nowe sensu. To tworzy tą powieść niesamowicie wciągającą, intensywną i taką, która zostaje z nami na dłużej, jakbyśmy już zawsze mieli być częścią wyspy, które bohaterowie, w gruncie rzeczy są dokładnie tacy jak my, choć pozornie tak różni.

Jest coś niezwykłego w tym stworzonym przez Jacobsena uniwersum; z jednej strony ten świat tak bardzo ludzki, obarczony podstawowymi egzystencjalnymi problemami i podstawowymi ludzkimi emocjami, a z drugiej strony mający w sobie jakiś pierwiastek przypowieści, mitu, jakiejś paraboli, która ukazuje nowe sensu. To tworzy tą powieść niesamowicie wciągającą, intensywną i taką,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie żałuję ani jednej chwili spędzonej z książką. Lektura, choć nie jest łatwa, przypomina mi te, w których słowo ma znaczenie. Język (świetne tłumaczenie) autora dawał mi poczucie, że jestem tuż obok wydarzeń. Bardzo intymne. Przejmujące

Nie żałuję ani jednej chwili spędzonej z książką. Lektura, choć nie jest łatwa, przypomina mi te, w których słowo ma znaczenie. Język (świetne tłumaczenie) autora dawał mi poczucie, że jestem tuż obok wydarzeń. Bardzo intymne. Przejmujące

Pokaż mimo to