Nie ma

To nie jest książka dla każdego. Mnie raz zachwyciła by za chwilę rozczarować. Jest trochę nierówna.
Niektóre reportaże/historie nie poruszyły mnie w ogóle, po niektórych potrzebna była kilkudniowa przerwa. Kilka z nich przeczytałam ponownie. Te rozmowy i spotkania nie są łatwe, przyjemne, beztroskie. Zawsze brak, niedomówienie, pustka, wyrwa, pytanie - to je łączy, to ćmi i pulsuje w tle.
Niejednokrotnie zaskakująca jest forma opowieści, nie zawsze się w niej odnalazłam.

To nie jest książka dla każdego. Mnie raz zachwyciła by za chwilę rozczarować. Jest trochę nierówna.
Niektóre reportaże/historie nie poruszyły mnie w ogóle, po niektórych potrzebna była kilkudniowa przerwa. Kilka z nich przeczytałam ponownie. Te rozmowy i spotkania nie są łatwe, przyjemne, beztroskie. Zawsze brak, niedomówienie, pustka, wyrwa, pytanie - to je łączy, to ćmi...

Reportaże o różnych obliczach braku. Opowieści o śmierci, stracie, odejściu, opuszczeniu, przemijaniu, po prostu o tym, czego nie ma.

I to szalenie interesujący temat. Jak wiele odcieni może mieć brak czegoś i jak wielu aspektów dotyczy strata.

Ten zbiór otworzył mnie na moje własne "nie ma" i pozwolił z większą delikatnością patrzeć na swoje odczucia i tęsknoty.

Reportaże o różnych obliczach braku. Opowieści o śmierci, stracie, odejściu, opuszczeniu, przemijaniu, po prostu o tym, czego nie ma.

I to szalenie interesujący temat. Jak wiele odcieni może mieć brak czegoś i jak wielu aspektów dotyczy strata.

Ten zbiór otworzył mnie na moje własne "nie ma" i pozwolił z większą delikatnością patrzeć na swoje odczucia i tęsknoty.

Zbiór opowieści lepszych i gorszych; do tej pierwszej kategorii zaliczyłbym starania wyjazdu emeryta do Tanzanii czy bardziej rozbudowaną historię nt. modernistycznej willi w Czechach (co akurat rozbudziło we mnie ochotę na przeczytanie wreszcie np. książki Przestrzeń za Szkłem). Więcej jednak autor przedstawił tych dobrych, angażujących mnie jako czytelnika, stąd wysoka ocena.

Nie ma jest próbą oswojenia się z przemijalnością, czyli z czymś w gruncie rzeczy oczywistym; poruszanym właściwie w każdej epoce w ten czy w inny sposób. Tylko, jak wiemy, to nie takie proste. Co innego wiedzieć, a co innego przystosować się do nowej sytuacji: rozumieć, nie wypierać, akceptować. Tutaj, u Mariusza Szczygła, to chyba wszystko znajdziemy... A dla mnie może przyszła pora na Rzeczy, których nie wyrzuciłem Marcina Wichy, do lektury której również przymierzałem się od dłuższego czasu, nawiasem mówiąc.

Zbiór opowieści lepszych i gorszych; do tej pierwszej kategorii zaliczyłbym starania wyjazdu emeryta do Tanzanii czy bardziej rozbudowaną historię nt. modernistycznej willi w Czechach (co akurat rozbudziło we mnie ochotę na przeczytanie wreszcie np. książki Przestrzeń za Szkłem). Więcej jednak autor przedstawił tych dobrych, angażujących mnie jako czytelnika, stąd wysoka...

"Nie ma" to druga książka pana Szczygła, którą przeczytałem, pierwszą była "Projekt: Prawda".
Zbiór tych reportaży czasem mnie zaskoczył poruszaną tematyką bądź formą. Czasem mną wstrząsnął, jak w przypadku reportażu "Ślicznego i posłusznego", w którym nie ma miłości, nie ma człowieczeństwa, jest za to źle pojęta religijność i sadyzm. Łzy napływają do oczu również podczas czytania "Czytanie ścian", za sprawą śmierci samobójczej i przyczyny tej śmierci - utraty tożsamości.
Przyznam, że niektóre z reportaży chętnie przeczytam jeszcze raz i kolejny, a niektóre były mi obojętne. Moim zdaniem książka jest trochę nierówna, uważam też, że nie do każdego czytelnika trafi. Nie zawsze są to też reportaże sensu stricte. Na pewno jest pozbawiona banalności, bywa że reportaż zaczyna się jak jakiś kryminał. Sporo tu smutku, ale pojawiają się też przebłyski światła.
Podobała mi się trochę mniej od "Projektu: Prawda", dlatego taka, a nie inna ocena, jednakże z chęcią sięgnę po inne książki tego dziennikarza.

"Nie ma" to druga książka pana Szczygła, którą przeczytałem, pierwszą była "Projekt: Prawda".
Zbiór tych reportaży czasem mnie zaskoczył poruszaną tematyką bądź formą. Czasem mną wstrząsnął, jak w przypadku reportażu "Ślicznego i posłusznego", w którym nie ma miłości, nie ma człowieczeństwa, jest za to źle pojęta religijność i sadyzm. Łzy napływają do oczu również podczas...

Poruszająca. Polecam

Poruszająca. Polecam

Nie mogę do końca powiedzieć, że skończyłam ją czytać i że przeczytałam całą " od deski do deski" ALE przeczytałam początek każdego reportażu aby się wkręcić w tekst tylko dwa z nich doczytałam i niestety tylko dwa mi się podobały, reszta to jeden wielki chaos i bełkot 🤔 Szczerze nie polecam

Nie mogę do końca powiedzieć, że skończyłam ją czytać i że przeczytałam całą " od deski do deski" ALE przeczytałam początek każdego reportażu aby się wkręcić w tekst tylko dwa z nich doczytałam i niestety tylko dwa mi się podobały, reszta to jeden wielki chaos i bełkot 🤔 Szczerze nie polecam

Bardzo lubię Szczygła ale ta jest jakaś chaotyczna

Bardzo lubię Szczygła ale ta jest jakaś chaotyczna

Nie umiem jednoznacznie stwierdzić, czy ta książka mi się podoba. Była dla mnie wizytą w ekskluzywnej restauracji, gdzie zamawiasz zestaw składający się z kilku małych, finezyjnie podanych porcji. Pierwsze były dla mnie enigmatyczne, bo nie do takiej formy jestem przyzwyczajona. Im dalej w las, tym lepiej, choć nie bez potknięć. Ostatecznie jestem pozostawiona z uczuciem, że na taką ucztę warto było poświęcić nieco swojego komfortu. Warto spróbować.

Nie umiem jednoznacznie stwierdzić, czy ta książka mi się podoba. Była dla mnie wizytą w ekskluzywnej restauracji, gdzie zamawiasz zestaw składający się z kilku małych, finezyjnie podanych porcji. Pierwsze były dla mnie enigmatyczne, bo nie do takiej formy jestem przyzwyczajona. Im dalej w las, tym lepiej, choć nie bez potknięć. Ostatecznie jestem pozostawiona z uczuciem,...

Bardzo poruszający reportaż. Szczygieł jak zwykle nie pozwala zapomnieć o swoich bohaterach.

Bardzo poruszający reportaż. Szczygieł jak zwykle nie pozwala zapomnieć o swoich bohaterach.