Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż... Mam mieszane uczucia - dokładnie tak samo jak mieszane są opinie odnośnie tej książki.
Lubie styl pisania autorki, nie powiem, kilka jej pozycji mam już za sobą, wiele jeszcze przed sobą, jednak podchodzę do nich raczej z entuzjazmem właśnie ze względu na jej styl - prosty, nieskomplikowany przyjemny w odbiorze.
Beautiful Graves opowiada historię o stracie i poczuciu winy, o sposobach na poradzenie sobie z niechcianymi uczuciami, o miłości, przeznaczeniu i bratnich duszach, o przyjaźni która przetrwała pomiędzy wątkami można również dostrzec sporą dozę kompleksów, niskiej samooceny i braku pewności siebie - jednakże jest to podane często w sposób bardzo infantylny, małostkowy wręcz bym powiedziała, że autorka tworząc główną bohaterkę w pewnym momencie pokpiła sprawę.
Everlynne po stracie ukochanej mamy, pogrążyła się we własnych wyrzutach sumienia, odcinając się od swojej rodziny i przyjaciół, wyjeżdża daleko i tam wiedzie życie pozbawione większego sensu i nie mające żadnego konkretnego celu w życiu. Na jej drodze po tym jak odcięła się od ukochanego chłopaka i uciekła od rodziny staje Dominic. I jakby na tym etapie wszystko się zgadza, jest szansa na rozwój, na powrót do życia, pogodzenie się ze strata i wyrzutami sumienia. Na każdym kroku los również pcha jej w ramiona jej bratnią duszę. I teraz największy plus tej książki to Joe, chociaż jest trochę płaską postacią, bo wiele informacji o nim nie mamy, autorka nie zagłębiła się jakoś w bardzo w stworzenie go na tyle wyrazie by każdy z nas mógł go sobie zwizualizować. Pomimo tego bardzo przypadł mi do gustu, jego samozaparcie, wiara w jego miłość do Ever i do tego, że ich związek ma szansę na przetrwanie.
Historia sama w sobie naprawdę fajna, brakuje w niej trochę polotu, ale szybko przyjemnie się czyta.
Z minusów (a trochę ich jest, mogą pojawić się spoilery):
- Zmiana siebie, własnej osobowości, zainteresowań, upodobań tylko dlatego, że ktoś zwrócił na bohaterkę uwagę. To dla mnie ogromna red flag, ale taka totalnie, jestem za tym by bohaterki miały własne zdanie, broniły go zajadle i nie pozwalały by pierwsza lepsza osoba miała na nie tak wielki wpływ. Dominic którego dostaliśmy był w porządku postacią ale jego uczucia tak wyolbrzymione już nie.
- Utwierdzanie się w przekonaniu, że ludzie bez niej mieli by lepiej. To tak idiotyczny motyw, że aż brak mi słów, nie znoszę go. Ludzie mózgi maja, myśleć i wyrażać opinie i własne zdanie potrafią, powinno im się na to pozwolić, autorka powinna o tym pamiętać.
- Użalanie się nad sobą do tego momentu aż ludzie wokół niej porzucają własne cele by przy niej być.
- OCZEKIWANIE że Joe się zawsze pojawi. No to mnie potężnie wkurzyło. Facet dostawał od niej za każdym razem kopa w dupę, a ona nadal oczekiwała, że ten się pojawi. Największy red flag tej książki. Związki polegają na poświęceniu i staraniach obu stron. A on dawał z siebie wszystko w momencie kiedy ona nie dała totalnie nic. Taka typowa tępa dzida.
Generalnie główna bohaterka miała potencjał, ale autorka gdzieś poplątała osobowości i dała nam mix który jest ciężki do przełknięcia, końcówka książki jest tak infantylna, że czytałam i się śmiałam, naprawdę. Pozycja do przeczytania, nie wiem czy do niej wrócę, na razie stanie na półce z resztą pozycji tej autorki, jednak uważam, że jest to jak na razie najsłabsza książka jaką czytałam od L.J. Shen.
Jednak mogę polecić jako taki szybki odmóżdżacz, raczej zniknie w tle innych książek.

Cóż... Mam mieszane uczucia - dokładnie tak samo jak mieszane są opinie odnośnie tej książki.
Lubie styl pisania autorki, nie powiem, kilka jej pozycji mam już za sobą, wiele jeszcze przed sobą, jednak podchodzę do nich raczej z entuzjazmem właśnie ze względu na jej styl - prosty, nieskomplikowany przyjemny w odbiorze.
Beautiful Graves opowiada historię o stracie i...

Zaskakują mnie niektóre negatywne opinie.
Zaznaczam na wstępie, że książka nie jest arcydziełem 600-stronicowym, rozkładającym na czynniki pierwsze opis linoleum położonego na podłogach szkolnych korytarzy.
Nie. Książka jest krótka. Ale bolesna. I podzielę się z wami swoimi odczuciami.
W czasie żałoby często spotykamy się z rażącym niezrozumieniem a wręcz ignorancją.
A jednak jest w nas to poczucie niesprawiedliwości którą czujemy w momencie gdy my rozpadamy się na kawałki a ludzie wokoło się śmieją, biegną w swoje strony, żyją i dążą do swoich celów. Mamy za złe tym ludziom, że nie widzą ogromu cierpienia jaki nas otacza. Bólu który paruje naszymi porami, którym otaczamy się jak najcieplejszym kocem w zimowe dni.
Mackenzie i Willow.
Bycie bliźniakiem to jak dzielenie jednej duszy. Jednego serca. "To jak strata matki, ojca, bratniej duszy, a nawet gorsza." Gdy jedno umiera tracisz połowę siebie. Połowę i duszy, i serca. Połowę swojego jestestwa.
To właśnie stało się Mackenzie. I miała pełne prawo być popieprzona.
Tak też zostały stworzone rozdziały. Jak burza która nagle się zjawiła i niszczy wszystko na swojej drodze. Czasem niezrozumiałe, niekompletne, pełne nieścisłości. Ale też proste z drugiej strony.
Na stronach książki mamy mnóstwo bólu. Cierpienia tak głębokiego, że próbuje rozszarpać cię swoimi szponami. Bohaterka nie przeżywa normalnie żałoby. Etap zaprzeczenia jest w niej zbyt głęboko zakorzenimy. Jednak z pomocą przychodzi Ryan. Pomocą która okazuje się zrozumieniem. Bo tego potrzebowała Mac. To dało jej siłę i chęć by się "naprawić", przeżyć żałobę i na końcu wyznać w końcu prawdę.
Wątek Willow mógłby być rzeczywiście bardziej rozwinięty, ale autorka dała nam punkty odniesienia które wskazywały w jakim kierunku skierowało się myślenie dziewczyny. Co ją pchnęło do tak skrajnego kroku.
W trakcie czytania zorientujemy się, że nie tylko zmarła bliźniaczka miała problemy na tle psychicznym. Niska samoocena, niedowartościowanie, potrzeba konkurowania z pozoru bardziej utalentowanym rodzeństwem które się kocha nad życie, towarzyszyła Mackenzie całe jej życie. Tak samo został doświadczony przez życie Ryan, dlatego też te dwie postacie tak szybko do siebie przylgnęły. Dlatego też Ryan nie zostawił Mac, gdy tej się pogarszało. Widział przez co ona przechodzi gdyż sam tego doświadczył, tym samym nie chciał by popełniała wszystkie błędy które on sam popełnił. Był przy niej, pilnował, wspierał, stał się jej opoką i obrońcą.
Znajdziemy w książce proste opisy odrabiania pracy domowej czy treningów, krótkie co prawda ale ktoś się przyczepił, że ich nie ma. Młodzi nastolatkowie bez wsparcia rodziców. Nie dziwne, że uciekali w bardziej destrukcyjne metody.
Książka skupia się na bólu, przezwyciężeniu go, zwalczeniu myśli samobójczych, ponownym życiu tylko bez wyrzutów sumienia. Jednak co najważniejsze Tijan poruszyła temat który nadal dla wielu jest niewygodny. SAMOBÓJSTWO.
Wśród dorosłych temat otwarty. Ale wśród młodych dorosłych, nastolatków i dzieci - nadal temat tabu. A to jest niedopuszczalne. I szczerze dlatego zirytowały mnie negatywne opinie, nie dlatego ze książka jest cudowna, ale dlatego, że zostały w niej wskazane problemy których dorośli unikają a czasem do których sami doprowadzają.
Niedowartościowanie. Kompleksy. Zaburzenia odżywiana. Zaniżona samoocena. Agresywne traktowanie własnego zdrowia psychicznego i własnego ciała.
Choćby dlatego książka ta zasługuje na pozytywną ocenę. I mam nadzieję, że niektórzy się ze mną zgodzą.
Zachęcam ciepło do przeczytania tej pozycji, z nastawianiem na literaturę przeciętnego poziomu ale o poważnej tematyce.
Enjoy.
-JB

Zaskakują mnie niektóre negatywne opinie.
Zaznaczam na wstępie, że książka nie jest arcydziełem 600-stronicowym, rozkładającym na czynniki pierwsze opis linoleum położonego na podłogach szkolnych korytarzy.
Nie. Książka jest krótka. Ale bolesna. I podzielę się z wami swoimi odczuciami.
W czasie żałoby często spotykamy się z rażącym niezrozumieniem a wręcz ignorancją.
A...

Przyznam szczerze, że po przeczytaniu tej książki czuję tak jakby niedosyt. Tak jakby bo myśl, że przede mną jeszcze cztery części trochę mnie niepokoi. Seria ma ogólnie bardzo dobre opinie, ale mnie się wydaje, że szukam czegoś innego. Jednakże... Przeczytałam więc opinią się podzielę.
Książka ma swoje plusy. Nawe spore.
Główna bohaterka w pełni akceptuje sytuacje w której się znalazła. Nie neguje. Nie kombinuje. Nie utrudnia czytelnikowi życia. ;) Jest to naprawdę świetne ze strony autorki, że nie dała nam kolejnej upierdliwie męczącej bohaterki.
Tutaj mamy prosto. Coś się dzieje? Jest akceptacja. Może czasem niezbyt szybka, z lekką niechęcia ale jest. Na rynku jest mnóstwo powieści z głównymi bohaterami tak irytującymi, że wyrywamy sobie włosy z głowy.
Spodobał mi się Reed. To fajny bohater. Nie jest zbyt wyidealizowany. Ma swoje wady.
Co mi się bardzo NIE spodobało i jestem zdecydowanie przeciwna? Trójkąt miłosny. Nie znoszę tego. Mamy tu tę wspaniała trójeczkę - Evie, Reed i Russell. I ten trzeci jest tu niepotrzebny. Stwarza problemy, tworzą się kombinacje. Evie musi się sporo namęczyć, żeby ocalić mu dupę i jednocześnie naraża to na szwank nie tylko jej życie ale też jej związek z Reedem. Nie fajnie. Generalnie nie podobna mi się ta sytuacja. Tu też znajdziemy kolejny jak dla nie minus. Rozciągnie relacji Evie-Russell. Ona go nie opuści, ona go będzie pilnować i koniec kropka. Traci przez to niestety swoja jedyną rodzinę. Smutne. Tak trochę.
Romans jeśli tak to można nazwać jest też troszeczkę od lamusa. Powinien być ogień! A jest raczej powieść dla grona 13+. Wszystko jest tak troszeczkę po macoszemu. Ale dam autorce tą jedną część na rozkręcenie się.
Co mnie najbardziej zirytowało to sama końcówka.
UWAGA ODROBINA SPOJLERU:
Jeśli okaże się, że ratując Russella i "oddając" mu kawałek siebie... Zmieniła go również w pół-anioła to seria będzie u mnie zdecydowanie na przegranej pozycji. To akurat jest idiotyzm. To nie jest jak z ugryzieniem wampira. "Bite" i mamy kolejne wampirzątko.
Tutaj musiała się zadziać magia w postaci spłodzenia takiego pół-anioła i jest on JEDEN. W tym wypadku jedna. Nie ma tego jak przekazywać! Jeszcze rozumiem jakieś tam skutki uboczne. Wyostrzone zmysły, odporność na perswazję Reeda. Ale jak dostanie takie same skrzydła, generalnie jak dostanie skrzydła to odpadam. To mi się nie podoba i tytle. Irytowałoby mnie to przez cała serię. Zobaczymy jakie będę miała odczucia po drugiej części. Trzymajcie kciuki.
Generalnie polecę książkę ale nie z jakimś ogromnym zapałem. Jest przyjemna ale można się zirytować.
Enjoy!
-JB

Przyznam szczerze, że po przeczytaniu tej książki czuję tak jakby niedosyt. Tak jakby bo myśl, że przede mną jeszcze cztery części trochę mnie niepokoi. Seria ma ogólnie bardzo dobre opinie, ale mnie się wydaje, że szukam czegoś innego. Jednakże... Przeczytałam więc opinią się podzielę.
Książka ma swoje plusy. Nawe spore.
Główna bohaterka w pełni akceptuje sytuacje w...