Jesteśmy społecznością, która kocha książki

— Mówi, że jesteś krzykiem — odpowiedział niezrażony Enzo, a następnie spojrzał na mnie. — A ty ciszą. (...) — Prababcia mówi, że krzyk i cisza zdarzają się rzadko — tłumaczył Enzo, chyba też nie do końca rozumiejąc paplaninę staruszki. Ta, nie przejmując się naszymi minami, dalej coś mamrotała. — Bardzo rzadko, bo krzyk pasuje do krzyku, a cisza do ciszy. Raczej się nie zdarza, aby krzyk i cisza połączyły się i nie wybuchły. Są razem zbyt potężne, aby trwać przy sobie w harmonii. Dla niej jesteście niesamowitym zjawiskiem.

— Mówi, że jesteś krzykiem — odpowiedział niezrażony Enzo, a następnie spojrzał na mnie. — A ty ciszą. (...) — Prababcia mówi, że krzyk i c...

— Mam prośbę. Opowiesz nam bajkę? Wiesz, że kochamy twoje bajki… — wyszeptała drżącym głosem. (...) — Dobrze, opowiem wam bajkę — wychrypiał prawie niesłyszalnie. — To bajka długa, zawiła, pełna strasznych momentów, ale i wielkiej radości. (...) Theodor ostatni raz odetchnął. — Opowiem wam bajkę o tym, jak krzyk zakochał się w ciszy.

— Mam prośbę. Opowiesz nam bajkę? Wiesz, że kochamy twoje bajki… — wyszeptała drżącym głosem. (...) — Dobrze, opowiem wam bajkę — wychrypiał...

Śmiał się w najlepsze. Ale przy tym płakał. Tak bardzo płakał. — Wiesz co, Clark? — Wbił we mnie wzrok. — Żałuję, że cię poznałem. Żałuję, że poprosiłem Luke’a o to, aby podwiózł cię do domu. Żałuję tego całego planu. Bo ty mnie nie naprawiłaś. Prawda jest taka, że zniszczyłaś mnie doszczętnie, bo życie bez ciebie przestało mieć dla mnie jakikolwiek sens. Zniszczyłaś mnie tak samo, jak ja zniszczyłem ciebie, o ile nie bardziej. Bo doskonale wiesz, że to, co się ze mną stanie, zależy od ciebie. Żałuję, że jakkolwiek byś postąpiła, ja i tak zrobię dla ciebie wszystko.

Śmiał się w najlepsze. Ale przy tym płakał. Tak bardzo płakał. — Wiesz co, Clark? — Wbił we mnie wzrok. — Żałuję, że cię poznałem. Żałuję, ż...

— A więc mnie kochasz? (...) — A ty? — zapytałam jak gdyby nigdy nic i wydmuchnęłam dym. — Pierwszy zadałem pytanie — zaznaczył jak dziecko. (...) — A jeśli powiem, że nie? — postanowiłam obrać inną taktykę. Nate uniósł brew i uśmiechnął się nieco inaczej, bardziej psotnie. — W to nie uwierzę — odpowiedział bez wahania. Serce uderzyło mi trochę mocniej. — A jeśli powiem, że kocham cię najbardziej na świecie? — wyszeptałam. (...) Chłopak cmoknął, wyraźnie niezadowolony. — W to również nie. — Pokręcił głową. Uniosłam brwi. — Niby dlaczego? — Bo nie ma na świecie osoby, która kochałaby kogoś bardziej, niż ja kocham ciebie.

— A więc mnie kochasz? (...) — A ty? — zapytałam jak gdyby nigdy nic i wydmuchnęłam dym. — Pierwszy zadałem pytanie — zaznaczył jak dziecko....

— Bo to nie jest miłość — kontynuował, jeszcze mocniej zaciskając palce na moim karku — miłość nie sprowadza się do tego, że człowiek jest gotów oddać swoje życie, byleby być z ukochaną osobą. Miłość jest wtedy, gdy robi się wszystko, aby tej osobie nie stała się krzywda. Tak jak podczas twoich złych dni i górek. Nie będę wyciągał cię z różnych mrocznych miejsc, bo nigdy nie pozwolę ci tam trafić. Bo chcę, abyś była bezpieczna. Miłość to zapewnianie bezpieczeństwa, Clark. Dlatego cię zasłoniłem. Bo miałaś być bezpieczna. I dlatego zdecydowałem się na ten cały plan. W tym wszystkim zawsze chodziło o twoje bezpieczeństwo. Tak przejawia się moja miłość. A twoją miłość czuję, bo ci ufam. Chcę ci okazywać miłość, w każdej odsłonie, w każdym tego słowa znaczeniu. Chcę, byś była bezpieczna tak bardzo, jak bardzo ja zdecydowałem się tobie zaufać. Chcę po prostu cię kochać.

— Bo to nie jest miłość — kontynuował, jeszcze mocniej zaciskając palce na moim karku — miłość nie sprowadza się do tego, że człowiek jest g...

Oboje patrzymy na siebie nawzajem w lustrze. – Nie musisz kochać swojego ciała każdego dnia. Nie jest to nawet możliwe, ale ja będę kochał je za ciebie w dni, kiedy ty nie będziesz mogła.

Oboje patrzymy na siebie nawzajem w lustrze. – Nie musisz kochać swojego ciała każdego dnia. Nie jest to nawet możliwe, ale ja będę kochał j...

Zanim wyszedł, zerknął na mnie przez ramię. Wiedziałam, że to spojrzenie, pełne żalu, goryczy i rozrywającego trzewia bólu, będę pamiętać do końca swoich dni. — Żałuję, że już nigdy nie poczuję do nikogo nawet w połowie tego, co czuję do ciebie. A tak cholernie tego potrzebuję.

Zanim wyszedł, zerknął na mnie przez ramię. Wiedziałam, że to spojrzenie, pełne żalu, goryczy i rozrywającego trzewia bólu, będę pamiętać do...

— Clark, ja już i tak jestem cały twój. — Tu już nie ma czego roztrząsać — powiedział łagodnie, a w jego oczach wciąż błyszczały iskierki. — Nie ma znaczenia, co mówi Darcy, Emiliano czy ktokolwiek inny. Tu już nie ma się nad czym zastanawiać, bo sprawa jest prosta. Ja nie muszę dłużej udawać. Nie chcę tego robić i nie potrafię, zabrałaś mi wszystko. Zabrałaś każdą broń, którą miałem. Każdą tarczę. Nie możesz mieć mnie już bardziej, jestem cały twój.

— Clark, ja już i tak jestem cały twój. — Tu już nie ma czego roztrząsać — powiedział łagodnie, a w jego oczach wciąż błyszczały iskierki. —...

— Nie miałam cię ranić — wyszeptałam w końcu, decydując się na szczerość. Nate zmarszczył brwi. Wciąż wpatrywał się w moją twarz, podczas gdy ja obserwowałam wszystko, byle nie jego. — Niby kiedy mnie zraniłaś? — zapytał szczerze zdziwiony, co jeszcze bardziej mnie zezłościło. — Proszę cię, skończ — rzuciłam niemiło. — Nie chcę się bawić w kotka i myszkę, nie chcę udawania, że nie wiadomo, o co chodzi, ani ignorowania emocji, żeby uciec od trudnych tematów. Nie chcę tego całego syfu i wczoraj mi to uświadomiłeś. Błagam, nie cofajmy się do momentu, gdy… — zaczęłam, ale Nathaniel nie miał zamiaru dać mi skończyć. — Ale ja wiem, o czym mówisz — powiedział łagodnie. - Mówisz o naszej kłótni. O swoich słowach. Tak, może były bolesne, ale mnie nie zraniły, bo powiedziałaś prawdę. Miałaś rację. Zraniło mnie jedynie twoje zachowanie i to, że chciałaś pójść do… do niego — dodał, a jego głos nieco zadrżał przy ostatnim słowie. Jak gdyby z całej siły starał się nie unieść. Odchrząknął. — To było bolesne. Bardzo bolesne. Nawet jeśli nic z tego nie wyszło, wydaje mi się, że mogło. Że gdybyśmy nie byli we Włoszech, tylko, nie wiem, w Maine, to mogłoby się skończyć inaczej. Świadomość, że chciałaś być z nim, jest bolesna. Ale widzę w tym też swoją winę. Powinienem był ci powiedzieć o Severine. Miałaś prawo poczuć się tak, jak się poczułaś. Chciałem cię chronić i posunąłem się do kłamstwa. Mój błąd, twój błąd. Wszyscy je popełniamy. Grunt to umieć się przyznać. Przepraszam cię, Victoria.

— Nie miałam cię ranić — wyszeptałam w końcu, decydując się na szczerość. Nate zmarszczył brwi. Wciąż wpatrywał się w moją twarz, podczas gd...