Cora Reilly

Ta książka jest inna od poprzednich. Przede wszystkim jest dużo bardziej wyważona. Mamy tu dużo mniej akcji niż jesteśmy przyzwyczajenia, za to tyle samo erotyki co wcześniej. Ta część jest dużo bardziej poważna. Skupia się emocjach, dojrzałości relacji Kiary i Nino. Oni ciągle próbują poznać samych siebie. Książka sama w sobie skupia się na chęci posiadania dziecka, a to nie jest łatwy temat. Starania o dziecko mogą być trudne i przysparzać wiele emocji, co tutaj jest doskonale pokazane. Kiara chcę być matką, a każda kolejna próba która kończy się niepowodzeniem zostawia w jej sercu ranę. Nino chce tylko szczęścia Kiary, jej ból jest jego bólem. To pokazuje dojrzałość bohaterów i całej książki. Zgadzam się że duża część tej książki to powtórzenie trzeciego tomu – co wypada akurat średnio. Nie zmienia to jednak faktu że idealnie uzupełnia to poruszone wątki. Ta książka choć skupia się na Nino i Kiarze jest o wszystkich Falcone’ach i jest im potrzebna. Widzimy tutaj dalszą relację Remo i Serfainy. Poznajemy lepiej Savio i przede wszystkim Adamo. Ten chłopak w tym tomie przeszedł najwięcej ale to właśnie tu dojrzewał do swojej historii. Zauważyć można też jak ważną częścią tej rodziny jest Fabiano i to że Leona została do niej bezwzględnie przyjęta. Historia Alessio choć trudna jest idealnym dokończeniem historii Kiary i Nino, a Massimo jest jej wisienką na torcie – wywalczonym owocem wielkiej i prawdziwej miłości. Nie, nie zgadzam się ze zdaniami że ten tom jest nudny, niepotrzebny czy że o zgrozo niszczy serię. Ja uważam że ten tom był niezbędny. Relacja Kiary i Nino zasługiwała na swój dalszy ciąg, który był potrzebny nie tylko tej dwójce, ale całej rodzine Falcone (do której zaliczają się również Fabiano i Leona). 8/10