Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Być może gra na skrzypcach jest sposobem na życie, być może jest sposobem na ogarnięcie tajemnic samotności..na zrozumienie że rzeczywistość nie nadąża za pragnieniem". Skrzypce - najwierniejszy towarzysz Twoich snów, marzeń, leķów, łez, sukcesów i porażek. Vial, instrument Lorenzo Storioniego, życie narodzone ze śmierci. Drewno, które wyrosło z krwi i ciała człowieka. Dotknięte traumą Auschwitz, zbrukane krwią niewinnych. Vial, pożądanie, zguba i śmierć, jemu przyniósł także miłość. Miłość, która warunkuje całe jego życie, za której światłem podąża, której koloru oczu szuka w innych oczach. To do niej skierowany jest ten list - wyznanie. Skomponowany szaleńczym uczuciem, trawiącą tęsknotą i gorzkimi łzami. Niezapomniany dźwięk storioniego, maluje historie zaklętych w nim dusz pejzażem klasztoru Sant Pere del Burgal. To spowiedź ze słów, które nigdy nie padły. Tajemnic, które nie wyszły na jaw. Nieodpoktutowanych win i niespełnionych czynów. Per mea culpa, per mea maxima culpa. Kiedy jutro nadejdzie na zawsze miłość i pamięć o Tobie będzie wciąż żywa w jego wspomnieniach.

"Być może gra na skrzypcach jest sposobem na życie, być może jest sposobem na ogarnięcie tajemnic samotności..na zrozumienie że rzeczywistość nie nadąża za pragnieniem". Skrzypce - najwierniejszy towarzysz Twoich snów, marzeń, leķów, łez, sukcesów i porażek. Vial, instrument Lorenzo Storioniego, życie narodzone ze śmierci. Drewno, które wyrosło z krwi i ciała człowieka....

Przepiękna książka. Ojciec i syn - dwie silne, dominujące, wybitne osobowości, a między nimi kobieta, która poświęciła się dla swojej rodziny, rezygnując całkowicie z siebie i ze swoich marzeń. Postać Zdzisława i Tomasza wyłania się z relacji i wspomnień przyjaciół, długich listów oraz fonicznego "dziennika Beksińskich", który nagrywany był przez wiele lat. Autorka cytuje całe jego fragmenty, dzięki czemu stajemy się częścią życia rodziny Beksińskich, płacząc i śmiejąc się razem z nimi przeżywamy ich rozterki, problemy i radości. Stajemy się adresatami listów Zdzisława. Człowieka, który zawsze pomimo przeciwności losu, patrzył na życie z poczuciem humoru i nigdy się nie poddał. Zżywamy się z ojcem i synem, zaprzyjaźniamy. Wściekamy się gdy Tomasz źle traktuje rodziców, krzyczy, wyzywa, robi awantury i płaczemy, czytając jego listy miłosne, czując jego samotność, zagubienie, rozchwianie emocjonalne, niemożność poradzenia sobie z przytłaczającym go światem. Przeżywamy próby samobójcze Tomasza i zmagania jego rodziców, żeby do niego dotrzeć. Tak ciężko przychodziło i ojcu i synowi powiedzenie "kocham Cię". Jednak nie ma wątpliwości, że każdy z nich kochał na swój sposób. Czy ojciec, który nie kocha własnego dziecka wychodzi codziennie na spacer wieczorem, żeby sprawdzić czy u niego w oknie się świeci? Płakałam kiedy zabił się Tomasz i kiedy został zamordowany Zdzisław. Jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam. Wielopłaszczyznowa, wzruszająca biografia, która tworzy wierny portret Beksińskich pozostający na długo w pamięci.

Przepiękna książka. Ojciec i syn - dwie silne, dominujące, wybitne osobowości, a między nimi kobieta, która poświęciła się dla swojej rodziny, rezygnując całkowicie z siebie i ze swoich marzeń. Postać Zdzisława i Tomasza wyłania się z relacji i wspomnień przyjaciół, długich listów oraz fonicznego "dziennika Beksińskich", który nagrywany był przez wiele lat. Autorka cytuje...

Murakami przynosi mi w swoich książkach zawsze pewien rodzaj spokoju i mądrości. Tsukuru jest bezbarwny, jest jak puste naczynie, które trzeba napełnić kolorem. To przekonanie o braku indywidualności, zdeterminowane przez nazwisko w którym nie ma barw, głęboko zakorzenia się w podświadomości Tsukuru. To przyjaciele sprawiają, że zaczyna się czuć potrzebny i wyjątkowy. Ich odejście pozostawia pustkę,a głęboka rana w sercu spustoszenie i ciemność. Życie Tsukuru to pielgrzymka w poszukiwanu i zrozumieniu siebie. Książka napisana pięknym i magicznym językiem. O potrzebie kochania i bycia kochanym. W Tsukuru Tazaki każdy odnajdzie część siebie. Fani Murakamiego nie będą rozczarowani. Polecam :)

Murakami przynosi mi w swoich książkach zawsze pewien rodzaj spokoju i mądrości. Tsukuru jest bezbarwny, jest jak puste naczynie, które trzeba napełnić kolorem. To przekonanie o braku indywidualności, zdeterminowane przez nazwisko w którym nie ma barw, głęboko zakorzenia się w podświadomości Tsukuru. To przyjaciele sprawiają, że zaczyna się czuć potrzebny i wyjątkowy. Ich...

Jak mówi słynne powiedzenie "Cudze chwalicie, swojego nie znacie." Bardzo dobrze napisana książka, która przez 250 stron wymaga od czytelnika skupienia i myślenia. Autor nie raz wywiedzie nas na manowce swoją pomysłowością i bogactwem wyobraźni, zachwyci kunsztem literackim i rozbawi poczuciem humoru. Historia od samego początku bawi się z czytelnikiem w chowanego i pobudza jego wyobraźnię do stworzenia własnej opowieści, by na końcu i tak zaskoczyć nieoczekiwanym zakończeniem.

Jak mówi słynne powiedzenie "Cudze chwalicie, swojego nie znacie." Bardzo dobrze napisana książka, która przez 250 stron wymaga od czytelnika skupienia i myślenia. Autor nie raz wywiedzie nas na manowce swoją pomysłowością i bogactwem wyobraźni, zachwyci kunsztem literackim i rozbawi poczuciem humoru. Historia od samego początku bawi się z czytelnikiem w chowanego i pobudza...

Książkę najlepiej zacząć w weekend. Ciężko się od niej oderwać.

Książkę najlepiej zacząć w weekend. Ciężko się od niej oderwać.

Łysiak stworzył świat, który karmiony życiem winnych i niewinnych, kręci się w mechanizmie strachu i represji. Świat odwróconego porządku, gdzie złodziej nosi mundur policjanta, obywatele są łupem, głupota mądrością, a bezczynność pracą. Wymagające dzieło. Niezaprawieni w boju składają broń po pierwszym rozdziale, nie pozwalając by ten czarny robak fascynacji niezauważenie z wierszy wkradł się do serca, czyniąc w nim spustoszenie. Gąszcz znaczeń, symboliki, metafor, wiedzy, niedopowiedzeń. Na ile świat Łysiaka jest naszym światem? Czy my też by przetrwać zakładamy mundur policjanta? Książka, która zmusza do wielu refleksji. Pokazuje okrucieństwo systemu, oraz walkę dobra ze złem. Walkę, która jest ponadczasowa i którą każdy z nas stacza z samym sobą o własną duszą wybierając pomiędzy dobrem, a złem.

Łysiak stworzył świat, który karmiony życiem winnych i niewinnych, kręci się w mechanizmie strachu i represji. Świat odwróconego porządku, gdzie złodziej nosi mundur policjanta, obywatele są łupem, głupota mądrością, a bezczynność pracą. Wymagające dzieło. Niezaprawieni w boju składają broń po pierwszym rozdziale, nie pozwalając by ten czarny robak fascynacji niezauważenie...