Jedna z ważniejszych książek w dorobku autorki.
Historia młodej dziewczyny, która została wybrana na konkubine Cesarza. Jej ambicją było dotrzeć na szczyt herarchii pałacowej. Uporem, stanowczością, poświęceniem udalo jej sie to. Miała też sporo szczęścia - udało sie jej zawładnąć ciałem i duszą Cesarza i ...urodziła mu syna (Cesarzowa urodziła córkę).
Ksiązka to zapis życia i działalności tej nietuzinkowej upartej kobiety, która została monarchinia, pokonując wszelkie przeciwności losu i próbyt przejęcia władzy przez innych. Musiała zmierzyć sie nie tylko z własnymi słabościami, lekiem, samotnością, zdradą, ale także zając sie polityką i rządzeniem . Cesarz był słaby i chorowity. Jego małżonka, Sakota, zreszta jej kuzynka ulegała intrygom i spiskom pałacowym. Były bliskimi krewnymi, w tym samym czasie oddały swą wolność, młodość i istnienie Cesarzowi, ale wraz z upływem czasu Sakota z zawiści i zazdrości obróciła się przeciwko swej krewnej. Również jej syn okazał się kiepskim władcą i po przedwczesnej śmierci mimo bólu i żałoby musiała szybko znaleźć dogodnego dla siebie i kraju następce.
Wileki umysł, wielka charyzma , determinacja , poświęcenie tej kobiety, która zdobyła wyjątkową pozycję w świecie zdominowanym przez mężczyzn, układy, przekupstwo, specyficzną tradycję.

Jedna z ważniejszych książek w dorobku autorki.
Historia młodej dziewczyny, która została wybrana na konkubine Cesarza. Jej ambicją było dotrzeć na szczyt herarchii pałacowej. Uporem, stanowczością, poświęceniem udalo jej sie to. Miała też sporo szczęścia - udało sie jej zawładnąć ciałem i duszą Cesarza i ...urodziła mu syna (Cesarzowa urodziła córkę).
Ksiązka to zapis...

Zaskakujący sposób ukazania tytułowej Cesarzowej. Kobiety, która przeszła drogę o konkubiny do monarchini. Jej myśli, uczuć, pragnień, ambicji. Zaskakujący portret, patrząc nie tylko na okres, w którym żyła Cesarzowa, ale także na czas powstania tej powieści. Opis historii nieśpieszny, wzbogacony dużą dawką informacji o intrygach, strategiach, polityce wewnętrznej i zewnętrznej. Pozwalających lepiej zrozumieć motywy, jakimi kierowała się główna bohaterka oraz rzeczywistość, w której funkcjonowała. Po przeczytaniu tej książki nie dziwię się, że Autorka jest Laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie literatury i Nagrody Pulitzera.

Zaskakujący sposób ukazania tytułowej Cesarzowej. Kobiety, która przeszła drogę o konkubiny do monarchini. Jej myśli, uczuć, pragnień, ambicji. Zaskakujący portret, patrząc nie tylko na okres, w którym żyła Cesarzowa, ale także na czas powstania tej powieści. Opis historii nieśpieszny, wzbogacony dużą dawką informacji o intrygach, strategiach, polityce wewnętrznej i...

Ja nie wiem jaka była Cesarzowa.
Biorąc pod uwagę przeczytane ogólnie dostępne w Internecie informacje – to powieść ta tylko w małym stopniu oddaje prawdę, albo przedstawia faktyczne wydarzenia tylko ukazane w bardzo naciągany sposób.
Tak bardzo się rozczarowałam. Miałam olbrzymią ochotę poznać chociaż okruchy dawnej kultury Chin, zapoznać się z postacią Cesarzowej.
Dostałam dziwną historię przedstawiającą niby wybitną postać, z której kart przebijała małość, zawiść i taka nijakość. Nawet, zarówno wielkość jak i bezwzględność przedstawione zostały w sposób nie wywołujący emocji.
Mój apetyt na Chiny nie został zaspokojony.

Ja nie wiem jaka była Cesarzowa.
Biorąc pod uwagę przeczytane ogólnie dostępne w Internecie informacje – to powieść ta tylko w małym stopniu oddaje prawdę, albo przedstawia faktyczne wydarzenia tylko ukazane w bardzo naciągany sposób.
Tak bardzo się rozczarowałam. Miałam olbrzymią ochotę poznać chociaż okruchy dawnej kultury Chin, zapoznać się z postacią...

Zachęcony nagrodami Pulitzera i Nobla (1938) , licząc na powieść w stylu Jamesa Clavella plus (bo i Pulitzer i Nobel),napompowany oczekiwaniami… odłożyłem książkę po przeczytaniu 1/3 i nie zamierzam do niej wrócić. Nieciekawa, nużąca powieść dla fanów gatunku, którym (chyba) jest powieść historyczna z elementami romansu pozbawiona suspensu.
Całość trąci myszką. Opisy, dialogi. Ktoś może powiedzieć, tak się przed wojną pisało. No pewnie tak. Ale pisało się tez tak jak Tomasz Mann (Nobel 1929).

Zachęcony nagrodami Pulitzera i Nobla (1938) , licząc na powieść w stylu Jamesa Clavella plus (bo i Pulitzer i Nobel),napompowany oczekiwaniami… odłożyłem książkę po przeczytaniu 1/3 i nie zamierzam do niej wrócić. Nieciekawa, nużąca powieść dla fanów gatunku, którym (chyba) jest powieść historyczna z elementami romansu pozbawiona suspensu.
Całość trąci myszką. Opisy,...

Zaczynała jako konkubina cesarza. Rezygnując z miłości, postanowiła wnieść się na sam szczyt dla swojego syna. Przez wiele lat rządziła Chinami, próbując poradzić sobie z ogarniętym rewolucją kraju. Cesarzowa Tz’u Si panowała w latach 1862-1908, a wychowana w jej kraju Peal Buck stara się opowiedzieć jej historię.

O Pearl Buck wspominam często: to autorka dla mnie dość wyjątkowa, bo mimo że tworzy coś, po co zwykle nie sięgam, to jej książki po prostu bardzo szanuję i naprawdę dobrze mi się je czyta. „Cesarzowa” nie jest wyjątkiem: to jej najobszerniejsza powieść, którą przeczytałam i skłamałabym, mówiąc, że nie poczułam się przez nią wciągnięta.
To nie jest powieść o zwykłej dziewczynie: choć Tz’u Si pochodzi z niezbyt bogatego domu, szybko zyskuje taki autorytet, że przestaje być zwykłą, ludzką istotą. Jest w końcu matką następcy tronu, dziecka Syna Niebios.

Jej działania na dworze obserwuje się niezwykle przyjemnie między innymi przez styl autorki. Peal S. Buck prowadzi nas, pisząc w typowy dla siebie, stosunkowo kobiecy sposób. Jej narracja przypomina mi nieco książki Le Guin – stoi nieco z boku, jest obserwatorem, który nie wnika nazbyt głęboko z serca i dusze bohaterów, ale z drugiej strony, robi to w stopniu wystarczającym, by czytelnik mógł wczuć się w ich sytuacje.
Autorka prowadzi nas przez dorastanie głównej bohaterki, jednocześnie pokazując dworskie intrygi i plany. Mam wrażenie, że przez to książka ma w sobie odrobinę klimatu typowego dla książek fantasy. Nie należy się jednak obawiać, że czytelnik w tych zagmatwanych planach się pogubi: mimo wszystko to powieść przede wszystkim o samotności kobiety będącej na szczycie, która między innymi z racji swojej płci, nie może ufać nikomu na dworze: Tu’u Si to osoba bardzo inteligentna, często brutalna i porywcza, ale jednocześnie przez całe swoje życie niosąca w swoim sercu cierpienie.
Muszę dodać, że przez pierwsze kilkadziesiąt stron miałam wrażenie, że czytam... „Rywalki” Cass, jednak w wersji dojrzałej, dobrze uargumentowanej i o wiele, wiele brutlaniejszej (bo życie w końcu słodkie raczej nie jest): tak samo jak tam, powieść zaczyna się od rywalizacji panien, które mają stać się konkubinami władcy, a później robią wszystko, aby zdobyć miano tej pierwszej, tej jedynej. Jeśli więc chcecie zobaczyć, jak „selekcja” swego czasu funkcjonowała, warto zapoznać się choćby z początkiem „Cesarzowej”.
Jak zawsze, Pearl Buck nie zawodzi, jeśli chodzi o ukazanie mentalności Chińczyków: pokazuje przemiany, które zachodziły w ich kraju oraz to, jak tamten narów na przełomie XIX i XX wieku odbierał białego człowieka: w ich oczach byli ludźmi źle wychowanymi i źle wykształconymi, zbliżonymi myślą i mową do barbarzyńców. A wydawać by się mogło, że to tylko my: Europejczycy i Amerykanie, możemy w ten sposób myśleć.

„Cesarzowa” to naprawdę dobra książka. Choć nie przyciąga wzroku najpiękniejszą okładką i choć raczej trudno znaleźć ją na półce Empiku, to tak jak po wiele innych powieści tej autorki, po prostu warto po nią sięgnąć. Peal S. Buck polecam od dawna i raczej nie przestanę – twórczość tej noblistki naprawdę zasługuje na uwagę.

Zaczynała jako konkubina cesarza. Rezygnując z miłości, postanowiła wnieść się na sam szczyt dla swojego syna. Przez wiele lat rządziła Chinami, próbując poradzić sobie z ogarniętym rewolucją kraju. Cesarzowa Tz’u Si panowała w latach 1862-1908, a wychowana w jej kraju Peal Buck stara się opowiedzieć jej historię.

O Pearl Buck wspominam często: to autorka dla mnie dość...

Przyznaję się, że w połowie „Cesarzowej” książkę odłożyłam, bo doszłam do wniosku, że to najnudniejsza powieść Pearl Buck. A wszystko za sprawą polityki, na której skupiła się treść, a więc obrady i traktaty, dekrety i dyskusje. Wszystko to doprowadzało mnie do ziewania. Jednak jakiś niepokój kazał mi dać „Cesarzowej” jeszcze jedną szansę. I wtedy poszło już jak z płatka. Nie twierdzę, ze akcja ruszyła z kopyta, tak naprawdę w całej książce akcji nie uświadczy. To inny rodzaj powieści. Zdecydowały pozostałe walory. Oczywiście język powieści jest przepiękny, ale to wystarczy przeczytać jakąkolwiek książkę autorstwa Buck, by być tego pewnym. Dalej bardzo spodobał mi się portret kobiety ambitnej, ogarniętej żądzą władzy. Powiązania międzyludzkie, walka o władzę za każdą cenę, to wszystko zadecydowało o tym, że jednak doczytałam, już bez wysiłku, do końca. I może „Cesarzowa” nie jest najlepszą powieścią Buck, ale na pewno zaliczę ją do dobrej literatury.

Przyznaję się, że w połowie „Cesarzowej” książkę odłożyłam, bo doszłam do wniosku, że to najnudniejsza powieść Pearl Buck. A wszystko za sprawą polityki, na której skupiła się treść, a więc obrady i traktaty, dekrety i dyskusje. Wszystko to doprowadzało mnie do ziewania. Jednak jakiś niepokój kazał mi dać „Cesarzowej” jeszcze jedną szansę. I wtedy poszło już jak z płatka....

Książka zapowiadała się dobrze. Pierwsze 100 stron pochłonęłam. Potem zaczęłam się męczyć. I najgorsze jest to, że nie umiem powiedzieć co poszło nie tak. Być może nie pasowało mi wyidealizowanie postaci cesarzowej, która wcale taka święta i wspaniała nie była? Wg autorki niezwykle wykształcona, całe dnie spędzała w bibliotece zgłębiając dzieła starożytnych mistrzów, w rzeczywistości analfabetka ledwo umiejąca się podpisać. I nawet za bardzo niczego nowego o Chinach się nie dowiedziałam...

Książka zapowiadała się dobrze. Pierwsze 100 stron pochłonęłam. Potem zaczęłam się męczyć. I najgorsze jest to, że nie umiem powiedzieć co poszło nie tak. Być może nie pasowało mi wyidealizowanie postaci cesarzowej, która wcale taka święta i wspaniała nie była? Wg autorki niezwykle wykształcona, całe dnie spędzała w bibliotece zgłębiając dzieła starożytnych mistrzów, w...

Ostatnio mocno skręciłam na wschód, nie tylko w wyborach rzeczy do oglądania, ale także tych do czytania. Poza tym powieści historyczne i opisujące obyczajowość i folklor Dalekiego Wschodu zawsze mnie ciekawiły. Co prawda bardziej interesuję się Japonią, ale Chiny także są fascynujące.

Książka jest opowieścią o jednej z chińskich cesarzowych. Zaczęła się w dniu, kiedy młoda Orchidea została wybrana, by podążyć do pałacu i zostać jedna z cesarskich konkubin. Młoda, piękna i ambitna prędko zrozumiała, jak wielką wartość ma wiedza i zaczęła się uczyć wszystkiego, czego tylko mogła jako jedna z konkubin cesarza. Dla władzy i z poczucia obowiązku porzuciła swoje marzenia o małżeństwie z ukochanym i narzuciła sobie surową dyscyplinę. Próbowała posłusznie wypełniać swe powinności.
Jej życie zmieniło się, kiedy spędziła noc z cesarzem i zdobyła jego miłość. Sama jednak odkryła, że Syn Niebios był tylko człowiekiem, do tego niezbyt urodziwym i raczej rozpuszczonym. Potem zaś stała się matką następcy tronu, co tylko postawiło ją w bardziej niebezpiecznej sytuacji, bo samym faktem posiadania wpływu na cesarza i urodzenia syna naraziła się wielu osobom ze dworu.
Sytuację pogarszały jeszcze napięte stosunki z państwami Europy i Ameryki. Różnice kulturowe i społeczne, a także pragnienie zachowania starego porządku życia miały doprowadzić do wielu utarczek i bitew pomiędzy tymi dwoma obozami.
Tz'u Si, bo tak miała na imię nasza bohaterka, odznaczała się nie tylko niezwykłą urodą, ale też intelektem i silną wolą. Jej pragnienie poznawania nowych rzeczy, artystyczny duch i chęć przywrócenia Chinom ich dawnej świetności - te jej cechy sprawiły, że polubiłam ją dość. Wszystkie postacie opisane w książce miały zarówno dobre jak i złe cechy, ich motywacje były logiczne, charakterystyka też była dobrze opisana.
Akcję balansowały opisy nie tylko lokacji, ale też emocji i myśli Tz'u Si - nie przeważały one jednak nad czynami poszczególnych postaci w powieści. Świadomość tego, że ludzie i zdarzenia z tej powieści, były realne, sprawia, że ich zmagania z przeciwnościami życia nabierają innego znaczenia - na kartach tej powieści ożywają imiona z podręczników historii, nabierają trójwymiarowości i charakteru. Za to cenimy sobie powieści historyczne, za możliwość zobaczenia w postaciach historycznych prawdziwych ludzi.
Poza postaciami warto zwrócić uwagę na tło obyczajowe, na sposób myślenia Tz'u Si i jej współczesnych. Nie dość, że możemy obserwować zmiany zachodzącce w ich zachowaniu i sposobie myślenia, ale też jak odmienna od naszej kultura ich kształtowała.
Także styl pisania jest dobry - nie nuży, ale też czytelnik nie jest porwany przez akcję. Ma czas na przyswojenie sobie treści.
Ogólnie polecam tę powieść fanom tego gatunku i ludziom, którzy fascynują się kulturą Dalekiego Wschodu. To mila lektura na zimowe wieczory.

(http://dywagacjenadherbata.blogspot.com/2017/02/293-cesarzowa-pearl-s-buck.htmll)

Ostatnio mocno skręciłam na wschód, nie tylko w wyborach rzeczy do oglądania, ale także tych do czytania. Poza tym powieści historyczne i opisujące obyczajowość i folklor Dalekiego Wschodu zawsze mnie ciekawiły. Co prawda bardziej interesuję się Japonią, ale Chiny także są fascynujące.

Książka jest opowieścią o jednej z chińskich cesarzowych. Zaczęła się w dniu, kiedy...

Kolejna wersja życiorysu Jehonali i kolejna próba jej oceny. Fabularyzowana, po kobiecemu opowiadająca o uczuciach i emocjach, przyjemna w czytaniu.

Kolejna wersja życiorysu Jehonali i kolejna próba jej oceny. Fabularyzowana, po kobiecemu opowiadająca o uczuciach i emocjach, przyjemna w czytaniu.

Ciekawa. Dobrze się czyta.

Ciekawa. Dobrze się czyta.