Lolita
literatura piękna
416 str.
- Data wydania:
- 2012-06-01
- Data 1. wyd. pol.:
- 1991-01-01
- Data 1. wydania:
- 1992-01-01
- Liczba stron:
- 416
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788377582428
- Tłumacz:
- Michał Kłobukowski
- Seria:
- Nabokov
- Wydawnictwo:
- Muza
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- Lolita Nabokov Humbert Dolores Haze
2 nagrody - Data wydania:
- 2012-06-01
- Liczba stron:
- 416
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788377582428
- Tłumacz:
- Michał Kłobukowski
- Seria:
- Nabokov
- Wydawnictwo:
- Muza
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- Lolita Nabokov Humbert Dolores Haze
„Lolita” – najgłośniejsza powieść Nabokova, jednego z najwybitniejszych pisarzy XX wieku, jest opisem seksualnej obsesji czterdziestoletniego mężczyzny na punkcie dwunastoletniej dziewczynki Dolores. Powieść przetłumaczono na kilkadziesiąt języków, wydawano ją w atmosferze kontrowersji i protestów, a autora pomawiano o pornografię i pedofilię. Obecnie uznawana jest za jedno z arcydzieł literatury światowej. Sfilmował ją w 1962 roku Stanley Kubrick i ponownie w 1997 Adrian Lyne.
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
O, NieDollo!, czyli rzecz o nimfięctwie, nimfolepsji i zabawach z językiem
I cóż, drogi Czytelniku, biedny recenzent napisać ma o powieści, o której napisano chyba wszystko? Cóż nowego odkryć ma w fabule, którą zanalizowano wzdłuż i wszerz? Po której stronie ma stanąć: po stronie święcie oburzonych czy wznoszących peany? Pisząca te słowa postara się być obiektywna (choć naprawdę trudno jest jej oprzeć się rozwodzeniu na temat tego, czemu uważa „Lolitę” za dzieło sztuki) i pokazać, że określenie dzieła Vladimira Nabokova mianem rozdmuchanej opowiastki o pedofilu i małej femme fatale autorstwa niezrównoważonego miłośnika dziecięcej pornografii to daleko idące nieporozumienie.
Aby ostudzić nieco Wasze być może zbyt gorące nadzieje, przytaczam fragment z posłowia: „Pewne techniki użyte w początkowych partiach (…) nasunęły niektórym z moich pierwszych czytelników przekonanie, iż będzie to książka sprośna. Czytelnicy ci spodziewali się narastającej sekwencji scen erotycznych; gdy ta się urwała, oni także przerywali lekturę, znudzeni i zawiedzeni”. Drodzy, nie idźcie tą drogą! Ale po kolei.
Na początek dla ułatwienia (i oszczędzenia czasu) radzę trzymać się prostego schematu:
* Krok pierwszy – przeczytać wstęp, czyli fikcyjną przedmowę fikcyjnego doktora filozofii, który stwierdza, że „Lolita” została napisana przez osobnika o pseudonimie Humbert Humbert krótko przed tym, zanim zmarł w więzieniu oczekując na proces;
* Krok drugi – spiąć się w sobie i przyjąć do wiadomości, że w s z y s t k o pomiędzy przednią i tylną częścią okładki tej książki to f i k c j a l i t e r a c k a;
* Krok trzeci (po spełnieniu obu powyższych zaleceń) – wybrać jedną z następujących opcji:
a) jestem w stanie czytać o fantazjowaniu, muskaniu, ściskaniu (i generalnie o seksie) bez obrzydzenia ---> spokojnie kontynuować lekturę,
b) nie jestem w stanie czytać o fantazjowaniu, muskaniu, ściskaniu (i generalnie o seksie) bez obrzydzenia ---> lepiej odłożyć na półkę.
Miejmy to za sobą i ustalmy: pożądanie nieletniej dziewczynki przez czterdziestoletniego mężczyznę jest złe. Oto, jak tłumaczy się główny oskarżony: „W naszej oświeconej epoce nie otaczają nas niewolne kwiatuszki, które można by zrywać od niechcenia między transakcją a łaźnią, jak to robiono w epoce rzymskiej; i nie czynimy tak, jak w jeszcze bardziej luksusowych czasach czynili dystyngowani ludzie Wschodu, gdy między baraniną a sorbetem z róży zażywali – od dziobu do rufy – maleńkich pocieszek”. Nasz bohater jest otoczony nimfetkami – „dzieweczkami” pomiędzy dwunastym a czternastym rokiem życia, które „pewnym urzeczonym wędrowcom, dwakroć lub wielokroć starszymi niż one, zdradzają swoją prawdziwą naturę, nie ludzką, lecz nimfią (czyli demoniczną)” – a przynajmniej tako rzecze nauka o przedmiocie, czyli nimfolepsja. Dojrzałe kobiety są „niezdarnymi fokami”, są „potężne” i „zużyte”.
Drapieżnik wypatrzył ofiarę/ofiara wypatrzyła drapieżnika*, nadszedł „le grand moment” i zaczęło się. Dalej mamy sekwencję pewnych wydarzeń, które nieuchronnie wiodą ku mniej lub bardziej drastycznym następstwom. Zamknięty w kokonie swej żądzy samiec przyznaje wszak: „zdarzały się też chwile, kiedy wiedziałem, co czujesz, i piekielnie mnie to bolało, maleńka”. No dobra, a teraz przyznać się, kto dał się nabrać. Humbert Humbert tak zręcznie przekonuje i nas, i siebie do tego, iż jest czułym i oddanym partnerem, że chwilami odzywa się w nas coś w rodzaju empatii. Lecz i Lolita, „ogień jego lędźwi”, pozornie niewinna i naiwna „filutka”, potrafi pokazać pazury. „W miarę jak gasło człowieczeństwo między nami, namiętność, tkliwość i udręka tylko się nasilały (…)”. Do czego to wszystko prowadzi? Obojętnie której stronie współczujemy, nie sposób nie zatracić się w ich znakomicie popieprzonej relacji.
Bogactwo „Lolity” przejawia się na każdym kroku. Szczególnie zachwyceni będą entuzjaści zabaw z językiem (bez skojarzeń) i zagłębiania się w meandrach środków stylistycznych. Wielbicieli łamigłówek czeka prawdziwa uczta – godzinami można zagłębiać się w nawiązaniach Nabokova do innych tekstów literackich i bawić się jego zadziwiającymi grami słownymi. Nie zawiodą się też fani entomologii. Ponadto autor w sposób magiczny łączy wiele rodzajów powieści w jedno – powieść drogi, kryminał, romans; zapiski „zboczeńca” posiadają cechy dziennika, a cały utwór może być postrzegany jako studium choroby psychicznej. Przełożenie niektórych sformułowań i elementów stylu na język polski jest zadaniem bez mała karkołomnym, jednak przyznać trzeba, że pan Kłobukowski starał się jak mógł i wyszło mu całkiem zgrabnie.
Czytanie tej książki jest niczym celebracja literatury. Na pewno nie celebracja pornografii, bo to tak jakby (wiem, porównanie dalece nie na miejscu) kwestionować wartość poznawczą czy kulturową tekstów biblijnych tylko dlatego, że czytelnik jest niewierzący. Ale, jak to się mówi, haters gonna hate.
Ach, Lolito, co zrobiłaś z Humbertem? Humbercie, coś ty zrobił z Lolitą? Czy raczej: cóż Pan uczynił z czytelnikiem, Panie Nabokov?
*niepotrzebne skreślić
Marta Gęsigóra
192 Popieram
Link do recenzji
926
60
41
Oceny
7,3 / 10
0 / 10
Dyskusje
Książka na półkach
- 20 422
- 12 573
- 4 942
- 1 320
- 953
- 247
- 169
- 140
- 118
- 117
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To. Na imię miała...
Rozwiń
Zobacz więcej
Wyobraź mnie sobie; nie zaistnieję, jeśli mnie sobie nie wyobrazisz.
Zobacz więcejWiesz, w umieraniu najstraszniejsze wydaje mi się to, że człowiek jest zdany tylko na siebie.
Zobacz więcej
Opinie [1 065]
Książkę zdecydowałam się przeczytać po poleceniach lojournal, jako iż bardzo cenię jej estetykę.'Lolity' nie czytało się łatwo. Przede wszystkim nie ma tu żadnego pozytywnego bohatera, nikomu nie da się kibicować. Humbert jest pedofilem, Lolita mimo swego wieku pozbawiona jest niewinności i wykorzystuje, manipuluje Humbertem, jej matka wyżywa się na córce. Mimo że sama idea...
więcejJedna z tych pozycji, które zostawiają ślad w pamięci na dlugo
Pokaż mimo toJestem szczęśliwy, że mam już tą książkę za sobą. To uczucie ulgi, że już nie muszę do niej wracać jest naprawdę wspaniałe. :) Dawno się tak nie męczyłem podczas czytania, do tego stopnia, że w między czasie przeczytałem cztery inne książki. Gdy zabierałem się do czytania tej pozycji w domu, to po zaledwie paru stronach porzucałem ją na rzecz innej lektury. Dlatego też...
więcejKsiążka specyficzna z wielu powodów, między innymi dlatego, że brakuje w niej choćby jednej pozytywnej postaci (co ewidentnie jest celowym zabiegiem). Zaś sama ogólna puenta książki jest na tyle niejasna, że za jej tłumaczenie musiał się w posłowiu zabrać autor, co nigdy nie jest dobrym znakiem. Pozycja jest napisana umiejętnie, barwnym językiem. Ale czy poza językiem można...
więcejJakże mnie to narracyjnie zaskoczyło!
więcejDo "Lolity" podchodziłem jak do jeża, znając trzon historii, osłuchawszy się opinii na temat książki Nabokova.
Wiadomo, pachnie pedofilią, choć subtelnie i niejednoznacznie, więc w sumie ciekawie sprawdzić. Facet w pełni wieku i jego fascynacja odpowiednio dziecięco-kobiecymi dwunastolatkami... Nie trzeba zdradzać więcej.
Czytamy...
Przepiękna książka o paskudnych rzeczach. Jest napisana tak przepięknym językiem, jakiego jeszcze w żadnej książce nie znalazłam. Niemal każde zdanie to językowa perła. A pod spodem bagno treści. Ale było warto. Zdecydowanie było warto
Pokaż mimo toNie przekonuje mnie koncept całej fabuły. Postrzegam ją jako uwznioślenie pedofilii. Całkowicie nie trafiał do mnie opis powagi kolorek lat 11
Pokaż mimo toJęzyk cudowny. Literacki kuferek: kunsztownie zdobiony, odznaczający się precyzyjnym wykonaniem, zadziwiający wdzięcznością wykończenia.
więcejCo znaleźć można na jego dnie?
1) Na pewno przynętę - iluż się burzy już na samo wspomnienie Nabokovskiej prozy!
2) Elementy powieści drogi bardzo ładnie wkomponowane w tę misterną całość; wymieniam, bo to szczególnie zwróciło moją...
Dałam osiem gwiazdek i pokazał się napis "rewelacyjna". Trudno tak nazwać książkę, która mówi o dewiacjach dorosłego mężczyzny zniewalającego dziecko. Jak doskonale opisał autor cierpienia obojga my musimy stanąć w obronie dziecka. Współczesne dzieci mam nadzieję, że wiedzą co to jest "zły dotyk" ale dorośli powinni przeczytać tę książkę. To arcydzieło jest całkowitą...
więcej