Wspaniałe dzieło. Wymaga od czytelnika nieco rozgarnięcia, bo z pewnością nie należy do lekkich czytadełek, ale działa to tylko na jego korzyść.
Historia jest o Janku, kloszardzie, który trafia do ośrodka pełnego jemu podobnych. Janek jest zmuszony prowadzić dziennik, jednak nie jest to spełnienie jego marzeń i zamiast tego pisze historię alternatywnego świata, w którym jest szanownym, szanowanym okulistą.
Sieniewicz bawi się koncepcją oniryczną, dodaje troszkę realizmu magicznego i co tam sobie tylko wyśnicie. W „Mieście Szklanych Słoni” jest wszystko. Wszystko na wysokim poziomie.

Wspaniałe dzieło. Wymaga od czytelnika nieco rozgarnięcia, bo z pewnością nie należy do lekkich czytadełek, ale działa to tylko na jego korzyść.
Historia jest o Janku, kloszardzie, który trafia do ośrodka pełnego jemu podobnych. Janek jest zmuszony prowadzić dziennik, jednak nie jest to spełnienie jego marzeń i zamiast tego pisze historię alternatywnego świata, w którym...

Jak mówi słynne powiedzenie "Cudze chwalicie, swojego nie znacie." Bardzo dobrze napisana książka, która przez 250 stron wymaga od czytelnika skupienia i myślenia. Autor nie raz wywiedzie nas na manowce swoją pomysłowością i bogactwem wyobraźni, zachwyci kunsztem literackim i rozbawi poczuciem humoru. Historia od samego początku bawi się z czytelnikiem w chowanego i pobudza jego wyobraźnię do stworzenia własnej opowieści, by na końcu i tak zaskoczyć nieoczekiwanym zakończeniem.

Jak mówi słynne powiedzenie "Cudze chwalicie, swojego nie znacie." Bardzo dobrze napisana książka, która przez 250 stron wymaga od czytelnika skupienia i myślenia. Autor nie raz wywiedzie nas na manowce swoją pomysłowością i bogactwem wyobraźni, zachwyci kunsztem literackim i rozbawi poczuciem humoru. Historia od samego początku bawi się z czytelnikiem w chowanego i pobudza...

Uśmiałem się z ostatniego fragmentu notki na okładce:
„Rekomendowany przez Olgę Tokarczuk w ramach projektu „Famous authors present” promising young writers” .”
Bo może i Tokarczuk jest sławna, ino, że ode mnie dostała dwie pały, za „Podróż ludzi Księgi” oraz za „Dom dzienny, dom nocny”, natomiast Sieniewicz dwie „ósemki” za „Czwarte niebo” oraz „Żydówek nie obsługujemy”. Ponadto Sieniewicz ma już 42 lata /w momencie wydania tej książki - 38/, więc młodzieńcem nie jest, a co do rekomendacji to dla mnie wystarczającą jest ta prof. Marii Janion zamieszczona w dziele „Niesamowita Słowiańszczyzna. Fantazmaty literatury” /2007/, gdzie obok niego wyróżniona jest również Masłowska i Kuczok.
Dariusz NOWACKI /wyborcza.pl/ zaczyna swoją recenzję pt „Miasto Szklanych Słoni, Sieniewicz, Mariusz” słowami:
„To najbardziej wymagająca książka w dotychczasowym dorobku olsztyńskiego pisarza. Nic tu nie jest pewne, metafora goni metaforę..”
.W związku z tym proponuję Państwu przeczytanie całej recenzji Nowackiego, którą ja postaram się jedynie wzbogacić skromnymi uwagami. Nie będę więc powtarzał jego istotnych spostrzeżeń, a mimo umowności, spróbuję określić czas i miejsce akcji. I tak, na podstawie osiemnastoletniego trwania seansów spirytystycznych, mających na celu nawiązania kontaktu z duchem Gomułki /1905-82/, wysnuwam wniosek, że mamy rok ok. 2000, natomiast głównym miejscem akcji jest szpital parapsychiatryczny. /gdybyśmy pominęli para- , sugestia byłaby zbyt jednoznaczna/. Czemu męczą ducha Gomułki ?: /str.59/
„Teraz chcemy się dowiedzieć, co z jego duszą. Jak jej tam, po drugiej stronie, czy nie za bardzo cierpi ? Chciałbym zapytac Gomułkę, JAK TO JEST ZAWIERZYĆ UTOPII I SKAZAĆ SIĘ NA POTĘPIENIE...” /podk.moje/
Bo w PRL-u, z którego Sieniewicz się naigrywa, żyliśmy w utopii, a przetrwać ułatwiała nadzieja, którą autor definuje: /str.77/
„Nadzieja to największe kasyno świata...”
Wspominając stan wojenny autor pisze o wronie; uważam, że warto młodym czytelnikom przypomnieć, że „wrona” to - WRON - Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego, sprawująca władzę w stanie wojennym /str.79/
Na terenie PRL-u porządek zaprowadzała wrona. Na terenie łóżka stan wyjątkowy zarządzali Eros i libido”.
Sieniewicz drwi też z PRL-owskich obchodów Dnia Kobiet: /str.100/
„kobiety... ..otrzymały gożdziki i rajstopy. Przyjęły je z wdzięcznością, jak darowane życie. Mężczyżni poprosili, żeby kobiety pokwitowały odbiór rajstop.. ..Kobiety usiadły za stołem i zaczęły składać podpisy w tabelkach ze swoimi imionami..”
Wydaje mnie się, że istotę książki wyrażają słowa: /str.94/
„...I ta nieznośnie banalna świadomość: świat jest opowiadany na tyle różnych sposobów! CZŁOWIEK TRACI WIARĘ W SENS WŁASNEJ HISTORII,, skoro wokół jest ich tak dużo...” /podk.moje/
Książka jest trudna, a ja dopatrzyłem się też wpływów GSW /Gombrowicza, Schulza, Witkacego/

Uśmiałem się z ostatniego fragmentu notki na okładce:
„Rekomendowany przez Olgę Tokarczuk w ramach projektu „Famous authors present” promising young writers” .”
Bo może i Tokarczuk jest sławna, ino, że ode mnie dostała dwie pały, za „Podróż ludzi Księgi” oraz za „Dom dzienny, dom nocny”, natomiast Sieniewicz dwie „ósemki” za ...

Mam mieszane uczucia. Przez pierwszych kilkadziesiąt stron myślałam tylko: kolejna współczesna powieść o destrukcji, o metajęzyku i nowej narracji. Potem losy bohaterów mnie wciągnęły, żeby na koniec uraczyć mnie widokiem nagich kobiet wbitych na haki i sprzedawanych za bukiet kwiatów. To nie jest to, co najbardziej lubię. Zdecydowanie nie to.

Mam mieszane uczucia. Przez pierwszych kilkadziesiąt stron myślałam tylko: kolejna współczesna powieść o destrukcji, o metajęzyku i nowej narracji. Potem losy bohaterów mnie wciągnęły, żeby na koniec uraczyć mnie widokiem nagich kobiet wbitych na haki i sprzedawanych za bukiet kwiatów. To nie jest to, co najbardziej lubię. Zdecydowanie nie to.

nie dla mnie. bardziej się zmęczyłam, niż doświadczyłam pewnej historii

nie dla mnie. bardziej się zmęczyłam, niż doświadczyłam pewnej historii

Z początku czułem się nieswojo, czytając ją. Nie za bardzo mogłem się odnaleźć. Jednak to zmieniło się po kilku stronach, gdzie powieść po prostu pochłonęła mnie. Jest w niej tyle niesamowitości, że trudno to ubrać w słowa... Żeby to zrozumieć, po prostu trzeba ją przeczytać.

Z początku czułem się nieswojo, czytając ją. Nie za bardzo mogłem się odnaleźć. Jednak to zmieniło się po kilku stronach, gdzie powieść po prostu pochłonęła mnie. Jest w niej tyle niesamowitości, że trudno to ubrać w słowa... Żeby to zrozumieć, po prostu trzeba ją przeczytać.

Swoją kompozycją książka mnie zaciekawiła. Początek bardzo wciągający. Człowiek się próbuje doszukać o co chodzi, co, jak i dlaczego. Dobór słów i te wszystkie bardzo wyszukane zdania. Szczyty kreatywności naprawdę. A ta "biedronka - czerwony bobek" mnie urzekła. Potem, im dalej w las, tym mam wrażenie mniej interesująco. Choć najważniejsze- nie da się ukryć, że fantastyczny warsztat. No i co ten autor ma w głowie! Naprawdę warto przeczytać. Wyższa półka.

Swoją kompozycją książka mnie zaciekawiła. Początek bardzo wciągający. Człowiek się próbuje doszukać o co chodzi, co, jak i dlaczego. Dobór słów i te wszystkie bardzo wyszukane zdania. Szczyty kreatywności naprawdę. A ta "biedronka - czerwony bobek" mnie urzekła. Potem, im dalej w las, tym mam wrażenie mniej interesująco. Choć najważniejsze- nie da się ukryć, że...

Porwało mnie. Zdecydowanie jedna z najcudowniejszych książek, jakie czytałem. Chapeau bas Sieniewicz!

Porwało mnie. Zdecydowanie jedna z najcudowniejszych książek, jakie czytałem. Chapeau bas Sieniewicz!

http://ekruda.blogspot.com/2014/07/miasto-szklanych-soni.html

http://ekruda.blogspot.com/2014/07/miasto-szklanych-soni.html

Mimo szczerych chęci i długiej walki z książką, zwyczajnie nie doczytałam do końca.

Mimo szczerych chęci i długiej walki z książką, zwyczajnie nie doczytałam do końca.