Muszę przyznać, że (za)rzadko czytuję krótkie formy (a szkoda). Opowiadania Noblistki są jak wolno jedzone doskonałe ciastko - delektuję się nimi, chociaż smakowanie trwa krótko. Na szczęście wiele jest takich ciastek w tym zbiorze opowiadań :).

Muszę przyznać, że (za)rzadko czytuję krótkie formy (a szkoda). Opowiadania Noblistki są jak wolno jedzone doskonałe ciastko - delektuję się nimi, chociaż smakowanie trwa krótko. Na szczęście wiele jest takich ciastek w tym zbiorze opowiadań :).

"Zbyt wiele szczęścia " to tytuł, który kazał mi pomyśleć, o tym, czy kiedykolwiek w swoim życiu miałam
za dużo radości. Ten tytuł zawiera w sobie pewną przewrotność. Takie są też opowiadania Munro. Życie bohaterów toczy się utartym szlakiem, wypełnione jest zwykłymi, przyziemnymi sprawami. Los jednak bywa dla nich złośliwy ; życiowa stabilizacja prowokuje do pojawienia się nieszczęścia, które to uzmysławia czytelnikowi czym jest utracona radość i jak warto cenić nawet banalne chwile.

"Zbyt wiele szczęścia " to tytuł, który kazał mi pomyśleć, o tym, czy kiedykolwiek w swoim życiu miałam
za dużo radości. Ten tytuł zawiera w sobie pewną przewrotność. Takie są też opowiadania Munro. Życie bohaterów toczy się utartym szlakiem, wypełnione jest zwykłymi, przyziemnymi sprawami. Los jednak bywa dla nich złośliwy ; życiowa stabilizacja prowokuje do...

Ksiązka przeczytana z polecenia @Mylengrave. Nigdy nie byłem zwolennikiem krótkich form (opowiadań). Ale ta pani ma to coś. Proszę przeczytać recenzję Mylengrave. Podpisuję się pod nią

Ksiązka przeczytana z polecenia @Mylengrave. Nigdy nie byłem zwolennikiem krótkich form (opowiadań). Ale ta pani ma to coś. Proszę przeczytać recenzję Mylengrave. Podpisuję się pod nią

Nie jestem fanką opowiadań, a tych w szczególności. W przypadku każdego opowiadania miałam wrażenie, że to co najciekawsze zostało pominięte, a historia donikąd nie prowadzi.

Nie jestem fanką opowiadań, a tych w szczególności. W przypadku każdego opowiadania miałam wrażenie, że to co najciekawsze zostało pominięte, a historia donikąd nie prowadzi.

Kawał świetnej literatury, mięsistej, zaskakującej, zmuszającej do przemyśleń, kojącej duszę i niepokojącej umysł, takiej, jaką kocham i takiej, która chyba jest wyznacznikiem mojego literackiego szczęścia. Albo szczęścia w ogóle, nie wiem, chyba tak.
Munro jest wspaniała, rozumie nie tylko kobiety, ale i ludzi w ogóle, ludzi przede wszystkim. Jej opowiadania to czasem bardzo wnikliwe stadia ludzkiej psychiki, ani trochę, ani jedno zdanie nie wykraczające ponad to, co konieczne do zbudowania danej historii, ale czasem to prawie mini-powieści, zwłaszcza jak to ostatnie, o Zofii Kowalewskiej, prawdziwej postaci, wybitnej pisarce i matematyczce. Pisarka ma manierę feministyczną, ale nie jest ona nachalna, ma cechę, której mnie zdecydowanie w moim feminizmie brakuje - subtelność. W ogóle kiedy się czyta Munro, ma się wrażenie, że czyta się damę, absolutną arystokratkę literatury, ale niech nikogo ten szlachetny wydźwięk nie zwiedzie, pisarka swoimi bohaterami morduje, zdradza i robi całą masę innych brzydkich rzeczy. Z wielkim wyczuciem, taktem, zrozumieniem i opieką, mam wrażenie. Tak, to odpowiednie słowo, autorka się swoimi postaciami zwyczajnie opiekuje, koi ich do ich zadań i przemyśleń. Książka jest po prostu piękna, już wiem, że przeczytam wszystkie książki Munro, bo są doskonałe, jak można tak pisać, tak, że przeszywa się czytelnika do szpiku kości, a przecież na stronach jest zwyczajnie, jak gdyby nigdy nic! Nie danie jej Nobla byłoby literackim grzechem śmiertelnym! Opowiadania są niekiedy niespieszne, ale w taki dobry sposób, nie ma tutaj mowy o nudzie. Część z nich pozbawiona jest zakończeń, część kończy się jednym zdaniem, które wbija w fotel, a część prowadzi czytelnika po swoich meandrach do samego końca i dalej. Nie wszystko rozumiem, a może lepiej byłoby napisać, że sporo nie rozumiem. O to chyba chodziło, żeby pokazać złożoność prozaicznie prostego ludzkiego życia. O tym są te opowiadania, o życiu, głównie kobiecym, ale otoczonym przeróżnymi postaciami męskimi, mocnymi, słabymi, głupimi, pięknymi. O miłości, pożądaniu, o tym, co dla kogo znaczy żyć.
Zdarzały się słabsze opowiadania, jak np. to o lesie, bo to głównie opis drzew, które można w tym konkretnym było napotkać, ale całość i tak jest doskonała, czuje się wspaniały klimat od pierwszej do ostatniej strony. Królowa opowiadań, królowa pióra, dawno nic mnie tak nie zachwyciło. Często przy poezji wracam do tego, że dobra poezja to taka, która rozbija nam świat na tysiąc kawałków i składa na nowo, nigdy nie doświadczyłam tego w przypadku prozy, aż do teraz. Życie po Munro nie jest takie samo, jest pełniejsze, lepsze, piękniejsze, chce się żyć, po prostu.
Wiele spraw czytelnik weryfikuje, jest dzięki pisarce w stanie obejrzeć je z dystansu, tak jakby zapukała do jego własnej głowy, wywlokła różne "sprawy" i kazała się nimi nie przejmować albo wręcz przeciwnie, poświęcić im wreszcie należytą uwagę.
Po takiej książce można umierać, doświadczyło się literackiego piękna. Język i styl doskonały, współczesny, ale na wskroś "inteligencki", doskonały, nieprzebrane źródło cytatów. Dziękuję.

Ciekawostką jest to, że kilka postaci pracuje z drewnem, czyżby autorka miała jakąś obsesję na punkcie stolarstwa? To nawet miłe, tak ciepło się o tym czyta, drewno uspokaja, nawet z kart książki.

Wyzwanie czytelnicze LC październik 2021: Przeczytam książkę napisaną przez laureata/laureatkę Nagrody Nobla (7).

Kawał świetnej literatury, mięsistej, zaskakującej, zmuszającej do przemyśleń, kojącej duszę i niepokojącej umysł, takiej, jaką kocham i takiej, która chyba jest wyznacznikiem mojego literackiego szczęścia. Albo szczęścia w ogóle, nie wiem, chyba tak.
Munro jest wspaniała, rozumie nie tylko kobiety, ale i ludzi w ogóle, ludzi przede wszystkim. Jej opowiadania to czasem...

W dalszym ciągu nie polubię się z panią Munro. Nużą mnie opowiadania i w zasadzie trudno mi się na nich skupić. Zaraz jedno się kończy i zaczyna następne. Nie zrozumiem zachwytu nad jej warsztatem ani Noblem...

W dalszym ciągu nie polubię się z panią Munro. Nużą mnie opowiadania i w zasadzie trudno mi się na nich skupić. Zaraz jedno się kończy i zaczyna następne. Nie zrozumiem zachwytu nad jej warsztatem ani Noblem...

Każde opowiadanie jest tu doskonałe. Polubiłam bohaterów, zachwycił mnie sposób przedstawienia świata.
Historia Zofii Kowalewskiej ujęła mnie szczególnie; może dlatego, że o tej genialnej kobiecie wcześniej nie słyszałam ...

Każde opowiadanie jest tu doskonałe. Polubiłam bohaterów, zachwycił mnie sposób przedstawienia świata.
Historia Zofii Kowalewskiej ujęła mnie szczególnie; może dlatego, że o tej genialnej kobiecie wcześniej nie słyszałam ...

Bardzo lubię opowiadania Munro i zawsze, kiedy po nie sięgam, wiem, że się nie zawiodę. Tak było i tym razem, choć poprzednie książki chyba podobały mi się ciut bardziej.

Bardzo lubię opowiadania Munro i zawsze, kiedy po nie sięgam, wiem, że się nie zawiodę. Tak było i tym razem, choć poprzednie książki chyba podobały mi się ciut bardziej.

"Zbyt wiele szczęścia" to zbiór dziesięciu opowiadań dziejących się w Kanadzie i Europie. Munro powoli wpuszcza nas w codzienne życie swoich bohaterów (głównie kobiet),pokazuje ich życie od środka, buduje wokół nich napięcie, nawarstwia emocje i dramatycznie wszystko obraca. Z każdą historią zostajemy sami, wyrwani z akcji tak samo szybko, jak byliśmy w nią wpuszczeni. Poniekąd winna jest temu forma opowiadań, a poniekąd to zamysł autorki, która chce wzbudzić w nas refleksje.
Niestety nagromadzony brak puent oraz powielający się schemat opowiadań sprawia, że książka jest blada, nie zostaje w pamięci, a po jakimś czasie w ogóle o niej zapominamy.
Muszę jednak przyznać, że w większości gdyby opowiadania pojawiły się gdzieś samodzielnie to broniłyby się same w sobie.
Nie twierdzę, że nie ma sensu czytać książki. Na pewno dla fanów Munro jest to pozycja obowiązkowa, ale na pierwszy raz z autorką to za mało.

"Zbyt wiele szczęścia" to zbiór dziesięciu opowiadań dziejących się w Kanadzie i Europie. Munro powoli wpuszcza nas w codzienne życie swoich bohaterów (głównie kobiet),pokazuje ich życie od środka, buduje wokół nich napięcie, nawarstwia emocje i dramatycznie wszystko obraca. Z każdą historią zostajemy sami, wyrwani z akcji tak samo szybko, jak byliśmy w nią wpuszczeni....

Bardzo przyjemna lektura. 10 opowiadań, z czego pierwszych 9 dość krótkich, około 40-stronicowych i jedno, ostatnie dłuższe. Pisane przystępnym językiem.

Krótkie bardzo mi się podobały. Po początku wymagającym zakorzenienia się w akcji, rozwijają się dobrze i kończą zaskakująco.

Ostatnie opowiadanie (tytułowe "Zbyt wiele szczęścia") nie przypadło mi do gustu. Akcja mocno chaotyczna. Wrzucona cała masa informacji o powiązaniach rodzinnych bohaterki i jej przyjaciół. Nie wiadomo kiedy jesteśmy współcześnie, a kiedy poznajemy retrospekcje.

Podsumowując, warto sięgnąć po ten zbiorek.

Bardzo przyjemna lektura. 10 opowiadań, z czego pierwszych 9 dość krótkich, około 40-stronicowych i jedno, ostatnie dłuższe. Pisane przystępnym językiem.

Krótkie bardzo mi się podobały. Po początku wymagającym zakorzenienia się w akcji, rozwijają się dobrze i kończą zaskakująco.

Ostatnie opowiadanie (tytułowe "Zbyt wiele szczęścia") nie przypadło mi do gustu. Akcja mocno...