Gawędziarz

Tylko dlatego nie dałem dziesieć gwiazdek tej powieści Llosy, gdyż pamiętam niezrównaną "Rozmowę w katedrze". Lecz peruwiański noblista mnie zachwyca i "Gawędziarz" mnie nie rozczarował.

To tylko pozornie powieść o poszukiwaniu prawdy o plemieniu Machiguenga, mieszkającym gdzieś w głebiach amazońskiej dżungli. W rzeczywistości to traktat filozoficzny - o roli białego człowieka, o naszej kulturze i o jej, wobec innych kultur, imperialnej, niszczącej roli, o potędze słowa i o poszukiwaniu przez każdego człowieka najwłaściwszej formy wyrażenia samego siebie.


Książka niezwyczajna, fantastyczna.

Nic dziwnego, że krytycy mieli kłopoty juz z przypisaniem jej do określonego gatunku literackiego. Ktoś nazwał ją nawet powieścią science fiction, ktoś już włączył ją do nurtu realizmu magicznego, ktos inny doszukiwał się autobiografii. A to juz zyskało moje uznanie, ponieważ niejednorodność gatunkowa jest dla mnie jednym z wyróżników oryginalności.


Różnorodności gatunkowej towarzyszy niejednolinijna narracja - narrator zmienia sie, a wraz z nimi zmienia się perspektywa postrzegania tematu fabuły i bohaterów.

Tylko dlatego nie dałem dziesieć gwiazdek tej powieści Llosy, gdyż pamiętam niezrównaną "Rozmowę w katedrze". Lecz peruwiański noblista mnie zachwyca i "Gawędziarz" mnie nie rozczarował.

To tylko pozornie powieść o poszukiwaniu prawdy o plemieniu Machiguenga, mieszkającym gdzieś w głebiach amazońskiej dżungli. W rzeczywistości to traktat filozoficzny - o roli białego...

Dziwna książka jednego z moich ulubionych autorów. Akcja (o ile nie jest to książka faktograficzna) rozgrywa się na dwóch płaszczyznach. W pierwszej narrator wspomina swoją znajomość z dawnym przyjacielem ze studiów zwanym Maskamiki, które to wspomnienia pobudza zdjęcie pewnego plemienia z amazońskiej selwy przedstawiające zgromadzonych Indian podczas słuchania opowieści plemiennego gawędziarza. Druga płaszczyzna to opowieści samego gawędziarza, którego słowa wskazują, że jest nim właśnie Maskamiki. Obie płaszczyzny są ciekawe, ale na dłuższą metę męczące. Niemniej opowieść o losie zaginionego plemienia jest ciekawa i mądra.

Dziwna książka jednego z moich ulubionych autorów. Akcja (o ile nie jest to książka faktograficzna) rozgrywa się na dwóch płaszczyznach. W pierwszej narrator wspomina swoją znajomość z dawnym przyjacielem ze studiów zwanym Maskamiki, które to wspomnienia pobudza zdjęcie pewnego plemienia z amazońskiej selwy przedstawiające zgromadzonych Indian podczas słuchania opowieści...

Trzeci raz rozpoczynam pisanie opinii o tej książce.
Trzeci raz nie wiem co napisać.
Książkę wybrałam z półki w bibliotece troszkę na "chybił-trafił". Ale bardzo mnie ona poruszyła. Czytając ją zaczęłam zadawać sobie pytania o swoje życie.
Kim jesteś gawędziarzu?
Kim ja jestem?
Czy wędrujesz?
Czy ja nadal wędruję?

Trzeci raz rozpoczynam pisanie opinii o tej książce.
Trzeci raz nie wiem co napisać.
Książkę wybrałam z półki w bibliotece troszkę na "chybił-trafił". Ale bardzo mnie ona poruszyła. Czytając ją zaczęłam zadawać sobie pytania o swoje życie.
Kim jesteś gawędziarzu?
Kim ja jestem?
Czy wędrujesz?
Czy ja nadal wędruję?

http://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2013/01/gadua.html

Pretekstem do podjęcia wywodu na temat Gawędziarza jest zdjęcie zobaczone przez narratora na wystawie we Florencji. Fotografia uchwyciła obraz siedzących Indian i gestykulującego nad nimi mężczyzny ze znamieniem na twarzy. Mario Vargas Llosa w "Gawędziarzu" przenosi nas do amazońskiej selwy. Zafascynowany koczowniczym plemieniem Macziguengów przybliża nam ich życie, wspominając jednocześnie swojego przyjaciela z lat studenckich Saula Zuratasa, który stał się tajemniczym Gawędziarzem - jakoby postacią ze wspomnianej fotografii. Książka jest absolutnie magiczna. Przeplatają się w niej wspomnienia narratora z opowieściami plemiennego Gawędziarza. Opowieści na pozór chaotyczne, zupełnie odrealnione, przekazują nam wiedzę na temat mitologii Macziguengów, by za chwilę przybliżyć nam historię wykorzystywania Indian amazońskich podczas pracy związanej z pozyskiwaniem naturalnego kauczuku przez żądnych pieniędzy przemysłowców. Vargas Llosa leniwie snuje swoją opowieść co rusz powracając do poglądów Zuratasa, który jeży się na misjonarzy uważając, że niszczą kulturę plemienną ludów "pierwotnych". Pochłania go idea indiańskiego Gawędziarza, za którym podąża w swych rozmyślaniach.

http://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2013/01/gadua.html

Pretekstem do podjęcia wywodu na temat Gawędziarza jest zdjęcie zobaczone przez narratora na wystawie we Florencji. Fotografia uchwyciła obraz siedzących Indian i gestykulującego nad nimi mężczyzny ze znamieniem na twarzy. Mario Vargas Llosa w "Gawędziarzu" przenosi nas do amazońskiej selwy. Zafascynowany...

Mario Vargas Llosa jest świetnym pisarzem. Sięga po tematy trudne, mistrzowsko kreśli zdania na kartach swoich powieści. Niestety, opowieści plemiennych tytułowego Gawędziarza nie można zaliczyć do wciągających. Brak linearności czasu i zwięzłej fabuły losów Maczuingenów męczy, jedne zdarzenia przekształcają się w kolejne, dopiero po pewnym czasie narrator (którego postrzegam jako wcielenie autora) tłumaczy część zdarzęń. Jedynym porywającym momentem były wg mnie opisy kręcenia i przygotowań do emisji programu "Wieża Babel".
Mario Vargas Llosa powiedział kiedyś, że jest to jego najważniejsza powieść. Widać, że zadał sobie wiele trudu by napisać "Gawędziarza", mnie niestety nie przekonał, o wiele przyjemniejsza była lektura "Litumy w Andach".

Mario Vargas Llosa jest świetnym pisarzem. Sięga po tematy trudne, mistrzowsko kreśli zdania na kartach swoich powieści. Niestety, opowieści plemiennych tytułowego Gawędziarza nie można zaliczyć do wciągających. Brak linearności czasu i zwięzłej fabuły losów Maczuingenów męczy, jedne zdarzenia przekształcają się w kolejne, dopiero po pewnym czasie narrator (którego...

Książka, którą zmęczyłem i która mnie zmęczyła.
Bardzo dużo specjalistycznego nazewnictwa i dwutorowy bieg narracji nie ułatwiają lektury powieści, która długimi fragmentami jest jak podróż na substancjach psychoaktywnych do głębi. Jedynie krótkimi fragmentami udawało mi się odbierać ją na poziomie intelektualnym i emocjonalnym autora.
W każdym razie powieść ciekawa, ale jak dla mnie najsłabsza z przeczytanych przeze mnie powieści tego autora.

Książka, którą zmęczyłem i która mnie zmęczyła.
Bardzo dużo specjalistycznego nazewnictwa i dwutorowy bieg narracji nie ułatwiają lektury powieści, która długimi fragmentami jest jak podróż na substancjach psychoaktywnych do głębi. Jedynie krótkimi fragmentami udawało mi się odbierać ją na poziomie intelektualnym i emocjonalnym autora.
W każdym razie powieść ciekawa, ale...

Szału nie ma. Książeczka postury niepozornej, a brnęłam przez nią bardzo długo. Nie wciąga, nie fascynuje, nie zaskakuje. Ładna opowieść? Owszem. Usnęłam przy niej kilka razy. Przedostatni rozdział ratuje całość. Znam lepsze książki tego autora. Do tej wracać nie będę.

Szału nie ma. Książeczka postury niepozornej, a brnęłam przez nią bardzo długo. Nie wciąga, nie fascynuje, nie zaskakuje. Ładna opowieść? Owszem. Usnęłam przy niej kilka razy. Przedostatni rozdział ratuje całość. Znam lepsze książki tego autora. Do tej wracać nie będę.

https://oczymszumiakartki.wordpress.com/

https://oczymszumiakartki.wordpress.com/

Nudna, nudna, nudna...
Nic ciekawego w tej książce nie znalazłem.

Nudna, nudna, nudna...
Nic ciekawego w tej książce nie znalazłem.

Powieść momentami niepokojąca, inspirująca, zmuszająca do przemyśleń. Nadzwyczaj ciekawa i wciągająca.

Powieść momentami niepokojąca, inspirująca, zmuszająca do przemyśleń. Nadzwyczaj ciekawa i wciągająca.