Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa

Mimo paru niewyjaśnionych wątków, książka pozostaje jak na razie moją ulubioną od Murakamiego. Pełna eterycznego, tajemniczego klimatu przywodzi na myśl sen wymieszany z rzeczywistością. Czyta się ją bardzo szybko i łatwo bo i historia jest niezwykle wciągająca. Zaskakuje w miejscach, gdzie najmniej moglibyśmy się tego spodziewać i pozostawia nas samych sobie z dopiero co odkrytymi rewelacjami. Podobne uczucia towarzyszyły mi podczas czytania Norwegian Wood, jednak w porównaniu z tamtą książką, ta wydała mi się o wiele bardziej przystępna i interesująca.

Mimo paru niewyjaśnionych wątków, książka pozostaje jak na razie moją ulubioną od Murakamiego. Pełna eterycznego, tajemniczego klimatu przywodzi na myśl sen wymieszany z rzeczywistością. Czyta się ją bardzo szybko i łatwo bo i historia jest niezwykle wciągająca. Zaskakuje w miejscach, gdzie najmniej moglibyśmy się tego spodziewać i pozostawia nas samych sobie z dopiero co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ze stron książek Murakamiego często wybrzmiewa jakaś muzyka i tym razem stworzonej przez niego historii towarzyszy utwór Franza Liszta „Le mal du pays” w wykonaniu Lazara Bermana. Jest też odgłos wjeżdżającego na dworzec pociągu i gwar wsiadających i wysiadających ludzi. Dźwięki i emocje łączą się u japońskiego pisarza w opowieść, która nie trafiła mi od razu prosto do serca, ale z czasem utorowała sobie drogę, by jednak coś po sobie zostawić.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2020/01/haruki-murakami-bezbarwny-tsukuru.html

Ze stron książek Murakamiego często wybrzmiewa jakaś muzyka i tym razem stworzonej przez niego historii towarzyszy utwór Franza Liszta „Le mal du pays” w wykonaniu Lazara Bermana. Jest też odgłos wjeżdżającego na dworzec pociągu i gwar wsiadających i wysiadających ludzi. Dźwięki i emocje łączą się u japońskiego pisarza w opowieść, która nie trafiła mi od razu prosto do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Le mal du pays grany przez Białą, najlepiej nago, z jej ust choc otwartych nie wydobywają sie żadne słowa.
Ta ksiazka ma swoj riff i klimat
Jak tylko przeczytałem ze ta Sara gapi sie na swoje paznokcie wiedziałem ze dworca z tego nie bedzie :)

Le mal du pays grany przez Białą, najlepiej nago, z jej ust choc otwartych nie wydobywają sie żadne słowa.
Ta ksiazka ma swoj riff i klimat
Jak tylko przeczytałem ze ta Sara gapi sie na swoje paznokcie wiedziałem ze dworca z tego nie bedzie :)

Pokaż mimo to

Bardzo lubię i cenię sobie twórczość Haruki Murakamiego. Dawno już nie sięgałam po jego książki ale zainspirowana jedną z recenzji postanowiłam zapoznać się z "Tsukuro Tazakim i latami jego pielgrzymstwa".
Jest to powieść – zagadka, powieść z kluczem. Nie jestem do końca pewna, czy klucz który znalazłam jest tym, o który chodziło autorowi.
Bohater, tytułowy Tsukuru Tazaki opowiada historię młodzieńczej przyjaźni z czwórką rówieśników, których imiona to nazwy kolorów. Te kolory zapewne mają jakieś, nie do końca dla mnie zrozumiałe, znaczenie. Jedyne co przychodzi mi do głowy, to że chłopcy, męski pierwiastek
w grupie, to Czerwony i Niebieski, czyli barwy kojarzące się z energią, działaniem i siłą, natomiast dziewczyny to Biała i Czarna, czyli pierwiastek żeński – tutaj symbolizujące go barwy wyrażają z jednej strony niewinność i czystość, z drugiej ciemność i obcość a także pewną bierność. Tsukuru, którego nazwisko nie zawiera nazwy koloru, sam siebie określa mianem "bezbarwny" i czuje się trochę wyalienowany z grupy, z którą tworzy coś, co nazywa kolektywem. Myślę, że bohater Murakamiego sam siebie stawia poza nawiasem najpierw grona przyjaciół,a potem całego społeczeństwa w ogóle. Twierdzi, że niezrozumiałe dlań wydarzenie w sposób gwałtowny wyrzuciło go z kręgu kolorowego "kolektywu" i było dlań przeżyciem tak traumatycznym, że niemal przypłacił to życiem, a jednocześnie przez wiele lat nie próbował w ogóle dociec co stało za zerwaniem więzi z przyjaciółmi. Nie do końca to rozumiem, chyba każdy próbowałby poznać prawdę? A może ten brak reakcji świadczy o tym, że coś się jednak wydarzyło, jakaś tragedia miała miejsce i bohater po prostu wyrzucił ów fakt ze swojej świadomości? To możliwe, bo autor aż do końca nie daje jednoznacznej odpowiedzi.
Tsukuru nie jest całkiem szczery w swojej autoanalizie. Świadczy o tym jego emocjonalna indolencja. On jest wewnętrznie zamrożony. Obserwuje świat i innych ludzi i dopiero wtedy "jego serce i umysł wypełniały się spokojem, nieruchomiały. Było to ciche uczucie przypominające zmarznięte drzewa w bezwietrzną zimową noc, lecz prawie nie zawierało bólu". Tsukuru boi się własnych uczuć, wszelkie emocje wywołują w nim ból, dyskomfort i niepokój. Woli być obserwatorem tego, co przeżywają inni, aniżeli samemu stać się aktywnym uczestnikiem życia. Jego fascynacja dworcami kolejowymi symbolizuje brak zakotwiczenia w "tu i teraz". Bohater jedynie rejestruje przyjazdy i odjazdy pociągów i wylewający się z nich tłum, tak jak rejestruje zewnętrzne przejawy własnego życia, widzi innych, rozumie procesy rządzące codziennością, ale cały czas jest jakby na zewnątrz tego wszystkiego.
Tajemnicze zdarzenie z młodości zachwiało rdzeniem jestestwa Tsukuro. Z zadowolonego, pewnego swoich planów młodzieńca zamienił się w rozchwianego, zagubionego, prawdziwie "bezbarwnego" mężczyznę, niepewnego nawet własnej orientacji seksualnej. Dopiero studencka przyjaźń i uczucie do mądrej kobiety wywołują w Tsukuru jakąś reakcję i chęć do działania. Bohater opuszcza swoją skorupę i stopniowo otwiera się na życie. Otwarte zakończenie jest najlepszym, co mógł wybrać autor. Każda dosłowność trąciłaby fałszem i pójściem na łatwiznę.
Doskonała wieloznaczna powieść. Można ją interpretować na wiele sposobów. W tym tkwi między innymi wielkość Haruki Murakamiego. No i oczywiście język.Mój Boże jak to jest napisane (i przetłumaczone)! Prawdziwa magia. Gorąco polecam.

Bardzo lubię i cenię sobie twórczość Haruki Murakamiego. Dawno już nie sięgałam po jego książki ale zainspirowana jedną z recenzji postanowiłam zapoznać się z "Tsukuro Tazakim i latami jego pielgrzymstwa".
Jest to powieść – zagadka, powieść z kluczem. Nie jestem do końca pewna, czy klucz który znalazłam jest tym, o który chodziło autorowi.
Bohater, tytułowy Tsukuru...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Psychoanalityczna powieść, fabuła w typowy dla Murakamiego sposób zawieszona na niciach międzyludzkich zależności. Bohater o umyśle zbudowanym z nakładanych z czasem warstw, które sam musi kolejno odkrywać, by po latach tego archiwizowania tajemnic móc w końcu odnaleźć się pośród dusznych i przytłaczających stert zaniedbanych doświadczeń. Sterty te zbudowane przez ludzi, odkopywane po to, by zrobić pośród nich miejsce dla ludzi.

Oczywiście, że polecam. Wszak to Murakami.

Psychoanalityczna powieść, fabuła w typowy dla Murakamiego sposób zawieszona na niciach międzyludzkich zależności. Bohater o umyśle zbudowanym z nakładanych z czasem warstw, które sam musi kolejno odkrywać, by po latach tego archiwizowania tajemnic móc w końcu odnaleźć się pośród dusznych i przytłaczających stert zaniedbanych doświadczeń. Sterty te zbudowane przez ludzi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka pochłonięta, a gorzki smak w ustach pozostał. Murakami do perfekcji nauczył się grać na emocjach czytelników. Nie jest to może poziom zdruzgotania psychicznego jak po Norwegian Wood, ale czuję się jakbym dostała cegłą w łeb.

Książka pochłonięta, a gorzki smak w ustach pozostał. Murakami do perfekcji nauczył się grać na emocjach czytelników. Nie jest to może poziom zdruzgotania psychicznego jak po Norwegian Wood, ale czuję się jakbym dostała cegłą w łeb.

Pokaż mimo to

Sama nie wiem, po prostu historia Tsukuru do mnie nie przemówiła, jak też powód odrzucenia przez przyjaciół i ich dalsze postępowanie wobec głównego bohatera. Zabrakło mi w tej powieści "mocy", szkiców psychologicznych postaci...czegoś więcej.

Sama nie wiem, po prostu historia Tsukuru do mnie nie przemówiła, jak też powód odrzucenia przez przyjaciół i ich dalsze postępowanie wobec głównego bohatera. Zabrakło mi w tej powieści "mocy", szkiców psychologicznych postaci...czegoś więcej.

Pokaż mimo to

Cały Murakami :) Uwielbiam się zatapiać w jego opisach miast, Japonii. Idealnie pokazuje nam Japonię, Japończyków, ich kuchnię itp.

Cały Murakami :) Uwielbiam się zatapiać w jego opisach miast, Japonii. Idealnie pokazuje nam Japonię, Japończyków, ich kuchnię itp.

Pokaż mimo to

Murakami w najlepszym wydaniu. Historia, która mogła się wydarzyć. Poszukiwania człowieka, który w przeszłości utracił coś ważnego, przyjaźń z młodości. Analiza wydarzeń, przemyślenia bohatera, dużo refleksji na temat życia. Dużo tu smutku, nadziei, melancholii i zwyczajnego, prawdziwego życia.

Murakami w najlepszym wydaniu. Historia, która mogła się wydarzyć. Poszukiwania człowieka, który w przeszłości utracił coś ważnego, przyjaźń z młodości. Analiza wydarzeń, przemyślenia bohatera, dużo refleksji na temat życia. Dużo tu smutku, nadziei, melancholii i zwyczajnego, prawdziwego życia.

Pokaż mimo to

Wg mnie jedna z najciekawszych książek Murakamiego. Bardzo mnie wciągnęła, szczególnie w tej części, kiedy głowny bohater zaczął odwiedzać znajomych z przeszłości. Rozczarowujące jedynie zakończenie. Czy autor chciał, aby po przeczytaniu jego książki, czytelnik poczuł frustrację? Nie przepadam za otwartymi zakończeniami.

Wg mnie jedna z najciekawszych książek Murakamiego. Bardzo mnie wciągnęła, szczególnie w tej części, kiedy głowny bohater zaczął odwiedzać znajomych z przeszłości. Rozczarowujące jedynie zakończenie. Czy autor chciał, aby po przeczytaniu jego książki, czytelnik poczuł frustrację? Nie przepadam za otwartymi zakończeniami.

Pokaż mimo to