Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzieło Samar Yazbek, razem ze wstępem polskiego orientalisty, Piotra Balcerowicza, to chyba obowiązkowa lektura dla osób, które chciałyby chociaż spróbować zrozumieć to, co się obecnie dzieje w Syrii zamiast coś zakładać, przyjmować za pewnik, słuchać jakichś dwudziestosekundowych migawek w polskiej telewizji, w której wszystko jest banalnie proste.

Nie będę oryginalna - już ktoś gdzieś wcześniej napisał, że to jest książka jakiej nie napisałby żaden zachodni reporter. I to prawda. Bez względu na warsztat pisarski czy na wykształcenie i wiedzę o Bliskim Wschodzie, zachodni reporter nie mógłby napisać takiego reportażu, bo nie miałby tego, co ma Samar Yazbek - perspektywy z wewnątrz i tej świadomości, że jej to dotyczy, bo jest Syryjką, alawitką, bo chociaż znalazła bezpieczne miejsce w Paryżu to wciąż czuje się tam jak na wygnaniu i marzy o powrocie.

Autorka, która swoją wcześniejszą książkę - nieprzetłumaczoną do tej pory na polski - poświęciła początkom rewolucji, tym razem wraca trzykrotnie do Syrii ogarniętej krwawą wojną. Obserwuje i zapisuje to, co widzi i słyszy, czasem z niedowierzaniem, bo nie jest to już kraj, który znała, w którym się urodziła i wychowała, a czasem z oburzeniem, bo ją Syryjkę, zatrzymują teraz na check pointach zagraniczni bojownicy, którzy w jej odczuciu są zwykłymi najeźdźcami, bo musi się ukrywać za czarną abają, bo nie może otwarcie mówić o tym kim jest. Niemniej jednak w swojej książce reporterka daje głos syryjskim cywilom, aktywistom, którzy robią co mogą by umożliwić dzieciom edukację oraz rebeliantom walczącym w grupach różnej maści. Tym którzy marzą o Syrii, w której byłoby miejsce dla wszystkich Syryjczyków, ale i religijnym radykałom, którzy jej, alawitki, nienawidzą, tylko dlatego, że wywodzi się z rodziny, która wyznaje tą samą wiarę co zrzucający na nich bomby beczkowe prezydent.

Lektura reportażu Samar Yazbek wiele rzeczy uświadamia, jest bardzo potrzebna dla zrozumienia tego konfliktu, ale nie jest to lektura lekka, nie daje prostych rozwiązań i przyjemnych wniosków. To jest książka, która boli i o której tak łatwo się nie zapomina. Bez względu na to, najmocniej ją polecam, bo to piękna i ważna książka, przesycona emocjami, bo z kolejnymi stronami staje się coraz bardziej wyraźne to, że autorkę to, co zobaczyła boli jeszcze bardziej, bo uświadamia sobie, że powrót do domu, o którym marzyła, jeszcze długo nie będzie możliwy.

Dzieło Samar Yazbek, razem ze wstępem polskiego orientalisty, Piotra Balcerowicza, to chyba obowiązkowa lektura dla osób, które chciałyby chociaż spróbować zrozumieć to, co się obecnie dzieje w Syrii zamiast coś zakładać, przyjmować za pewnik, słuchać jakichś dwudziestosekundowych migawek w polskiej telewizji, w której wszystko jest banalnie proste.

Nie będę oryginalna -...