O wojnie w Syrii, wiem tyle co zapewne każdy przeciętny Europejczyk, czyli w zasadzie nic i wejście w ten temat sprawiło mi dużo problemów, bo powiedzieć, że temat jest bardzo złożony, to właściwie nic nie powiedzieć.
Wojna trwała tam od 2011 roku i choć dzisiaj już nie spadają bomby, to nadal giną ludzie od bomb pułapek, których nie udało się do tej pory znaleźć i rozbroić.
Od 2011 roku Syria została podzielona na liczne strefy wpływów rządzonych przez rząd, różne bojówki, Państwo Islamskie oraz obce mocarstwa. Do tego nadal toczy się tam konflikt z Kurdami, którzy domagają się utworzenia swojego niepodległego państwa.
Obce mocarstwa, mające w Syrii swoje partykularne interesy to USA, Rosja i Turcja.
Po wieloletniej wojnie kraj nadal nie jest odbudowany i panuje tam katastrofa humanitarna. Obozy dla uchodźców są przepełnione, ludzie nie mogą ich opuścić, bo nie mają dokąd wrócić, szkoły przestały istnieć, głód panuje w każdej części kraju niby spowodowany brakiem zboża, które nie dotarło tam z Ukrainy… i tutaj naszło mnie pytanie…
Zboże zalegające w Polsce nie miało być przypadkiem wysłane m.in. do Syrii? Komu zależało na tym, żeby tam nie dotarło? Może Kremlowi, który chce w ten sposób pokazać Stanom Zjednoczonym, że ma nadal kontrolę nad dostawami żywności, i że jeśli nie przestaną pomagać Ukrainie, to w Syrii ponownie wybuchnie konflikt, a tego Stany Zjednoczone w żadnym razie sobie by nie życzyły.
Dzięki książce Pawła Pieniążka temat konfliktu w Syrii, a właściwie na Bliskim Wschodzie, odrobinę pogłębiłam, bo daleko mi do zrozumienia wszystkich powiązań i połączeń pomiędzy Syrią, Turcją, Irakiem, Iranem, USA, Rosją, a z innej książki wiem, że i Izrael też ma swoje trzy grosze do dorzucenia.

O wojnie w Syrii, wiem tyle co zapewne każdy przeciętny Europejczyk, czyli w zasadzie nic i wejście w ten temat sprawiło mi dużo problemów, bo powiedzieć, że temat jest bardzo złożony, to właściwie nic nie powiedzieć.
Wojna trwała tam od 2011 roku i choć dzisiaj już nie spadają bomby, to nadal giną ludzie od bomb pułapek, których nie udało się do tej pory znaleźć i...

„Po Kalifacie. Nowa wojna w Syrii” Pawła Pieniążka to zbiór reportaż z Syrii owładniętej konfliktem zbrojnym. Reporter dotarł do samego centrum wydarzeń, przebywał z ludnością cywilną i bojownikami, mieszkał w miastach zmieniających się każdego dnia w otchłań i opisał to w zbiorze reportaży.

Nie ukrywam, że bardzo ciężko mi odnieść się do tej książki, jednak nie ze względów formalnych. Pod tym względem książka jest wzorcowa (muszę przyznać, że lepsza niż niedawno wydany „Opór”). Autor sprawnie opisuje działania poszczególnych jednostek, nastroje społeczne, sytuację geopolityczną. W książce znajdują się też skrótowe wyjaśnienia dotyczące poszczególnych jednostek i wojsk. A mimo to mam wrażenie, że konflikt w Syrii jest tak odległy kulturowo, że nie umiem odnieść się do tego, co przeczytałam.

Najkrócej opisałabym to jako „nie rozumiem” i mam wrażenie, że jest to kluczowe wyrażenie. Odnoszę wrażenie, że wielu decydentów reprezentujących kraje angażujące się w konflikty po upadku Kalifatu nie rozumie złożoności kultury wschodniej (a może nie chce zrozumieć?).

Nie będę ukrywała, że sytuację w Syrii znam tylko z tendencyjnych seriali Netflix’a, więc tym bardziej czułam się zagubiona czytając książkę Pieniążka, bo nagle okazało się, że w tym konflikcie nie ma jednoznacznie dobrego bohatera (tak, zdaję sobie sprawę, że to brzmi jak frazes).

Sądzę że z pozycji Europy mamy tysiące mądrych rozwiązań, ale prawda jest taka, że europocentryzm jest najbardziej zgubną perspektywą. Zachęcam do lektury, bo wydaje się być dobrym początkiem do dalszego poszukiwania informacji o sytuacji w Syrii.

„Po Kalifacie. Nowa wojna w Syrii” Pawła Pieniążka to zbiór reportaż z Syrii owładniętej konfliktem zbrojnym. Reporter dotarł do samego centrum wydarzeń, przebywał z ludnością cywilną i bojownikami, mieszkał w miastach zmieniających się każdego dnia w otchłań i opisał to w zbiorze reportaży.

Nie ukrywam, że bardzo ciężko mi odnieść się do tej książki, jednak nie ze...

Szacunek dla Pana Pieniążka za dobrą reporterską robotę i szacunek za wrzucanie się w centrum konfliktu. Doceniam, ja bym nie miał odwagi. Co do książki, to w miarę przystępny sposób wykłada wojnę w Syrii, a przecież połapać się w tym, kto tam z kim się bije, to spora sztuka. Podsumowując, coś tam łyknąłem wiedzy w temacie, ale to ledwie wierzchołek góry.

Szacunek dla Pana Pieniążka za dobrą reporterską robotę i szacunek za wrzucanie się w centrum konfliktu. Doceniam, ja bym nie miał odwagi. Co do książki, to w miarę przystępny sposób wykłada wojnę w Syrii, a przecież połapać się w tym, kto tam z kim się bije, to spora sztuka. Podsumowując, coś tam łyknąłem wiedzy w temacie, ale to ledwie wierzchołek góry.

Ta książka wiele mi wyjaśniła o sytuacji na Bliskim Wschodzie. Podobało mi się, że Autor jest obiektywny i nazywa rzeczy po imieniu (pojawia się np. określenie 'propaganda amerykańska' czy 'interesy Zachodu'). Temat jest trudny, który Autor stara się wyjaśnić. Czasem robi to jednak w trochę zagmatwany sposób. W moim odczuciu kontekst historyczny trochę za bardzo rozbudowany, co bywa nudne. Niemniej jednak pojawia się dużo ciekawych fragmentów, rzucających nowe swiatlo na opisywane wydarzenia. Autor jest odważny i sumienny, moim zdaniem zapowiada się na dobrego korespondenta wojennego.

Ta książka wiele mi wyjaśniła o sytuacji na Bliskim Wschodzie. Podobało mi się, że Autor jest obiektywny i nazywa rzeczy po imieniu (pojawia się np. określenie 'propaganda amerykańska' czy 'interesy Zachodu'). Temat jest trudny, który Autor stara się wyjaśnić. Czasem robi to jednak w trochę zagmatwany sposób. W moim odczuciu kontekst historyczny trochę za bardzo...

Temat chyba obiecujący, bo sięgnęłam po książkę, ale wykonanie tak nudne, że strach człowieka ogarnia gdy pomyśli jak mało utalentowani ludzie znajdują dziś uznanie wydawców. Choć może miłośników wojen, relacja z okopów zainteresuje? Czytelnikom w jakiej takiej równowadze umysłu, zdecydowanie to „dzieło” odradzam. No chyba, że jako remedium na bezsenność.

Temat chyba obiecujący, bo sięgnęłam po książkę, ale wykonanie tak nudne, że strach człowieka ogarnia gdy pomyśli jak mało utalentowani ludzie znajdują dziś uznanie wydawców. Choć może miłośników wojen, relacja z okopów zainteresuje? Czytelnikom w jakiej takiej równowadze umysłu, zdecydowanie to „dzieło” odradzam. No chyba, że jako remedium na bezsenność.

Bardzo fajnie napisana książka, rzadko reportaże o podobnej tematyce są napisane w tak przystępny sposób. Jest też moim zdaniem na idealnym poziomie szczegółowości (to oczywiście bardzo subiektywne),laikom da ogólny pogląd na sytuację w Syrii, a bardziej zorientowanym dostarczy fajnych szczegółów i smaczków, które trudno znaleźć w innych pozycjach (np. relacje Kurdów z USA/Trumpem).
Niestety, nie jest jednak książka o sytuacji w Syrii po upadku kalifatu (jak dosyć jednoznacznie sugeruje tytuł :)) - informacje o stronie rządowej, działaniach wojennych (poza północą kraju) itd. są ogólnikowe i temat nie został na pewno wyczerpany. To książka o syryjskim Kurdystanie na przestrzeni ostatnich 10 lat - bardzo ciekawy temat, ale nie do końca tego można się spodziewać po tytule.

Bardzo fajnie napisana książka, rzadko reportaże o podobnej tematyce są napisane w tak przystępny sposób. Jest też moim zdaniem na idealnym poziomie szczegółowości (to oczywiście bardzo subiektywne),laikom da ogólny pogląd na sytuację w Syrii, a bardziej zorientowanym dostarczy fajnych szczegółów i smaczków, które trudno znaleźć w innych pozycjach (np. relacje Kurdów z...

Książka bardzo poprawna, autor płynnie przechodzi od historii postaci do wydarzeń regionalnych, albo krajowych. Doskonale możemy się utożsamić z osobami, których los doświadczył w okrutny sposób.

W książce wybrzmiewa bardzo wyraźnie niezaprzeczalny fakt, że wojna w Syrii już od dawna nie jest wojną syryjską tylko grą kilku wielkich sponsorów, którzy chcą zrealizować w tym miejscu swoją politykę regionalną.

Niezwykle przykry jest los pojedynczych cywilów, którzy mieli pecha, że żyją na tym obszarze naszego globu. Ich bezsilność jest druzgocąca, a jeszcze bardziej smutne jest to, że świat o nich zapomniał. Na hasło wojna w Syrii mamy przed oczami tytułowy Kalifat, mamy drony, filmy z nalotów, egzekucje itd. a zupełnie zapominamy o zwykłych ludziach, których polityka nie interesuje, chcą po prostu żyć.

Książka bardzo poprawna, autor płynnie przechodzi od historii postaci do wydarzeń regionalnych, albo krajowych. Doskonale możemy się utożsamić z osobami, których los doświadczył w okrutny sposób.

W książce wybrzmiewa bardzo wyraźnie niezaprzeczalny fakt, że wojna w Syrii już od dawna nie jest wojną syryjską tylko grą kilku wielkich sponsorów, którzy chcą zrealizować w tym...

Przyzwoitość wymaga rozpoczęcia od pochwał. Paweł Pieniążek należy do nielicznej już grupy dziennikarzy, którzy pałają się zawodem reportera wojennego i starają się naocznie obserwować bieżące konflikty. To już niestety rzadko spotykane, ponieważ redakcje po pierwsze zajmują się głównie bezproduktywną wewnątrzkrajową publicystyką, a po drugie starają się we wszystkim ciąć koszty.

Niestety, gorzej jest z treścią. Nie mam zastrzeżeń do zdolności pisarskich autora, lecz treść jest nieadekwatna do tytułu. Tak naprawdę o sytuacji w Syrii po pokonaniu Państwa Islamskiego jest niewiele. Właściwie tylko sama końcówka dotyczy rzeczywiście "nowej wojny", czyli walki kurdyjskich bojowników z turecką armią i wspierającymi ją dżihadystami.


Poza tym dowiemy się z książki najwięcej o walkach z samozwańczym kalifatem, choć pojawiają się też wątki dotyczące Wolnej Armii Syrii. Z pewnością autorowi należy się szacunek za niepudrowanie rzeczywistości - nie ukrywa on w zasadzie, że "demokratyczna opozycja" była jedynie wymysłem zachodniej propagandy. Szokować mogą zresztą wypowiedzi niektórych rozmówców Pieniążka. Niektórzy z nich zasadniczo nie ukrywali swoich religijnych poglądów, stąd ISIS nie przeszkadzało im dopóki mogli wieść spokojne życie i nie byli nękani bombardowaniami.


Z pewnością ocena byłaby wyższa, gdyby tytuł nie wprowadzał czytelnika w błąd.Poza tym dosyć szczegółowo obserwując wojnę w Syrii uważam, że kilka pozycji na ten temat jest jednak dużo ciekawszych.

Przyzwoitość wymaga rozpoczęcia od pochwał. Paweł Pieniążek należy do nielicznej już grupy dziennikarzy, którzy pałają się zawodem reportera wojennego i starają się naocznie obserwować bieżące konflikty. To już niestety rzadko spotykane, ponieważ redakcje po pierwsze zajmują się głównie bezproduktywną wewnątrzkrajową publicystyką, a po drugie starają się we wszystkim ciąć...

Bardzo dobry reportaż - rzetelny, surowy, o tym, co tu i teraz (właściwiej - co tam, i w konkretnym przedziale czasu) a nie o tym, co autorowi się zdaje, przeczuwa i przeżywa.
Precyzyjny opis bliskowschodniego kotła - tego, jak po ośmiu latach walk i po upadku Państwa Islamskiego wygląda sytuacja na froncie.
Umieszczony na początku książki klarowny i krótki rys historyczny (od układu Sykes-Picot po wybuch konfliktu),zapewnia orientację również temu czytelnikowi, który temat zna pobieżnie.
Doskonale ukazane są paradoksy i rozgrywki mocarstw obcych, dobrze oddane jest ideowe oblicze Rożawy. Pieniążek przywraca też perspektywę ludzi, których konflikt dotknął, a która znikała mi z oczu, gdy ze względu na złożoność problemu, próbowałam zrozumieć mechanizmy konfliktu. Jedna uwaga - taki mam paradoks, że więcej się dowiedziałam o historii zmagań Kurdów w Iraku niż o losach walk toczonych w innych regionach Syrii.

Bardzo dobry reportaż - rzetelny, surowy, o tym, co tu i teraz (właściwiej - co tam, i w konkretnym przedziale czasu) a nie o tym, co autorowi się zdaje, przeczuwa i przeżywa.
Precyzyjny opis bliskowschodniego kotła - tego, jak po ośmiu latach walk i po upadku Państwa Islamskiego wygląda sytuacja na froncie.
Umieszczony na początku książki klarowny i krótki rys...

Ciekawa pozycja dla tych, którzy chcieliby mniej więcej zrozumieć o co chodzi z całym Państwem Islamskim.

Ciekawa pozycja dla tych, którzy chcieliby mniej więcej zrozumieć o co chodzi z całym Państwem Islamskim.