Mamy tutaj próbę przedstawienia czytelnikowi ostatniej nocy z życia Kaddafiego, libijskiego przywódcy i dyktatora.

Umiejętność wczucia się w sposób jego rozumowania, czy pojmowania rzeczywistości przez autora zasługuje na uznanie, ale niestety to tylko fikcja literacka.

Bardzo realistycznie i z dużym wyczuciem przedstawiona postać człowieka, dla jednych boga dla innych terrorysty. Czy mogło tak być, jak czytamy, mogło, czemu nie. Czy możemy przyjąć, że takie myśli nachodziły libijskiego dyktatora, możemy. Jedna noc, a tyle wiadomości.

Ciekawa przygoda czytelnicza.

Mamy tutaj próbę przedstawienia czytelnikowi ostatniej nocy z życia Kaddafiego, libijskiego przywódcy i dyktatora.

Umiejętność wczucia się w sposób jego rozumowania, czy pojmowania rzeczywistości przez autora zasługuje na uznanie, ale niestety to tylko fikcja literacka.

Bardzo realistycznie i z dużym wyczuciem przedstawiona postać człowieka, dla jednych boga dla innych...

Iluż to już dyktatorów traciło swoją władzę w tym wieku, nie licząc poprzednich. Iluż z nich traciło przy okazji życie? Jedni z życiem rozstawali się wraz ze swoimi kochankami na oczach rozentuzjazmowanego tłumu ( Mussolini),inni w towarzystwie żony po błyskawicznym procesie gdzieś z dala od oczu obywateli (Ceausescu),jeszcze inni z rąk żołnierzy wrogiej im międzynarodowej koalicji w świetle jupiterów ( Husajn). Jak zginął Muammar Kaddafi?

Pułkownik Muammar Kaddafi, Braterski Wódz i Przewodnik Wielkiej Rewolucji Pierwszego Września, spędzał ostatnie dni życia wśród zbombardowanych bloków mieszkalnych swojego pokonanego miasta rodzinnego Syrty. O ostatniej nocy jego życia opowiada nam Y. Khadra. Nie jest to powieść historyczna, choć w tle oczywiście przewijają się najważniejsze momenty z życia dyktatora i kraju na czele którego stał przez ponad 40 lat.

Autor przy okazji rozmów jakie odbywa Kaddafi ze swoimi najwierniejszymi dowódcami oraz nieliczną służbą, którzy pozostają przy nim do końca, rysuje nam portret wnętrza dyktatora. Jego rozmówcy – wyczuwający nadchodzącą śmierć – mniej lub bardziej odważnie zbierają się w sobie, by w tych ostatnich godzinach być wreszcie obywatelem Libii a nie sługusem dyktatora i powiedzieć mu prosto w twarz, dlaczego za oknem budynku w którym się ukrywają słychać wybuchy bomb a nie radość ludzi. Starają się dać do zrozumienia wodzowi, co zrobił źle i dlaczego społeczeństwo obróciło się przeciwko niemu.

Nie dowiemy się rzecz jasna, jak wyglądały ostatnie godziny jego życia z perspektywy jego walki wewnętrznej oraz tego czy i ewentualnie jaki rachunek sumienia mu towarzyszył ( jak wyglądało ujęcie i ostatnie minuty jego fizycznej na ziemi bytności nie jest tajemnicą wobec nagrań poczynionych przez rebeliantów). Niemniej autor w usta głównego bohatera stara się włożyć jak najbardziej uniwersalne zasady rozumowania jakim mógł się posługiwać ktoś, kto jest przywódcą narodu, często wbrew woli większości.

„Przywódca, nawet z misją mesjanistyczną, nie nadstawia drugiego policzka, jeśli oficjalnie odpowiada za kraj. Przeciwnie: jeśli chce w pełni wykonać swoje zadanie, musi odciąć rękę, która się na niego podniesie, choćby należała do jego ojca. Pod tym względem mam czyste sumienie i satysfakcję ze spełnionego obowiązku”.
„Nie krzywdziłem niewinnych. Karałem jedynie winnych, zdrajców i szpiegów”.
„(…) co ten lud opętało, że z dnia na dzień, bez ostrzeżenia, puścił w niepamięć wszystko, co dla niego zbudowałem i postanowił mnie ukrzyżować na moim własnym piedestale?”

Zachęcam do zapoznania się z piórem autora, albowiem słowa uciekają same i nie tworzą żadnych barier przed czytelnikiem. Przy okazji sprawdźcie, czy dyktatorzy żałują za swe grzechy, otwarcie je wyznają i są w stanie za nie zadośćuczynić. To bowiem, że rachunek sumienia prawdopodobnie nie bardzo im wychodzi, widać już po powyższych cytatach.

Iluż to już dyktatorów traciło swoją władzę w tym wieku, nie licząc poprzednich. Iluż z nich traciło przy okazji życie? Jedni z życiem rozstawali się wraz ze swoimi kochankami na oczach rozentuzjazmowanego tłumu ( Mussolini),inni w towarzystwie żony po błyskawicznym procesie gdzieś z dala od oczu obywateli (Ceausescu),jeszcze inni z rąk żołnierzy wrogiej im...

Yasmina Khadra to tak naprawdę pseudonim Mohammeda Moulessehoula, algierskiego pisarza tworzącego w języku francuskim. Miałam okazję poznać go za sprawą książki "Zamach", która zawładnęła nie tylko moim umysłem, ale i sercem. Pomyślałam sobie wtedy, że będę musiała tego autora poznać zdecydowanie lepiej, bo jest tego wart jak mało kto. W poprzedniej powieści autor odważył się poruszyć temat zamachu samobójczego wśród islamistów. Teraz odkryłam spod pióra Khadry, literacki portret libijskiego rewolucjonisty i siejącego terror dyktatora.

Mu'ammar al Kaddafi to libijski pułkownik, polityk i ideolog. W 1969 roku przeprowadził zamach stanu, w którym obalił monarchię. W latach 1969 - 2011 sprawował w Libii władzę autorytarną. Został zabity 20 października 2011 roku w rodzinnym mieście Syrta.

Yasmina Khadra postanowił wniknąć w umysł bezwzględnego despoty i megalomana po to, by stworzyć uniwersalny portret wszystkich upadłych dyktatorów. Dzięki temu odsłania nam najbardziej prawdopodobne pobudki kierujące ludzkim okrucieństwem.

"Byłem młody, urodziwy i dumny, byłem tak niezwykły, że wystarczyło mi podnieść byle kamyk, aby stał się kamieniem filozoficznym. A co dzisiaj widzę ja, cudotwórca, którego charyzma rzucała czar na kobiety? [...] Miasto wydane na pastwę wandalizmu armii dżinnów, wille o strzaskanych okiennicach; zdewastowane skwery; zbezczeszczone budynki i wraki spalonych samochodów - jak okiem sięgnąć same zniszczenia. Usunięto moje hasła, oszpecono moje portrety zdobiące frontowe ściany; ..." *

"Zabijałem, torturowałem, terroryzowałem, uprowadzałem, dziesiątkowałem rodziny - nie miałem innego wyjścia. Ale nigdy nie krzywdziłem niewinnych. Karałem jedynie winnych, zdrajców i szpiegów." **

Choć pytanie wyszło z ust Mu'ammara to Khadra zadaje je w imieniu niejednego dyktatora: "Jak zapamięta mnie historia: jako bezwzględnego wizjonera czy nieposkromionego Beduina?
Na ogromne brawa zasługuje autor za to, jak napisał tę książkę. Gdyby nie notatka, że on tworzy literacki portret to była bym pewna, że narratorem "Ostatniej nocy Kaddafiego" jest sam Mu'ammar. W przepiękny sposób, z ogromnym realizmem i prosto z serca opisał coś, co mi szaremu człowieczkowi nie chce zmieścić się w głowie.

Nie wiem, ale mogę się domyślać, jak wygląda walka o władzę. Chociaż tu gdzie mieszkam, nie jest idealnie, to im więcej odkrywam przed sobą kart o otaczającym mnie świecie, tym bardziej cieszę się, że żyję tu gdzie żyję. A swoją drogą, czy takie coś jak bezbłędność istnieje? Czy możliwe jest, by to właśnie władza weszła na ten poziom idealizmu, bezbłędności i prawości, który niby jest tak blisko, a jednak tak daleko? Jak cienka granica dzieli chęć stworzenia państwa idealnego od jego zagłady?

Cała ta krótka powieść, to coś na kształt karykaturalnej spowiedzi Mu'ammara al Kaddafiego. Im głębiej się zanurzamy w strony tej historii tym atmosfera robi się gęstsza, a akcja dynamiczniejsza. Tak naprawdę całość pięknie łączą w jedno dwa ostatnie rozdziały. Dzięki nim pozycja nabiera kształtu i logiki. Osobiście pokochałam Yasminę Khadrę za jego pióro i będę dążyć do przeczytania wszystkich jego książek. Z każdą kolejną czuję się pełniejsza. Wam również polecam się z nim zapoznać. Choć w przypadku "Ostatniej nocy..." mamy do czynienia z fikcją literacką, a wydarzenia historyczne to tylko tło to uznanie dla autora za stworzenie czegoś takiego.

* - Cytat z "Ostatnia noc Kaddafiego" Yasmin Khadra, str.145

** - Cytat z "Ostatnia noc Kaddafiego" Yasmin Khadra, str.163

Yasmina Khadra to tak naprawdę pseudonim Mohammeda Moulessehoula, algierskiego pisarza tworzącego w języku francuskim. Miałam okazję poznać go za sprawą książki "Zamach", która zawładnęła nie tylko moim umysłem, ale i sercem. Pomyślałam sobie wtedy, że będę musiała tego autora poznać zdecydowanie lepiej, bo jest tego wart jak mało kto. W poprzedniej powieści autor odważył...

"Państwo to ja" - mógłby powtórzyć za Ludwikiem XIV były libijski dyktator i nie byłoby w tym grama przesady. W końcu to po jego śmierci kraj, jak i cały region uległ totalnej destabilizacji.
Być może tylko autorytaryzm pozostaje w arabskim świecie jedyną sensowną alternatywą, bo nawet najokrutniejsza dyktatura zapewnia chociaż quasi-bezpieczeństwo i swego rodzaju stabilność...
"Ostatnia noc..." to pisana pierwszoosobową narracją ciekawa interpretacja ostatnich godzin życia Kaddafiego. Relację osnutą wokół prawdziwych wydarzeń prowadzi sam "Brat - Przywódca".
Kaddafi to niezwykle kontrowersyjna i niejednoznaczna postać. Z jednej strony bezwzględny sadysta z megalomanią i kompleksem biednego Beduina. Z drugiej... no właśnie, tej drugiej strony trochę mi tu zabrakło. Jego niewątpliwe zasługi dla libijskiej gospodarki oraz umiejętność trzymania w ryzach islamskich ekstremistów zostały w książce zmarginalizowane, a nawet częściowo wyszydzone. Jest za to zdecydowanie za dużo narcystycznego bełkotu. Snuje tu więc Mu'ammar swoją nieco karykaturalną spowiedź, podczas gdy atmosfera robi się coraz gęstsza, a akcja wyraźnie przyspiesza.
Mocne i konkretne dwa ostatnie rozdziały. Niosą ze sobą silny ładunek emocjonalny, spinając klamrą całą opowieść.

"Państwo to ja" - mógłby powtórzyć za Ludwikiem XIV były libijski dyktator i nie byłoby w tym grama przesady. W końcu to po jego śmierci kraj, jak i cały region uległ totalnej destabilizacji.
Być może tylko autorytaryzm pozostaje w arabskim świecie jedyną sensowną alternatywą, bo nawet najokrutniejsza dyktatura zapewnia chociaż quasi-bezpieczeństwo i swego rodzaju...

Lektura ciekawie napisana, narrator jest pierwszoosobowy (Kadafi) i jak wskazuje tytuł, opisuje z grubsza ostatnią noc dyktatora (kilkanaście akapitów poświęcone jest okresom, zanim doszedł do władzy).
Oczywiście autor nie mógł wiedzieć nic o tytułowej nocy, toteż wszystko jest zmyślone, wydarzenia historyczne stanowią tylko tło w tekście.

Lektura ciekawie napisana, narrator jest pierwszoosobowy (Kadafi) i jak wskazuje tytuł, opisuje z grubsza ostatnią noc dyktatora (kilkanaście akapitów poświęcone jest okresom, zanim doszedł do władzy).
Oczywiście autor nie mógł wiedzieć nic o tytułowej nocy, toteż wszystko jest zmyślone, wydarzenia historyczne stanowią tylko tło w tekście.